Kościół wzniesiono w latach 1610–1634 wzniesiono nowy, zachowany do dziś Kościół murowany. Bryła kościoła jest gotycko-renesansowa; wnętrze posiada wystrój barokowy. Do Świątyni dobudowane zostały od północy dwie wczesnobarokowe kaplice: Matki Bożej Różańcowej z XVII w. oraz Św. Jana Kantego (wzniesiona lub przebudowana w XVIII w.). Od strony południowej do kościoła przylega kaplica Pana Jezusa z 1. poł. XVII w., pod którą mieszczą się groby jej fundatorów – rodziny Żukowskich. Wejście do kościoła zdobi późnorenesansowy portal kamienny z 1634 r., z orłem polskim ze snopkiem Wazów.
Ruiny synagogi wzniesionej pod koniec XVIII w. w stylu klasycystycznym. Według miejscowej tradycji synagoga zbudowana została z materiałów po zniszczonym zamku. Jest to budowla na planie prostokąta z portykiem na fasadzie zachodniej.
budynek dawnej Akademii z XVI w., z zachowanymi w przyziemiu i piwnicy sklepieniami kolebkowymi.
Został wzniesiony w XVI w., a przebudowany w 1608. Jest to budowla jednonawowa. Na piętrze zakrystii dobudowanej do prezbiterium od strony północnej mieścił się kiedyś skarbiec. Do prezbiterium na zewnątrz kościoła przylegają dwa arkadowe ogrójce. Kaplice boczne wzniesione w XVII wieku, przykryte są kopułami zwieńczonymi latarnią. Do wnętrza świątyni prowadzi manierystyczny portal z 1634. Świątynia posiada wyposażenie barokowe.
Przed kościołem od strony Rynku znajduje się neogotycka dzwonnica z 1889.
Cmentarz wojenny z czasów I wojny światowej. Spoczywa na nim 1366 żołnierzy rosyjskich i 479 austro-węgierskich, poległych w latach 1914 i 1915 – głównie podczas walk 24 i 25 grudnia 1914 roku.
gotycki kościół z 1378 roku; rozbudowany w latach 1895–1896 w stylu neogotyckim; zniszczony w czasie działań wojennych 1944–1945, w latach powojennych odrestaurowany; nawa kościoła XIV-wieczna; prezbiterium i kaplice MB i Pana Jezusa dobudowane w XIX w. Do nawy, od strony zachodniej przylega wieża, która w przeszłości pełniła funkcje obronne (zachowane otwory strzelnicze).
Figura Chrystusa Frasobliwego z 1696 r.
Kościół wybudowany ok. 1340 r. i przebudowany w XIX wieku; w latach 1558–1590 pełnił funkcję zboru najpierw kalwińskiego, a później ariańskiego, oddany kościołowi katolickiemu i konsekrowany ponownie w 1595 r.; w latach 1898–1902 kościół, który w XIX w. popadł w ruinę, odnowiono i przebudowano w stylu neogotyckim. Świątynia składa się z jednej nawy oraz węższego i niższego od niej, wielobocznie zamkniętego prezbiterium; z prezbiterium do zakrystii prowadzi gotycko-renesansowy portal z herbami Jastrzębiec i Warnia – dziedzica Piasku, Mikołaja Gnoińskiego; wyposażenie kościoła pochodzi z XIX w.
Mimo szczerych chęci, z powodu ogrodzenia i gęstej zieleni otaczającej dwór nie udało mi sie go zobaczyć.
Kościół ufundowany w XIV w. przez biskupa krakowskiego Florian z Mokrska, z dobrze zachowanym wnętrzem
Podobnie jak w Budzyniu, dwór szczelnie ogrodzony i zasłonięty zielenią
Kościół wzniesiony ok. 1630 r. na miejscu starszego kościoła z XV wieku; z pierwotnej świątyni zachowało się gotyckie prezbiterium; kaplice późnobarokowe, dobudowane w XVIII wieku; świątynia zbudowana jest na planie krzyża greckiego
murowany obiekt z przełomu XVI i XVII w. W latach późniejszych adaptowany go na spichlerz lub lamus. Funkcję tę pełnił aż do początków XX w. kiedy został przebudowany na budynek gospodarczy przy domu nr 26, od połowy XX w. popadał w ruinę. Z budynku zachowały się tylko wysokie piwnice, dwie izby ze śladami sklepienia kolebkowego i fragment późnorenesansowego obramienia okiennego. Znalezienie ruin jest utrudnione słabym oznakowaniem a w zasadzie jego brakiem.
Po wielu miesiącach zakazów, w końcu można było sobie coś zjeść w cywilizowanych warunkach. Warunki takie stwarzała pizzeria na Pl. Zwycięstwa w której oprócz pizzy można zjeść inne dania oraz coś wypić.
Pierwotny kościół został wzniesiony w miejscu dzisiejszego ok. 1166. W latach 1180-1820 był kościołem wchodzącym w skład kompleksu klasztornego dla istniejącego w tym okresie w Busku-Zdroju zakonu norbertanek. Po pożarze w 1820 r. kościół odbudowano jednak w związku z tym, że car dokonał kasaty zakonu, obiekt zaczął pełnić funkcję ogólnie dostępnego kościoła parafialnego. Znacząco przebudowano tak by główne wejście znajdowało się od strony przylegającej ulicy. Dlatego, wbrew średniowiecznym nakazom odwrócono orientację budowli – ołtarz przeniesiono na ścianę zachodnią, nowe prezbiterium zastąpiło dawną nawę, a nawa – prezbiterium ( dlatego dzisiejsza nawa jest węższa od prezbiterium). Od strony wschodniej dobudowano też okazałą fasadę w stylu barokowo-klasycystycznym.
Synagoga została zbudowana w 1929 na miejscu starej drewnianej synagogi. Podczas II wojny światowej hitlerowcy zdewastowali synagogę, następnie urządzili w niej magazyn zboża. Po zakończeniu wojny w budynku synagogi znajdowały się pomieszczenia handlowe. Obecnie synagoga jest w rękach prywatnych i służy jako sklep AGD i RTV. Do dnia dzisiejszego nic się nie zachowało z dawnego wyposażenia.
Świątynia wybudowana w 1699 roku, w miejscu istniejącego tam wcześniej kościoła, jest najstarszą budowlą w Busku-Zdroju. Budowla drewniana na podmurówce, konstrukcji zrębowej wzmacnianej lisicami, orientowana, jednonawowa, z węższym, zamkniętym trójbocznie prezbiterium, niewielką zakrystią od północy i kruchtą od zachodu. Dach nad nawą i prezbiterium wspólny, dwuspadowy kryty gontem z arkadową sygnaturką krytą miedzianą blachą. Ściany szalowane. Kościół otacza stary cmentarz oraz murowane ogrodzenie z XVII w. przebudowane w XIX w.
Kościół z 1527 r., jest jedynym zachowanym na Kielecczyźnie obiektem XVI-wiecznego drewnianego budownictwa sakralnego.
Został wzniesiony na planie prostokąta o wymiarach 12x7 metrów, bez wyodrębnionej zakrystii i prezbiterium, z zaznaczoną od wschodu trójboczną absydą. Dwuspadowy dach o konstrukcji nośnej z drewna modrzewiowego, ze szczytem od strony zachodniej, kryty jest gontem. W środkowej części kalenicy mieści się ażurowa, kryta miedzianą blachą wieżyczka z sygnaturką.
Kruchta przylegająca od południa, dobudowana została w późniejszym okresie, już po wybudowaniu samego kościoła.
Po zobaczenia kościoła w Chotelku kierując się do Chotla Czerwonego wybrałem boczną drogą, która w miarę jej pokonywania z drogi asfaltowej przemieniła się polną ścieżkę zanikającą wśród traw
Kościół zbudowano w latach 1440-50 na wzór wiślickiej kolegiaty i jako jej mniejsza kopia nazywana jest jej córką a fundatorem był Jana Długosz, Kościół składa się z kwadratowej nawy, do której przylegają dwie nawy - gotycka od południa i neogotycka od zachodu. We wnętrzu do dziś zachowały się gotyckie elementy wyposażenia, w tym tablica erekcyjna z 1450 roku, krucyfiks z około 1400 roku wiszący na ścianie, XV-wieczna rzeźba Matki Boskiej Bolesnej oraz portal wiodący z prezbiterium do zakrystii.
Kościół gotycko-renesansowy, murowany, wzniesiony w 1535 r. W 1676 dobudowano wczesnobarokową kaplicę. Nawa zbliżona do kwadratu, prezbiterium węższe i niższe. W prezbiterium zachowało się sklepienie sieciowe z kamiennymi zwornikami, w których herby Abdank, Odrowąż i Janina. Nawa główna pierwotnie także przykryta była takim samym sklepieniem jak prezbiterium, obecnie jest płaski sufit. Dach kościoła pokryty jest blachą, pierwotnie gontem. Barokowa kaplica przykryta jest kopułą z latarnią. Od roku 1810 roku, gdy skasowano parafię, świątynia stanowi kościół filialny dla parafii w Wiślicy.
Bazylika z 1350, ufundowana przez Kazimierza Wielkiego, ponoć jako pokuta za zabójstwo kanonika Marcina Baryczki (tzw. kościół ekspiacyjny). Jest to najstarszy i największy kościół dwunawowy w Polsce. Kościół został częściowo zniszczony w czasie I wojny światowej przez Austriaków. Odbudowany został w latach 1919–1926. Przy zachodniej fasadzie bazyliki znajduje się dzwonnica. Budowlę wzniesiono w latach 1460–1470, została ona ufundowana przez Jana Długosza. W 1858 uległa pożarowi. Odrestaurowano ją w 1872 dodając neogotycki hełm. Dzwonnica została uszkodzona w czasie austriackich bombardowań w 1915. W 1919 naprawiono ją, likwidując jednak hełm XIX-wieczny. Budowla ma plan kwadratu i posiada cztery kondygnacje.
wikariat z 1460. Ta budowla z cegły, ufundowana przez słynnego kronikarza Jana Długosza, służyła jako mieszkanie dla wikariuszy kolegiaty wiślickiej. We wnętrzach odkryto fragmenty polichromii z XV wieku. Obecnie mieści się w nim plebania i wiślickie muzeum.
kościół znajdował się przy Bramie Krakowskiej po zewnętrznej stronie murów. Początkowo w XV w. drewniany, przy nim szpital dla ubogich mieszkańców Wiślicy. Po 1612 r. wybudowano nową murowaną świątynię z kamienia wapiennego. Był to jednonawowy kościółek z półkolista absydą skierowaną na wschód i zakrystią od strony północnej. Kościółek i szpital rozebrano na początku XIX w., jego fundamenty zachowały się pod ziemią.
Grodzisko w Wiślicy położone jest na gipsowym wzniesieniu znajdującym się pośród starorzeczy Nidy. Gród ma kształt zbliżony do trójkąta. We wczesnym średniowieczu (IX-XIII w.) był jednym z ważniejszych ośrodków administracyjnych.
W 1135 r. na skutek najazdu Rusinów o Połowców został spalony i ograbiony. Następnie został odbudowany na przełomie XII i XIII wieku. Najazd Tatarów w 1241 r. doprowadził do całkowitego zniszczenia grodu, który nie powrócił już do czasów świetności.
Kościół z połowy XIV w., przebudowany w XIX w. Uszkodzony w czasie I wojny światowej, a następnie odrestaurowany. Świątynia składa się z dwóch części: starszej, gotyckiej w skład której wchodzi prezbiterium z XIV w., nawa i zakrystia z XV w. oraz z części neogotyckiej z drugiej połowy XIX w. Na południowej ścianie kościoła, pomiędzy nawą a prezbiterium znajduje się wieżyczka z XIV w., z otworami strzelniczymi i śladami po dawnym zegarze słonecznym.
Skomentuj