Sanok - Ustrzyki Górne - Przemyśl

Trasa z Sanoka do Leska łatwa. Ruch średni, ale jak już ktoś przejedzie, to z taką prędkością, że wyrywa z siodła. Może na Podkarpaciu używają systemu milowego i okrągły znak z 50 uznają za ograniczenie do 50 mil/godz.



Odcinek z Leska do Soliny pełen ładnych widoków. Im bliżej zalewu, tym pod tym względem lepiej. Uwagę zwraca duża liczba budowanych domów. Wiele z nich wygląda imponująco. Widocznie kryzys mieszkaniowy tutaj nie dotarł.



Wzdłuż Zalewu Solińskiego podobnie: ładne widoczki, wiele nowych inwestycji, dobre drogi. Jest sporo stromych i krętych podjazdów. Trzeba być na nie dobrze przygotowanym.



Następny odcinek prowadzi wzdłuż Soliny, aż do ujścia Wetliny, w górę której ciągnie się leśna droga. Nawierzchnia jest kamienista, ale jak najbardziej drożna: trudno tu jechać jedynie w deszczu. Po drodze rez. Sine Wiry - jest tu dobrze przygotowana ścieżka edukacyjna. Mniej więcej w połowie tego odcinka nawierzchnia zmienia się na asfalt i tak jest już do samej Kalnicy.



Z Kalnicy do Wetliny droga jest wygodna. Tylko te pędzące auta; ludziom chyba się wydaje, że są na całkowitym pustkowiu i mogą robić na drodze, co tylko chcą. Tymczasem dużo się tu dzieje. Co i rusz jakieś zabudowania, straż graniczna bez przerwy kursuje, podobnie autobusy i busy lokalnego transportu zbiorowego. Wydaje się, że jest tu niezła baza noclegowa. Gastro wprawdzie kuleje, ale dla ludzi, którzy lubią tradycyjne jedzenie, jest dobra oferta. Na przykład w Bazie Ludzi z Mgły, gdzie jest z czego wybrać w jadłospisie. Ale w tym lokalu nie chodzi i jedzenie, lecz o atmosferę: może się podobać, może razić kiczem, ale z pewnością nie pozwala na obojętność.



Za Wetliną zaczynają się strome i kręte podjazdy. Tutaj trzeba mieć kondycję i siłę w nogach. Lepiej unikać dni, kiedy wieje i pada, bo całą zabawę można przypłacić zdrowiem… No ale jak się już wszystko uda, to widoki są wspaniałe! Tutaj znajduje się esencja polskich Bieszczad! Po ten widok się tutaj zapuszcza.



Ustrzyki Górne nie robią wrażenia. Ot, kilka domów, parę sklepów i… bar. W barze U Eskulapa serwują naprawdę dobre jedzenie. Gdy na zewnątrz leje i wieje, palą w piecu, więc można się rozgrzać przy żywym ogniu. Całość wygląda jakby zbita na kolanie, ale mimo to warto tu zajrzeć.



Ustrzyki Górne - Procisne to bardzo malowniczy odcinek, prowadzący wzdłuż Wołosatki. Szczególne wrażenie robią chylące się z obydwu stron grzbiety górskie. Ciszę mąci tylko szum rzeki. Człowiek czuje się opatulony przyrodą. Jest magia!



Smolnik - Czarna Góra: sporo podjazdów, ruch już większy, ale widoki nadal piękne. W Czarnej warto wpaść do Zajazdu pod Czarnym Kogutem, urządzonego w stylu dworkowym, ale jednak bez kiczu, z estetyczną rozwagą, której tego typu dobytkom bardzo brakuje.



W Ustrzykach Dolnych miejski gwar i rumor, więc kto nie musi, nich ucieka. Rządzą tu hałas i chaos. Nic to do niczego nie pasuje. Brak tu jakiejkolwiek spójności urbanistycznej. Stoją tu typowe dla Polski bloki, brodzące w zwałowisku banerów, migoczących reklam i plakatów na wysoki połysk; między obdarte kamienice i wypłowiałe pudła wciska się roślinność albo drobna zabudowa drewniana. Ile tu bilbordów! Jakbyśmy nie mieli ich dość w reszcie kraju…



Do Krościenka prowadzi ruchliwa trasa, ale jest lepiej niż można by się spodziewać. To pewnie z powodu wojny na Ukrainie ruch transgraniczny bardzo osłabł… Na rondzie odbijam na północ - do Jureczkowa, gdzie tuż za kolorowym przystankiem odbijam na Arłamów. Omijam Kwaszeninę, wybierając drogę leśną prowadzącą do przełęczy pod Jamną. Stąd już tylko parę kilometrów do Arłamowa, za którym ciągnie się ponad 10 km zjazd. To prawdziwa granica Bieszczad. Po zjeździe czuć, że się jest już w innym miejscu.



Kalwarią Pacławska - Sierakośce - Fredropol i w końcu Przemyśl. Oprócz widoku górskich bałwanów na horyzoncie brak tu większych atrakcji. A Przemyśl jak Przemyśl - jest historia, jest klimat i potencjał turystyczny, tylko pieniędzy nie ma. Brak funduszy bardzo rzuca się tu w oczy. Miasto stara się bronić przed zapaścią, ale wystarczy wychylić nosa poza ścisłe centrum, by dostrzec, że pozostaje tu jeszcze wiele do zrobienia.