Klasztor ukończono w 1615, kościół zaś – w 1616. Niestety, oba budynki już w 1622 zostały zniszczone pożarem. Odbudowane, spłonęły ponownie w 1645. Gruntownej odbudowy kościoła i klasztoru dokonano w latach 1685-94. W 1871 roku miejsce bernardynek zajęły klaryski kapucynki. W czasie I wojny światowej zabudowania klasztorne zostały uszkodzone. Po wywiezieniu zakonnic do obozu koncentracyjnego, Niemcy urządzili w kościele magazyn, a w klasztorze więzienie.
Jest to jeden z najpóźniejszych kościołów gotyckich w Polsce. Razem z przylegającym doń wczesnobarokowym klasztorem wpisany został na listę Kanonu Krajoznawczego Polski PTTK i do I grupy zabytków. Budowę rozpoczęto w 1588 roku. W czasie potopu szwedzkiego kościół został splądrowany. Bernardyni użytkowali kościół i klasztor do likwidacji zakonu w 1864. W czasie I wojny światowej obiekty te były wielokrotnie niszczone. 17 czerwca 1923 nastąpiło przejęcie klasztoru w Przasnyszu przez Zgromadzenie Męki Jezusa Chrystusa – pasjonistów. W okresie okupacji hitlerowskiej siedmiu zakonników zostało wywiezionych do obozu koncentracyjnego, kościół został zmieniony na spichlerz, a budynki klasztorne na szpital i więzienie.
Jest to najdawniejsza świątynia Przasnysza i najstarszy obiekt zabytkowy miasta. Pierwszą drewnianą świątynię wybudowano w tym miejscu według tradycji już w XIII w. Kolejny, murowany kościół konsekrowany w 1408 r, spalił się ok. 1470. Obecny kościół wzniesiony został w latach 1474-1785. W 1550 roku w tym kościele został ochrzczony św. Stanisław Kostka
Pod koniec kwietnia 1999 zostały rozpoczęte prace budowlane. 9 kwietnia 2000, podczas wizytacji parafii, biskup płocki Stanisław Wielgus dokonał poświęcenia kaplicy parafialnej.
Kościół pw. Narodzenia NMP, drewniany, z przełomu XIX i XX w.,w wewnątrz łaskami słynący obraz Matki Boskiej Bartnickiej.
Dwór został wzniesiony w I połowie XIX wieku przez Krasińskich. W 1926 roku przeszedł pierwszą przebudowę, której dokonali nowi jego właściciele - Zygmunt i Józefa Olszewscy. Kolejną wykonali Niemcy w 1940 r. , celem przystosowania go do funkcji domku myśliwskiego dla urzędującego w Krasnem Ericha Kocha. W sąsiedztwie dworu znajduje się park założony w I połowie XIX wieku z okazami starodrzewu.
Obecny kościół wzniesiony w 1828 roku wg projektu Piotra Aignera lub Hilarego Szpilowskiego. Rozbudowany 1876 roku (budowa zakrystii i skarbczyka). Murowany, klasycystyczny, jednonawowy kościół z węższym prostokątnym prezbiterium.
Placówka założona została w 1928 r. dzięki ofiarności Zofii i Stanisława Domaradzkich. Salezjanie zorganizowali tu szkołę zawodową dla chłopców. Szkoła ta istniała do 31 sierpnia 1950 r. Po zakończeniu II wojny światowej w 1945 r. zorganizowano tu koedukacyjny Państwowy Dom Dziecka dla dzieci z okolic Warszawy i Jaciążka, osieroconych w czasie wojny. Pod opieką księży salezjanów znalazło się wówczas 280 dzieci. Dom dziecka funkcjonował do roku 1992. Rok później salezjanie wydzierżawili obiekt Komendzie Regionalnej OHP, która założyła w nim placówkę oświatowo-wychowawczą.
Kościół murowany pw. Matki Bożej Częstochowskiej zbudowany w 1929 r. z fundacji Stanisława i Zofii Domaradzkich. Kościół konsekrowany 28.08.1983 r. przez Biskupa płockiego Bogdana Sikorskiego.
W obrębie wsi Krzyżewo Borowe, znajduje się najwyższe wzniesienie północnego Mazowsza, ukształtowane przez cofający się lodowiec - Góra Krzyżewska (172 m.n.p.m.). Jest to jedyny punkt widokowy, z którego można obserwować okolicę w promieniu 40 kilometrów.
Na wzniesieniu Góry Krzyżewskiej w 1774r. został wybudowany kościół, który pełnił funkcję kaplicy myśliwskiej . W 1944r. kaplica została zniszczona podczas wycofywania się wojsk niemieckich. Na jej miejscu pobudowano kościół pw. św. Jadwigi Królowej w latach 1979-1982
Wzniesiona w 1853 roku. Obecna kaplica jest czwartą w historii miejscowości, jednak pierwszą murowaną świątynią. Ufundowana została przez Walentynę z Grabowskich i Aleksandra Łysińskich - ówczesnych właścicieli Podosia.
Murowana świątynia została wzniesiona w latach 1790-1792. Ufundowana została przez Kazimierza Krasińskiego, starostę nowokorczyńskiego, krasnostawskiego i przasnyskiego oraz jego małżonkę Annę z Ossolińskich.
Skomentuj