Szlakiem drewnianych obiektów sakralnych.

W miejscu, gdzie obecnie znajduje się drewniany kościółek w 1444 roku, znajdowała się kaplica. Obecna drewniana świątynia została wybudowana w 1518 roku. Konsekracji dokonał biskup wrocławski Jan Thurzo. Wybudowano ją wokół sosny, której odcięto wierzchołek i konary, a pień do dzisiaj podtrzymuje ołtarz główny. U góry drzewa znajduje się tabliczka z napisem: „CZCIGODNA STARA SOSNA, POD KTÓRĄ JEDNA PANIENKA ZA WSTAWIENNICTWEM ANNY ŚWIĘTEJ OD ŚMIERCI URATOWANA BYŁA. LIPIEC 1444.” Obecnie jest widoczny fragment drzewa za szybą. Od początku istnienia kościół jest postrzegany przez katolików jako miejsce cudowne, miejsce kultu św. Anny i takim pozostał do dnia dzisiejszego. W latach 1668-1670 cieśla Marcin Snopek dobudował do głównej nawy centralną gwiaździstą część kościółka, a w 1707 roku zakrystię. Gruntowny remont kościoła przeprowadził w 1873 roku proboszcz Walenty Morawietz.

Świątynia zbudowana jest z drewna, w konstrukcji zrębowej na podmurowaniu. Prezbiterium zamknięte trójbocznie, a przy nim zakrystia. Dach kościoła jest kryty gontem, nad nawą wieżyczka na sygnaturkę, z baniastym hełmem. Okna świątyni są w kształcie czworoliścia.

Kościół wybudowano w 1679 roku na podmurówce, a w 1789 roku przebudowano.
Budynek jest konstrukcji wieńcowej, nakryty dachem dwuspadowym, krytym gontem. Kościół jest orientowany. Wieża jest konstrukcji słupowej, nakryta ośmiobocznym dachem namiotowym; posiada cechy wskazujących na to, że dobudowano ją do stojącej już budowli kościoła. Ściany nawy i wieży są oszalowane. Prezbiterium jest zamknięte trójbocznie i posiada kolebkowe sklepienie; przy prezbiterium znajduje się zakrystia. W nawie głównej, szerszej od prezbiterium, strop jest płaski.

Wystrój wewnętrzny kościoła jest rokokowo-klasycystyczny i pochodzi przeważnie z XVIII wieku – w tym okresie powstał ołtarz główny, ambona oraz obrazy Matki Boskiej Częstochowskiej, Anioła Stróża i Marii Magdaleny. Również rzeźby Jana Nepomucena i Franciszka z Asyżu o charakterze ludowym powstały w XVIII wieku. Chór o prostym, pozbawionym ozdób parapecie, wsparty jest na dwóch słupach.

Wokół kościoła znajduje się cmentarz; groby dawnych właścicieli majątku znajdują się wewnątrz kościoła pod posadzką (na ich szczątki natrafiono podczas remontu drewnianej podłogi), choć niektórzy byli też grzebani na zewnątrz, obok kościoła, o czym świadczą 2 zachowane płyty epitafijne i nagrobek dziecka, powszechnie kojarzony z dawnymi dziedzicami

Pierwsza wzmianka o kościele zawarta jest w dokumentach z 1405 roku, jako kościele parafialnym w rejestrze klasztornym biskupów lubuskich, którzy byli wtedy właścicielami tej miejscowości. Obecny kościół stanął w pobliżu cmentarza w 1718 roku, będąc filialnym obiektem parafii w Sternalicach. Głównym budowniczym był cieśla Jan Miksa. W miejscowości znajduje się również drugi, murowany kościół.
Kościół stanął na podmurówce, orientowany, konstrukcji zrębowej z wieżą konstrukcji słupowej.
Prezbiterium jest trójbocznie zamknięte ze sklepieniem o łuku obniżonym, z okrągłymi oknami; z boku przylega zakrystia. W nawie o rzucie zbliżonym do kwadratu strop jest płaski – po bokach wieży z zachodniej strony budynku znajdują się dwa składziki. Sama wieża nakryta jest ośmiobocznym, baniastym hełmem; posiada nieznacznie pochylone, szalowane ściany. Dachy nad nawą i prezbiterium siodłowe, kryte gontem – ściany na zewnątrz również są szalowane. Nad nawą umieszczono sześcioboczną wieżyczkę z sygnaturką, nakrytą baniastym hełmem. Główny ołtarz w kościele pochodzi z początku XVIII wieku i został wykonany w stylu późnobarokowym. Oprócz niego najbardziej cenne elementy wyposażenia to późnobarokowe rzeźby z wieku XVIII oraz barokowa ambona z XVII wieku. Chór o prostym parapecie wsparto na 2 kolumnach.

Historia

Kościół p.w. Świętego Marcina z XVI w. Przeniesiony za zgodą Anieli z Jastrzębowskich Trzcińskiej w 1817 r. z Trzcinicy koło Ostrzeszowa i zrekonstruowany na obecnym miejscu przez cieślę Jakuba Ośródkę. Rozbudowany w 1907 r. w stylu neogotyckim – wydłużenie nawy. Zamieniony na magazyn i obrabowany w czasie II wojny światowej, zniszczenie starej dzwonnicy i zabór dzwonów. Restaurowany w latach 1989 – 95.



Budowa i wyposażenie



Drewniany kościół jednonawowy, konstrukcji zrębowej. Orientowany, zbudowany na planie krzyża z drewna modrzewiowego. Ramiona boczne tworzą dwie kaplice, zamknięte trójbocznie o kalenicach niższych od nawy. Mniejsze prezbiterium od nawy, zamknięte trójbocznie z boczną zakrystią. Z boku nawy kruchta. Dach dwukalenicowy, kryty gontem z sześcioboczną wieżyczką na sygnaturkę. Zwieńczoną hełmem blaszanym z podwójną latarnią. Wewnątrz sklepienia kolebkowe. Belka tęczowa z krucyfiksem. Chór muzyczny wsparty na dwóch słupach z wystawką pośrodku i prospektem organowym. Belka tęczowa z krucyfiksem z XVIII w. Barwna polichromia. Przedstawienie Świętego Izydora i scen z życia Świętej Rodziny w nawie, uzupełniona ornamentem roślinno – kwiatowym. Ołtarz główny klasycystyczny z XIX w. Cztery boczne w stylu barokowo – rokokowym z XVIII w. Ambona barokowa z płaskorzeźbami czterech Ewangelistów. Chrzcielnica rokokowa z k. XVIII w. Świątynia posiada podziemne krypty rodziny Sieradzkich i korytarze łączące świątynię z plebanią i dworem. Dzwonnica murowana z 1947 r. z trzema dzwonami.

Kościół wybudowano na początku XVI wieku, w miejscu poprzedniego. Był wielokrotnie przebudowany – najważniejsze prace miały miejsce w 1767 oraz w latach 1921–1923 Kościół w Jaworznie różni się od innych kościołów drewnianych opolskiego– wybudowany został nie na terenie Śląska, ale ziemi wieluńskiej, dlatego reprezentuje cechy późnośredniowiecznej architektury drewnianej Wielkopolski. Obok znajduje się wolnostojąca dzwonnica.

Jest to drewniany kościół jednonawowy, konstrukcji zrębowej. Zaliczany do wielkopolskiej odmiany drewnianego kościoła późnogotyckiego. Orientowany, zbudowany z drewna modrzewiowego na planie krzyża łacińskiego. Ramiona transeptu z kaplicami, zamknięte trójbocznie o kalenicach niższych od nawy głównej. Prezbiterium mniejsze od nawy, zamknięte trójbocznie z boczną zakrystią. Kruchta z boku nawy. Wieża konstrukcji słupowej od frontu, osadzona na nawie z kruchtą w przyziemiu. Zwieńczona dachem namiotowym i blaszanym hełmem z latarnią. Dach jednokalenicowy, kryty gontem z ośmioboczną wieżyczką na sygnaturkę. Zwieńczoną blaszanym hełmem z latarnią. Wewnątrz ściany wyłożone boazerią. Stropy płaskie z pozornymi kasetonami. Chór muzyczny umieszczony nad kruchtą z parapetem o prostej linii i organami firmy Rieger z p. XX w. Ołtarz główny i jeden boczny barokowy z XVIII w. Dzwonnica murowana, oszalowana drewnem z lat 70 XX w. Zbudowana na planie kwadratu i zwieńczona namiotowym dachem. Ogrodzenie murowane z granitu z lat 1986 – 88.

Historia Źródełka Objawień ma początek w 1856 r., kiedy to Franciszce Pęcherz, mieszkance Dzietrznik, w konarach sosny ukazała się Matka Boska. Również inni mieszkańcy Dzietrznik dostrzegali cudowny wizerunek i modlili się do niego. Władze carskie oraz kościół próbowały walczyć z tym, jak go nazwano, zabobonem. Po raporcie kanonika Kaniewskiego (jego grób do dziś zachował się na cmentarzu w Dzietrznikach) kazano ściąć i usunąć sosnę, tłum rozgonić, a zgromadzone dary wotywne i dewocjonalia usunąć. Jednak po ścięciu drzewa konie, które zaprzęgnięto do usunięcia sosny nie mogły temu zadaniu podołać, zapadając się w błoto. W końcu pozostawiono sosnę w pierwotnym miejscu. Wbrew woli władz państwowych i kościelnych miejsce stało się przedmiotem kultu, w które pielgrzymują wierni w nadziei na uzdrowienie, przede wszystkim w Wielki Piątek. Do dzisiaj jednak władze kościelne oficjalnie nie uznały tego miejsca kultu.

Inne wersje historii Źródła Objawienia mówią o żołnierzu powstania styczniowego, któremu objawiła się Matka Boska i cudowną wodą ze źródła kazała obmyć rany, a także o pijaku, któremu Matka Boska nakazała wypicie cudownej wody w celu pozbycia się nałogu.

Źródło Objawienia znajduje się w lesie koło Dzietrznik. Przy źródle stoi kapliczka Matki Boskiej, znaleźć można tam także kamień pamiątkowy z wyrytą inskrypcją z cytatem z pism Jana Pawła II, a także ołtarz polowy. Dojście do źródła znajduje się ok. 500 m od drogi lokalnej Dzietrzniki – Załęcze Wielkie. Po minięciu zabudowy Dzietrznik i tablicy Załęczańskiego Parku Krajobrazowego należy skręcić w pierwszą leśną drogę na południe, a następnie iść wzdłuż szlaku rowerowego. Przy źródle poprowadzona jest ścieżka dydaktyczna dotycząca przyrody leśnej.

Znana jest współczesna historia uzdrowienia pani Ewy Górnik, mieszkanki Kałuż, która twierdzi, że dzięki objawieniu Matki Boskiej i napiciu się wody ze Źródła Objawienia została wyleczona z choroby nowotworowej. Objawienie miało miejsce w Wielki Piątek, stąd corocznie najliczniejsze pielgrzymki do źródła mają miejsce właśnie w ten dzień.

Kościół p.w. Świętej Trójcy z przeł. XV i XVI w. Zbudowany z fundacji kapituły gnieźnieńskiej. Remontowany w 1720 r. Wieża pochodzi z lat 1810 – 1816, fundacji Jana Świtały. Na p. XX w. zbudowano nową kruchtę. W latach 1952 – 1958 przeprowadzono restaurację polichromii i wymianę gontów. Remontowany latach 1996 – 2001.

Drewniany kościół konstrukcji zrębowej (wieńcowej). Zaliczany do wielkopolskiej odmiany drewnianego kościoła późnogotyckiego odmiany wieluńskiej. Orientowany, zbudowany z drewna modrzewiowego. Mniejsze prezbiterium od nawy, zamknięte prostokątnie z boczną zakrystią. Kruchta z boku nawy. Wieża konstrukcji słupowo – ramowej, kryta namiotowym dachem gontowym. Stromy dach jednokalenicowy, kryty gontem z czworoboczną wieżyczką na sygnaturkę. Zwieńczoną gontowym daszkiem namiotowym. Portale wejściowe w kształcie „oślego grzbietu”. Wewnątrz strop płaski wspólny dla nawy i prezbiterium. Chór muzyczny wsparty na trzech słupach. Podłoga z desek. Cenna polichromia, częściowo późnogotycka z p. XVI w. ze scenami Męki Pańskiej. Pozostała gotycko – renesansowa z lat 1520 – 30 z fundacji arcybiskupa Jana Łaskiego. Przedstawia Zaśnięcia NMP, Świętą Trójcę, Świętą Annę Samotrzeć i Jadwigę Śląską. Także przedstawiono Orła Polskiego (jagiellońskiego), herby Korab, Poraj, Leliwa i Jastrzębiec, tarczę cechową i grajków, oraz ornament roślinno – kwiatowy i arkadowy. Tryptyk gotycki z XVI w. o skrzydłach bocznych z XIX w. w ołtarzu głównym. Ołtarze boczne barokowe. Okucia na drzwiach z czasu budowy kościoła. Dzwonnica drewniana z p. XIX w., zbudowana na planie prostokąta i kryta gontowym dachem czterospadowym. Ogrodzenie drewniane.

Parafia w Wierzbiu istniała prawdopodobnie już w XV w., następnie została afiliowana do parafii w Ożarowie i reerygowana na początku XX w. Zręby obecnego kościoła pochodzą z ok. 1522 r. Jego pierwszy opis pochodzi z 1668 r., była to wówczas budowla drewniana z dzwonnicą, murowaną zakrystią i ceglaną posadzką. Przebudowany pod koniec XVIII w. podczas remontu generalnego, restaurowany w latach 1889 i 1949.W 2 poł. XX w. miała miejsce przebudowa, podczas której m.in. poszerzono nawę i prezbiterium dodając do nich prostokątne, otwarte do wnętrza aneksy oraz usuwając południową kruchtę. Wieża, pierwotnie sięgająca tylko do kalenicy, została podwyższona o jedną kondygnację oraz włączona w bryłę kościoła przez obudowanie jej dolnej części aneksami i przekrycie ich przedłużonymi połaciami dachu nad nawą. W zachodniej części nawy dodano doświetlające chór otwory okienne, w ścianie północnej - otwór wejściowy, do którego przeniesiono portal z rozebranej ściany południowej. Prace te, poprawiając stan techniczny kościoła, zatarły jego pierwotny kształt. W ciągu ostatnich dziesięcioleci w kościele trwały systematyczne prace restauracyjne.