Pałace Północnych Kaszub - Edycja Letnia

Majątek ten przez wiele wieków stanowił własność rodu von Krockow. Od XVIII wieku należał już do rodziny von Tesmar, która w 1931 roku zdała go i opuściła powiat lęborski. W tym czasie nastąpił podział majątku i przekazano je 26 gospodarzom.

Na obrzeżach wsi na wzniesieniu znajduje się cmentarz oraz grobowiec rodziny von Tesmar.

Pierwsza wzmianka o Salinie w dokumentach historycznych pojawiła się w 1344 roku. Mówi ona, iż Wielki Mistrz zakonu krzyżackiego darował Salino jako wyposażenie szpitala Świętego Ducha w Gdańsku.

Musiało ono przynosić duże zyski, gdyż w 1494 roku patronat nad kościołem w Salinie bezprawnie objął Wawrzyniec Krokowski. Spór o zwrot trwał długo. Sprawa zakończyła się w sądzie, który nakazał zwrot wsi szpitalowi Świętego Ducha w Gdańsku pod groźbą klątwy.

Krokowscy należący do najstarszych rodów szlacheckich na Pomorzu Gdańskim zlekceważyli wyrok. W okolicznych wsiach ogłoszono ich ekskomunikę, a później odprawiono egzorcyzmy i wypędzanie szatana z zamku w Krokowej.

Ród Krakowskich nie cieszył się długo wsią Salino. Jeden z jego potomków, najprawdopodobniej, przegrał posiadłość w karty.

Nowym właścicielem został w 1658 roku Bnin Solicki, który nabył Salino w drodze zastawu.

Następnym właścicielem został Michał Ernest von Rexin, generał wojsk polskich, z woli Króla Augusta II, Starosta Malborski. Za zarobione pieniądze na wojnie kupił w 1704 roku wieś Salino.

Dwór był własnością rodziny do I wojny światowej. Służył jako resztówka czyli dom pogodnej starości dla najstarszych członków rodu.

Na podstawie analizy formalnej powstanie dworu można datować na koniec XVII wieku. Dach mansardowy mógł uzyskać w trakcie remontu w połowie XVIII wieku.

Dwór alkierzowy w Salinie jest dworem polskim chociaż tereny na których został zbudowany należały do polski tylko przez 27 lat od roku pańskiego 1630 do 1657.

Źródło: http://www.salino.pl/index.php/historia

Latarnia Stilo położona w odległości pięciu kilometrów od wsi Stilo zwanej również Osetnik i 10 km na wschód od miasta Łeba, jest bardzo charakterystyczną budowlą o kształcie ściętego ostrosłupa, na szesnastokątnej podstawie. U szczytu latarni znajdują się dwie galerie widokowe i laterna, do której nie ma dostępu. Została zbudowana na początku XX wieku i odznacza się bardzo nowoczesną, jak na tamte czasy, techniką budowy – stalowe elementy połączono śrubami, co jest doskonale widoczne wewnątrz budynku.

Źródło: http://www.latarnie.pl/latarnia-morska-stilo/

W roku 1437 Ulinię wymienia się jako wioskę gospodarską. Po około 200 latach należała od do rodu von Krokow z linii Osieki. W 1804 roku majątek nabył podkomorzy Franz von Somnitz. Później właściciele często się zmieniali. W 1865 roku nowym gospodarzem został Edmund Vogel. Następnie majątek przeszedł w ręce rodziny Lietzau. W 1928 roku 158 ha rozparcelowano i podzielono na dziesięć odrębnych gospodarstw. W marcu 1945 roku właścicielką majątku w Ulinii była Charlotte Buchterkirch, bratanica Edmunda Vogela.
W momencie wkroczenia Armii Czerwonej do Ulinii w pałacu znajdowała się pani Buchterkirch wraz ze swoimi czterema córkami. Zostały one wygnane z pałacu i wsi.
Rezydencja została wzniesiona przez Edmunda Vogela w drugiej połowie XIX wieku, którą następnie rozbudowała rodzina Lietzau. Po 1945 roku pałac był siedzibą PGR-u. Następnie mieścił się w nim ośrodek wypoczynkowy, a później centrum kolonijne.

Źródła:
http://dipp.info.pl/index.php/baza-dipp/item/6-powiat-leborski/37-dworek-ulinia

O pałacu w Zdrzewnie pierwszy raz usłyszano już w roku 1400. Między XV a XVIII wiekiem należał on do rodziny von Goddentow oraz von Weiher. Składał się z dwóch części: A przynależała do Zdrzewna, a B do Kopaniewa. W roku 1784 fragment A należał jeszcze do rodziny von Goddent, natomiast B był własnością rodu von Rexin.

Źródła:
http://dipp.info.pl/index.php/baza-dipp/item/6-powiat-leborski/22-palac-zdrzewno

Barokowy kościół Wniebowzięcia NMP z XVII w.

Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 24 czerwca 1362 r. z dokumentu, w którym gdański komtur zakonu krzyżackiego Gieselbrecht von Dudelsheim nadał wieś, na prawie chełmińskim, wiernemu Vicke i zalecił mu, aby zasiedlił dobra nowymi lokatorami. W 1945 r. majątek przeszedł na własność Państwowych Nieruchomości Ziemskich. W 1950 utworzono w nim PGR Ciekocino. Następnie gospodarował tutaj Inspektorat PGR Żelazna, Stacja Hodowli Roślin Kurowo, Kombinant Rolny Żelazna. W 1957 r. majątek przeszedł do zespołu PGR Rosice z siedzibą w Komaszewie. Obecnie w dworze (nazywany przez właścicieli pałacem) znajduje się hotel, restauracja i stadnina koni. Jest on wspaniale odnowiony i zadbany.

Źródło: https://pomorskie.dipp.info.pl/baza-dipp/item/32-gmina-choczewo/20-dwor-ciekocinko