W 1885 roku Schoenowie wybudowali swoją rezydencję, nazwaną wtedy "dolnym pałacykiem" (dla odróżnienia od pałacu "górnego", który znajdował się na miejscu obecnego mydlnickiego kościoła).
Obecnie dawny dworek Schoenów jak i budynki gospodarcze stanowią własność Uniwersytetu Rolniczego w Krakowie.
Historia powstania Klasztoru oo. Kamedułów na Bielanach wiąże się z osobą Mikołaja Wolskiego, marszałka nadwornego koronnego, który w 1603 roku sprowadził kamedułów do podkrakowskiego Budzowa i postanowił ufundować im kościół. Miejsca - Srebrna Góra i wieś Bielany, zostały w 1604 roku zapisane na rzecz Zgromadzenia przez Sebastiana Lubomirskiego
W 1605 roku rozpoczęto prace budowlane. Najpierw wybudowano 20 domków zakonnych, a cztery lata później, w 1609 roku, nuncjusz papieski Franciszek Simoneta poświęcił miejsce przeznaczone na budowę świątyni. Kameduli osiedlili się tu już w kolejnym roku. Po katastrofie w 1617roku, kiedy to zawaliła się część kościoła, prace budowlane przejął nowy architekt, pochodzący z Włoch Andrzej Spezza. Świątynia pw. Wniebowzięcia NMP została poświęcona 14 września 1642 roku.
Kopiec Józefa Piłsudskiego (Kopiec Niepodległości, Kopiec Wolności, Sowiniec, Mogiła Mogił) — największy z istniejących do dziś krakowskich kopców, usypany na szczycie Sowińca (najwyższego wzniesienia Pasma Sowińca) znajdującego się w Lesie Wolskim, w zachodniej części Krakowa na terenie dzielnicy Zwierzyniec.
Wymiary;
wysokość: ok. 35 m (393,6 m n.p.m.)
średnica podstawy: 111 m
objętość: 130 tysięcy m2
wysokość wzniesienia Sowiniec, na którym stoi: 358 m n.p.m.
w 1942 roku Niemcy rozpoczęli budowę luksusowego ośrodka wypoczynkowego, zwanego Schloß Wartenberg, przeznaczonego dla pilotów Luftwaffe walczących na froncie wschodnim. Budowy nie zdołano jednak ukończyć przed zajęciem Krakowa przez Armię Czerwoną.
Obecnie Zamek jest siedzibą dwóch instytucji Uniwersytetu Jagiellońskiego: Instytutu Europeistyki i Centrum Badań Holocaustu. Na parterze budynku znajduje się Restauracja i Kawiarnia U ZIYADA.
Basztę wybudował znany krakowski architekt Adolf Szyszko-Bohusz. Budynek został ukończony w latach 1928-1929. W 1940 roku rodzina Szyszko-Bohusza została zmuszona do opuszczenia willi w Przegorzałach, do której wprowadził się jeden z wyższych urzędników GG, szef dystryktu krakowskiego Otto Wächter. W 1942 r. willę przejął Hans Frank,
Jest to zabytkowy wiadukt drogowy zbudowany w latach 1855-1870 przez austriackich inżynierów wojskowych, zapewniający bezkolizyjny ruch na skrzyżowaniu al. Waszyngtona i ul. Malczewskiego. Jest to pierwsze bezkolizyjne skrzyżowanie w Krakowie.
Kopiec Kościuszki to jeden z czterech kopców znajdujących się na terenie Krakowa, wzniesiony dla uczczenia Tadeusza Kościuszki — wielkiego patrioty i przywódcy insurekcji 1794 r. Dziś kopiec stanowi ulubione miejsce spacerów Krakowian, a z jego wierzchołka rozciąga się przepiękny widok na miasto i okolice.
Znajduje się on na szczycie Wzgórza św. Bronisławy, w zachodniej części Krakowa. Pomysł usypania kopca pojawił się już kilka lat po śmierci generała i prace nad wznoszeniem obiektu trwały trzy lata, a uczestniczyli w nich nie tylko Krakowianie, ale także Polacy mieszkający na terenie innych zaborów oraz obcokrajowcy. Wewnątrz kopca umieszczono ziemię z najważniejszych pól bitewnych, w których brał udział Kościuszko, w tym z Racławic i Maciejowic. Kopiec został odsłonięty 25 października 1823 r., miał 34,1 m wysokości i 8,5 m średnicy u wierzchołka i 80 m przy podstawie.
Kaplica należy do zespołu obiektów powiązanych z klasztorem Norbertanek. Powstała w latach 1689–90 z inicjatywy ówczesnej ksieni klasztoru Justyny Oraczewskiej. W 2. poł. lat 80. XX w. odtworzono szalunek pionowy w miejsce gontowego pokrycia ścian z lat 50. XX w. Barokowa kaplica została zbudowana na planie ośmiokąta. Natomiast ośmiopołaciową kopułę z latarnią pokrywa gont.
Początki kościoła nie zostały ostatecznie wyjaśnione. Tradycja głosi, że kościół miał powstać na miejscu pogańskiej świątyni, a kazania tutaj miał głosić jeszcze św. Wojciech.
Przyjmuje się jednak, że obecny budynek kościoła wzniesiono pod koniec XII lub na początku XIII w. Jest to romańska, kamienno-ceglana, jednonawowa budowla, która pomimo zniszczeń w XVI i XVII w. przetrwała do obecnych czasów. We wnętrzu świątyni znajdują się sklepienia krzyżowe i kolebkowe, a w ścianach bocznych prezbiterium częściowo rekonstruowane biforia. Na szczególną uwagę zasługują: XVII-wieczny barokowy ołtarz, murowana ambona oraz współczesny ołtarz, który nawiązuje do stylu romańskiego.
Skomentuj