Obecny budynek kościoła został wybudowany w XV lub XVI wieku. Barokowy kształt kościołowi nadali w latach 1638–1664 Kanonicy Regularni Laterańscy. Przebudowany w latach 1672–1692 oraz 1936–1937.
Kościół znany jako kościółek Mariacki lub kościółek Szpitalny został ufundowany w 1638 roku jako przyszpitalna świątynia szpitala z przytułkiem dla ubogich.
Wybudowany pod koniec XVIII w. dworek jest typową budowlą klasycystyczną, chociaż nie posiada charakterystycznego kolumnowego ganku – wejście prowadzi przez drewnianą, przeszkloną werandę. Jest parterowy, z występującym przed lico fasady ogrodowej, trójbocznie zamkniętym salonem.
kościół pochodzi z 1766 roku. W 1870 r. nastąpił remont i rozbudowa świątyni – dobudowano wówczas murowaną nawę od strony zachodniej. Kościół zbudowany jest w konstrukcji zrębowej, jednonawowy, węższe od nawy prezbiterium zamknięte jest trójbocznie. Dwukalenicowy dach kościoła zwieńczony jest blaszaną wieżyczką z latarnią. Drewniana dzwonnica pochodzi XVIII wieku.
Chcąc dotrzeć do ruin zamku najlepiej skręcić z głównej drogi na wschód w boczną drogę i po przebyciu ok. 150 m skręcić na oznaczoną żółtym szlakiem, słabo widoczną, prowadzącą stromo w górę ścieżkę. I właśnie ta stroma ścieżka, uniemożliwiająca wjazd rowerem spowodowała, że postanowiłem szukać może dalszej ale dogodniejszej drogi do ruin. Odradzam to albowiem droga, z której powinno się skręcić na szlak, wiedzie w przeciwnym kierunku i chcąc dotrzeć do ruin prowadziłem rower na przełaj przez las.
Przypuszcza się, iż murowany zamek powstał na przełomie XIV i XV w., wcześniej zapewne istniały tu jakieś fortyfikacje drewniane. Badania przeprowadzone na przełomie lat 80-tych i 90-tych XX w. pozwoliły na ustalenie, iż plan budowli miał kształt nieregularnego pięcioboku. Prawdopodobnie murowany obiekt nie został ukończony i nie wiadomo nawet, czy był zamieszkiwany. Do naszych czasów, pośród bukowego lasu porastającego wzgórze, zachowały się fragmenty dwóch murowanych ścian.
Spichlerz został wzniesiony w 1783 r. Niestety znajduje się na terenie prywatnym i nie jest udostępniany do zwiedzania. Może jednak nie ma czego aż tak bardzo żałować bo jego stan jest zły.
Pałac w Wierbce został wzniesiony przez Chrystiana Augusta Moesa około 1889 roku. W rękach jego rodziny rezydencja pozostała do 1945r. Następnie majątek został znacjonalizowany. W latach osiemdziesiątych XX wieku zabytkową budowlę przeznaczono na siedzibę ośrodka odwykowego dla narkomanów. W 1987r. pałac został zniszczony w wyniku pożaru. Odtąd dawna rezydencja Moesów do dziś pozostaje w ruinie. Ruiny wraz z otaczającym je parkiem nie są zabezpieczone przed wejściem i można po nich swobodnie spacerować.
Historyczny drewniany kościół św. apostołów Piotra i Pawła na wzgórzu św. Piotra został spalony pod koniec II wojny światowej w 1945 r. Obecny kościół stanowią wykonane z drewna ołtarz, ogrodzenie i dzwonnica oraz murowana zakrystia, która jako jedyna ocalała z pożaru w 1945 r.
Kościółek wraz z niewielkim drewnianym klasztorem wzniesiony był w XVII w., prawdopodobnie ok. 1610 r. choć niektóre źródła mówią, że wzniesiony został w roku 1647. Kościółek należał początkowo do zakonu bożogrobców, potem do augustianów zwanych markami. W 1800 r., po śmierci ostatniego z kanoników, został przekazany protestantom na zbór. Od 1874 r. zabytek jest w ruinie.
Pałac w Pilicy powstał w 1602 r. za sprawą Wojciecha Padniewskiego. Jej dalszej rozbudowy dokonał Jerzy Zbaraski, wówczas to powstała rezydencja na kształt włoskiej willi z arkadowym portykiem, największa w Polsce. W połowie XVII wieku kolejny właściciel - Stanisław Warszycki otoczył pałac potężnymi fortyfikacjami bastionowymi i fosą. XVIII wiek minął na rozbudowie pałacu w stylu francuskim. Wtedy też założono park w tym samym stylu. Budowla w ciągu wieków często zmieniała swych właścicieli, stąd mieszanka stylów i różnorodnej myśli przewodniej. Obecnie pałac jest opuszczony i powoli zamienia się w ruinę.
Jest to dawna świątynia szpitalna wzniesiona w stylu barokowym w 1630 roku ale swój obecny kształt otrzymała po przebudowie wykonanej w II połowie XIX wieku po pożarze. Wewnątrz kościoła znajdują się ambona w stylu późnobarokowym i ołtarz ozdobiony obrazem Najświętszej Maryi Panny. Jedyną mszę w roku odprawia się w tym kościele w dniu św. Jerzego – 23 kwietnia.
Rynek w Pilicy zachował typowy układ zabudowy miasta średniowiecznego otaczające do budynki pochodzą jednak głównie z XIW i XX w. co jest wynikiem licznych pożarów. Najbardziej rzucający się w oczy jest ratusz, który został zrekonstruowany w 2014 r. w miejscu XVII wiecznego ratusza spalonego podczas najazdu przez Szwedów w 1655 r. Obok ratusza stoi, również zrekonstruowana, zadaszona studnia miejska.
Na dzisiejszy kształt kościoła złożyło się wiele nawarstwień historyczno-stylowych. Pierwotna świątynia, w stylu gotyckim, wniesiona została na przełomie XIV i XV w. z fundacji Pileckich. Kościół został przebudowany około stu lat później – za czasów, gdy panami tutejszych włości byli Padniewscy. Nabrał wówczas wielu cech barokowych.
Klasztor franciszkanów i kościół pw. Najświętszego Imienia Jezus swym rodowodem sięga 1740 r., kiedy na zaproszenie Marii Józefy Sobieskiej (synowej króla Jana III Sobieskiego) do Pilicy przybyli zakonnicy. Z jej fundacji powstał okazały klasztor oraz świątynia, wybudowana w latach 1743-1746. Od 1 stycznia 2003 r. świątynia podniesiona została do rangi sanktuarium Matki Bożej Śnieżnej Opiekunki Rodzin.
dworek szlachecki znajdujący się obok stawu powstał na przełomie XIX/XX w. Umiejscowiony jest w kompleksie leśnym. Obecnie mieści się w nim ośrodek zdrowia, biblioteka i urząd pocztowy.
Wzniesiony w połowie XII wieku kościół w stanie praktycznie niezmienionym przetrwał aż do początku XX wieku. W latach 1900-1912 została przeprowadzona gruntowna przebudowa kościoła. Pierwotna konstrukcja (prezbiterium i wschodnia część nawy) zostały nadbudowane o ok. 1 metr. Sama nawa została przedłużona w kierunku zachodnim, a oryginalna wieża została zastąpiona nową. Dobudowano także ceglaną zakrystię.
Sanktuarium powstało w miejscu, gdzie w 1818 roku, jednemu z mieszkańców Podzamcza, ukazał się na skale wizerunek Matki Boskiej. Po tym wydarzeniu podczas uroczystej procesji przyniesiono obraz Matki Bożej z kaplicy zamkowej i zamontowano go dokładnie w miejscy objawienia. Od tego czasu miejsce to stało się miejscem kultu. Obecnie stoli tutaj kaplica, która w piękny sposób komponuje się z otaczającą ją przyrodą.
Ruiny wspaniałego zamku Bonerów w Podzamczu są świetnie wkomponowane w najwyższe wzniesienie Jury - Górę Janowskiego (516 m n.p.m.). Początki tej warowni sięgają połowy XIV wieku i wiążą się z królem Kazimierzem Wielkim. Zamek udostępniony jest do zwiedzania, niemal każdy jego fragment. Na dziedzińcu przez cały sezon organizowane są ciekawe imprezy plenerowe, ściągające tu prócz turystów, rycerzy i białogłowy.
Kościół został wybudowany w latach 1783-1787.Świątynia w Ogrodzieńcu posiada cechy późnobarokowe i klasycystyczne. Jest to budynek murowany z wysoką wieżą znajdującą się przy głównej fasadzie od zachodu. Wieża ta to takie przedłużenie facjaty. Przy głównej fasadzie umieszczone są dwie nisze, w których mieszczą się posągi św. Wawrzyńca i św. Floriana. Szczyt wieży to jakby kapliczka z wysoką sygnaturą na niej ustawioną.
Strażnica była prawdopodobnie wzniesiona w XIV w. przez Kazimierza Wielkiego w celu strzeżenia południowej granicy, uzupełniając tym samym lukę między zamkami w Podzamczu, Smoleniu i Bydlinie. Nie mając już znaczenia strategicznego, została opuszczona w XV w. i od tamtego okresu zaczęła popadać w ruinę. Obecnie zachowały się fragmenty murów i wał do wysokości około 1,5 m.
Kościół w Dłużcu pochodzi z 1780 r. Na początku XX w. przedłużono nawę kościoła i połączono ją z wieżą, która powstała w 1825 r. jako wolno stojąca dzwonnica. Kościół o konstrukcji zrębowej, oszalowany częściowo pionowo i częściowo poziomo, w narożnikach na ścianie nawy ma ozdobne lizeny. Najcenniejszym elementem wyposażenia jest boczny ołtarz w formie tryptyku z posągiem Tronującej Najświętszej Marii Panny z 4. ćwierci XV w, z późnogotyckimi obrazami oraz gotyckimi posągami świętych.
zbudowany 1430 r. lub 1490 r. powiększony w 1873 r. Po zniszczeniu w 1914 r. odbudowany w 1922 r. Wewnątrz barokowe sprzęty i epitafia z XVII wieku.
Skomentuj