Dawna wieś królewska założona w 1777 r. przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, na gruntach pierwotnej osady puszczańskiej Półbór, na cześć króla nazwana Augustowem. W XVIII w. zasiedlona przez „Posaniaków” – osadników sprowadzonych z Puszczy Sandomierskiej. 18 września 1939 r. w okolicy Augustowa batalion 31. Pułku Strzelców Kaniowskich z Sieradza pod dowództwem kpt. Kazimierza Skorupskiego stoczył bój z wojskami niemieckimi 13. Zmotoryzowanej Dywizji Piechoty.
Utworzona w 1994 r. Zlokalizowana w dawnej leśniczówce z 1905 r. Znajdują się w niej muzealne ekspozycje walorów krajoznawczych, historycznych i kulturowych Puszczy Kozienickiej. Obejmuje trzy sale ekspozycyjne i jedną dydaktyczną. Na zewnątrz izby obejrzeć można dawny sprzęt leśny i kolejki wąskotorowe do transportu drewna, miniogród dendrologiczny oraz oczko wodne z żółwiami błotnymi
drewniany zabytek z 1933 r., unikalny obiekt gospodarki leśnej
(na skraju lasu, przy czarnym szlaku turystycznym). Pochowano na nim ok. 400 żołnierzy poległych w dniach 20-26 października 1914 r. podczas bitwy pod Laskami. Spoczywają tu żołnierze z wielonarodowościowych armii: rosyjskiej, austro-węgierskiej oraz niewielka grupa żołnierzy niemieckich. Cmentarz utworzono w 1918 r. W latach 1929-1932 jego teren otoczono kamiennym ogrodzeniem. Pośrodku cmentarza rośnie okazały dąb – pomnik przyrody.
Obecnie siedziba leśnictwa Zagożdżon.
Miasto (20 tys. mieszkańców) leżące nad rzeką Zagożdżonką. Pierwotnie była to osada młyńska, notowana już w 1543 r. Nazwa jej wywodziła się od rodu młynarzy Pianków. Po uruchomieniu w 1927 r. Państwowej Fabryki Prochu i Materiałów Kruszących stała się dużą osadą fabryczną pod nazwą Pionki (od 1932 r.). Szybki rozwój miasta nastąpił w latach 1933- 1939, w ramach Centralnego Okręgu Przemysłowego. W czasie okupacji było to miejsce licznych akcji sabotażowych oraz partyzanckich oddziałów AK i BCH. Pionki otrzymały prawa miejskie w 1954 r. W okresie powojennym nastąpił szybki rozwój przemysłu. Powstały Zakłady Tworzyw Sztucznych i Farb „Pronit”, Zakłady „Polcolfarm” (skóra syntetyczna), przedsiębiorstwo montażowe „Chemomontaż” oraz zakłady drzewne. W latach 1953-1990 produkowano tu także na dużą skalę płyty gramofonowe. Pod koniec XX w. nastąpił zanik przemysłu, który dziś próbuje się odbudować.
Zbudowany w 1932 r. wg projektu Stefana Szyllera. Murowany, trójnawowy, na planie krzyża. W barokowym ołtarzu znajduje się figura św. Barbary. Pierwszy proboszcz parafii, ks. dr Edmund Paszyński, był kapelanem Wydzielonego Oddziału Kawalerii Wojska Polskiego mjr Henryka Dobrzańskiego „Hubala”.
usytuowany przy skrzyżowaniu ul. Kościuszki i Zwoleńskiej, upamiętniający pobyt króla Kazimierza Jagiellończyka w Puszczy Radomskiej
znajdujący się przed bramą zakładów „Pronit”
pamięci ofiar terroru, (ul. Zwoleńska, za mostem na Zagożdżonce). Wystawiony w miejscu, gdzie 22 kwietnia 1944 r. niemieccy okupanci rozstrzelali dziesięciu partyzantów, żołnierzy AK
wystawiony w rocznicę 1000-lecia państwa polskiego (aleja Jana Pawła II)
sztuczny zbiornik wodny o powierzchni 16 ha na rzece Zagożdżonce. Położony ok. 2 km na południowy wschód od centrum miasta i ok. 9 km od źródeł rzeki. Powstał przed 1939 rokiem (w okresie budowy Zakładów Chemicznych). W latach 50. szkolili się na nim członkowie Ligi Przyjaciół Żołnierza. W 1976 roku zalew został zmodernizowany. Znajduje się tu Miejski Ośrodek Sportu i Rekreacji. Turyści mają do użytku: strzeżone kąpielisko, wypożyczalnie sprzętu wodnego oraz domki kempingowe.
(ul. Zakładowa), w którym powstaje jedyne w Polsce Muzeum Czarnej Płyty
utworzony w 1982 r. dla zachowania drzewostanów grabowo- -sosnowo-jodłowo-dębowych
(ul. Partyzantów 62) – ogród botaniczny nastawiony głównie na tworzenie kolekcji drzew i krzewów. Powstał jesienią 2004 r. przy budynku Nadleśnictwa Kozienice z siedzibą w Pionkach. Zajmuje powierzchnię 22 arów. Na małych kwaterach posadzono 26 gatunków drzew i 20 gatunków krzewów i krzewinek, występujących na terenie Puszczy Kozienickiej. Obok arboretum powstało alpinarium – sztucznie utworzony ogród skalny z oczkiem wodnym.
Rzeka, lewy dopływ Wisły, dł. 42 km. Jej źródła znajdują się z koło wsi Czarna. Płynie przez Pionki i Kozienice. Wpada do Wisły koło Świerży Górnych. Dawniej nazywana Kisieńcem, Kozielniczką czy Hamernią. Największa i najpiękniejsza rzeka Puszczy Kozienickiej.
Od Pionek do Kociołek płynie głęboką doliną o dużym spadku, silnie meandrując. Dla ochrony cennych przyrodniczo lasów porastających dolinę utworzono dwa rezerwaty przyrody: Brzeźniczka (1980 r.) i Źródło Królewskie (2000 r.).
Przez wiele lat wykorzystywana była jako źródło energii. Powstawały przy niej liczne młyny, tartaki i hamernie. Napędzała również zakłady metalurgiczne w Kozienicach (w tym celu zmieniono jej bieg, wykopując kanał od Kociołek do Kozienic).
Wieś w powiecie radomskim, gmina Pionki, położona nad rzeką Zagożdżonką. Na skraju wsi, przy czarnym szlaku turystycznym znajduje się cmentarz z czasów I wojny światowej. Spoczywają tu żołnierze 46. (Krakowskiej) Dywizji Obrony Krajowej, I Korpusu i Armii Austro-Węgierskiej oraz żołnierze 21. Dywizji Piechoty i innych pododdziałów III Kaukaskiego Korpusu, żołnierze XVI i XVII Korpusu Armii Rosyjskiej polegli w dniach 22-26 października 1914 r. podczas operacji dęblińskiej. Przy wejściu na teren cmentarza znajduje się tablica informacyjna oraz kamień dziękczynny. Ufundowali go Piotr, Andrzej i Mirosław Piotrowscy z Koła Łowieckiego św. Huberta w Radomiu. Przed cmentarzem zobaczyć można kapliczkę z okazałą rzeźbą św. Franciszka – patrona zgromadzenia franciszkanów, ubogich, więźniów a także ekologów i ekologii. Idziemy dalej prosto, wchodząc do lasu.
Powstał w 1980 r. w celu ochrony wielogatunkowych drzewostanów dębowo- -sosnowych i różnych zespołów roślinnych naturalnego pochodzenia. Jest to stosunkowo duży rezerwat przyrody liczący 120,64 ha (od roku 1989), choć pierwotnie obejmował zaledwie 45,78 ha. Na południowy wschód od koryta rzeki znajduje się drzewostan sosnowo- -dębowy z domieszką grabu, jesiona, jodły, brzozy, świerka i modrzewia. W jego środkowej części, przedzielonej głębokim jarem strumienia Studziennik, występuje największe w Puszczy Kozienickiej skupienie ponad 150-letnich modrzewi polskich. Drzewa te osiągają wysokość ok. 35 m i 90 cm pierśnicy (na wysokości 130 cm). W dolinie rzeki występują zadrzewienia łęgowe związane z powtarzającymi się cyklicznie zalewami. Gatunkiem dominującym na tym terenie jest olcha w wieku ponad 60 lat. Zróżnicowane warunki środowiska panujące w rezerwacie powodują, że można spotkać tu szereg chronionych gatunków roślin, wśród nich: wawrzynka wilcze łyko, storczyki, czosnek niedźwiedzi czy widłaka jałowcowatego. W sezonie lęgowym, którego szczyt w puszczy przypada na przełom maja i czerwca, stwierdzono gniazdowanie ponad 40 gatunków ptaków związanych ze środowiskiem leśnym. Do ciekawszych należą: muchołówka mała, gil oraz płochacz pokrzywnica. W pozostałym okresie spotkać można gatunki, dla których rezerwat jest miejscem żerowania. Są to zarówno ptaki migrujące jak i te występujące na terenie puszczy w ciągu całego roku. Do ostatnich należą sójka, sikory (z których najbardziej pospolitą jest sikora bogatka), ale też typowo leśne gatunki: sikora czubatka, kowalik i paszkot (leśny gatunek drozda). Ze względu na skryty tryb życia tylko przy zachowaniu ciszy i odrobinie szczęścia można zaobserwować życie ssaków.
Wieś w gminie Policzna, 12 km na pn. wsch. od Zwolenia. Istniała już w XIV w. Nazwa pochodzi od grądów jodłowych, nazywanych potocznie „czarnym lasem”. W końcu XV w. stała się własnością rodu Kochanowskich, poprzez małżeństwo Jana Kochanowskiego, dziada poety, z Barbarą Szlizówną. W 1519 r. Czarnolas odziedziczyli ich synowie: Piotr i Filip. Część Piotra przeszła następnie na jego syna Jana (poetę), który wybudował nowy dwór. Mieszkał w nim w latach 1570—1584. W Czarnolesie cieszył się z narodzin swoich kolejnych córek oraz przeżył największy dramat swojego życia, śmierć ukochanej córki Urszulki. Tu powstały najbardziej znane utwory, m.in.: Treny, Pieśń świętojańska o sobótce, liczne fraszki oraz tłumaczenie Psałterza Dawidów. Stąd poeta wyruszył w swoją ostatnią podróż do Lublina, gdzie zmarł. Majątek pozostawał w rękach rodziny Jana do końca XVII w. W kolejnych latach często zmieniał właścicieli. W 1720 r. dwór wybudowany przez poetę spłonął. Obecny dworek pochodzi z ok. 1870 r.
utworzone w 1961 r. w dawnym neoklasycystycznym dworze Władysława Jabłonowskiego. Mieści się w nim stała wystawa Jan Kochanowski — duch miejsca i klimat epoki. Składają się na nią nieliczne zachowane pamiątki po poecie (drzwi metalowe z herbem Korwin i inicjałami JK oraz fotel wyściełany kurdybanem), dawne wydania dzieł, przedmioty z epoki renesansu, obrazy i gobeliny, ilustrujące życie poety. W piwnicach dworku zobaczyć można wystawę Rzeczpospolita Babińska, której temat związany jest z działalnością Jana w stowarzyszeniu społeczno-literackim, które założone zostało w Babinie pod Lublinem
z egzotycznymi okazami drzew: dębami, lipami, sosną wejmutką oraz stawami
z symbolicznym sarkofagiem Urszulki, popiersiem Piotra Kochanowskiego, brata poety oraz zniekształconym fragmentem Trenu XIII
Kamienną ławę, na której wg tradycji siadał poeta
z grobowcami Jabłonowskich i Lubomirskich oraz ostatniego właściciela Czarnolasu, Stanisława Zawadzkiego. Wybudowana w latach 1826—1846 na miejscu pierwotnego, modrzewiowego dworu Kochanowskich. W kaplicy prezentowana jest wystawa Mały Wawel — impresja historyczna, mówiąca o pobycie Jana Kochanowskiego na dworze królewskim
dłuta Mieczysława Weltera, wystawiony z okazji 450 urodzin poety. Poeta ukazany jest w stroju dworskim, z ozdobnym łańcuchem na piersiach (oznaką urzędu wojskiego sandomierskiego) oraz różą w ręku — symbolem poezji
Wieś w powiecie zwoleńskim, gminie Policzna, położona nad rzeką Policzanką, 15 km na pn. wsch. od Zwolenia. W X w. na terenie dzisiejszej wsi istniała warownia wojskowo-obronna, której zadaniem było powstrzymywanie najeźdźców przekraczających Wisłę, stąd też pochodzi nazwa miejscowości. Z czasem w pobliżu warowni powstała osada, wzmiankowana już w XI w. W XV w. Należała do Piotra Śliza, a następnie jego córki Doroty Mysłowskiej. Po ślubie Anny Mysłowskiej z Andrzejem Kochanowskim przeszła w ręce Kochanowskich. Od 1661 r. często zmieniali się kolejni właściciele. W 1864 r. Gródek został objęty reformą uwłaszczeniową.
wzniesiony w latach 1593—1595 z fundacji Andrzeja Kochanowskiego. Budynek kościoła jest murowany z kamienia, jednonawowy, renesansowy. Z zewnątrz ściany wsparte na skarpach. Wewnątrz sklepienie kolebkowo–krzyżowe. Na ścianie nawy fragment polichromii późnorenesansowej z końca XVI wieku. Najcenniejszym zabytkiem wnętrza świątyni jest późnorenesansowe drewniane epitafium Andrzeja Kochanowskiego, fundatora kościoła, wzniesione w 1620 r. przez jego bratanka Andrzeja Kochanowskiego, podstarościego stężyckiego. W centrum pola epitafium dominuje malowana postać rycerza w zbroi, w pozycji leżącej, spoczywającego na lewym ramieniu. W części górnej i poniżej postaci rycerza znajdują się łacińskie teksty poświęcone życiu i zasługom zmarłego. U dołu epitafium, w polu tzw. uszaka, w okrągłym ornamencie umieszczony jest herb Kochanowskich — Korwin.
Dzwonnicę drewniana z 1896 r.
z 1896 r.
Kapliczkę przydrożn ą z rzeźbą św. Franciszka z XVIII w.
Grodzis ko, pozostałość po wczesnośredniowiecznej warowni
Kapliczka przydrożna z rzeźbą św. Franciszka z XVIII w.
Grodzisko, pozostałość po wczesnośredniowiecznej warowni
Miasto powiatowe nad rzeką Zwolenką,. Powstało na gruncie wsi Gotardowa Wola, na mocy przywileju wydanego przez króla Władysława Jagiełłę. Lokowane na prawie magdeburskim w 1425 r. Pierwszym wójtem został Jan Cielątko (Czeladko?) — łożniczy króla. Intensywny rozwój zawdzięczało położeniu przy ruchliwym szlaku komunikacyjnym z Lublina do Radomia i dalej na Wielkopolskę. W latach 1566—1575 funkcję prebendarza miejscowej parafii pełnił Jan Kochanowski. Od 1578 r. w Zwoleniu nasiliło się osadnictwo żydowskie. W czasie potopu szwedzkiego nastąpiły znaczne zniszczenia miasta . Pożary wybuchające w latach 1656—1659 oraz w 1800 r. przyczyniły się do znacznego upadku Zwolenia, który po III rozbiorze Polski znalazł się pod zaborem austriackim, a po 1815 r. wszedł w skład Królestwa Polskiego, podległego Rosjanom. W 1869 r. odebrano mu prawa miejskie. Odzyskał je dopiero w roku 1925. W czasie II wojny światowej miasto zniszczone prawie w 90%. Było ważnym ośrodkiem ruchu oporu ZWZ, a następnie AK. W związku z działalnością konspiracyjną miały tu miejsce liczne aresztowania i masowe egzekucje ludności cywilnej. Miasto zostało odbudowane po wojnie. Obecnie ośrodek administracyjno-usługowy
Pierwotny, wzmiankowany w 1470 r., spłonął w roku 1559. Obecny, wybudowany w latach 1564—1595, murowany, gotycko-renesansowy. Powiększony w XVII w. przez dobudowanie dwóch kaplic: św. Franciszka (Kochanowskich) i św. Stanisława (Owadowskich). Dzięki temu kościół uzyskał kształt łacińskiego krzyża. Podczas I wojny światowej, w 1914 roku zajęty przez wojska niemieckie na szpital i znacznie zdewastowany. W roku 1919 zamknięty ze względu na bardzo zły stan techniczny. Prace remontowe rozpoczęto w roku 1920. W kolejnych latach dobudowano dwie nawy, które połączono z kaplicą Owadowską i Kochanowskich oraz dostawiono wieżę. Kolejny remont przeprowadzono po pożarze, który wybuchł na poddaszu w 1979 r. Ostatniego generalnego remontu dokonano w latach 2010—2012. Dzięki środkom unijnym udostępniono dla zwiedzających kryptę rodu Kochanowskich, założono ogrzewanie podłogowe, wymieniono pokrycie dachowe, odnowiono polichromie.
wzniesioną w 1610 roku z fundacji sędziego ziemi lubelskiej Adama Kochanowskiego, bratanka poety. Kaplica zbudowana na rzucie kwadratu nakryta jest ośmioboczną kopułą zwieńczoną latarnią. Na ścianie wschodniej malatura przedstawiająca św. Jana Chrzciciela i św. Pawła. W centralnej części obraz Jezusa Miłosiernego. W drewnianym ołtarzu z tabernakulum przechowywane są relikwie św. S. Faustyny.
W kaplicy znajdują się epitafia rodziny Kochanowskich:
Jana Kochanowskiego (na ścianie północnej), popiersie wykute w czerwonym chęcińskim marmurze. Powstało ono ok. 30 lat po śmierci poety,
Piotra i Anny z Białaczowskich, rodziców poety,
Adama Kochanowskiego, sędziego ziemi lubelskiej,
Piotra Kochanowskiego (pochowanego w kościele Franciszkanów w Krakowie),
Katarzyny z Jasieńca herbu Nałęcz, żony Mikołaja Kochanowskiego.
Pod posadzką kaplicy znajduje się krypta ze szczątkami poety i jego rodziny. Ciekawostką jest, że brakuje czaszki Jana Kochanowskiego, którą w 1791 roku zabrał Tadeusz Czacki i jako pamiątkę narodową podarował ks. Izabeli Czartoryskiej
wybudowaną w latach 1620—1630. Fundatorką była Zuzanna Wołucka, córka Ewy i Filipa Owadowskich, wnuczka Jana Kochanowskiego. Zbudowaną na planie kwadratu kaplicę nakrywa ośmiodzielna kopuła z latarnią. Przy wschodniej ścianie ołtarz z płaskorzeźbą przedstawiającą scenę zabójstwa biskupa Stanisława ze Szczepanowa przez króla Bolesława Śmiałego. Po bokach figury: z lewej — św. Salomei, z prawej — św. Kunegundy (Kingi). Na owalnych wypukłych obrazkach wizerunki św. Wawrzyńca (od lewej) i św. Szczepana (od prawej), obraz św. Piotra. Południową ścianę kaplicy zdobi fresk autorstwa Z. Gedliczki, przedstawiający scenę nadania praw miejskich Zwoleniowi przez króla Władysława Jagiełłę
(przed kościołem parafialnym, ul. ks. Packa). Pierwotny, ufundowany w 1925 r. przez kombatantów I wojny światowej. Początkowo była to tylko skromna płyta. Obecny pomnik powstał w 1975 r. staraniem rzemieślników zwoleńskich
ul. Wojska Polskiego, wybudowaną w 1854 r. przez mieszkańców Zwolenia w intencji uwolnienia miasta od epidemii cholery. Obok kaplicy pomnik wystawiony w 1894 r., w podobnej intencji
Plac J. Kochanowskiego. Wzniesiony z inicjatywy zwoleńskiego rzemieślnika stolarza — Wacława Zacharkiewicza, a wykonany przez artystę rzeźbiarza Władysława Janię. Odsłonięty 17 września 1961 r
ul Kościelna (na placu przed PG im. Jana Kochanowskiego). Wykonany przez Władysława Janię, odsłonięty w 1981 r
zamordowanym przez niemieckich okupantów (na ścianie przy wejściu do gimnazjum, ul. Kościelna)
odsłonięta w setną rocznicę urodzin powszechnie znanego w Zwoleniu „Dziadka” (ul. Kościelna)
(północna pierzeja Placu Kochanowskiego). Składa się z 3 części: Ściany Straceń wg projektu Jana Kacperskiego i Leopolda Zacharkiewicza, poświęconej ofiarom masowych egzekucji wykonanych 7 kwietnia i 19 czerwca 1944 r.; Krzyża Katyńskiego i płyty upamiętniającej ofiary katastrofy smoleńskiej w 2010 r.
wystawiony w 1989 r., przy zbiegu ulic Alei Pokoju i Władysława Jagiełły
Wystawiony w 1975 r. przed PSP, przy ul. Ludowej
Aleja Jana Pawła II. Wystawiony w 1925 r., ufundowany przez zwoleńskiego filantropa i społecznika, Hipolita Zagrodzkiego. Nie wiadomo, czy pomnik jest poświęcony królowej Polski Jadwidze czy NMP Królowej Polski
skrzyżowanie ulic M. Kopernika i 11 Listopada. Krzyż i kamienną tablicę wystawiono w 2003 r. w miejscu licznych egzekucji dokonanych na mieszkańcach Zwolenia podczas II wojny światowej
ul. Cmentarna. Znajdują się na nim, m.in. zbiorowe mogiły żołnierzy poległych podczas I i II wojny światowej. W oddzielnej kwaterze spoczywają mieszkańcy Zwolenia, Janowca i okolic, zamordowani 15 kwietnia 1945 r. W głębi tej kwatery pomnik poświęcony wszystkim, którzy zginęli w obozach koncentracyjnych, katowniach gestapo lub w masowych egzekucjach
(budynek starej plebanii, ul. St. Wyszyńskiego). W salach eksponowane są XVIII-wieczne monstrancje, kielichy, pacyfikały oraz zabytkowe księgi i obrazy
ul. Aleja Jana Pawła II 2. Placówka utworzona w 1975 r. Prezentowane są w nim wystawy stałe związane z Janem Kochanowskim i jego rodziną oraz zabytki kultury materialnej mieszkańców ziemi zwoleńskiej
Utworzony w 1985 r. jako rezerwat częściowy torfowiskowy dla zachowania rzadkich na terenie Kozienickiego Parku Krajobrazowego siedlisk torfowych. Posiada powierzchnię 93,56 ha, z czego ok. 45 ha zajmują torfowiska. Największe z nich to Ług Helenowski i Ług Tczowski (nazywany też Wielkim Ługiem). Zbiorniki wodne na terenie „Ługów Helenowskich” to pozostałość po wydobyciu torfu. Z rzadkich roślin spotkać tu możemy bagno zwyczajne, rosiczkę okrągłolistną, żurawinę błotną, wełniankę pochwowatą. Torfowiska otaczają lasy sosnowe z domieszką osiki, brzozy, świerka i dębu — są one ostoją zwierząt, takich jak łoś czy dzik. Z ptaków gniazdują tu bąk, bączek, żuraw, samotnik, wodnik, kropiatka, kszyk, kwiczoł. Wilgotność środowiska sprzyja występowaniu zaskrońca, żmii i padalca. Rezerwat można zwiedzić wyznakowaną ścieżką dydaktyczną z punktem widokowym na Ług Tczowski;
Wieś w powiecie zwoleńskim, 6 km na zach. od Zwolenia. Założona pod koniec XVIII w. Z trzech stron otaczają ją lasy uroczyska „Miodne”. We wsi przydrożna figurka z 1887 r., ufundowana przez gospodarza Józefa Wziętka. W Linowie urodził się Tadeusz Kamiński (1924—2002). Był leśniczym w Nadleśnictwie Garbatka, a następnie w Zwoleniu. W czasie II wojny światowej żołnierz AK, pseudonim „Wrzos”. Wychowawca wielu pokoleń leśników
Pomnik przyrody znajdujący się koło gajówki „Miodne" i przy węźle szlaków turystycznych (zielonego i żółtego). Jest to 13 drzew: 9 modrzewi polskich, 3 jesiony wyniosłe w wieku ok. 200 lat oraz kasztanowiec zwyczajny. Drzewa tworzą oryginalną aleję. W pobliżu leśnicy przygotowali miejsce odpoczynku dla turystów: drewniane wiaty i miejsce na ognisko.
Ten najmniejszy rezerwat na terenie Kozienickiego Parku Krajobrazowego został utworzony w 1985 r. na obszarze 20,38 ha. Częściowy, leśny, na swym terenie chroni lasy mieszane z udziałem buka, który osiąga tutaj północną granicę swego zasięgu. Poza bukiem (którego pojedyncze okazy przekraczają wiek 100 lat) spotkać tu możemy jodłę, dąb, sosnę, osikę, wiąz i brzozę. W runie spotkać możemy fiołka leśnego, gajowca żółtego, perłówkę zwisłą i gwiazdnicę wielkokwiatową. Z ptaków występują tu m.in. dzięcioł duży i średni oraz myszołów zwyczajny. Przez rezerwat przechodzi ścieżka dydaktyczna rozpoczynająca się na zagospodarowanym parkingu leśnym.
Skomentuj