Poznań-Gniezno-Biskupin-Inowrocław w 1050 rocznicę chrztu

Poznańska fara zaliczana jest do najbardziej okazałych barokowych budowli sakralnych w Polsce. Budowa należącej do jezuitów świątyni, rozpoczęła się w 1651 r. i trwała ponad 50 lat. Efektowna fasada kościoła zamyka horyzont ulicy. We wnękach umieszczono figury świętych, a po środku, na orle widać postać św. Ignacego Loyoli, założyciela zakonu jezuitów.

upamiętnia przybyłych do Poznania na początku XVIII wieku osadników z okolic Bambergu, którzy mieli zasiedlić wyludnione wojnami i zarazą należące do miasta wsie. Pomimo szybkiej polonizacji, czemu sprzyjał przede wszystkim wyznawany przez nich katolicyzm, do dziś zachowali pamięć o swoim pochodzeniu. A ubrane w charakterystyczne stroje kobiety stanowią nieodłączny element uroczystości religijnych.
Istniejące od kilku lat Towarzystwo Bambrów Poznańskich tu właśnie w pierwszą sobotę sierpnia, kiedy to przypada rocznica podpisania kontraktu pomiędzy poznańską radą miejską a przybyszami, organizuje spotkanie swoich członków i sympatyków.

Interaktywne Centrum Historii Ostrowa Tumskiego, to miejsce opowiadające o dziejach Ostrowa Tumskiego, w szczególności o roli, jaką to miejsce odegrało w czasach kształtowania się Państwa Polskiego. Zadaniem Centrum jest takie zaprezentowanie historii, by zafascynować odwiedzającego, zaintrygować go i zachęcić do odwiedzenia zabytków Ostrowa Tumskiego. Pobyt w Centrum ma jednocześnie do tego zwiedzania przygotować tak, aby turysta będąc np. w Katedrze, czy Muzeum Archidiecezjalnym chciał i potrafił samodzielnie poszukiwać śladów przeszłości.

Pierwsza stolica Polski.
Państwo polskie nie powstało na drodze wielopokoleniowej ewolucji, ale było właściwie dziełem jednego genialnego władcy - Mieszka I, który ogniem i żelazem - nie bez pomocy dobrze opłacanych skandynawskich najemników - podporządkował sobie okoliczne plemiona, przyjął nową wiarę oraz, co najważniejsze, miał nie mniej dzielnego syna - Bolesława, który jego dzieło godnie kontynuował i tuż przed śmiercią uwieńczył założeniem królewskiej korony.
Pierwszy zjazd gnieźnieński odbył się w marcu 1000 r., kiedy do Gniezna przybył cesarz Otton IIIpielgrzymujący do grobu św. Wojciecha. Doszło wówczas do znaczących gestów: cesarz nazwał podejmującego go księcia Bolesława swoim przyjacielem i włożył na jego głowę diadem, postanowiono też powołać arcybiskupstwo w Gnieźnie, któremu podporządkowano stolice biskupie w Kołobrzegu, Krakowie i Wrocławiu. Wydarzenie to uznawane jest za jeden z ważniejszych etapów tworzenia państwowości polskiej.

Drugi zjazd odbył się w czerwcu 1997 r. W tysiąc lat po śmierci św. Wojciecha do Gniezna przyjechałpapież Jan Paweł II. W wygłoszonej homilii zwrócił uwagę na to, że głoszone przez świętego idee współpracy narodów europejskich mimo upływu setek lat są nadal żywe. Z papieżem spotkali się wówczas prezydenci Czech, Litwy, Niemiec, Polski, Słowacji, Ukrainy i Węgier.

Kościół powstał prawdopodobnie już w XII wieku z Fundacji Królewskiej. Pierwotnie drewniany został rozebrany w 1749 r. i w tym samym roku Felicjan Niepruszewski wybudował nową świątynię o konstrukcji szachulcowej.

Relikty trzech pierwszych kościołów, poprzedników obecnej katedry, wzniesionych na Wzgórzu Lecha przez Mieszka I i Bolesława Chrobrego, można zobaczyć zwiedzając podziemną trasę turystyczną (wstęp tylko z przewodnikiem).
Najwspanialszym elementem zachowanym z wystroju katedry romańskiej, a jednocześnie jednym z najcenniejszych polskich zabytków o znaczeniu ogólnoeuropejskim, są tzw. Drzwi Gnieźnieńskie, zamontowane obecnie w gotyckim portalu z przedstawieniem Sądu Ostatecznego, znajdującym się we wschodnim przęśle nawy południowej. Drzwi, odlane z brązu pod koniec XII w., mają ok. 3,25 m wysokości. Każde z ich skrzydeł zawiera dziewięć scen z legendy o św. Wojciechu, całość natomiast otoczona jest szerokim pasem dekoracyjnym wypełnionym wicią roślinną, w którą wplecione są postacie ludzkie, zwierzęta i stwory baśniowe

Kościół NMP In Summo.
Późnogotycki kościół pw. Najświętszej Maryi Panny zbudowano w l. 1431-47 na terenie grodu poznańskiego tzn. "in Summo" na Ostrowie Tumskim, w miejscu palatium Mieszka I i kaplicy fundowanej przez jego żonę Dąbrówkę.

Katedra św. Apostołów Piotra i Pawła-
pierwsza polska katedra, z X wieku. Wewnątrz warte uwagi są płyty nagrobne z XV-XVI wieku, ołtarz główny gotycki z 1512 r. oraz XIX-wieczna Złota Kaplica, w której znajduje się sarkofag oraz pomnik pierwszych polskich władców Mieszka I i Bolesława Chrobrego. W podziemiach można zobaczyć relikty pierwszej katedry, grobowce pierwszych władców oraz baptysterium

Na przełomie VIII i IX wieku na Ostrowie Tumskim powstał gród obronny, który w X wieku stał się obok Gniezna jednym z głównych ośrodków państwa Piastów. Właśnie tutaj odbył się chrzest Polski, a w 968 roku założono pierwsze na ziemiach polskich biskupstwo i zbudowano katedrę, w której pochowani są władcy Polski z dynastii Piastów. W ponadtysiącletnie dzieje Ostrowa Tumskiego wpisane są najważniejsze momenty historii Polski.

Zamek Cesarski to ostatnia i najmłodsza rezydencja monarsza w Europie. Powstał dla niemieckiego cesarza Wilhelma II wg projektu Franza Schwechtena w latach 1905-1910. Wzniesiono go na wzór średniowiecznych zamków - jako symbol panowania niemieckiego w Wielkopolsce.
Z powstaniem zamku wiąże się ciekawa legenda. Gdy w 1905 roku rozpoczęto budowę zamku cesarskiego, pracom przyglądała się zawsze gromada gapiów. Niemiecki burmistrz miasta ze zdziwieniem obserwował chłopa z Górczyna, który codziennie przychodził na budowę i zachęcał robotników do wytężonej pracy. Zapytany przez burmistrza, dlaczego jemu - Polakowi - zależy na szybkiej budowie niemieckiego zamku, chłop odpowiedział: "Zaś ale przepowiednia mówi, że gdy zamek cysorski w Poznaniu stanie, to Polska z martwych powstanie". I tak też się stało, wkrótce wybuchła I wojna światowa i Polska odzyskała niepodległość.

Zamek stanowił główny akcent tzw. dzielnicy zamkowej, która powstała na miejscu zburzonych fortyfikacji poligonalnych.
Gdy po I wojnie światowej Polska odzyskała niepodległość, zamek stał się siedzibą Uniwersytetu Poznańskiego oraz rezydencją polskich prezydentów w czasie ich pobytu w Poznaniu. W Zamku działał wówczas m.in. Wydział Matematyczny Uniwersytetu Poznańskiego, którego absolwenci złamali w latach 30-tych XX wieku kod niemieckiej maszyny szyfrującej Enigma. W czasie II wojny światowej Albert Speer przebudował zamek, na rezydencję Hitlera - zachował się gabinet będący kopią berlińskiego gabinetu führera i specjalnie dla niego dobudowany balkon na wieży. Dodano też paradne wejście od strony ul. Święty Marcin.
W 1945 r. zamek został zniszczony, myślano nawet o jego rozbiórce. Podczas odbudowy zaniechano restauracji wielu elementów wystroju gmachu, obniżono także zniszczoną w czasie działań wojennych wieżę. Potem odnowiono przylegający do zamku ogród, w którym znajduje się pomnik ofiar Katynia. Na sąsiadującym z ogrodem Dziedzińcu Różanym podziwiać można fontannę lwów, wzorowaną na słynnej fontannie z Grenady w Hiszpanii. W lecie na dziedzińcach zamkowych odbywają się liczne imprezy kulturalne.

Obecnie w zamku ma swą siedzibę Centrum Kultury Zamek, Teatr Animacji oraz Muzeum Powstania Poznańskiego Czerwca 1956. Przed Zamkiem od 2007 roku znajduje się Pomnik Pogromców Enigmy.

W 1875 r., wkrótce po uruchomieniu kopalni soli w Inowrocławiu, powstał zakład kąpielowy - pierwszy obiekt uzdrowiska wykorzystującego lecznicze właściwości solanki. Dziś zachodnia część miasta jest dzielnicą zdrojową z zespołami sanatoriów, w których leczy się choroby układu krążenia, trawiennego, nerwowego, reumatyzm i inne przypadłości. Od 2001 r. w Inowrocławiu działają solankowe tężnie - najmłodsze z trzech polskich obiektów tego typu (poza słynnym Ciechocinkiem tężnie są jeszcze w podwarszawskim Konstancinie). Działają identycznie jak ciechocińskie - z gałązek tarniny skapuje solanka, która rozpylana przez ruch powietrza tworzy w najbliższym otoczeniu leczniczy aerozol, nieoceniony w leczeniu chorób górnych dróg oddechowych. Z galerii widokowej na szczycie konstrukcji pięknie widać zieloną i ukwieconą przestrzeń Parku Solankowego (wejście na tężnie jest otwarte w ciepłej porze roku w godz. 9.00-19.00).

Kopalnia odkrywkowa zlokalizowana jest w okolicach miejscowości Bielawy i Wapienno. Odkrywka ma długość około 7 km i głębokość 60-100 m. Największym odbiorcą kamienia wapiennego są pobliskie Janikowskie Zakłady Sodowe powstałe w latach 60. ubiegłego wieku. Do transportu wapienia wybudowano kolej linową o długości około 5 km. Kamień transportowany jest specjalnymi wagonikami przez drogi, pola oraz Jezioro Pakoskie. Jest to z pewnością ciekawy, rzadko spotykany widok.

Okazały budynek Zakładu Przyrodoleczniczego tzw. Wziewalnia stoi w Parku Solankowym. Monumentalny gmach w stylu pałacowym wzniesiono w latach 1928-1929. Oficjalne otwarcie Zakładu odbyło się 4 września 1929 roku. W budynku mieściły się zabiegi wodolecznicze, inhalatorium, masaże, natryski, kąpiele, oraz światłoterapia i elektroterapia. Obecnie w budynku nie odbywają się żadne zabiegi lecznicze.

W latach 30-tych XX wieku, absolwenci Uniwersytetu Poznańskiego, złamali kod niemieckiej maszyny szyfrującej Enigma.

Swoimi początkami sięga drugiej połowy XIII wieku. Z tego też mniej więcej czasu są gotyckie piwnice, na sklepieniu których zachował się zwornik, ozdobiony herbem panujących w Polsce w latach 1300-1306 dynastii czeskich Przemyślidów.
Po pożarze w XVI wieku Ratusz odbudowano. Poznań w owych czasach był miastem bogatym i dzięki temu udało się sprowadzić włoskiego architekta Jan Baptystę Quadro, dzięki któremu Ratusz zyskał przepiękny renesansowy kształt. Wtedy też zainstalowano, zamówione u mistrza Bartłomieja Wolffa z Gubina,"urządzenie błazeńskie" w postaci trykających się koziołków