Trasa piesza Po Suwalskim Parku Krajobrazowym

Szeszupa na terytorium Polski jest zaledwie dwudziestosiedmiokilometrową rzeką, która płynie w rozległym obniżeniu terenu zwanym zagłębieniem Szeszupy.

szlaki dobrze oznakowane

Trasa ścieżki rozpoczyna się w lesie łęgowym w Malesowiźnie, nieopodal źródlisk rzeki Szeszupa, a kończy się przy cmentarzu ewangelickim w Łopuchowie.

Szeszupa na terytorium Polski jest zaledwie dwudziestosiedmiokilometrową rzeką, która płynie w rozległym obniżeniu terenu zwanym zagłębieniem Szeszupy.

Na terenie Litwy pokonuje odległość 236 km, gdzie przepływa między innymi przez Kalwarię i Mariampol. Następnie na terytorium Rosji pokonuje odległość 35 km i tam powyżej miasteczka Lesnoje, łączy się z wodami Niemna.

Ścieżka „U źródeł Szeszupy” jest opowieścią o rzece polsko-litewskiego pogranicza, o mijanych po drodze mokradłach, torfowiskach i łąkach, a także o losach ludzi, którym przyszło żyć u jej źródeł.

Na udziejek

Jegłówek - jezioro w woj. podlaskim, w pow. suwalskim, w gminie Jeleniewo, leżące na terenie Pojezierza Suwalskiego.

Akwen o słabo rozwiniętej linii brzegowej z kilkoma łagodnymi zatokami. Otoczenie tworzą wyniosłe wzgórza kemowe, porośnięte lasem mieszanym.Charakteryzuje się ubogą żyznością i gwałtownym spadkiem dna.

Biologicznie jezioro jest słabo eutroficzne, tylko w zatokach występują pasy trzcin i roślin zanurzonych. Woda czysta, w miarę przejrzysta, dno kamieniste i miejscami piaszczyste z warstewką mułu.

Jaćwingowie w okolicach Szurpił pojawili się najprawdopodobniej w IX wieku. Na Górze Zamkowej stanął okazały gród, którego majdan otaczała podwójna linia wałów, a w połowie zboczy zbudowano dodatkowy wał dolny. Wykonano tu też szereg innych, zakrojonych na szeroką skalę prac budowlanych. Do najbardziej spektakularnych należy przekształcenie wąwozu łączącego jezioro Tchliczysko z zatoką Jodel jeziora Szurpiły. Wąwóz ten został pogłębiony, aby powstał kanał łączący oba jeziora. Pozwalało to na kontrolowanie przepływu wody pomiędzy zbiornikami. Obecna różnica poziomu ich luster przekracza 3 metry. Nad wąwozem zbudowano most łączący gród z największą z osad. Uzupełnieniem umocnień były dwie groble łączące wyspę Pustelnia z tzw. Trzecim Polem oraz z północnym brzegiem jeziora, co umożliwiało spiętrzanie wód wokół Góry Zamkowej. Całość założenia otoczona była wałami oraz systemem wież strażniczych. Gród w tym okresie nie był zamieszkały, służył przede wszystkim, jako miejsce schronienia w czasie zagrożenia militarnego. Życie codzienne toczyło się w okolicznych osadach

Góra Zamkowa (228,1 m n.p.m.) w Szurpiłach jest jednym z najpiękniej położonych obiektów archeologicznych w Polsce. Wzniesienie oblane wodami czterech jezior zlokalizowane jest niezwykle malowniczo, a przede wszystkim bardzo dogodnie pod względem obronnym. Grodzisko i towarzyszące mu osady znajdują się w samym sercu Jaćwieży (Sudowi) – ziemi jednego spośród jedenastu plemion pruskich. Dawne ziemie Jaćwingów obejmowały, oprócz dzisiejszej Suwalszczyzny, także obecną południowo-zachodnią Litwę oraz fragment północnej Białorusi

Jegłówek - jezioro w woj. podlaskim, w pow. suwalskim, w gminie Jeleniewo, leżące na terenie Pojezierza Suwalskiego.

Akwen o słabo rozwiniętej linii brzegowej z kilkoma łagodnymi zatokami. Otoczenie tworzą wyniosłe wzgórza kemowe, porośnięte lasem mieszanym.Charakteryzuje się ubogą żyznością i gwałtownym spadkiem dna.

Biologicznie jezioro jest słabo eutroficzne, tylko w zatokach występują pasy trzcin i roślin zanurzonych. Woda czysta, w miarę przejrzysta, dno kamieniste i miejscami piaszczyste z warstewką mułu.

Jaćwingowie w okolicach Szurpił pojawili się najprawdopodobniej w IX wieku. Na Górze Zamkowej stanął okazały gród, którego majdan otaczała podwójna linia wałów, a w połowie zboczy zbudowano dodatkowy wał dolny. Wykonano tu też szereg innych, zakrojonych na szeroką skalę prac budowlanych. Do najbardziej spektakularnych należy przekształcenie wąwozu łączącego jezioro Tchliczysko z zatoką Jodel jeziora Szurpiły. Wąwóz ten został pogłębiony, aby powstał kanał łączący oba jeziora. Pozwalało to na kontrolowanie przepływu wody pomiędzy zbiornikami. Obecna różnica poziomu ich luster przekracza 3 metry. Nad wąwozem zbudowano most łączący gród z największą z osad. Uzupełnieniem umocnień były dwie groble łączące wyspę Pustelnia z tzw. Trzecim Polem oraz z północnym brzegiem jeziora, co umożliwiało spiętrzanie wód wokół Góry Zamkowej. Całość założenia otoczona była wałami oraz systemem wież strażniczych. Gród w tym okresie nie był zamieszkały, służył przede wszystkim, jako miejsce schronienia w czasie zagrożenia militarnego. Życie codzienne toczyło się w okolicznych osadach.

Góra Zamkowa (228,1 m n.p.m.) w Szurpiłach jest jednym z najpiękniej położonych obiektów archeologicznych w Polsce. Wzniesienie oblane wodami czterech jezior zlokalizowane jest niezwykle malowniczo, a przede wszystkim bardzo dogodnie pod względem obronnym. Grodzisko i towarzyszące mu osady znajdują się w samym sercu Jaćwieży (Sudowi) – ziemi jednego spośród jedenastu plemion pruskich. Dawne ziemie Jaćwingów obejmowały, oprócz dzisiejszej Suwalszczyzny, także obecną południowo-zachodnią Litwę oraz fragment północnej Białorusi.

„Porosty”
Trasa: Rutka – Rutka

Długość: 2,1 km

Oznakowana kolorem zielonym.

Ścieżka umożliwia poznanie jednego z najciekawszych elementów środowiska biotycznego Suwalskiego Parku Krajobrazowego – porostów. Te niewielkie organizmy fascynują swoją budową, różnorodnością, biologią i ekologią.

Trasa ścieżki prowadzi przez rezerwat krajobrazowy „Rutka”, obejmujący obiekty wyjątkowe pod względem krajobrazowym i przyrodniczym: unikalne w skali kraju głazowisko, kompleks wzgórz morenowych zwanych „amfiteatrem wodziłkowskim” oraz jezioro wytopiskowe Linówek.

Ścieżkę można zwiedzać o każdej porze roku pamiętając, że w okresie zimowym część porostów może być przykryta warstwą śniegu.

Rezerwat „Rutka”, obejmujący swym zasięgiem obszar 49,06 ha, utworzony został w 2001 roku. Głazowisko, będące głównym celem ochrony, stanowi unikatowy przykład tzw. bruku lodowcowego. Nagromadzony materiał skalny przywędrował tu wraz z masą gliny zwałowej ze Skandynawii około 12 tysięcy lat temu, w okresie zlodowacenia północnopolskiego.

Głazy w Rutce (głównie granity i gnejsy), w przeciwieństwie do innych głazowisk, występują na powierzchni gruntu, dzięki czemu widoczne są niemal w całości. Poza naturalnymi procesami erozyjnymi przyczyniła się do tego również działalność człowieka. Od północy głazowisko ograniczone jest krawędzią zagłębienia Szeszupy, z której rozpościera się rozległy widok (wiata widokowa) na tzw. "amfiteatr Wodziłk" z wytopiskowym jeziorem Linówek.