Kraków - Przeginia - Kraków

W okolicach Krakowa znajduje się sporo dolin, którymi zwykle płyną mniejsze lub większe potoki i każdego roku starach się choć raz każdą z nich zaliczyć. Tym razem padło na Dolinę Racławki. Aby się jednak do niej dostać musiałem pokonać inną dolinę czyli Dolinę Prądnika. Dolina Prądnika jest największą i posiadającą najwięcej wszelkiego rodzaju atrakcji i pewnie najpiękniejszą doliną jednak byłem w niej już tyle razy, że przestałem ją traktować jako cel wycieczek a bardziej jako trasę tranzytową umożliwiającą dostanie się do innych miejsc. Tym razem dojechałem prawie do samego końca Doliny Prądnika czyli do Sułoszowej, gdzie na wysokości miałem skręcić na zachód w wąską ale asfaltową drogę wiodącą między innymi do Grodkowic. Gdy już skręciłem w tą drogę, zauważyłem w pobliżu inną drogę, również wiodącą na zachód ale której wcześniej nie było. Wjechałem na nią i okazało się, że jest to nowa, jeszcze nie oddana do użytku łącząca Sułoszową z Przeginią. Dzięki tej drodze znacznie szybciej dostałem się do Przegini z której po minięciu Czubrowic dotarłem do Racławic, gdzie swój początek ma potok Racławka, od której wzięła nazwę Dolina. Potok ten początkowo płynie przez Racławice wzdłuż drogi publicznej a następnie zagłębia się w Rezerwat Doliny Racławki, obejmujący najbardziej zalesioną część doliny. Zanim jednak wjechałem na teren rezerwatu skorzystałem z okazji i odbiłem trochę w bok żeby zobaczył ładny drewniany kościółek w Paczółtowicach. Po wjeździe do rezerwatu, podczas jazdy ścieżką biegnącą wzdłuż potoku, trzeba było uważać na leżące miejscami powalone pnie drzew, nad którymi w paru przypadkach musiałem przenosić rower. Po opuszczeniu w Dubiu Doliny Racławki, do zobaczenia pozostał mi w zasadzie do zobaczenia tylko dwór w Radwanowicach, z których tak na dobre rozpoczął się powrót do Krakowa. Podczas wycieczki korzystałem głównie z dróg asfaltowych i w zasadzie jedynie przez Rezerwat Doliny Racławki poruszałem się drogą gruntową a w zasadzie ścieżką. Teren był pagórkowaty ale do Przegini głównie wznosił się a od Przegini przeważnie wiódł w dół. Podjazdy były raczej umiarkowane, jedynie w kilku przypadkach były bardziej strome. Podczas jazdy towarzyszył mi wiatr zachodni, czasami trochę porywisty, co było trochę uciążliwe zwłaszcza podczas powrotu, albowiem jechałem pod wiatr. Na szczęście jazdę ułatwiał mi trochę teren gdyż droga może i nieznacznie ale jednak wiodła w dół.