Dwór był w zbudowany ok. 1863 r. w tradycji barokowo-klasycystycznej (przebudowany po 1955 r.). i był w posiadaniu klasztoru ss. Wizytek w Krakowie. Z uwagi na wieloletnie opuszczenie dwór jest zaniedbany podobnie jak i otoczenie.
Wybudowany w latach 1601-1604. Kościół jest murowany, oszkarpowany, orientowany z prezbiterium zamkniętym półkolista absydą. Do prezbiterium dobudowano kaplicę ze sklepieniem krzyżowo-żebrowym. Po stronie południowej znajduje się kruchta dobudowana w połowie XIX w. W fasadzie od strony południowej znajduje się manierystyczny portal z tablicą erekcyjną z napisem informującym o konsekracji świątyni w 1604 roku.
ścieżka prowadząca przez Kwietniowe Doły jest bardzo popularna jednak jadąc nią należy zachować dużą ostrożność. Znajdują się tam odcinki o dużym nachyleniu a jej fragment przebiega wzdłuż głębokiej skarpy. Jadąc, zwłaszcza po obfitych deszczach czy silnych wiatrach można natknąć się na leżące w poprzek ścieżki lub nisko zwisające połamane drzewa czy gałęzie. Na samym dole znajduje się natomiast rosnące na środku wąskiej ścieżki drzewo.
Góra Koronna znajduje się 436 m n.p.m. i jest masywem skalnym którego wierzchołek znajduje się ok. 110 m nad dnem Doliny Prądnika. Wyróżniającym się elementem masywu jest skała Rękawica, za którą kryje się wejście do Jaskini Ciemnej. Rękawica znajduje ok. 85 metrów powyżej dna doliny i jest ostańcem o bardzo charakterystycznym kształcie przypominającą dłoń lub właśnie rękawicę.
Brama Krakowska jest charakterystycznym dla Wyżyny Krakowskiej tworem skalnym tworzącym się u ujścia mniejszych bocznych dolinek do głównej doliny. Kolumny Krakowskiej Bramy zbudowane są z wielkich brył wapienia o wysokości ok. 15 m (lewy bastion jest wyższy i większy). Brama zwana jest Krakowską, gdyż według tradycji wiódł tędy średniowieczny szlak handlowy ze Śląska do Krakowa, ale nie ma na to żadnych dowodów.
U wylotu Wąwozu Wrześnik znajdują się Panieńskie Skały i Igła Deotymy a pomiędzy nimi coraz ładniej prezentujący się Dom Pod Koroną, który właśnie przechodzi generalny remont.
Powstanie zamku jest związane z działalnością fortyfikacyjną króla Kazimierza Wielkiego w 2 pol. XIV wieku, choć prawdopodobnie już wcześniej istniał tu gród - być może o charakterze konstrukcji drewniano-ziemnej. Król Kazimierz Wielki przypuszczalnie dokonał gruntownej przebudowy istniejącego tu już wcześniej obiektu. Król nazwał zamek Ociec u Skały, upamiętniając w ten sposób tułaczkę swego ojca, Władysława Łokietka. Nazwa ta podawana przez kroniki w różnej formie (Oczecz, Ocziec, Oszyec) przetrwała do dziś jako Ojców.
Kaplica znajduje się w miejscu dawnych łazienek zdrojowych, które przerobiono na obiekt sakralny w 1901 r. Kaplica usytuowana jest ponad potokiem na betonowych podporach, co wiązało się wg miejscowej tradycji z zarządzeniem cara Mikołaja II, zabraniającym budowy obiektów sakralnych na ziemi ojcowskiej, wobec czego kaplicę zbudowano "na wodzie".
Zbudowana z twardych wapieni, stoi na najniższej skalnej terasie zwanej Fortepianem o wysokości 8-12 m, wysokość samej maczugi wynosi około 25 m. Stanowi ona bardzo charakterystyczny element krajobrazu Doliny Prądnika. Powstała w wyniku krasowej działalności wód i różnej odporności na wietrzenie wapieni. Pierwszy raz została zdobyta w 1933. Na jej szczycie znajduje się mały żelazny krzyż upamiętniający to wydarzenie.
Zamek Pieskowa Skała powstał w czasach Kazimierza Wielkiego jako gotycka strażnica i był usytuowany nieco wyżej na skale zwanej Dorotką. W 1377 roku nadano zamek rodzinie Szafrańców, której był siedzibą do roku 1608. W tym czasie został rozbudowany i stał się typową renesansową siedzibą magnacką. Nowa budowla powstała w miejscu dawnego podzamcza. W roku 1640 zamek stał się własnością Michała Zebrzydowskiego, który go ufortyfikował. W 1718 roku pożar zniszczył budowlę, która jednak została odbudowana 60 lat później przez Hieronima Wielopolskiego. W II połowie XIX wieku był własnością Mieroszewskich i to oni odremontowali go po kolejnym pożarze w roku 1850. Po 1905 roku zamek wykupiono w celu zorganizowania pensjonatu. Dopiero po II wojnie światowej w latach 1948-64 przywrócono mu wygląd z czasów największej jego świetności.
kościół wzniesiony w latach 1933–1939. Poprzednio na tym miejscu stał kościół z lat 1873-1884, a wcześniej gotycki z początku XIV w. Kościół wybudowany w stylu eklektycznym jest z cegły i bloków wapienia, które użyto w narożach budowli oraz w obramowaniach otworów wejściowych i okiennych. Nieopodal obecnego kościoła, w pobliżu głównej drogi, do czasów współczesnych zachowały się nieznaczne fragmenty muru pierwotnej świątyni.
Budowla jednonawowa, zbudowana z cegły w latach 1822–1824 nakładem ks. Jana Pawła Woronicza. W środku 5 ołtarzy (w tym główny z 1893 roku). W jednym z bocznych ołtarzy obraz gotycki św. Rodzina (XVI w.). Dwa inne ołtarze boczne mają obrazy, których autorem jest Michał Stachowicz. W kościele znajduje się także krucyfiks gotycki z drugiej połowy XIV wieku.
Dwór wzniesiony został w 1784 roku i był wielokrotnie przebudowywany przez następujące po sobie pokolenia użytkowników. Od 1888 r. dwór wraz z otaczającym go parkiem był dzierżawiony przez rodzinę Nováków a od 1914 r. przeszedł na ich własność. Dwór stanowi własność tej samej rodziny od czterech pokoleń i jest jednym z nielicznych w Polsce dworów bez przerwy użytkowanych, co pozwala na zachowanie jego autentycznego charakteru. Od północy centralnie położony ganek stanowi główne wejście. Dach jest kryty gontem.
Kościół powstał w 1745 r., a do jego budowy wykorzystano fragmenty gotyckiej świątyni z 1408 r. Świątynia zbudowana jest w konstrukcji zrębowej, ściany oszalowane są pionowo, a strome dachy pokryto blachą. Do prezbiterium dobudowana jest murowana zakrystia (dawny skarbczyk) i kaplica św. Anny Samotrzeć (dawna zakrystia). Portale zamknięte są łukami wklęsło-wypukłymi. Najstarszymi zabytkami wyposażenia kościoła są gotyckie rzeźby: Św. Krzysztof (ok. 1500 r.), Chrystus Zmartwychwstały (1. poł. XVI w.) i Matka Boska z Dzieciątkiem (XVI w.).
Dworek Białoprądnicki to jeden z okazalszych kompleksów dworkowych w Małopolsce, którego historia rozpoczyna się już w XVI wieku. W historii dworek gościł najwybitniejszych przedstawicieli polskiej kultury, a dziś w jego budynkach mieści się centrum kulturalne. Wokół dworku rozciąga sie park im. Tadeusza Kościuszki.
Skomentuj