Kazimierz Rogoziński i jego żona Agnieszka Biczówna byli nauczycielami w parafialnej szkole podstawowej w Mogile. W 1838 r. wybudowali dla siebie drewniany dom, który stał mniej więcej w miejscu gdzie obecnie stoi willa. Dwie izby w nowym domu Rogozińscy wynajęli szkole. Ich potomkowie wybudowali willę oraz założyli przed nią park, około roku 1890. Należała ona do Rogozińskich do lat 20. XX wieku. W 1921 roku dom kupili Jan Ignacy i Katarzyna Lelitowie, a od 1933 roku należał do Władysława Pobóg-Krasnodębskiego i jego żony Anny Marii Krasnodębskiej. Dom zmodernizowano, dobudowano północne skrzydło i budynek ogrodnika.
Po śmierci Krasnodębskich, nieruchomość przejął Skarb Państwa (po 1959 roku). Mieścił się tu komisariat MO, następnie willą i parkiem zarządzał, znajdujący się obok, Szpital im. Żeromskiego. Budynek ulegał stopniowej dewastacji.
W 1990 r. willę sprzedano, przeszła w ręce prywatne, a nowi właściciele rozpoczęli prace ratujące budynek, który w 1996 razem z parkiem został wpisany do rejestru zabytków.
W parku odsłonięto w 1971 pomnik-głaz upamiętniający Wojciecha Bogusławskiego, który akcję swojej opery "Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale " umieścił właśnie w Mogile.
Pierwsza wzmianka o kościele pojawia się w dokumentach w 1329. Zbudowali go cystersi dla miejscowej ludności, nad którą sprawowali opiekę duszpasterską.W roku 1466 – być może po pożarze – kościół został wzniesiony na nowo[2]. Na polecenie opata Piotra Hiszberga z Biecza budowę prowadził królewski cieśla i snycerz Maciej Mączka. Przypomina o tym dedykacja, wyrzeźbiona w dębowym, bogato zdobionym dekoracją roślinną, ostrołukowym, gotyckim portalu kościoła: [SUB] ANNO. DOMINI. MCCCC. LXVI. AD HON [OREM DEI ET] REGINE. COELORUM. MTHIAS. MANCZKA. F.. Kościół był jednonawowy, przykryty gontem od dachu aż po podmurówkę. Uroczystej konsekracji dokonał biskup Jan Rzeszowski w 1475.
Około 1740 roku dokonano gruntownej przebudowy i modernizacji kościoła. Istniejący gotycki układ przestrzenno-konstrukcyjny nie został jednak naruszony. Pozostały ostrołukowe arkady profilowane, wsparte na fazowanych, a częściowo profilowanych słupach, które dzielą wnętrze na nawę główną i nawy boczne kościoła. Bryle kościoła nadano modny kształt krzyża łacińskiego. Dobudowano boczne kaplice boczne i uzyskano rzut zbliżony do tzw. transeptu. Dobudowana została piętrowa zakrystia. Usunięto gont z dolnej części, pokrywając ją deskowaniem. W 1839 roku dobudowano dwa przedsionki – boczny i główny.
Kościół ten to jeden z najcenniejszych zabytków architektury drewnianej w Polsce.
Kościół (1222-1266) zbudowany z cegły z użyciem kamienia do szczegółów architektonicznych i celów dekoracyjnych, w stylu wczesnogotyckim, z zachowaniem licznych elementów stylu romańskiego. Należą tu: prezbiterium, transept, kaplice bliżne oraz nawy boczne. Beczkowe sklepienie nawy głównej zostało zbudowane po pożarze w roku 1780. Wymiary kościoła: 67,5 m dł., 29 m szer.
Wnętrze kościoła zdobi polichromia. W glifach kilku okien przetrwały ślady fresków gotyckich. Prezbiterium, transept i pd. kaplice bliżne pokryte są polichromią z XVI w. wykonaną przez Stanisława Samostrzelnika. W pn. ramieniu transeptu kościoła (kaplica Krzyża Św.) znajduje się polichromia późnobarokowa. Resztę świątyni zdobi polichromia prof. Bukowskiego z roku 1918.
Ołtarz Główny znajdujący się w prezbiterium to późnogotycki poliptyk z 1514 r. W szafie środkowej poliptyku jest posąg Matki Bożej z dzieciątkiem, a na dwu parach skrzydeł rzeźbionych i malowanych - sceny z życia i męki Chrystusa oraz prorocy. Na filarach u wejścia do prezbiterium są dwa ołtarze gotyckie z marmurową nadbudową z poł. XVII w. W Kaplicy Krzyża Św. (oddzielonej od nawy głównej barokową kratą z roku 1650) znajduje się ołtarz późnobarokowy, a w nim łaskami słynący krucyfiks z poł. XIV w. i antepedium z roku 1842.
W ramach budowy stopnia wodnego Przewóz, w obrębie jego górnego stanowiska został wykonany port rzeczny Kujawy typu basenowego, z pionowym nabrzeżem i bocznicą kolejową, przeznaczony do obsługi transportowej. Na końcu basenu portowego zbudowano duża pompownię wody przeznaczoną dla celów kombinatu. Port nigdy nie był używany przez żeglugę, spełniał jedynie rolę osadnika dla ujmowanej wody, czego następstwem jest dziś jego znaczne zamulenie.
Miejsce spotkań wędkarzy i kajakarzy.
Zbudowany przez Wincentego Kirchmayera w 1829 lub 1831 r. w stylu klasycystycznym, przebudowany ok. 1905 przez hr. Kazimierza Osiecimskiego-Hutten-Czapskiego (dobudowano wówczas wieżę w zachodniej części budynku). Powstał na miejscu dawnego, zburzonego dworu Czartoryskich, poprzednich właścicieli folwarku. W skład kompleksu wchodzi także park terasowy z pierwotnym systemem stawów. Przed II wojną światową dostosowany na potrzeby mieszczącego się tutaj sierocińca i szpitala dla dzieci.
Obecnie dom stowarzyszenia Monar (od 1992) roku (NZOZ MONAR – Ośrodek Rehabilitacyjno-Readaptacyjny w Krakowie). Od 1993 roku wpisany do rejestru zabytków.
Barokowy ołtarz główny wykonany z marmuru dębnickiego został zakupiony na licytacji po rozbiórce kościoła Wszystkich Świętych w Krakowie. Umieszczono w nim obraz św. Wincentego namalowany ok. 1810.
W bocznym rokokowym ołtarzu po prawej stronie znajduje się obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem w typie tzw. piekarskim z XVII wieku. W drugim bocznym ołtarzu umieszczono krucyfiks pochodzący z drugiej połowy XIX wieku. Po lewej stronie umieszczono jeszcze jeden ołtarz boczny w formie tryptyku, pochodzący ze starego drewnianego kościoła. W jego części środkowej znajduje się wizerunek św. Anny Samotrzeć, na skrzydłach wewnętrznych śś. Dominik, Katarzyna Sieneńska, Franciszek oraz Jan Kanty. Po zewnętrznej stronie skrzydeł zobaczyć można śś. Jana Ewangelistę, Elżbietę, Barbarę, jeden ze świętych jest bez oznaczeń. Na predelli umieszczono wizerunek Narodzenia Chrystusa. Tryptyk jest późnorenesansowy, pochodzący najprawdopodobniej z 1600. Ostatni z bocznych ołtarzy jest poźnobarokowy, datowany na połowę XVIII wieku, pochodzący z kościoła cystersów w Mogile.
Klasycystyczne organy zostały wykonane w 1848, posadzka pochodzi z zakupu wyposażenia z kościoła Wszystkich Świętych z Krakowa.
Na uwagę zasługują również klasycystyczne nagrobki właścicieli Pleszowa: Jana Kirchmayera (zm. 1831) w kształcie kolumny na cokole oraz Mateusza Kirchmayera (zm. 1834) w kształcie steli.
1) późnorenesansowy dwór obronny z 1603, zbudowany na polecenie Jana Branickiego, zaprojektowany prawdopodobnie przez Santi Gucciego, zdobiony przez artystów włoskich, zajmowany obecnie przez oddział Muzeum Archeologicznego (znajduje się tu ekspozycja przedstawiająca historię dworu oraz znaleziska archeologiczne z obszaru Nowej Huty). Zwany także lamusem, ponieważ Braniccy porzucili go na rzecz zbudowanego potem obok (niezachowanego) "dworu polskiego". Trójkondygnacyjny, zbudowany na planie kwadratu, zwieńczony renesansową attyką, o ścianach zdobionych dekoracją sgraffitową i renesansowej kamieniarce.
2) klasycystyczny dwór rodziny Badenich z XIX w. oraz park założony najprawdopodobniej w XVII w.
Wystawa w budynku lamusa na terenie Ośrodka Magazynowo-Studyjnego MAK w Branicach, poświęcona garnacarstwu prahistorycznemu. Czynna od 1 maja do 30 września, w soboty i niedziele, w godzinach 13.00-16.00. Ceny biletów 2,50 zł. Możliwe uzgodnienia specjalnych terminów zwiedzania dla grup zorganizowanych.
Kościół jest murowany z cegły z zachowanymi częściowo wzorami z zendrówek, gotycki, orientowany o charakterze obronnym. Prezbiterium dwuprzęsłowe, zamknięte prostą ścianą, nakryte sklepieniem krzyżowo-żebrowym. Od północy posiada gotycką zakrystię, od wschodu na miejscu dawnego Ogrojca i kaplicy grobowej rodu Badenich znajduje się nowa zakrystia wykonana w kształcie rotundy według projektu Adolfa Szyszko-Bohusza w 1925. Przy nawie głównej od zachodu wznosi się kwadratowa wieża, w której dolną część zostały wmurowane wapienne kostki.
Od 1417 do połowy XVIII wieku kościół był kolegiatą. Przy kościele na terenie dawnego przykościelnego cmentarza zachował się grobowiec rodziny Popielów, ostatnich właścicieli Ruszczy.
XVIII-wieczny pałac otoczony rozległym parkiem oraz towarzyszące mu, obecnie zrujnowane, budynki o średniowiecznym rodowodzie.
Na początku XVII Stanisław Lubomirski, właściciel Nowego Wiśnicza, umocnił istniejącą fortalicję i rozbudował istniejące założenie. Kolejnymi właścicielami była przejściowo kapituła krakowska, a następnie rodzina Morstinów. Stefan Morstin zlecił w 1708 r. budowę pałacu pośrodku dawnego założenia obronnego. Wzniesiono piętrowy barokowy pałac według projektu królewskiego architekta Józefa Pioli, a otaczające go umocnienia włączono w obręb rozbudowanych ogrodów.
Pod koniec XVIII w. kolejny z właścicieli – Eliasz Wodzicki - przeprowadził przebudowę pałacu w duchu klasycyzmu, a po 1818 r. geometryczne założenie ogrodowe przekształcił w swobodny park angielski. Wodziccy zamieszkiwali Kościelniki do 1945 r., kiedy zostali bezprawnie wyrzuceni, a pozbawiony opieki majątek rozgrabiono i zdewastowano.
Dopiero pod koniec lat 90. odzyskali go prawowici spadkobiercy. Obecnie zabudowania dawnego zamku, pałac i ogrody są powoli restaurowane.
Jest przykładem barokowego założenia nazywanego entre cour et jardin (między dziedzińcem a ogrodem) Klasycystyczna przebudowa, według projektu Józefa Le Bruna, zmieniła wygląd pałacu, dyspozycję wnętrz oraz otoczenie.
Pałac otacza malowniczy, założony na tarasach ogród, położny na terenie opadającym w kierunku południowym, ze stawami i alejami wodnymi.
Jest to duża, murowana budowla, stojąca na wysokiej podmurówce, zbudowana w stylu klasycystycznym. Dzięki temu, iż stoi nieco ponad poziomem parku, sprawia wrażenie wyższej i okazalszej. Dwór posiada cztery wejścia. Główne, które prowadzi od strony parku, osłonięte jest rodzajem ganku, który stanowi jakby oddzielną dobudówkę, będącą czymś pośrednim między wysuniętym ryzalitem a loggią.
Od strony dawnego ogrodu znajduje się niewielki taras, zaś nad frontowym wejściem widnieje napis "Z darów Bożych". Patrząc na dwór od strony dawnego ogrodu, warto zwrócić uwagę na zachowaną w dobrym stanie rzeźbioną dekorację fryzów biegnących poniżej dachu i otaczających cały budynek oraz na umieszczoną w specjalnej niszy figurę Matki Boskiej. Poniżej figury, na wysokości parteru, ustawiono duży, kamienny wazon. Być może od wiosny do jesieni był on używany do układania kwiatów, które dekorowały tę stronę budynku, a zarazem stanowiły hołd dla Matki Boskiej.
Dwór powstał w końcu XIX wieku i prawie do końca II wojny światowej był zamieszkany przez właścicieli.
Znajduje się w zachodnim krańcu wsi, na wzgórzu, w kępie drzew. Jego środkową część stanowi tzw. Kopiec Lutrów, wysoki na ok. 4 m, kryjący komorę grobową Żeleńskich, założony przez pułkownika Marcjana Żeleńskiego w 1787. Na kopcu stoi pięciometrowej wysokości obelisk, wykonany z kamienia ciosowego, na którego szczycie umieszczona jest również kamienna urna. Wokół kopca zachowało się kilka nagrobków: klasycystyczny sarkofag Ludwika Dębickiego (syna), oficera wojsk polskich, postument z kolumną, na której umieszczona jest urna-grób Ludwika Dębickiego (syna), autora książki o powstaniu listopadowym, zmarłego w 1843, groby Joanny Aramowej i Karoliny Kempińskiej. Kilka cennych nagrobków nie posiada napisów, na jednym z nich umieszczony jest drewniany, rzeźbiony krzyż, wsparty na drewnianej kolumnie. Kilka lat temu cmentarzyk został odrestaurowany (m.in. z powrotem ustawiono na kopcu obelisk, który się przewrócił w 1972).
Znajduje się w zachodnim krańcu wsi, na wzgórzu, w kępie drzew. Jego środkową część stanowi tzw. Kopiec Lutrów, wysoki na ok. 4 m, kryjący komorę grobową Żeleńskich, założony przez pułkownika Marcjana Żeleńskiego w 1787. Na kopcu stoi pięciometrowej wysokości obelisk, wykonany z kamienia ciosowego, na którego szczycie umieszczona jest również kamienna urna. Wokół kopca zachowało się kilka nagrobków: klasycystyczny sarkofag Ludwika Dębickiego (syna), oficera wojsk polskich, postument z kolumną, na której umieszczona jest urna-grób Ludwika Dębickiego (syna), autora książki o powstaniu listopadowym, zmarłego w 1843, groby Joanny Aramowej i Karoliny Kempińskiej. Kilka cennych nagrobków nie posiada napisów, na jednym z nich umieszczony jest drewniany, rzeźbiony krzyż, wsparty na drewnianej kolumnie. Kilka lat temu cmentarzyk został odrestaurowany (m.in. z powrotem ustawiono na kopcu obelisk, który się przewrócił w 1972).
W 2 połowie XVIII w. folwark należał do Akademii Krakowskiej i wówczas został tu wybudowany dworek. W 1788 r. Krzesławice kupił Hugo Kołłątaj, jeden z czołowych przedstawicieli polskiego Oświecenia i twórca Konstytucji 3 maja. Kochał on Krzesławice, rozudował majątek, założył park dworski. Niestety, w 1795r., za udział w powstaniu kościuszkowskim, został aresztowany i pozbawiony dóbr. W 1876 r zakupił posiadłość Jan Matejko, za pieniądze zarobione ze sprzedaży płótna Batory pod Pskowem. Sławny malarz bardzo zasłużył się Krzesławicom: wyremontował dwór i dobudował pracownie oraz szkołę dla wiejskich dzieci. Przyjeżdżał tu często, zwłaszcza w lecie: pracował, urządzał dla swoich uczniów majówki. W 1959 roku dworek został podarowany Towarzystwu Przyjaciół Sztuk Pięknych, które stworzyło w nim wystawę ku czci Jana Matejki i Hugo Kołłątaja. Można tu zobaczyć słynny Poczet królów polskich, ilustracje śpiewów historycznych Niemcewicza, projekty polichromii do kościoła Mariackiego.
Krzesławice posiadają również pamiątkę po Tadeuszu Kościuszce - jest to krzyż ustawiony na miejscu zbiórki kosynierów.
ul. M. Wańkowicza 25
tel. 012-644-56-74
pn.-pt. 10.00-14.00, sb. i nd.
po wcześniejszym zgłoszeniu 5/2 zł
sztuczny zbiornik wodny oraz otaczający go park znajdują się w starej części Nowej Huty, w obecnej dzielnicy Bieńczyce. Zajmują teren pomiędzy al. Solidarności od południa, ul. Bulwarową od zachodu, OSiR „Krakowianka” od północy a od wschodu granicą jest rzeka Dłubnia, która zasila zbiornik.
Na wschód od Zalewu, po drugiej stronie Dłubni znajdują się zabudowania dawnej wsi Krzesławice, w tym kilka starych zabytkowych chałup oraz dworek Jana Matejki i drewniany kościół św. Jana Chrzciciela.
Park i zalew powstały w połowie lat 50. XX wieku jako jeden z obiektów rekreacyjnych Nowej Huty. Zbudowano je na obszarze dwukilometrowej zielonej strefy ochronnej, oddzielającej kombinat metalurgiczny od osiedli mieszkaniowych Nowej Huty. Zajmują obszar ok. 17 ha, w tym powierzchnia samego akwenu to ponad 7 ha. Na Zalewie żyje kilka gatunków ptaków wodnych m.in.: łabędź niemy, kaczka krzyżówka, łyska, rybitwy, a na znajdującej się na nim niewielkiej wyspie, przez mieszkańców zwanej Małpim Gajem, są ich miejsca lęgowe.
Zbudowany w latach 1633-1648 znajdował się w Jaworniku koło Myślenic. Nosił wezwanie Znalezienia i Podwyższenia Krzyża Świętego. Uszkodzony, zdewastowany w latach 1983-1986 został przeniesiony do Krzesławic. Obok dworku Jana Matejki miał stanowić zaczątek planowanego w tym miejscu skansenu.
Jest to budowla drewniana, jednonawowa o konstrukcji zrębowej, kryta gontem z wieżą nad wejściem. Wewnątrz zachowała się częściowo polichromia z 1 poł.XVII wieku z przedstawieniem Sądu Ostatecznego i św. Krzysztofa.
W późnobarokowym ołtarzu głównym pochodzącym z końca XVII wieku umieszczony został krucyfiks z końca XVI wieku pochodzący z kościoła św. Wincentego z Pleszowa.
Msze Święte i Nabożeństwa w zabytkowym kościółku
Niedziele i święta: 9:30, 14:00
Wtorki, Czwartki, Soboty: 7:00
Pierwsze piątki miesiąca: 16:30
Pierwsze czwartki miesiąca: 16:30
Realizacja budowy rozpoczęła się w 1949 roku. Autorami koncepcji architektonicznej byli Tadeusz Ptaszycki oraz Marta i Janusz Ingardenowie. Od strony południowej Placu Centralnego brak jest jakichkolwiek zabudowań.
Miał tam powstać teatr, a za nim, na Łąkach Nowohuckich – jezioro. Pomysł został jednak zaniechany w połowie lat pięćdziesiątych XX wieku. W latach osiemdziesiątych rozpoczęto budowę Nowohuckiego Centrum Kultury (NCK) w miejscu wcześniej wspomnianego teatru, który wybudowano w innym miejscu Nowej Huty. NCK miało być jednym z największych domów kultury w Polsce.
Pomnik Solidarności w Nowej Hucie
W 2004 roku Rada Miasta Krakowa przeznaczyła milion złotych na modernizację Placu Centralnego. Miał zostać przywrócony wygląd Placu sprzed 55 lat. Wykonano w środku deptak z ławkami, zmodernizowano zieleń, pojawiły się ławki, kosze na śmieci, stylowe ogrodzenia zieleni. Na Aleję Róż, jak i na Plac powróciły lampy kandelabrowe.
8 września 2004 roku radni z Rady Miasta Krakowa zmienili nazwę Placu, dodając do jego nazwy patrona – Ronalda Reagana. Początkowo planowano usunięcie z nazwy słowa "Centralny", ale wskutek działań Komitetu Obrony Nazwy Placu Centralnego, założony przez radnych miasta i radnych nowohuckich dzielnic, zmiana ograniczyła się do dodania patrona.
Pierwszy w Krakowie użytek ekologiczny. Są one miejscem objętym ochroną prawną. Znajdują się w pradolinie Wisły, w sąsiedztwie centrum dzielnicy Nowa Huta. Zajmują obszar 57,17 ha.
Łąki Nowohuckie powstały w miejscu XVIII-wiecznego koryta Wisły. Stanowią fragment łąk nadwiślańskich w Krakowie.
Występuje tu przeszło 20 zróżnicowanych zbiorowisk roślinnych tj. szuwary wysokich turzyc, część szuwarów trzcinowych oraz liczne i bogate zespoły półnaturalne. Stwierdzono tu ponad 370 gatunków roślin kwiatowych m.in. rzadkie chronione storczyki krwiste, goździki kropkowane i kozłki lekarskie. Łąki Nowohuckie są również bogate pod względem awifauny - zanotowano tu 37 lęgowych gatunków ptaków, również zagrożonych w skali Europy: derkacz, dzierzba gąsiorek i bączek. Wraz z migrującymi ptakami na Łąkach i w ich bezpośrednim sąsiedztwie stwierdzono 78 gatunków ptaków. Bogactwo gatunków dotyczy również owadów. Występują tu licznie dwa rzadkie gatunki motyli dziennych - modraszek telejus i modraszek nausitous. Ze względu na ich liczne występowanie obszar Łąk znajduje się na liście terenów proponowanych do ochrony jako obszar Natura 2000. Wraz z korytarzem rzeki Dłubni stanowią jedne z najbogatszych miejsc pod względem przyrodniczym w Krakowie. Są również obiektem rekreacyjnym.
Lasek położony niedaleko Wisły, u ujścia Dłubni. Jest to jeden z dwóch obszarów leśnych na terenie Nowej Huty (zob. Lasek Łęgowski). Lasek Mogilski wraz z Łąkami nowohuckimi i korytarzem rzeki Dłubni zasilają różnorodność gatunkową Krakowa.
Lokalizacja: Lasek Mogilski zlokalizowany jest wzdłuż ul. Longina Podbipięty, pomiędzy ulicą Klasztorną a ulicą Zakarnie. Zajmuje powierzchnię 24 ha, ma kształt zbliżony do trójkąta, a porośnięty jest głównie wiązem, dębem i jesionem. Stanowi szczątek dawnej podmokłej puszczy, która w piastowskich czasach obejmowała znaczne obszary Polski.
Historia
* W średniowieczu była to rodowa posiadłość biskupa Iwona Odrowąża, który założył klasztor w Mogile (określany wtedy jako tzw. "Ziemia św. Wacława").
* Od XIII w. Lasek Mogilski stanowił własność klasztoru w Koprzywnicy.
* W 1939 r. lasek odkupił pobliski klasztor Ojców Cystersów w Mogile.
* Lata 70. XX wieku – próba zagospodarowania lasku (wybudowano asfaltowe alejki).
Obiekty
* ruiny amfiteatru
* drewniana Kapliczka Matki Boskiej Częstochowskiej powstała jako wotum za uratowanie Krakowa od zniszczeń w czasie ofensywy radzieckiej w styczniu 1945 roku
Rzeka Dłubnia, która wypływa ze źródła we wsi Jangrot koło Olkusza, a uchodzi do Wisły w Mogile, na całej swej długości tworzy urokliwą dolinę, która chroniona jest Dłubniańskim Parkiem Krajobrazowym.
Przejazd ulicą Wańkowicza to niezapomniane chwile!
Najciekawsze
Najnowsze
W pobliżu
Rower 
Rower górski 
Rower szosowy 
Rower turystyczny 
Pieszo 
Bieganie 
Turystyka górska 
Piesza wycieczka 
Nordic Walking 
Moto 
Samochód 
Motocykl 
4x4 
Woda 
Kajak 
Żeglarstwo 
Inne jednostki pływające 
Zima 
Narty biegowe i śladowe 
Ski Tour 
Narty zjazdowe i snowboard 
Łyżwy 
Pozostałe 
Paralotnia 
Konno 
Samolot 
Rolki 
Hulajnoga 
Inne 
PRO
6.0
Skomentuj