Krótka wycieczka po Wilkowie i Goszycach

Boisko do piłki nożnej w Wilkowie.

Plac zabaw w Wilkowie .

Staw w Wilkowie. Idealny do łowienia rybek :D

Zabytkowa, drewniana świątynia rzymskokatolicka. Kaplica znajduje się na małopolskim Szlaku Architektury Drewnianej.
Kaplica została zbudowana w XVII wieku, kiedy to Wilków znajdował się w dobrach klasztornych zakonu benedyktynów z Tyńca. W latach 1977-1980 kaplica przeszła remont kapitalny.
Jest to drewniana świątynia orientowana, wzniesiona z drewna na podmurówce z kamieni polnych, oszalowana i przykryta stromym gontowym dachem nad którym góruje sześcioboczna wieżyczka na sygnaturkę. We wnętrzu zwraca uwagę bogata dekoracja chóru muzycznego, z elementami snycerki chrząstkowej oraz rzeźbami puttów. Zachował się również portal o wykroju "oślego grzbietu" w przejściu prowadzącym do zakrystii.

Ołtarz wykonany jest z drewna i pozłocony. Posiada cechy barokowe. W jego centralnej części umieszczony jest obraz przedstawiający św. Otylię i klęczącego przed nią zakonnika[3][2]. Obraz ten został namalowany temperą na desce[5]. Na wyposażeniu kościoła znajdują się również dwustronne skrzydła XVI-wiecznego tryptyku z wizerunkami świętych: św. Jana Chrzciciela, św. Doroty, św. Stanisława i św. Katarzyny oraz skrzydła niezachowanego manierystycznego ołtarza z wizerunkami św. Jana i św. Kolomana z przełomu XVI i XVII wieku[5]. Można tu również zobaczyć dwa późnobarokowe posągi świętych[3][2].

Zespół dworski znajdujący się w Wilkowie, w gminie Kocmyrzów-Luborzyca, w powiecie krakowskim, w Polsce. Pierwotny budynek pochodzi zapewne z XVIII wieku. W drugiej połowie XIX wieku z inicjatywy Józefa Zubrzyckiego został rozbudowany. Dzisiejszy wygląd wiejskiego domu szwajcarsko-normandzkiego zawdzięcza kolejnej przebudowie na początku XX wieku dokonanej przez Józefa Benedykta Zubrzyckiego (1864–1930). Ostatnim właścicielem był Józef Feliks Zubrzycki (1894–1970) wraz z żoną Zofią z Madejskich (1896–1969). Obiekt, w skład którego wchodzi dwór wraz z parkiem, został wpisany do rejestru zabytków nieruchomych województwa małopolskiego.

Pomnik upamiętniający Wilkowian rozstrzelanych w lipcu 1942r.

Dwór położony w Goszycach, w północno-wschodniej części województwa małopolskiego.
Jest najstarszym zachowanym dworem drewnianym w Polsce. Został zbudowany w 2. poł. XVII wieku, najprawdopodobniej w 1673 roku. Świadczy o tym spis inwentarski sporządzony w 1693 r., najprawdopodobniej w celach spadkowych. Tradycja łączy go z czasami Jana III Sobieskiego. Ówczesny właściciel bowiem miał uczestniczyć w wojnach tureckich. Świadczą o tym półksiężyce na krańcach kalenicy dachu. W XVIII w. dobudowano alkierz i kuchnię od północy. W XIX w. majątek Goszyce został wykupiony przez prof. Wojciecha Boduszyńskiego, lekarza, profesora UJ. W 1830 r. dwór dostał się w ręce rodziny Zawiszów. Do 1945 r. właścicielką majątku w Goszycach była Zofia z Zawiszów Kernowa, pisarka, żołnierz Legionów. W 1945 dwór wraz z całym majątkiem został wywłaszczony i przeszedł na własność państwa. Użytkowany był przez Akademię Górniczo-Hutniczą w Krakowie. W latach 60. XX w. administrowany był przez Stację Hodowli Roślin w Skrzeszowicach; w tym okresie budynek uległ dewastacji. Od 1983 stanowi własność prywatną i nie jest udostępniony do zwiedzania.

Murowany budynek dworu powstał na przełomie lat 80-tych i 90-tych XIX wieku (po roku 1888), prawdopodobnie według projektu Teodora Talowskiego na zamówienie ówczesnego właściciela Goszyc Artura Zawiszy. Został przebudowany w 1921 roku. W roku 1924 przebywał w nim marszałek Józef Piłsudski, którego adiutantką i kurierką była córka Artura Zawiszy, Zofia. W okresie okupacji hitlerowskiej w goszyckim dworze znalazło schronienie wielu wybitnych przedstawicieli kultury polskiej m.in. Czesław Miłosz.

Boisko do piłki nożnej w Goszycach