Polesiem i Podlasiem/ Etap VI: Białowieża - Hajnówka

Zanim na dobre opuścimy Białowieżę odwiedzamy jeszcze stację kolejową. Drewniany, skromny dworzec oraz stojący na peronie skład w stylu retro z parowozem na czele przenoszą nas w XIX-wieczne realia. To zresztą świadomy zamysł obecnego właściciela Białowieży Towarowej, który przekształcił dawną stację w Restaurację "Carską". Można w efekcie zjeść tutaj dania kuchni rosyjskiej oraz przenocować w stylowych apartamentach z carskiej epoki. Po powrocie do centrum kierujemy się na asfaltową szosę biegnącą przez trzy bliźniacze miejscowości: Pogorzelce, Teremiski i Budy. Wszystkie powstały końcem XVIII w., jako osady przemysłowe, zasiedlane przez napływającą z Mazowsza ludność zwaną "budnikami". Ich celem była przeróbka leśnego surowca, z którego pozyskiwano m.in. węgiel drzewny, smołę, dziegieć (stosowany w celach leczniczych). Mieszkali w prymitywnych chatach częściowo zakopanych w ziemi dla ochrony przed zimnem. Stąd wziął się termin "budniki", jak i nazwa Budy. Po chwilowym odpoczynku w gościnnych podwojach "Zajazdu u Kolarza", którego jesteśmy pierwszymi klientami, zjeżdżamy na gruntowy trakt w kierunku Hajnówki. Stanowi on alternatywę dla ruchliwej szosy. Droga jest dobrze utrzymana i mało uczęszczana. Napotykamy na niej jedynie grzybiarzy. Na chwilę z prostego jak strzała szlaku odbijamy w boczną odnogę, aby dotrzeć do Krynoczki - śródleśnego uroczyska. To lokalny, prawosławny ośrodek kultu, malowniczo otulony zieloną ścianą lasu. Nieoczekiwanie na drodze do cudownego źródełka wyrasta przeszkoda w postaci zamkniętej bramy i ogrodzenia z siatki. Na szczęście za radą napotkanych tubylców znajdujemy dziurę w tym ostatnim, nieco powyżej leśnego duktu. Te zabezpieczenia to zapewne efekt sąsiedztwa wojskowego składu amunicji, czyli Jednostki "Nieznany Bór". Po zwiedzeniu Krynoczki wkrótce wyjeżdżamy z lasu wprost w zabudowę Hajnówki. Mamy tutaj zarezerwowany nocleg ale Justysia zaczyna roztaczać przede mną wizje wcześniejszego powrotu do domu. Zajeżdżamy więc na dworzec kolejowy. No cóż na przydworcowym peronie stoi jedynie szynobus do pobliskiej Czeremchy. Nawet z przesiadkami nie mamy możliwości jeszcze dzisiaj być w Tarnobrzegu. Wydaje się, że temat jest zamknięty kiedy moja nieustępliwa małżonka dokonuje istotnego odkrycia w czasie konsumpcji pizzy, a właściwie to obnaża mój błąd. Okazuje się, że pociąg, którym mamy wracać z Hajnówki w niedzielę nie kursuje. To by nas czekała przykra niespodzianka o poranku. Wracamy więc na dworzec i wsiadamy do wspomnianego szynobusu. W Czeremsze, oczekując na skład Kolei Mazowieckich do Siedlec rezerwujemy tranzytowy nocleg w Łukowie. Dalej już dzisiaj nie dojedziemy. Na docelową kwaterę nad tzw. "Zimną Wodą" docieramy już po zmierzchu, pedałując z konieczności dodatkowe parę kilometrów na obrzeża Łukowa. Przydaje się nawigacja ale szczęśliwie docieramy do celu przy akompaniamencie głośnej muzyki z uwagi na trwającą nad zalewem imprezę. Na drugi dzień kontynuujemy podróż powrotną z przesiadką w Lublinie, już bez poważniejszych akcentów rowerowych. Wyprawa dobiega końca i chociaż może zabrakło w jej trakcie dokładniejszej penetracji puszczańskich ostępów, to cel główny, czyli Białowieża został osiągnięty. A może następnym razem z Białowieży do Krynicy Morskiej, dalej wzdłuż polskich granic? Się zobaczy, ważne, ze koncepcja jest.