Wyruszamy w kierunku jeziora Hridsko jadąc asfaltową drogą prowadzącą na północ,
w dolinę rzeki Komaraca. Ta wąska dolina jest wciśnięta między
szczyty, które są szczególnie wysokie po jej północnej stronie. Przejeżdżając tędy
będziemy cieszyć się leśnozielonymi, malowniczymi łąkami. Za wsią
Komaraca (3,6 km) zaczyna się łagodne podejście. Wzdłuż
drogi jest dużo wody, źródła znajdują się na 0,7 km, 6,7 km, 7,9 km, 9,1 km (Becova voda), 9,3
km i 12,8 km.
Asfalt kończy się tuż przed ważnym skrzyżowaniem (11,6 km, wysokość 1500 m)
, gdzie później zakończymy okrążenie za jeziorem Hridsko, ale teraz będziemy
jechać dalej prosto.
Powierzchnia na początku jest grubo brukowana i w złym stanie technicznym. Po
ponad kilometrze lekko się poprawia.
Babino polje, teren, przez który jedziemy, powoli się poszerza, a dzikie linie grzbietów i szczytów Bogicevicy stają się ozdobą i koroną na
każdy rzut oka. Półtora kilometra za katunem Bajramdurovi pijeskovi
(około 100 m od drogi w lewo) dotrzemy do miejsca, w którym rozgałęzia się droga dojazdowa, prowadząca do pobliskiego, małego, ale ładnego nowego schroniska
górskiego Związku Alpinizmu Hrid (15,9 km, 1650 m wysokości). W schronisku można przenocować
, ale nie zawsze jest ono otwarte, dlatego w celu zgłoszenia swojego przybycia należy skontaktować się z MA Hrid (patrz rozdział z
Data kontaktu). Przed chatą znajduje się fontanna z wodą pitną i ładne pole biwakowe.
Wracając do naszej trasy: przy drodze do schroniska kolejna pamiątkowa fontanna z ławkami i stolikiem – dobre miejsce na przerwę i odpoczynek, bo
przed nami „poważniejszy interes”: jeszcze 9 kilometrów wspinaczki, z
wysokością różnica około 530m. Droga psuje się (jest to głównie droga gruntowa
) i przez pierwsze kilka kilometrów przez cztery serpentyny wspina
się na katun Jesavica (1820 m). Aby uatrakcyjnić podejście,
w połowie wysokości znajduje się mały domek: na podwórku stoją atrakcyjne ławki
i stoliki, na których ludzie mogą usiąść i cieszyć się widokiem; jest woda ze źródła, a nad drzwiami chaty dumnie wisi dywan z portretem Josipa Broza Tito (z czarną jak smoła fryzurą w stylu afro). To ostatnia okazja, by zaopatrzyć się w wodę na kolejne 18 km trasy
, która po części ze względu na podjazd, a po części ze względu na wiele rzeczy
do zobaczenia, zajmie nam sporo czasu.
Za serpentynami trasa jest łatwiejsza o kilometr, ale potem trzeba
pokonać trudny kilkusetmetrowy odcinek, na którym
droga jest w wyjątkowo złym stanie. W pobliżu znajduje się skrzyżowanie (19,4
km, wysokość 1960 m), gdzie droga do Decani w Kosowie rozgałęzia się w górę
i wyszedł. Ale stamtąd pojawia się niesamowity krajobraz, w kierunku
ogromnego, szorstkiego, kamiennego amfiteatru przed nami, zdominowanego przez Krs Bogicevice (2374 m wysokości). Za nami otwiera się dolina rzeki Babinopoljskiej,
którą szliśmy w górę, suwerennie rządzona przez szczyty
Pasji vrh (2405 m), Crni krs (2426 m) i Starac (2352 m).
Nasz cel, jezioro Hridsko, leży po drugiej stronie skały, ale wciąż musimy się spocić, żeby do niego dotrzeć. Przez następny kilometr schodzimy lepszą kamienistą drogą wykutą w zboczu Ravno brdo na wysokość 1970 m, 20 21 Jezioro Hridsko, skąd zaczynamy
ostatni odcinek do jeziora. Wyboista i opustoszała górska droga wiedzie głównie pod górę, a tylko sporadycznie w dół przez następne cztery kilometry, by ostatecznie doprowadzić nas na wysokość 2130 m (24,6 km od centrum miasta Plav) – to najwyższy punkt na całej trasa TT3.
Rozciąga się stąd wspaniały widok na okoliczne szczyty: na północny wschód za Pasji vrh wystaje ostry wierzchołek Bogdas (2533 m); na południowym wschodzie straż Tromedji (2368 m wysokości, u zbiegu granicy Czarnogóry, Kosowa i Albanii), na wprost rozpoznawalny ostry szczyt to Ujkov krs (2269 m), a za nim
ku horyzoncie linia najwyższych szczytów albańskich gór Prokletije; za nami góruje nad nami Krs Bogicevice, jakby szykował się, by nas połknąć: jedziemy wzdłuż jego południowej strony. Krótki i stromy zjazd mija dawny wojskowy budynek graniczny (25,8 km, 2091 m n.p.m.). Teraz opustoszały, planuje się przekształcić go w
górską chatę – w każdym razie zapewnia dobrą osłonę przed deszczem lub błyskawicami. Po budynku wkraczamy na piękny teren porośnięty sosnowym lasem i całkowicie otaczając Krs Bogicevice
dochodzimy do miejsca, z którego po raz pierwszy możemy zobaczyć szmaragdowe wody jeziora Hridsko.
Na 28,2 km i na wysokości 2045 m (tutaj jest drogowskaz rowerowy) jest miejsce, w którym znów trzeba trochę czasu na lokalną magię: możemy szybko zejść wąską ścieżką, która zaczyna się tutaj do jeziora. Ścieżka jest bardzo stroma, więc najlepiej zostawić rowery w krzakach obok. Spacer wokół jeziora (wąską ścieżką, która czasem ginie wśród kamieni i zielonego poszycia, a potem pojawia się ponownie) wraz z powrotem na drogę
ma długość 1,7 km. Jezioro przez wielu uważane jest za najpiękniejsze w Czarnogórze
