Ojcowski park narodowy

Jedna z miejscowych legend odnośnie maczugi herkulesa mówi o tym że została ona stworzona przy pomocy diabelskich mocy. Czarnoksiężnik Twardowski został złapany w karczmie "Rzym" przez Diabła , i aby uciec wykorzystał ostatnie życzenie z paktu z Diabłem poprosił aby ten przeniósł skałę z Doliny prądnika i odstawienie jej końcem w dół . Udało się Diabłu spełnić ten warunek a skałę można podziwiać po dziś dzień na piaskowej skale

Z nazwą Pieskowa Skała związana jest miejscowa legenda która mówi o zakochanej w pewnym lutniście córce Tęczyńskiej . Zakochana dziewczyna została wydana za mąż za starego Zaprzańca . Wkrótce jednak potem przebrany za habit (strój zakonnika) kochanek przybył do niej i uciekli razem .Nie uciekli jednak daleko i zostali schwytani przez służbę zamkową . Kochanka zabito na stoku góry , a dziewczynę zamknięto w baszcie aby zginęła z głodu . Od śmierci głodowej ochronił ją jednak jej wierny piesek wspinając się na górę i dzieląc się z dziewczyną swoim mięsem i tak przyjęło się mówić na Pieskową Skałę

Po lewej stronie skała Mickiewicza po prawej skała Chopina

Pierwsze wzmianki o tym miejscu pochodzą z pocz. XIII w., z okresu walk o opiekę nad małoletnim Bolesławem Wstydliwym, a tym samym o tron krakowski między księciem wrocławskim Henrykiem Brodatym a księciem mazowieckim - Konradem. Wg Jana Długosza i niektórych późniejszych historyków gród obronny, który miał zabezpieczać Kraków wzniósł tutaj Henryk Brodaty.

Bolesław Wstydliwy objął w 1243 r. panowanie nad dzielnicą krakowską (senioralną), a kilkanaście lat później nadał Grodzisko wraz z przyległymi wioskami i późniejszą Skałą swej siostrze Salomei., która po śmierci męża, króla Halicza - Kolomana, wstąpiła w 1245 r. do klasztoru Klarysek i w 1262 r. przeniosła się tu z Zawichostu wraz z zakonem. W 1320 r. Władysław Łokietek przeniósł klaryski do Krakowa i osadził je przy kościele św. Andrzeja. Grodzisko pozostało własnością klasztoru Klarysek aż do XIX w.

Obecnie w miejscu tym znajduje się utrzymany w stylu manierystycznym zespół architektoniczno-rzeźbiarski wzniesiony w latach 1677-1691. W jego skład wchodzi kościół p.w. Wniebowzięcia NMP i bł. Salomei, dom prebendarza, domki modlitwy i pustelnia.

Historia osadnictwa człowieka na wzgórzu zamkowym sięga okresu o wiele starszego, niż powstanie samej warowni. Pierwsze ślady penetracji człowieka w tym miejscu sięgają jeszcze epoki kamienia i wiążą się z niewielką ilością zabytków krzemiennych, charakterystycznych dla neolitu. Badania archeologiczne prowadzone na wzgórzu w ostatnich latach wykazały także istnienie roległej osady z wczesnej epoki żelaza. Miejsce to było wówczas zamieszkiwane przez ludy kultury łużyckiej. Jak wskazują ślady zniszczeń i znaleziska brązowych i kościanych grocików strzał do łuku, kres funkcjonowaniu osady związany był z najazdem koczowniczych Scytów. Te dramatyczne wydarzenia rozegrały się zapewne pomiędzy końcem VII a połową VI w. p.n.e.

Kaplica "Na Wodzie" p.w. św. Józefa Rzemieślnika (Robotnika), znajduje się w miejscu dawnych łazienek zdrojowych, które przerobiono na obiekt sakralny w 1901 r. Kaplica usytuowana jest ponad potokiem na betonowych podporach, co wiązało się wg miejscowej tradycji z zarządzeniem cara Mikołaja II, zabraniającym budowy obiektów sakralnych na ziemi ojcowskiej, wobec czego kaplicę zbudowano "na wodzie".