Szpiglasowy Wierch na zimowo

W pierwszy dzień listopada wybraliśmy się na Szpiglasowy Wierch. Po noclegu w Schronisku w Starej Roztoce ruszyliśmy dość późnym porankiem w stronę Morskiego Oka.

Początkowo wiadomo szlak banalny po asfalcie, z rana przyprószony śniegiem. Po dotarciu pod schronisko nad Moko i krótkiej przerwie wbiliśmy na żółty szlak ku Szpiglasowi. Im wyżej tym śniegu coraz więcej. Od około 1700m npm weszliśmy w chmury, jednak widoczność była w miarę dobra. Miejscami trzeba uważać na zsuwający się śnieg. Tuz przed przełęczą założyliśmy raki i wzięliśmy w łapę czekan, aby pokonać ostatni metry prosto pod górę przecinając szlak. Stamtąd na szczyt już tylko jedno miejsce wymagające szczególnej uwagi.

Po pikniku na szczycie i fotkom przy granicznym słupie czas na zejście do Piątki. Tuż za przełęczą znajduje się najciekawszy fragment tego szlaku. Strome zejście, ale z pomocą przychodzą łańcuchy i czekan. Zejście okazuje się przyjemne ze względu na dobry śnieg do wbijania raków i dziaby. 10minut i jesteśmy już po łańcuchach. Pozostaje spokojne zejście do niebieskiego szlaku.

Wtedy zaczęło się trochę przejaśniać, a słońce oświetliło masyw Miedzinaego. Po dolinie spokojny marsz, żeby nie tracić czasu wybraliśmy zejście przez Siklawę. Okazało się, że topniejący i wydeptany śnieg jest śliski, a raki dawno zdjęte. Z pomocą przyszły kijki i jazda jak na nartach. Za skrzyżowaniem ze szlakiem czarnym było coraz łatwiej i pozostało tylko mozolne zejście najpierw do Wodogrzmotów a potem do Palenicy.