Początki zamku sięgają ok. 1350 r. i związane są z Kazimierzem Wielkim. Przez stulecia zamek zmieniał wielokrotnie właścicieli, wielokrotnie był niszczony i odbudowywany. Wojny szwedzkie w XVII i XVIII w przypieczętowały upadek zamku. W XIX w. dzieła zniszczenia dopełnili poszukiwacze skarbów zamieniając zamek w ruinę. Pod koniec XX w. rodzina Laseckich – obecnych właścicieli zamku – dokonała rekonstrukcji zamku. Rekonstrukcja wzbudzała kontrowersje i krytykę różnych środowisk jednak według mnie zrekonstruowany zamek robi imponujące wrażenie, wspaniale wkomponował się w krajobraz i przyciąga tłumy zwiedzających.
Zamek w Mirowie został zbudowany w czasach Kazimierza Wielkiego ok. połowy XIV w. Przez stulecia zamek zmieniał właścicieli jak i wygląd. Podczas "potopu szwedzkiego" zamek mocno ucierpiał. Mimo podjętych prac remontowych powoli popadał w ruinę i ostatecznie został opuszczony w 1787 r. Warownia stała się źródłem kamiennego budulca, co przyspieszyło jej spustoszenie. W 2006 r. rodzina Laseckich - obecnych właścicieli zamku - rozpoczęła prace zabezpieczające mające na celu uratowanie zabytku.
Kościół należy do najstarszych w okolicy, został zbudowany zapewne na początku XIV wieku, natomiast konsekrowany został po kolejnej przebudowie w drugiej połowie XVII wieku. Jest to świątynia murowana, wzniesiona z kamienia, posiadająca jedną nawę, nosząca w swej bryle cechy stylów: romańskiego i gotyckiego. Posiada barokowe i rokokowe wyposażenie.
Dwór stanowi pozostałość założenia z XVIII-XX w. o dużej wartości historycznej w skali regionu. Zachowany po przekształceniach przykład dworu szlacheckiego o cechach klasycystycznych, na rzucie prostokąta, z portykiem kolumnowym, w otoczeniu starodrzewu. Od 1998 r. dwór stanowi własność prywatną. W latach 1999-2002 przeszedł kapitalny remont i modernizację. W wyniku przebudowy dachu oraz rozbiórki zrujnowanej części dawnego skrzydła dwór uzyskał symetryczną wolno stojącą bryłę.
Parterowy budynek dworu wzniesiony został w 1829 r. na planie prostokąta i prezentuje sobą styl klasycystyczny. Dziewięcioosiowa elewacja frontowa posiada ganek wsparty na dwóch kolumnach toskańskich. Dach kryty jest gontem. Wnętrze zostało przebudowane - po pożarze - w 1952 r. W dworku mieści się obecnie Muzeum Regionalne im. Zygmunta Krasińskiego.
Pierwszy dwór obronny (zwany później zamkiem) w Potoku Złotym wzniesiono pod koniec XVI wieku. W 1851 roku majątek zakupił gen. Wincenty Krasiński, który na miejscu zamku wzniósł rezydencję pałacową w stylu neoklasycystycznym. Niegdyś z prawego skrzydła pałacu wyrastała neogotycka wieża, ale została rozebrana w przededniu II wojny światowej. Pałac nie jest udostępniany do zwiedzania i jest opuszczony m.in. z powodu sporu spadkobierców Raczyńskich ze Skarbem Państwa.
Staw Irydion powstał ze spiętrzenia rzeki Wiercicy. Położony jest w centralnej części założenia pałacowo-parkowego w Złotym Potoku. Nazwa stawu pochodzi od tytułu dramatu historyczno-filozoficznego Zygmunta Krasińskiego. Po stronie wschodniej, na stoku wyniesienia nad stawem, góruje bryła neoklasycystycznego pałacu z podjazdem i otwartą, w kierunku stawu, polaną widokową. W dalszej części wschodniego brzegu stawu, niemal do samego lustra wody, schodzi zieleń parkowa.
Kościół pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela w Złotym Potoku został zbudowany prawdopodobnie już pod koniec XIII wieku. W późniejszych stuleciach był wielokrotnie przebudowywany – np. charakterystyczną wieżę dostawiono dopiero w drugiej połowie XIX wieku. Wewnątrz kościoła odnajdziemy przede wszystkim zabytki manierystyczne i barokowe, ale warto też zwrócić uwagę na XIX-wieczną kaplicę grobową Krasińskich.
pierwotnie nosił nazwę, którą nadał mu Zygmunt Krasiński w 1857 roku - Staw Gorzkich Łez. Tu poeta opłakiwał śmierć swojej 4-letniej córeczki Elżbietki. W 1881 roku Raczyńscy uznali, że minął okres żałoby po śmierci Elżbietki i zmienili nazwę stawu na Amerykan, na cześć senatora amerykańskiego, który przywiózł zalęgową partię ikry pstrąga tęczowego z Ameryki do Złotego Potoku.
Zbiornik jest ostoją dla ptactwa wodnego, jak i płazów. Rosną w nim także specyficzne zielone glony, które barwią go na zielono - stąd też nazwa "Zielony Staw". Jest on częścią Złotej Krainy Pstrąga. Tutaj właśnie hrabia Edward Raczyński założył pierwszą hodowlę pstrąga. Staw posiada też inną, romantycznie brzmiącą nazwę - "Sen Nocy Letniej". Nazwę wymyślił Ignacy Krasicki.
Zbudowana jest ze skalistego wapienia, powstałego na dnie ciepłego morza w okresie jury. Nazwę, nawiązującą do legendy o czarnoksiężniku Twardowskim, nadał skale sam wieszcz Zygmunt Krasiński. Już za jego czasów stała się atrakcją turystyczną, udostępnioną przez wybudowanie drewnianych schodów. Legenda wiąże ostaniec z postacią Twardowskiego, który miał uciekać tędy przed diabłem. Sprytny szlachcic dosiadł wówczas koguta, a odbijając się od stojącej tu skały i wybijając w niej dziurę, poszybował na Księżyc.
jaskinia znajduje się w skale Ostrężnik w obrębie Rezerwatu Przyrody Ostreżnik. Ma 6 otworów łączących ją z powierzchnią i łączną długość 98 m. Główny otwór znajduje się u północno-wschodniej podstawy skały. Ma postać regularnie wymytego portalu o wysokości 5 m i szerokości 3 m. Od głównego otworu biegnie trzymetrowej długości korytarz rozgałęziający się na dwa duże korytarze. Każdy z nich ma wysokość około 3 m i szerokość 2 m. Lewy korytarz ma 11 m długości natomiast prawy 12 Jaskinia jest obiektem wycieczek speleologów. Legenda głosi, że zostali w niej zasypani rabusie wraz ze swoimi łupami.
zamek wzniesiono na początku XIV wieku istnieje jednak przypuszczenie, że zamek mógł nie zostać ukończony lub był użytkowany bardzo krótko. Nie wiadomo w jakich okolicznościach i kiedy zamek uległ zniszczeniu. Obecnie jedyne, co pozostało z warowni, to skała, na której był zbudowany zamek górny, oraz fragmenty wałów i murów o wysokości nie przekraczającej jednego metra. Ich pozostałości to najprawdopodobniej resztki wieży obronnej, budynku mieszkalnego i wieży bramnej. Teren ruin porośnięty jest lasem.
Strażnica wzniesiona na szczycie niedostępnej skały. Jej budowę przypisuje się Kazimierzowi Wielkiemu lub Władysławowi Opolczykowi, wspieranemu przez Mikołaja Kornicza zw. Siestrzeńcem - rozbójnika, dziedzica Przewodziszowic. Jedyną pozostałością strażnicy jest fragment muru o dł. ok. 26 m i wysokości do 10 m wznoszącego się na krawędzi skały. Prawdopodobnie u stóp skały istniało podzamcze chronione ziemnymi wałami.
Strażnica powstała prawdopodobnie w XIV w. w okresie panowania króla Kazimierza Wielkiego. Według przeprowadzonych badań archeologicznych była to budowla dość duża, posiadała w części górnej wieżę zbudowaną na wysokiej skale, a w części dolnej majdan umocniony wałem ziemnym i suchą fosą. Przypuszczalnie w XV w. wieża została opuszczona by w XVI w. stać się już ruiną. Do dziś z dawnych umocnień zachował się jedynie niewielki fragment murów otaczający majdan.
Murowany kościół wzniesiony został w latach 1701 - 1703. Zbudowana w stylu polskiego baroku świątynia konsekrowana została w 1708. Pod koniec XVIII w. kościół, który ucierpiał od uderzenia pioruna, wyremontowano. W latach 1898-1911 miała z kolei miejsce jego rozbudowa - do jednonawowej bryły dobudowano kaplicę, zakrystię z przedsionkiem, składzik oraz wieżę z kruchtą w przyziemiu. Wyposażenie kościoła zachowało w dużej części XVIII-wieczny charakter. Z tego czasu pochodzą m.in. trzy znajdujące się w nim ołtarze.
Zamek "Bąkowiec" został wzniesiony na przełomie XV i XVI w. przez rodzinę Włodków, którzy na początku wieku XVI przejęli wieś Morsko od zakonu kanoników laterańskich. Po rodzinie Włodków wieś przeszła w posiadania kolejnych właścicieli tj. Zborowskich, Brzeskich i Giebułtowskich. W XVII w. zamek został opuszczony i znajduje się dzisiaj w stanie ruiny. Nie jest udostępniony do zwiedzania.
Rezerwat Przyrody "Góra Zborów" został utworzony dla ochrony walorów przyrody nieożywionej tj. licznych ostańców skał wapiennych, osiągających nawet 30 m wysokości i jaskiń oraz cennych zbiorowisk roślinnych i rzadkich chronionych roślin. Obszar rezerwatu obejmuje Górę Zborów (nazywaną też Berkową Górą) oraz pasmo Kołoczek. Łącznie zajmuje on powierzchnię 45 ha.
Skomentuj