Trasa rowerowa Książ Wielki - Węchadłów - Książ Wielki

Opis
Mapa
Punkty

Kod trasy

286006

Pobierz trasę w aplikacji
Wpisz kod w wyszukiwarce

Informacje

Rodzaj aktywności: Rower turystyczny
Stopień trudności: Łatwy
Gwiazdki: 4.4
Dystans: 63,5 km
Przewyższenie: 108,38 m
Suma podejść: 548,58 m
Suma zejść: 548,33 m
Data: 19 czerwca 2019
Lokalizacja: Polska, małopolskie, Książ Wielki

Kościół pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Książu Małym

Kościół murowany, orientowany, wybudowany w pierwotnej formie w stylu gotyckim na niewielkim wzgórzu na przełomie XIV i XV wieku, odrestaurowany w 1710 roku. W 1870 roku dobudowano kaplicę Serca Jezusowego oraz przedłużono korpus. W 1886 roku nadano nowy kształt elewacji. W latach 1565–1583 kościół zamieniony został na zbór kalwiński. W kościele zachowało się jedno z dwóch takich w Polsce drewniane epitafium z postacią Śmierci Czasu wykonane w 1710 roku.

Obok kościoła stoi drewniana dzwonnica z ok. 1724 roku o konstrukcji słupowo-ramowej. Namiotowy dach dzwonnicy, zwieńczony smukłą ośmioboczną wieżyczką – latarnią zakończoną krzyżem, jest nowszy.

Dwór powstał w pierwszej połowie XIX wieku i do 1945 r. jego właścicielami byli Wielowieyscy. W 1945 r. majątek w Zaryszynie został znacjonalizowany, a dwór wraz z parkiem stał się własnością Skarbu Państwa. Do roku 2004 w budynku mieściła się szkoła podstawowa. Potem dwór opustoszał. W czerwcu 2007 roku, będąc już w bardzo złym stanie technicznym, został sprzedany osobie prywatnej, Dwór na planie wydłużonego prostokąta z dwoma czterokolumnowymi portykami ,w elewacji pn- wsch. pomiędzy portykami dobudowane piętro. Obecnie od strony pd-zach do części piętrowej na osi całego założenia, podczas prowadzonego remontu dobudowano okazałe schody oraz balkon wsparty na czterech kolumnach.

Pałac w Lubczy został wybudowany w drugiej połowie XIX wieku na podwalinie starego dworu z XVIII wieku. Jest to piętrowy budynek, z portykiem kolumnowym z frontem zakończonym wspartym na czterech kolumnach tympanonem z rzeźbionym herbem właścicieli –Półkozic. W czasie reformacji znajdował się w nim zbór kalwiński. Ostatnim dziedzicem Lubczy był Adam Wielowieyski. Po wojnie miały tu swoją siedzibę m.in. szkoła i Polski Związek Niewidomych. Potem pałac przeszedł w prywatne ręce. W 2013 r. w wyniku licytacji komorniczej pałac przeszedł w ręce nowego właściciela, który podjął prace budowlane mające na celu przywrócenie dawnej świetności rezydencji.

Nie wiadomo, w którym roku kościół wybudowano, wiadomo, że w 1663 r. w Górach stał murowany Kościół kalwiński. W 1668 r. kościół został odebrany kalwinom i przekazany katolikom a w 1699 r. odbyła się jego konsekracja. W 1794 r. w czasie wojny, kościół wraz z okolicznymi budynkami został spalony i w 1829 r. podjęto decyzję o odrestaurowaniu kościoła. W latach 1912-1913 przeprowadzono kolejny remont i rozbudowę świątyni. Z dawnego, barokowego kościoła zachowała się prostokątna nawa przykryta płaskim stropem, część dawnego prezbiterium /obecnie włączona do nawy /z zakrystią zamienioną na składzik oraz czworoboczna wieża przykryta namiotowym dachem.

Początki dworu sięgają prawdopodobnie drugiej połowy XVIII w. Pałac składał się wówczas z dwóch obiektów: parterowego /częściowo piętrowego/ w kształcie litery L oraz prostokątnego, jednokondygnacyjnego budynku. W części północno – zachodniej posiadał nakrytą kopułą basztę, użytkowaną jako kaplica, a od południa dwa niesymetryczne piętrowe skrzydła flankowały zawartą między nimi oranżerię. Potem /ale nie wiadomo dokładnie kiedy/ pałac rozbudowano, dostawiając skrzydło północno – wschodnie, będące budynkiem piętrowym o dwóch traktach. W 1941 r. Niemcy usunęli dotychczasowych właścicieli tj. Dembińskich a po wojnie majątek przejął Skarb Państwa. Nowymi „gospodarzami” zostali: szkoła podstawowa i posterunek milicji. Upadek dworu nastał gdy szkoła i posterunek wyprowadziły się.

Dwór wybudowano pod koniec XIX w. (ok. 1894 r.). Był murowany, parterowy, ozdobiony ładnym portykiem, flankowany przez piętrowe skrzydła. W 1927 roku dwór pełnił funkcje sierocińca. W tym samym roku dobudowano do niego kaplicę pw. Serca Jezusowego. Niestety lata świetności dworu należą do przeszłości. Po wojnie przez wiele długich lat dwór był siedzibą szkoły podstawowej jednak gdy w latach 90. dwudziestego wieku wybudowano tuż obok nową szkołę, budynek został opuszczony i tak stoi do dzisiaj niszczejąc z roku na rok.

kaplica dworska pw. Serca Jezusowego w Węchadłowie

W 1927 roku do dworu dobudowana została murowana kaplica pw. Serca Jezusowego a z inskrypcji na ścianie można dowiedzieć się, że dobudowana została przez Sejmik Pińczowski dla Węchadłowa. W przeciwieństwie do dworu kaplica jest zdecydowanie lepiej zachowana a to z tego powodu, że w dalszym ciągu pełni funkcje liturgiczne.

Rodzina Górskich w 1559 roku wzniosła murowany trzykondygnacyjny dwór, który w późniejszym okresie pełnił także funkcję zboru ariańskiego. W 1860 roku dwór został przebudowany z przeznaczeniem na lamus (w jego sąsiedztwie pod koniec XIX wieku wzniesiono nowy dwór). W 1922 r. budynek pokryto nowym dachem a w 1929 roku gruntownie został odrestaurowany przez Sejmik Pińczowski, jako główny w tych stronach zabytek ariański. W czasie II wojny światowej budynek wykorzystywany był przez Niemców do celów gospodarczych. Po II wojnie światowej pełnił funkcję budynku gospodarczego (mieścił chlew i skład siana). Obecnie pozostały tylko piwnice i parter choć już bez sklepień.

Kościół pw. św. Piotra i Pawła w Sancygniowie

Wzniesiony w 1400 kościół wybudowano w stylu gotyckim jednakże w wyniku wielokrotnych zmian posiada także elementy barokowe i neogotyckie . Świątynię wielokrotnie przebudowywano i restaurowano m.in. w latach 80.-90. XVI w. znacząco przekształcono świątynię (podwyższono wieżę), w 1783 r. dobudowano od płd. Kruchtę a w 1897 r. nadbudowano ją. Zachowały się gotyckie zręby prezbiterium, jak i renesansowe detale w wystroju: portal do zakrystii, chrzcielnica, piętrowy nagrobek Jakuba i Anny Sancygniowskiej z końca XVI w.– ślady najprawdopodobniej rzeźbiarskiego kunsztu Santi Gucciego. Ołtarz główny posiada bogatą architekturę i rokokową dekorację rzeźbiarską oraz obraz Ukrzyżowania z ok. połowy XVIII w.

Pałac zbudowano w 1882 r. w stylu neorenesansowym, w miejscu w którym niegdyś znajdował się w XVI wieku dwór obronny Jest to budynek piętrowy z ryzalitem środkowym poprzedzonym tarasem na filarach. W zespół pałacowy wkomponowano pozostałości obwarowań ziemno-murowanych z renesansową bramą z końca XVI w. Zespół pałacowy przetrwał II wojnę światową. Po wyzwoleniu został splądrowany, Rosjanie spalili też część cennej pałacowej biblioteki. Pałac został znacjonalizowany a rodzina Deskurów musiała się wynieść. W pałacu mieściły się szkoła rolnicza, gminna biblioteka, świetlica, ośrodek zdrowia, szpital odwykowy, ośrodek kolonijny dla dzieci, posterunek milicji obywatelskiej. Nieremontowany zamieniał się w ruinę. W latach 80. ubiegłego wieku pałac sprzedano rodzinie Bałagów.

Kościół kamienno-ceglany, zbudowany został w latach 1854–1876 w stylu neogotyckim według projektu Henryka Marconiego Kościół wybudowany został na planie krzyża łacińskiego, posiada zamknięte trójbocznie prezbiterium, w ścianie szczytowej znajduje się kamienna sygnaturka. Wyposażenie w stylu gotyckim, późnobarokowym i rokokowym a na wyróżnienie zasługuje ołtarz główny wykonany z kamienia pińczowskiego z późnogotyckim antepedium z 1511 roku oraz chrzcielnica z białego marmuru.

Na początku XX wieku Szporowie odkupili zadłużony majątek w Rzemiędzicach, gdzie po 1920 r. wzniesiono nowe zabudowania gospodarcze i murowany dwór. Po II wojnie odebraniu majątek w tym także dwór został odebrany rodzinie Szporów. Budynek dawnego dworu w Rzemiędzicach jest obecnie wykorzystywany jako świetlica wiejska a częściowo na mieszkania socjalne.

Wybudowany w 1917 r dwór w Święcicach jest budynkiem parterowym, murowanym z cegły, podpiwniczonym. Od frontu posiada płytki ryzalit kryjący wejście, poprzedzony portykiem wspartym na czterech kolumnach. Od strony ogrodu ryzalit w formie połowy sześcioboku nad nim taras z zadaszeniem W przejętym po wojnie przez Skarb Państwa dworze przez szereg lat mieściła się szkoła podstawowa, zlikwidowana w 1978 roku. W okresie późniejszym kilkakrotnie zmieniali się właściciele, jednak że żaden z nich nie użytkował dworu i popada on w coraz większą ruinę.

Dwór w Giebułtowie do stycznia 1945 roku był własnością rodziny Dzianottów. Po II wojnie światowej w dworze mieściła się szkoła podstawowa. Budynek był pierwotnie jednokondygnacyjny, w ostatnich latach (w rękach prywatnych) podniesiony o 1 kondygnację i wyremontowany.

Monumentalna rezydencja renesansowa zwana pałacem lub zamkiem na Mirowie, wzniesiona została w latach 1585-99 przez słynnego włoskiego architekta Santi Gucciego jako rezydencja Piotra Myszkowskiego. W pierwszej połowie XVIII stulecia majątek przeszedł na własność Wielopolskich, którzy w związku ze zniszczeniami podczas Powstania Kościuszkowskiego, na przełomie XVIII i XIX wieku przebudowali zamek nadając mu cechy neogotyckie. Książ był zamieszkany do 1945 roku. Po zniszczeniach z okresu drugiej wojny światowej wyremontowano go, a w roku 1949 w zabytkowej budowli umieszczono szkołę.

pawilon północny przy zamku w Książu Wielkim

kaplica pałacowa pw. św. Zofii i św. Piotra Apostoła

pawilon południowy przy zamku w Książu Wielkim

dawna biblioteka - zdecydowanie gorszy stan budynku biblioteki niż kaplicy nasuwa wniosek, że oświata jest zdecydowanie gorzej traktowana niż religia

kościół pw. św. Wojciecha w Książu Wielkim

Obecny gotycki kościół parafialny pw. św. Wojciecha wzmiankowany jest w źródłach już w 1326 r. Według Jana Długosza murowany kościół był tutaj w II poł. XV w. To świątynia murowana, z prezbiterium dwuprzęsłowym zamkniętym wielobocznie, z gotyckimi gzymsami. Świątynię rozbudowywano w XVII w. i na początku XX w. W otoczeniu kościoła znajduje się drewniana dzwonnica z 1735 r., cmentarz przykościelny z kapliczką a całość jest otoczona zabytkowym ogrodzeniem z bramką.

umieść na stronie pobierz drukuj ulubione moja mapa

Korzystając z okresu niezbyt sprzyjającego dalszym wycieczkom rowerowym oraz z wolnych mocy przerobowych, postanowiłem opublikować kilka wycieczek z okresu kiedy jeszcze nie korzystałem z aplikacji Traseo. Wycieczek tych było bardzo dużo więc siłą rzeczy ograniczyłem się do bardziej ciekawych, przynajmniej z mojego punktu widzenia bądź takich, które z jakiegoś powodu zapisały mi się w pamięci. Jedną z takich wycieczek była ta w dniu 19 czerwca 2019 r. Z oczywistych względów przebieg trasy jest rysowany ręcznie przy pomocy aplikacji, natomiast zdjęcia zostały zrobione podczas wycieczki. Opublikowanie wycieczki ma na celu pokazanie miejsc wartych zobaczenia i stanowić propozycję jeśli nie pokonania całej trasy to przynajmniej odwiedzenia poszczególnych miejsc. Tym razem terenem tej wycieczki było pogranicze województwa małopolskiego i świętokrzyskiego. Jak zwykle na trasie mojej wycieczki było wiele zabytkowych obiektów sakralnych i świeckich. Tradycyjnie obiekty sakralne były dostępne (przynajmniej z zewnątrz) i generalnie w dobrym stanie. Z obiektami świeckimi było już zdecydowanie różnie. Nie było problemu z dostępem do zamku w Książu i do dworów w Węchadłowie, Rzemiędzicach i Święcicach. Jedynie zza ogrodzenia można było oglądać pałace w Lubczy i Sancygniowie oraz dwory w Zaryszynie i Giebułtowie. Ciężko trochę sklasyfikować ruiny dworu w Górkach bo niby ogrodzenia nie było ale gęste, dziko rosnące zarośla skutecznie zastawiały i dojście i widok. Różny był także stan oglądanych obiektów. Część obiektów była użytkowana i znajdowała się w przyzwoitym stanie (przynajmniej z zewnątrz jak np. zamek w Książu, pałac w Sancygniowie, dwory w Rzemiędzicach i w Giebułtowie. Szansę na ratunek uzyskał pałac w Lubczy i dwór w Zaryszynie. Natomiast w przypadku dworów w Górkach, Węchadłowie i Święcicach ich smutny los jest raczej przesądzony.

brak wystarczającej ilości ocen