Piekarskie Betlejem

Twój  i mój Nazaret Maryjo. Patrząc na kolejny odchodzący dzień widzę wielość spraw, rozmów, sytuacji, które często odbierają mi pokój.  Mój dzień i Twój dzień Maryjo.  Mój dzień nieraz eksplodujący natłokiem spraw. I Twój nazaretański dzień: pełen Boga, wewnętrznego skupienia. Tego nieraz mi brakuje, chodzenia w obecności Bożej.  Wraz z odchodzącym dniem stygną we mnie emocje. Tak często trudno mi zachować słowo Boże w moim życiu, a cóż je dopiero wypełniać. Szarpany emocjami, pragnieniami, namiętnościami.

Wyobrażam sobie ten dzień, którego nie utrwalił żaden aparat, żaden film. Dzień, który zmienił bieg historii… Słońce świeciło jak w dniu dzisiejszym, ludzie zajęci byli codziennymi sprawami. Ty Maryjo również…  Bez insygniów królewskich, tytułów którymi czcimy Cię w litaniach… Miriam z Nazaretu tak bliska, krzątała się wokół codziennych spraw i obowiązków.  Bóg, który przychodzi ze zwiastowaniem najważniejszej nowiny wybiera prozę dnia.. serce skupione jest w stanie usłyszeć Boga. W moim życiu wiele spraw może odbierać mi pokój. Żyję w hałaśliwym świecie kliknięć, postów, newsów.  Wszędzie bodźce, wszędzie aktywizm. itp.  Bóg wybrał sobie ten dzień, aby przyjść do Ciebie Maryjo, tak zwyczajnie i prosto, bez wielkich fajerwerków, znaków. W mojej codzienności też przechadza się Bóg. Przychodzi ze swoim zwiastowaniem. Przychodzi ze swoim planem. Wiem,  że musze tylko odpowiednio nastroić serce. Wśród zakłóceń chwycić częstotliwość Boga i przestać być dłużej jak roztrojone radio, które nie łapie fal..


Maryjo z Nazaretu! Królowo moich szarych dni. Módl się za mną, aby i moje serce było otwarte na Boga. Naucz mnie w codzienności odkrywać Boga, który przychodzi, bym nie przespał swojego zwiastowania.

Poszła w góry, będąc w stanie błogosławionym. Opuściła na jakiś czas Nazaret. Idzie do Elżbiety. Przeżywa rekolekcje w drodze. Tak wiele spraw się wydarzyło, które zmieniło jej plany i przewidywalną przyszłość. 150 km przez góry. Może właśnie tak, bo z góry lepiej wszystko widać, jest odpowiednia perspektywa spojrzenia i objęcia wzrokiem całej panoramy życia. 

Kiedy wróci od Elżbiety będzie widoczna jej ciąża. Ludzie będą mówić, oceniać.  Życie i nas zaskakuje nieraz. Poukładana z trudem układanka znowu rozsypuje się i pada na ziemię. Czasem całe nasze życie przeżywane jest pod kątem innych: staramy się by dobrze wypaść, by zasłużyć na czyjąś uwagę czy komplement.  Boimy się odrzucenia. Maryja spiesząca do Elżbiety uczy nas być sobą zawsze. Jest pewna, że Bóg jest po jej stronie. I to jej wystarcza. Wie, że po powrocie do Nazaretu czeka ją trudny czas.  Może czasem trzeba pobyć  z sobą samym, wziąć to co trudne ze sobą.   Może czasem tak trzeba :odbyć podróż w głąb siebie. 

Jesteśmy ludźmi drogi. Trzeba nam z Maryją wyruszyć, w tę ciemną noc.  Odsłaniamy tajemnice naszego życia,  to wszystko co jest jakimś lękiem przed reakcją ludzi. Jak zachować pokój w sobie, kiedy wszystko świadczy przeciwko mnie? Kiedy nikt nie chce słuchać moich racji?  Jezu proszę Cię naucz mi odnaleźć drogę do siebie. 


Maryjo Królowo moich dróg, módl się za mną o dar odwagi, abym potrafił żyć w zgodzie ze swoim sumieniem.  Daj siłę, zwłaszcza wtedy gdy będę niesłusznie oskarżany i oceniany według powierzchownych opinii ludzi. 

Pokój ludziom dobrej woli. Śpiewały tej nocy zastępy anielskie. Bóg, który jest światłością upodobał sobie  która staje się szczególnym czasem Bożego działania i łaski. Narodziny Jezusa są nowym rozdziałem świata. Jego królowanie inne od tych o których opowiada nam historia.  Według ludzkiej oceny wszystko wydarzyło się nie tak jak powinno. Rodzisz Maryjo  w czasie, kiedy Betlejem brakuje miejsc dla przybyszów, z dala od rodzinnego miasta, które niesie ze sobą poczucie bezpieczeństwa i komfortu. 

Ta noc nie miała niczego z magii świąt, którą tak wszyscy zachwalają przy okazji świątecznych życzeń. A jednak pojawia się tu Boża logika.  Nasze myśli nie są zbieżne z myślami Boga. Nieraz może nas porządnie zaskoczyć.. W Betlejem, na prowincji cesarstwa rodzi się Król pokoju, który nie zgasi knotka o nikłym płomyku, nie złamie trzciny nadłamanej narodzin. Kiedy rodzi się Chrystus, w sercach pokornych ludzi dobrej woli – pojawia się pokój. Odchodzi dzisiejszy dzień, co zrodziło się dziś w moim sercu?  Czy jestem człowiekiem dobrej woli? Czy moje działania rodziły pokój, czy raczej generowały podziały, uprzedzenia, trwanie w schematach? 

Co się narodzi tej nocy w moim sercu?  A Może  inaczej: co wpierw  musi umrzeć we mnie, abym w postawie pełnej pokory zaczynał od nowa.  Może musi coś pęknąć? Coś dojrzeć? 

Maryjo z betlejemskiej nocy módl się aby i moim życiu Bóg narodził się. 

Zdaje się że żyjemy w świecie pełnym zasad wzajemności, otrzymania w zamian  coś. Mówimy za darmo umarło…  Słowo ofiarowanie ma w sobie rdzeń ofiary.  Nie lubimy tego pojęcia: bo często kojarzy się z osobą, którą przerasta życie, która nie potrafi sobie dać radę.  Ofiara losu, Skąd się biorą często ludzkie niepokoje? Bo żyjemy w nieustannym lęku, żeby nie odebrano nam zdrowia, bliskich, pozycji społecznej, statusu materialnego.  Od momentu narodzin, żyjemy w sytuacji potencjalnej straty; bólu i łez, które za tym idą. To uczucie pozbawia nas pokoju, czyni nas niespokojnymi i zalęknionymi.  A przecież dosyć ma dzień swojej biedy, przecież nie mamy troszczyć się zbytnio. Patrzę na Ciebie Maryjo, na Twojego Jezusa, którego ofiarujesz, patrzę na stroskanego Józefa..  Piękni jesteście w tym ubóstwie, w tym że cali jesteście zależni od Boga. Jako ubodzy ludzie składacie ofiarę przewidzianą dla tej warstwy społecznej… Za chwilę ofiarujecie najcenniejszy skarb ludzkości i świata Jezusa. Nas ludzi sytych, ulegających pokusie samowystarczalności, którym coraz trudniej w pokorze zginać kolana przed Bogiem, uczycie stawać się prostym przed Bogiem. Przypominacie, że wszystko co tak naprawdę mamy, wydaje się nam że jest nasze, jest tylko dane nam w dzierżawie. To jest wielka łaska nie mając nic czuć w sobie wewnętrzny pokój. To jest wielki ciężar: mając cokolwiek żyć w nieustannym lęku przed utratą tego. 


W tej nocy pragnę Ci Maryjo i Twemu Synowi oddawać to wszystko co dla mnie drogie. Pragnę wyzwolić się z panicznego lęku o życie swoje i swoich bliskich.  Daj mi tej nocy poznać i rozważyć prawdę o tym, że z Bogiem mam wszystko, bez Niego nic.

Każdy z nas dobrze zna to uczucie, kiedy dociera do niego, że coś zgubił. Zaczyna wtedy gorączkowo szukać. Pojawia się niepokój. Przyczyną utraty pokoju bardzo często jest pogubienie się. To boli kiedy traci się poczucie sensu, kiedy to co stawało się treścią moich dni, staje się wyblakłą kartką.  Gubię się też wtedy, kiedy grzeszę. Staję się wtedy jak ten młodszy syn z przypowieści. Brnę w grzechu.   Jak bardzo można pogubić się w życiu, przypomina nam przypowieść o dwóch synach i miłosiernym Ojcu. Ale jest też druga strona medalu, że obok zagubienia i ludzkiego błądzenia jest też radość odnalezienia. Można zgubić Jezusa, ale On odnajduje nas.  Wracamy z naszych bezdroży. Powraca pokój i pewność że w oczach Bożych nigdy nie jestem przegrany.

Maryjo pełna troski, szukająca Jezusa módl się za wszystkimi zagubionymi, tkwiących na bezdrożach życiowych, nie doświadczą łaski odkrycia Boga!