JURA. Zmiana rejonu

Pałac wzniesiony został w 1880 r., z inicjatywy Aleksandra Moesa. Główne wejście do tej eklektycznej budowli usytuowane było od strony północnej. We wschodniej części wnętrza znajdował się Salon Lustrzany. Od strony południowej do gmachu przylegał półkolisty taras, otwarty na urządzony w stylu angielskim park, w którym zasadzono szereg rzadkich, egzotycznych gatunków drzew. Obok pałacu znajdowały się także: stajnia, powozownia, mieszkania służby, a także lodownia. Na początku XX w. Aleksander Moes oddał zarząd nad przypałacowym parkiem w ręce Mieczysława Hoffmana. Dzięki jego wytężonej pracy park doprowadzony został do świetności. W 1910 r. w pałacu wybuchł pożar, który na szczęcie, zauważony w porę, szybko został ugaszony. Moesowie byli właścicielami pałacu do nastania komunizmu w 1945 r., kiedy to został im odebrany, a oni sami zmuszeni do emigracji. Z początkiem lat osiemdziesiątych w rezydencji otwarto ośrodek odwykowy dla narkomanów. W styczniu 1987 roku pałac został zniszczony przez pożar. Silny wówczas mróz, powodujący zamarzanie wody w wężach strażackich, utrudnił akcję gaśniczą. Odtąd obiekt stanowi ruinę, skądinąd malowniczą i wartą obejrzenia. Pozostałością dawnej świetności tutejszego majątku jest fragment parku (z pierwotnego, 10-hektarowego założenia, pozostało około jednej trzeciej). Rosną tu interesujące drzewa o wymiarach pomnikowych, jak lipa drobnolistna o ponad czterometrowym obwodzie.

Przy wąskiej asfaltowej drodze, łączącej Łazy z Zawierciem, stoi wysoki 24 - metrowy ceglany budynek, mówiący wiele o historii Łaz i okolicy. Wieża ciśnień zwana "Królewską" wybudowana została w 1898 roku. Powstanie obiektu miało na celu zasilanie w wodę parowozy stacji rozrządowej Łazy i samą stację. Na szczycie budowli są umieszczone dwa stalowe zbiorniki, każdy o pojemności ok. 130m3, na niższych piętrach znajdowały się pomieszczenia wykorzystywane na mieszkania służbowe PKP. Woda magazynowana w wieży pochodziła z ujęcia na rzece Mitrędze i parowymi pompami tłokowymi podawana do dwóch zbiorników.

W centrum Łaz przy dworcu kolejowym można podziwiać stary parowóz Ty45-421. Waży ponad 110 ton, ma 22 metry długości. Ciężkie parowozy towarowe typy Ty45 produkowane były w latach 1945-51 w zakładach Cegielskiego w Poznaniu i Chrzanowie.

Początki fabryki sięgają końcówki XIX wieku. Podstawowym produkowanym wyrobem była cegła maszynowa, prasowana i polna. Eksploatowano miejscowe złoża gliny z kopalni odkrywkowej, po której pozostał staw. W 1929 roku z powodu kryzysu w branży zakład stracił niezależność. Po II wojnie światowej podlegała pod zarząd pobliskiej większej cementowni w Wysokiej. Zakład był raczej traktowany po macoszemu i w 1958 roku zdewastowane budynki przeszły na własność Łazowskich Zakładów Materiałów Ogniotrwałych.

Światło wpadające przez puste otwory po kominach tworzy niesamowity efekt, jakby wpadało przez okna w gotyckiej katedrze.

Pomiędzy miejscowościami Klucze, Chechło i Błędów, znajduje się niecodzienna atrakcja - Pustynia Błędowska zwana "Polską Saharą". To największy teren występowania piasków śródlądowych w Europie .Przez ostatnie dziesięciolecia dość mocno zarósł i otwartych połaci piasku nie było zbyt wiele, ale w ostatnich latach mocno ją odchwaszczono i teraz nadal jest niezwykle interesująca.

Szlachecki zespół dworski z dworem, ogrodem z sadem, z budynkiem folwarcznym Obiekt pochodzi z 1724 roku. Ma charakterystyczny dach krakowski - bardzo popularny w tej części Małopolski. W pobliżu dworku znajduje się polana z pomnikiem upamiętniającym bitwę powstańców styczniowych z wojskiem carskim, w której 5 maja 1863 roku bohatersko zginął Francesco Nullo. Niestety, gdy go odwiedzaliśmy, trwały prace remontowe.

Tajemniczy tunel pod szosą. Po drugiej stronie są pola, ale traktor się raczej nie zmieści.

Kościół św. Mikołaja w Sławkowie z pięknym wnętrzem.

Austeria (z jęz. włoskiego) to staropolskie określenie karczmy o najwyższym standardzie, dobrze wyposażonej i posiadającej bogaty asortyment wszelakiego jadła i napitków, mieszczącej się w solidnym, obszernym budynku, spełniającym jednocześnie funkcje gastronomiczne oraz hotelowo-stajenne w zajeździe. Niewątpliwie sławkowska Austeria jest najpiękniejszą spośród wszystkich zachowanych do dzisiejszych czasów. Jej usytuowanie i architektura dają najpełniejsze wyobrażenie o budownictwie i sztuce ciesielskiej w przedrozbiorowej Polsce.

Piec do wypalania wapna, czyli wapiennik. Można wejść do środka i spojrzeć w górę , skąd zasypywano wapienną skałę i węgiel. Wypalania wapna zaprzestano w okolicach 2004 roku. Nazwa wzięła się od firmy Kijak, zajmującej się wypałem wapna.

Zamek Pieskowa Skała powstał w czasach Kazimierza Wielkiego jako gotycka strażnica i był usytuowany nieco wyżej na skale zwanej Dorotką. W 1377 roku Ludwik Węgierski nadał zamek rodzinie Szafrańców, której był siedzibą do roku 1608. W tym czasie został rozbudowany i stał się typową renesansową siedzibą magnacką. W roku 1640 zamek stał się własnością Michała Zebrzydowskiego, który go ufortyfikował. W 1718 roku pożar zniszczył budowlę, która jednak została odbudowana 60 lat później przez Hieronima Wielopolskiego. W II połowie XIX wieku był własnością Mieroszewskich i to oni odremontowali go po kolejnym pożarze w roku 1850. Dopiero po II wojnie światowej w latach 1948-64 przeprowadzono dokładne prace badawcze, a następnie budowlane. W ten sposób przywrócono mu wygląd z czasów największej jego świetności. Zamek otoczony jest malowniczym parkiem, u jego podnóża roztaczają się stawy założone jeszcze w XVI wieku.

Pustelnia w przysiółku Grodzisko, na szczycie skały Długa. Jest tutaj kompleks religijny w skład którego wchodzą: Kościół Najświętszej Marii Panny, Groty modlitewne i Pustelnia błogosławionej Salomei. Pustelnia jest murowana z kamienia, niewielka i bardzo prosta w formie. Według legendy błogosławiona Salomea żyła w niej przez 8 lat. Całość otacza mur zbudowany z cegły i wapienia, w którym znajduje się brama o półkolistym wykroju. Na murze wokół kościoła stoi pięć posągów członków rodziny bł. Salomei i Henryka Brodatego, wyrzeźbionych w piaskowcu. Przed kapliczkami stoi granitowy obelisk na grzbiecie słonia, wzniesiony po zwycięstwie Jana III Sobieskiego pod Wiedniem.
Do pustelni prowadzą kamienne schody, ale była zamknięta, praktycznie nic nie można zobaczyć.