Trasa rowerowa Krakowskie Planty

Barbakan (zwany też Rondlem) został wzniesiony w latach 1498–1499 za panowania króla Jana Olbrachta i stanowi najbardziej wysunięta na północ część fortyfikacji miejskich Krakowa. Stanowi wycinek koła o średnicy wewnętrznej 24,40 m, a grubość murów sięga powyżej 3 m. Jest to gotycka budowla z siedmioma wieżyczkami – okrągłymi i sześciobocznymi ułożonymi naprzemiennie względem siebie. Dawniej był połączony z Bramą Floriańską długą szyją i jego głównym zadaniem była jej obrona. Do Barbakanu prowadziło wejście od strony Kleparza. Do dwóch bram fortecy wiodły mosty zwodzone, przerzucone nad wyłożoną kamieniami fosą o 24-metrowej szerokości i 3,5-metrowej głębokości.

Dom „Pod Globusem” a właściwie dom Izby Przemysłowo-Handlowej wzniesiony został w latach 1904-1906 jako siedziba Izby Handlowo-Przemysłowej. Jest on jednym z ciekawszych przykładów architektury wczesnego modernizmu, dwupiętrowy, ceglany, z narożną wieżą zegarową (z podświetlanym zegarem), którą nakrywa ostrosłupowy hełm zwieńczony ażurowym, metalowym globusem.

Portal wejściowy Domu "Pod Globusem" od strony ulicy Długiej dekorowany jest alegorycznymi płaskorzeźbami wyobrażającymi Handel i Przemysł. Dom posiada kutą bramę, a na szczycie fasady umieszczono żaglowiec z godłem Izby Handlowo-Przemysłowej wykonany z blachy w 1905.

Dawny gmach Towarzystwa Wzajemnych ubezpieczeń

„Florianka” to zespół budynków przy ul. Basztowej 6–8 w Krakowie. Najstarsze jego części powstały w połowie XIX w., a ostatnie wzniesiono w latach 60. XX w. Obecnie ma tu swoją siedzibę podstawowa szkoła muzyczna oraz liceum muzyczne, a piętrowy budynek z reprezentacyjną salą koncertową należy do krakowskiej Akademii Muzycznej.
Budynek „Florianki” cechuje styl neorenesansowy. Trójdzielna fasada od ulicy Basztowej jest zwieńczona ażurową attyką oraz posągiem św. Floriana, patrona Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń.

Pałac Badenich zwany też Pałacykiem Ewy Brandysowej zbudowany został pod koniec XIX wieku (1883 r.) a w latach 20. XX wieku stał się własnością rodziny Badenich (stąd jego obecna nazwa). Pierwotnie była to budowla jednopiętrowa. Pałac uległ przebudowie w 1921 r. Do głównego korpusu gmachu dodano wtedy widoczną od strony Plant nadbudowę w formie belwederu z balkonikiem, kamienną balustradą i stylizowanym kartuszem herbowym. W kształcie ustalonym przez tę przebudowę, pałac Badenich dotrwał do naszych czasów. Obecnie mieści się tutaj Instytut Historii Sztuki Uniwersytetu Papieskiego im. Jana Pawła II, na parterze zaś restauracja Miód i Wino.

Kamienica została wzniesiona w latach 1889–1891 na miejscu rozebranej zabudowy przemysłowej jako dom własny architekta Stanisława Krzyżanowskiego.
Kamienica reprezentuje styl eklektyczny. Fasada jest ośmioosiowa. W skrajnych partiach elewacji zaprojektowano dwa dwuosiowe ryzality. W każdym z nich, na wysokości pierwszego piętra, pomiędzy osiami, znajduje się we wnęce zwieńczonej frontonem pełnoplastyczne popiersie, w lewym ryzalicie – Zygmunta Starego, w prawym – Kazimierza Wielkiego.

Budynek wzniesiono w latach 1892–1894 według projektu Władysława Kaczmarskiego. Budowę kamienicy rozpoczął sam architekt z przeznaczeniem na dom własny, jednak już w 1893 odsprzedał ją I. Plesnerowi.
Kamienica posiada cztery kondygnacje. Reprezentuje ona styl eklektyczny z przewagą neobaroku. Pięcioosiowa fasada została podzielona czterema jońskimi półkolumnami dźwiganymi przez pełnoplastyczne figury atlantów.

Gmach Komunalnej Kasy Oszczędności Powiatu Krakowskiego

Gmach został wzniesiony w stylu klasycyzującej secesji w latach 1897–1899 z przeznaczeniem na siedzibę Komunalnej Kasy Oszczędności Powiatu Krakowskiego oraz Rady Powiatowej. W latach 90. XX wieku gmach był siedzibą Banku Przemysłowo-Handlowego. W 1998 przeszedł remont generalny. Obecnie mieści jeden z oddziałów banku Pekao.

Pałac Tyszkiewiczów przebudowany został w 1898 roku według projektu Tadeusza Stryjeńskiego. Nazywany był również "Domem pod bałwanami". Przed wojną mieścił się tu Automobilklub, a w latach 80 tych uczono się tu w Wieczorowym Uniwersytecie Marksizmu i Leninizmu. Obecnie znajduje się tu Małopolskie Centrum Doskonalenia Nauczycieli

Pałacyk został wzniesiony w latach 1858–1862. Obiekt powstał w wyniku rozbudowy starszego, jednopiętrowego domu, który otrzymał kształt mający cechy późnoromantycznej willi podmiejskiej, utrzymanej w stylu włoskiego renesansu.
Pałacyk zbudowano dla przemysłowca i bankiera Antoniego Marfiewicza. W XX wieku pałacyk często zmieniał właścicieli i uległ licznym przemianom. U schyłku tego stulecia, po gruntownym remoncie, stał się siedzibą Banku Spółdzielczego Rzemiosła w Krakowie.

Kamienica powstała około roku 1828. Następnie kupił ją i przebudował na pałac profesor i rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego - Julian Dunajewski. W 1882 kupił ją właściciel Grand Hotelu, Jan Bisanz i przebudował na restaurację. Po zakończeniu I wojny światowej w budynku działała Kawiarnia u Bisanza. Od 1945 w budynku znajdowała się Restauracja Warszawianka, zlikwidowana na początku XXI wieku. Po zakończonym w 2010 roku remoncie w kamienicy znajdują się apartamenty.

Pałac Sztuki – gmach Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych

Budowla została wzniesiona w latach 1898-1901. Secesyjny gmach zaprojektował architekt Franciszek Mączyński, wzorując się na słynnym pawilonie wystawowym Secesji w Wiedniu. Fasadę pałacu zdobi portyk kolumnowy, zwieńczony figurą Apollina w słonecznej aureoli. Ściany zdobią pilastry, spłaszczone łuki okien oraz przede wszystkim wejściowy portyk z dwoma kolumnami. Gmach pełni funkcję galerii sztuki.

Budowla została wzniesiona w latach 1898-1901. Secesyjny gmach zaprojektował architekt Franciszek Mączyński, wzorując się na słynnym pawilonie wystawowym Secesji w Wiedniu. Fasadę pałacu zdobi portyk kolumnowy, zwieńczony figurą Apollina w słonecznej aureoli. Ściany zdobią pilastry, spłaszczone łuki okien oraz przede wszystkim wejściowy portyk z dwoma kolumnami. Gmach pełni funkcję galerii sztuki.

Kolegiata uniwersytecka św. Anny powstała na przełomie XVII i XVIII wieku jako trzecia świątynia w tym miejscu. Jej architekt Tylman z Gameren wzorował się na rzymskiej świątyni Sant’Andrea Della Valle. Nowy kościół był znacznie okazalszy od zburzonej wcześniejszej budowli. Jest jedną z najwspanialszych budowli barokowych w Polsce. Imponująca fasada doskonale prezentuje się nawet z perspektywy wąskiej uliczki, która w czasie budowy kościoła zamknięta była murami miejskimi. Bogato zdobione trzynawowe wnętrze świątyni robi naprawdę duże wrażenie. Całości dopełnia kopuła umieszczona na tzw. pendentywach, na których przedstawiono cnoty kardynalne: Roztropność, Umiarkowanie, Sprawiedliwość oraz Męstwo.

Budowę gmachu Collegium Novum rozpoczęto w 1883 roku według projektu Feliksa Księżarskiego. Budowę ukończono i oddano gmach do użytku w 1887 roku.
Budynek wzniesiono w obowiązującym ówcześnie stylu neogotyckim w oparciu o wzór wzniesionego kilkanaście lat wcześniej gmachu Akademisches Gymnasium w Wiedniu oraz Kreuzschule w Dreźnie. Gmach zaprojektowany jako dwupiętrowy, na planie zbliżonym do kwadratu, z dwoma niedużymi wewnętrznymi dziedzińcami. Fasada od strony Plant i I obwodnicy (krakowskiego odpowiedniku Ringu wiedeńskiego) została zaakcentowana ryzalitem z portykiem arkadowym, otwierającym się siedmioma ostrołukowymi portalami. Na piętrze, ponad arkadami odpowiada im pięć wysokich okien auli uniwersyteckiej.

Budowę gmachu Collegium Novum rozpoczęto w 1883 roku według projektu Feliksa Księżarskiego. Budowę ukończono i oddano gmach do użytku w 1887 roku.
Budynek wzniesiono w obowiązującym ówcześnie stylu neogotyckim w oparciu o wzór wzniesionego kilkanaście lat wcześniej gmachu Akademisches Gymnasium w Wiedniu oraz Kreuzschule w Dreźnie. Gmach zaprojektowany jako dwupiętrowy, na planie zbliżonym do kwadratu, z dwoma niedużymi wewnętrznymi dziedzińcami.

W 1875 r. wzniesiony został przez znanego krakowskiego architekta Maksymiliana Nitscha niewielki klasycystyczny pałacyk dla rodziny Czarkowskich. Nawiązujący stylem do pierwotnej zabudowy obrzeża Plant, jest jednopiętrowym budynkiem w stylu neorenesansowym, o wystroju przypominającym malowniczą włoską willę, który wyróżnia kolumnowa loggia między dwoma ryzalitami. Wnętrze starannie odnowione i zakomponowane, utrzymane jest w stylu klasycystycznym i do niedawna służyło jako tzw. Pałac Ślubów. Obecnie budynek jest siedziba banku.

Pałac jest siedzibą kurii metropolitarnej, od końca XIV w. siedziba biskupów krakowskich. Pomimo burzliwych dziejów pałac swoją pierwotną funkcję spełnia do dnia dzisiejszego. Przykład sztuki XIX wieku, z zachowanymi fragmentami z czasów renesansu i baroku. Jest największym po Wawelu pałacem krakowskim.

Bazylika św. Franciszka z Asyżu (wraz z klasztorem) OO. Franciszkanów jest jednym z najstarszych gotyckich kościołów Krakowa. Został zbudowany około 1236 roku dla zakonników przybyłych tu z czeskiej Pragi. Fundatorem był prawdopodobnie książę śląski Henryk Pobożny. W obecnym kształcie kościół franciszkanów jest budowlą ceglaną orientowaną. Składa się z prezbiterium, transeptu i nawy oraz 3 kaplic.

Dwór został wzniesiony w 1835 według projektu Ignacego Hercoka. W 1836 dobudowano dwie oficyny projektu Wilhelma Hofbauera. Zespół dworski składa się z głównego korpusu dworku i dwóch oficyn po bokach. Wszystkie budynki są parterowe Po II wojnie światowej w budynku mieściła się m.in. Naczelna Organizacja Techniczna, a jedną z oficyn zajmowało przedszkole. Obecnie w dworku mieści się trzygwiazdkowy Hotel Maltański.

W roku 1954 władze Krakowa przekazały na cele Muzeum Archeologicznego kompleks powięziennych budynków przy ul. Poselskiej i Senackiej (wzniesiony w XVII w. zespół klasztorny karmelitów bosych w roku 1797 przekształcony w więzienie i siedzibę sądu). W latach 1958-66 przeprowadzono generalny remont obiektów i przystosowano je do celów muzealnych – powstało zaplecze magazynowe, pracownie badawcze i konserwatorskie oraz ciąg wystawowy.

Neorenesansowa willa zaprojektowana przez Tadeusza Stryjeńskiego. Wybudowana w latach 1886-1888.
Pałacyk był własnością zapomnianego dziś nieco filozofa, historyka filozofii i podróżnika, profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego, Maurycego Straszewskiego (1848-1921).

Willa została wzniesiona w latach 1886–1888 według projektu architektów Tadeusza Stryjeńskiego i Władysława Ekielskiego dla Maurycego Straszewskiego, filozofa i podróżnika, profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego. Wybudowano ją na obszarze Ogrodu Wawel krakowskich Plant, których Straszewski był kuratorem. Powstanie budynku w takiej lokalizacji wywołało liczne kontrowersje wśród architektów i mieszkańców Krakowa.

Gmach Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Krakowskiej został wzniesiony w latach 1899 – 1902 staraniem kardynała Jana Puzyny.
Budynek w stylu neogotyckim powstał według projektu Gabriela Niewiadomskiego.

Wzniesiony w XIV wieku, mieścił łaźnię królewską. Był wielokrotnie przebudowywany i przekształcany. Od pierwszej połowy XV wieku służył jako dom mieszkalny dla kanoników katedralnych, a nazwę zawdzięcza jednemu z nich – Janowi Długoszowi. Dopiero w XIX wieku nastąpiła zmiana jego przeznaczenia, w tym też stuleciu mieszkał tam Stanisław Wyspiański. Obecnie jest siedzibą rektoratu Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie.

Pałac Górków (Pałac Prymasa Krzyckiego także Dom pod Telegrafem) powstał w drugiej połowie XVI wieku gdy połączono dwie XV-wieczne kamienice.
Początkowo był własnością sekretarza królowej Bony – prymasa Andrzeja Krzyckiego a po jego śmierci stał się własnością rodzina Górków (stąd nazwa pałacu), która ufundowała przebudowę budynku w stylu manierystycznym.
W 1806 budynek został przejęty przez Austriaków. Mieściły się tu koszary, biura, areszt policji, biuro telegraficzne. Obecnie w kamienicy ma siedzibę małopolski Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków.

Pałac arcybiskupów gnieźnieńskich, pałac prymasowski, kamienica prymasowska

Przez blisko cztery wieki (w latach 1531-1805) budynek był siedzibą arcybiskupów gnieźnieńskich, którzy nosili tytuł Prymasa Polski.
Kamienicę murowaną wzniesiono w drugiej połowie XIV wieku, a gruntownie przebudowano w połowie XVI wieku. Jest to piętrowy, trójskrzydłowy pałac renesansowy. W 1943 połączono dwie kamienice na ul. Grodzkiej pod nr 65 (pałac) oraz kamienicę pod nr 63.

Kościół gotycki został zbudowany w pierwszej połowie XIV w. Początkowo znajdował się pod patronatem benedyktynów, potem dominikanów. Z czasem budowla obrosła szeregiem XVII- i XVIII-wiecznych przybudówek, z których dużą część rozebrano w XIX w. Kościół jest jednonawowy, orientowany, zbudowany z cegły.

Budynek dawnego arsenału, założony w 1. połowie XVI wieku przez Zygmunta Starego wraz z odlewnią dział. W 1643 za czasów Władysława IV budynek został gruntownie przebudowany, stąd też powszechnie nazywany jest arsenałem Władysława IV. Był to wówczas parterowy budynek, włączony w system krakowskich murów miejskich. Z okresu XVII-wiecznej przebudowy pochodzi monumentalny portal. Kolejne piętra budynek zyskał pod koniec XIX wieku. Od początku XX wieku budynek wykorzystywany jest przez Uniwersytet Jagielloński.

Monumentalny portal z okresu XVII-wiecznej przebudowy

kościół pw. Świętej Trójcy (Dominikański)

Po pożarze mającym miejsce w 1850 r. kościół został odbudowany i w roku 1884 ponownie konsekrowany.
Dziś kościół św. Trójcy jest trójnawową gotycką świątynią ceglano-kamienną, wzniesioną w charakterystycznym dla Krakowa systemie filarowo-skarpowym, z wydłużonym prezbiterium zakończonym prostą ścianą.
W kościele, obok ołtarza głównego, pochowany jest książę Leszek Czarny, zmarły w roku 1288.

Dom Cechu Rzeźników i Masarzy (Dom Na Kotłowem)

W II połowie XIX wieku cech rzeźników krakowskich zadecydował o postawieniu nowej siedziby. Decyzję podjęto w 1874, kamień węgielny poświęcono w 1879, a budowę ukończono w 1881. Jest to budynek dwupiętrowy, o charakterze eklektycznym. Na szczycie fasady budynku znajduje się herb cechu (głowa wołu i topory rzeźnicze) i napis „Kotłów”, a poniżej kolejny napis „Dom Cechu Rzeźników i Masarzy”.

Budynek przypominający pałacyk zbudowany w stylu neorenesansowym był siedzibą kasyna oficerskiego, pierwszego środowiskowego klubu w Krakowie.
Kasyno zbudowano w latach 1889-1890 według projektu Tomasza Prylińskiego, zaś nadzór nad budową sprawował Karol Knaus. Uroczyste oddanie budynku do użytku odbyło się 19 listopada 1890 roku.
Budynek zarządzany jest przez Wojskowy Ośrodek Kultury i pełni rolę klubu garnizonowego.

Kupiona w 1885 przez hrabiego Zygmunta Pusłowskiego willa została w 1986 r. przebudowana według projektu Tadeusza Stryjeńskiego i Władysława Ekielskiego, zyskując formę neorenesansowej willi usytuowanej w ogrodzie. Budynek otrzymał wtedy nową elewację oraz narożną dwukondygnacyjną loggię arkadowo-filarową. W pałacyku ma dziś siedzibę Instytut Muzykologii Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Kamienica w stylu eklektyzmu została zbudowana w latach 1890-92 przez Juliusza Judę-Jutkiewicza. Ze względu na bogato dekorowane fasady oraz narożnik z wykuszem i wieżyczką z kopułą, jest nazwana Pałacem Jutkiewiczów. Budynek zaprojektował Jan Zawiejski oraz udoskonalił projekt Wandalin Beringer.
Od roku 1954 w pałacu mieści się Instytut Ekspertyz Sądowych.

Uznawana jest za najstarszą kawiarnię plantacyjną, działającą z przerwami od końca lat 30. XIX wieku (a może nawet od 1826 roku). Ma formę murowanego pawilonu, wzniesionego w stylu neoklasycystycznym. Jego fasada zachowała się bez zmian, z trzema arkadami, oddzielonymi podwójnymi pilastrami, zwieńczona attyką. Z czasem budynek uzupełniono, od strony północnej, o kolumnowy, kamienny portyk, określany też jako parterowa loggia, dobrze współgrający z architekturą właściwego pawilonu kawiarni. Ta rozbudowa datowana jest rozmaicie – na II połowę XIX wieku, okres po 1878 roku albo 1903 lub 1913 rok.

Kościół pochodzi z XIV w. Kamienne prezbiterium powstało na początku XIV w. (może już ok. roku 1300), zaś kwadratową, ceglaną nawę ukończono w drugiej połowie tego samego wieku – z pewnością nie później niż w roku 1420. Kościół jest jedną z najczystszych stylowo gotyckich budowli w Krakowie. Ma on bardzo prostą budowę – kwadratowa ceglana nawa oraz prostokątne kamienne prezbiterium (węższe i niższe od nawy, pokryte osobnym dachem). Nad fasadą zachodnią góruje kwadratowa wieża, do której przyziemia przylegają dwie kaplice.

Scena miniatura znajduje się w budynku dawnej elektrowni teatru (w tzw. Domu Machin), który po przebudowie zaadaptowano do nowych celów.

Elektrownia powstała w 1893 r. i była jedną z najwcześniejszych w mieście. Jej budynek zaprojektował ten sam architekt, który stworzył główny gmach teatru – Jan Zawiejski. Nieduża budowla ma charakter willi w stylu neorenesansowo-secesyjnym.

Budynek teatru wzniesiono w latach 1891–1893 na miejscu wyburzonego w 1892 kościoła św. Ducha. Budynek jest utrzymany w stylu eklektycznym z przewagą neobaroku. Tę nową scenę narodową w Krakowie zaprojektował Jan Zawiejski. Był to pierwszy budynek w Krakowie, który posiadał oświetlenie elektryczne. Początkowo nosił nazwę „Teatr Miejski”, dopiero w 1909 otrzymał imię Juliusza Słowackiego.

Wybudowana w 1836 r, kamienica należała niegdyś do prezydenta RP na uchodźstwie Edwarda Raczyńskiego. Kamienica rozbudowywana była m.in. w latach 1874, 1895 i 1910.

Baszta Pasamoników (znana także jako Baszta Szmuklerzy) zbudowana została prawdopodobnie w XIV, lub XV wieku.i jest jedną z trzech w pełni zachowanych baszt w obrębie murów miejskich w Krakowie. Jest wieżą półokrągłą, wykonaną z cegły w stylu gotyckim na kwadratowej, kamiennej podstawie. Posiada ona 3 kondygnacje. Górną jej część pokrywa fryz, nad którym znajduje się dach o nieregularnym kształcie zbliżonym do stożka, wykonany z czerwonej dachówki.

Brama jest pozostałością potężnych, XIII-wiecznych fortyfikacji, które tworzyły 3-kilometrowy pas podwójnych murów, wzmocnionych 47 basztami i 7 bramami, fosą oraz barbakanem z otworami dla artylerii. Brama Floriańska powstała około 1300 roku, mieści się przy ulicy Floriańskiej, przy skrzyżowaniu z ulicą Pijarską. Dawniej przebiegał tędy trakt do Kleparza koło Kościoła Św. Floriana. We wnętrzu Bramy znajduje się klasycystyczny ołtarz, a na bramie płaskorzeźba Św. Floriana z XVIII wieku (od strony miasta) i Orzeł Piastowski (od strony Kleparza).

Baszta Stolarzy (znana także jako Baszta Stolarska, Baszta Stolarzy i Powroźników) zbudowana została prawdopodobnie w XIV, lub XV wieku.i jest jedną z trzech w pełni zachowanych baszt w obrębie murów miejskich w Krakowie. Jest wieżą półokrągłą, wykonaną z cegły w stylu gotyckim na kwadratowej, kamiennej podstawie. Posiada ona 3 kondygnacje i jest własnością Muzeum Książąt Czartoryskich, które to w owej baszcie ma swoje magazyny.. W górnej części baszty znajduje się ozdobny fryz, nad którym znajduje się dach o nieregularnym kształcie zbliżonym do stożka, złożony z czerwonej dachówki.

Został wybudowany z łamanego piaskowca w latach 1565–1566 i był to pierwotnie budynek parterowy, stojący przy murach obronnych pomiędzy basztami Stolarzy i Cieśli.. W roku 1626 arsenał otrzymał nowe sklepienie oraz został przykryty łamanym dachem krakowskim.W latach 1854–1861 podczas kolejnej przebudowy nadbudowano piętro z przeznaczeniem na magazyn i koszary, a budynek otrzymał kształt włoskiego, wczesnorenesansowego zameczku. W 1874 r. gmina ofiarowała Arsenał razem z basztami Stolarską i Ciesielską na cele muzealne księciu Władysławowi Czartoryskiemu. W latach 1965–1975 Arsenał został ponownie przebudowany w wyniku czego czterospadowy dach zastąpiony został dachem płaskim ze świetlikami.

Do Arsenału Miejskiego przylega Baszta Cieśli (znana także jako Baszta Ciesielska) która jest jedną z trzech w pełni zachowanych baszt w obrębie murów miejskich w Krakowie. Została zbudowana w XIV wieku jako baszta kwadratowa i przez następne ponad sto lat, była jedyną basztą w murze między bramami Floriańską a Sławkowską. W XV wieku została nadbudowana o trzecią, sześcioboczną kondygnację w stylu gotyckim. Basztę wieńczy dach o kształcie zbliżonym do ostrosłupa sześciobocznego, wykonany z czerwonej dachówki., Jest własnością Muzeum Książąt Czartoryskich, które to w owej baszcie ma swoje magazyny.

Barbakan (zwany też Rondlem) został wzniesiony w latach 1498–1499 za panowania króla Jana Olbrachta i stanowi najbardziej wysunięta na północ część fortyfikacji miejskich Krakowa. Stanowi wycinek koła o średnicy wewnętrznej 24,40 m, a grubość murów sięga powyżej 3 m. Jest to gotycka budowla z siedmioma wieżyczkami – okrągłymi i sześciobocznymi ułożonymi naprzemiennie względem siebie. Dawniej był połączony z Bramą Floriańską długą szyją i jego głównym zadaniem była jej obrona. Do Barbakanu prowadziło wejście od strony Kleparza. Do dwóch bram fortecy wiodły mosty zwodzone, przerzucone nad wyłożoną kamieniami fosą o 24-metrowej szerokości i 3,5-metrowej głębokości.

Krakowskie Planty

Kod trasy

Informacje

Skomentuj

Krakowskie Planty

Kod trasy

Informacje

Skomentuj

Zobacz także trasy

Dbamy o Twoją prywatność