Wybudowany w XVIII wieku dla rodziny Misiewskich dwór został przebudowany w drugiej połowie XIX wieku zyskując aktualny wygląd. Kolejne remonty miały miejsce już po II wojnie światowej. Od 1982 roku, tj. od powstania gminy Irządze obiekt jest siedzibą Urzędu Gminy. Z dworem związana jest legenda, głosząca że w 1794 roku Tadeusz Kościuszko spędził tu noc przed bitwą pod Szczekocinami.
Świątynia istnieje od 1329 roku. Swoją obecną formę kościół otrzymał po przebudowach wykonanych w XVII i XVIII wieku. Przebudowy spowodowały, że świątynia jest w zasadzie bezstylowa. Najstarszym elementem budowli jest prezbiterium zachowujące styl gotycki. Dobudowane dwie boczne kaplice nadały kościołowi plan krzyża. Niespotykaną sylwetkę kościoła nadaje kwadratowa wieżyca zakończona barokową wieżyczką.
Klasycystyczny dwór w został wybudowany najprawdopodobniej około 1850 roku. Jest to budynek parterowy, podpiwniczony, murowany i otynkowany, nakryty dwuspadowym dachem. W osi elewacji frontowej usytuowano czterokolumnowy portyk, zwieńczony trójkątnym tympanonem. W okresie międzywojennym właścicielem rezydencji była rodzina Krzemóckich. W 1954 roku przeprowadzono kapitalny remont budynku, przystosowując go na potrzeby szkoły, która mieściła się w nim do 1995 roku. Obecnie stanowi własność prywatną, jest jednak opuszczony i zaniedbany.
Pałac Dembińskich jest częścią zespołu pałacowego, w skład którego wchodzą jeszcze: park, dwie oficyny zbudowane po 1780 r., dwie kordegardy i ogrodzenie z 3 bramami z pierwszej poł. XIX w. Pałac zbudowany został w latach 70. XVIII w. przez Jana Ferdynanda Naxa w stylu wczesnoklasycystycznym, nawiązującym do francuskiej odmiany klasycyzmu, jest zbudowany na rzucie prostokąta, posiada dach mansardowy z lukarnami. Po II wojnie światowej w pałacu mieściło się liceum z internatem. Obecnie pałac jest opuszczony i aż prosi się o odnowienie i zagospodarowanie.
Jedna z dwóch oficyn. Połączone one były z budynkiem pałacu przejściami w arkadowej galerii. Możliwe było również przejście po dachach galerii pełniących funkcję tarasu. W północnej oficynie mieściły się pomieszczenia kuchenne, w południowej (widocznej na zdjęciu i w lepszym stanie) znajdowały się pokoje gościnne.
Jedna z dwóch kordegard wybudowanych w latach 20-tych XIX wieku po obu stronach głównej bramy wjazdowej. Mieściły pomieszczenia dla służby i dozorcy. Po II wojnie przez ok. 10 lat mieszkał w niej Paweł Jasienica.
kościół wzniesiono w XVII w., ok. 1780 r przebudowany gruntowanie. staraniem Urszuli z Morsztynów Dembińskiej. Kościół jest murowany, złożony z prostokątnej nawy i równego prezbiterium. Do kościoła przylega kaplica północna dobudowana w 1678 r., i kaplica południowa z 1892 r. Podczas drugiej wojny światowej kościół został zniszczony, odbudowany po wojnie. W kaplicy bocznej znajduje się rodzinne epitafium Dembińskich – późniejszych właścicieli Szczekocin.
W Siedliskach znajduje się murowany, piętrowy pałac wzniesiony w latach 1889-przez księcia Michała Komorowskiego. W 1945 książę Michał został wyrzucony ze swojej posiadłości w Siedliskach i przeniósł się do Częstochowy gdzie zmarł. Pałac jest częścią zespołu pałacowego, w skład którego wchodzą jeszcze: piwnica, wędzarnia, palmiarnia, czworak, ogrodzenie. Całość otoczona jest jest parkiem, w którym znajduje się kilka pomników przyrody.
Klasycystyczny pałac wybudował hrabia Kajetan Bystrzanowski w latach 1770–1780. Został zaprojektowany przez znanego architekta Jana Ferdynanda Naxa. W czasach późniejszych zmieniał właścicieli i w okresie I wojny światowej kupił go Michał hr. Komorowski. Rodzina Komorowskich zarządzała majątkiem do zakończenia wojny, potem go utraciła na rzecz państwa. Przez kilka lat w pałacu mieściło się technikum rolnicze a później do 1989 roku dom dziecka. W 2002 dwór kupili Marzena i Kerth Reyher, którzy prowadzili pensjonat.
Pierwsza wzmianka o kościele w Nakle, wówczas jeszcze drewnianym, pochodzi z 1326 roku. Kościół ten prawdopodobnie spłonął w XIV wieku. Na jego miejscu w początkach XVI wieku wybudowano murowaną kaplicę ze sklepioną, kulistą rotundą. Do kaplicy już z początkiem XVI wieku rozpoczęto dobudowywanie kościoła, którego budowę ostatecznie ukończono w 1712 roku. Nowa świątynia została konsekrowana w 1726 roku.
Pochodzący z I połowy XIX wieku budynek dworski był własnością rodu Szlichcińskich. Dwór jest budynkiem parterowym, murowanym, zbudowanym na planie zbliżonym do litery "T". Od frontu znajduje się czterokolumnowy portyk. Wokół znajdują się pozostałości parku dworskiego. Po zakończeniu II wojny światowej obiekt niszczał. Obecnie obiekt znajduje się w rękach prywatnych.
Wybudowany w 1 poł. XIX wieku dwór jest budynkiem parterowym, murowanym z palonej cegły, otynkowany, z wysokim dwuspadowym dachem z naczółkami. Elewacja frontowa (wschodnia) jest siedmioosiowa z obszernym gankiem na osi budynku. Dach ganku jest wzniesiony na niskim nadsłupiu i sześciu kolumnach a szczyt ganku zamyka tympanon. W latach sześćdziesiątych XX wieku parterowy dwór został odnowiony i stał się siedzibą szkoły powszechnej. Od 2007 roku dwór znajduje się w rękach prywatnych i został odrestaurowany.
Wybudowany w XVIII w klasycystyczny dwukondygnacyjny pałac, należał do rodziny Zwierkowskich. W 1852 r. pałac nabył przybyły z Saksonii Adolf Ludwik Schuetz,. W 1945 r. majątek znacjonalizowano, a w pałacu w Białej powstała szkoła. Obiekt jest częścią zespołu pałacowego, w skład którego wchodzi także park krajobrazowy ze stawem .Obecnie w zaniedbanym parku prowadzone są prace porządkowe a przy znajdującym się w ruinie trwają prace remontowe.
Młyn w Białej Wielkiej to dwupiętrowy budynek z drewna, z kamienną podmurówką, pochodzący z 1935 roku. Zbudowal go Karol Szyc – brat dziedzica Białej Wielkiej. Po II wojnie światowej młyn został upaństwowiony i niestety zdewastowany. Dopiero na początku XXI wieku odzyskali go spadkobiercy po dawnych właścicielach i odremontowali zabytek, uruchomiając go ponownie. Młyn w Białej Wielkiej napędzany jest dziś turbiną wodną i produkuje mąkę, jak to drzewiej było.
założycielem zespołu dworskiego i budowniczym dworu w 1928 r. był Antoni Schutz. Dwukondygnacyjny dwór o cechach klasycystycznych znajduje się w centralnej części parku. W roku 1945 dwór i zespół dworski został przejęty przez państwo. Po wojnie dwór kilkakrotnie zmieniał przeznaczenie by w 1969 r zostać siedzibą Zakładu Wychowawczego noszącego od 1984 r. nazwę Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy w Bogumiłku. Dnia 21 czerwca 1991 r. dwór całkowicie spłonął jednak w ciągu dwóch lat został odbudowany.
Początki parafii według źródeł, sięgają 1325 r. Nie zachowały się jednak żadne dane o pierwszej świątyni. Druga, drewniana świątynia, pochodząca z I poł. XVII w., została zniszczona przez Szwedów w czasie potopu w 1657 r. Obecny kościół drewniany o konstrukcji zrębowej, posiada prostokątną nawę zakończoną węższym prezbiterium. Kościół, stojący na szlaku świątyń drewnianych, wzniesiono w 1728 r. Pod koniec XVIII wieku (1782-1787) kościół przebudowano tak gruntownie, że faktycznie można mówić o budowie nowego.
Budynek dworu powstał pod koniec XVIII wieku za czasów zarządzania majątkiem Podlesia przez rodzinę Potockich i Czapskich. Inne źródła podają, że dwór wybudował niemiecki kolonista Karol Lochmann, który kupił majątek w 1829 roku. W czasach PRL-u we dworze znajdowała się przychodnia zdrowia, poczta. Od 1966 roku w budynku mieściła się szkoła podstawowa. Jest to budynek murowany – tynkowany, jednokondygnacyjny z dwuspadowym dachem. Obecnie budynek w stanie zniszczonym jest własnością prywatną i jest opuszczony.
Krzyż i tablica upamiętniająca poległych w Mełchowie powstańców styczniowych podczas bitwy stoczonej 30 września 1863 r. W bitwie ranny został m.in. młody podoficer Adam Chmielowski - późniejszy Brat Albert, założyciel dwóch zgromadzeń: Braci Albertynów i Sióstr Albertynek. W następstwie ran amputowano mu nogę.
Pochodzący z XIV w. kościół nie przetrwał do naszych czasów w stanie pierwotnym. Poza jego przebudową przeprowadzoną w 1638 r., jego sylwetkę zmieniła odbudowa świątyni po jej prawie całkowitym zniszczeniu w 1939 r. Pomimo jednak, iż obecne mury kościoła nie pamiętają czasów Kazimierza Wielkiego, świątynia ta jest niewątpliwie miejscem, którą warto odwiedzić. A ma to związek ze znajdującym się w niej krzyżem i kaplicą Matki Boskiej Pocieszenia, czyli Matki Boskiej Lelowskiej.
Kościół drewniany konstrukcji słupowo – ramowej zbudowany został w 1928 r. na planie krzyża. Ramiona transeptu zamknięte prostokątnie o kalenicach niższych od nawy głównej. Salowy, bez wyodrębnionego z nawy prezbiterium, zamknięty prostokątnie z zakrystią z boku. Kruchta z boku nawy. Dach jednokalenicowy, kryty blachą ocynkowaną z wieżyczką na sygnaturkę. Zwieńczona blaszanym hełmem neogotyckim z latarnią. Wewnątrz ołtarz główny współczesny z 1967 r. obok kościoła stoi dzwonnica drewniana z 1943 r.
5.9
Najciekawsze
Najnowsze
W pobliżu
Rower 
Rower górski 
Rower szosowy 
Rower turystyczny 
Pieszo 
Bieganie 
Turystyka górska 
Piesza wycieczka 
Nordic Walking 
Moto 
Samochód 
Motocykl 
4x4 
Woda 
Kajak 
Żeglarstwo 
Inne jednostki pływające 
Zima 
Narty biegowe i śladowe 
Ski Tour 
Narty zjazdowe i snowboard 
Łyżwy 
Pozostałe 
Paralotnia 
Konno 
Samolot 
Rolki 
Hulajnoga 
Inne 
PRO
Skomentuj