Trasa rowerowa Kraków - Imbramowice - Kraków

Opis
Mapa
Punkty

Kod trasy

223814

Pobierz trasę w aplikacji
Wpisz kod w wyszukiwarce

Informacje

Rodzaj aktywności: Rower turystyczny
Stopień trudności: Średni
Gwiazdki: 4.9
Dystans: 85,9 km
Czas trwania: 7 h 51 min
Średnia prędkość: 10,93 km/h
Przewyższenie: 300,31 m
Suma podejść: 1 676,1 m
Suma zejść: 1 715,57 m
Data: 10 sierpnia 2021
Lokalizacja: Kraków, Dolinki Krakowskie

pozostałości zespołu dworskiego w Garlicy Murowanej

Zespół dworski w Garlicy Murowanej po II wojnie przeszedł pod władanie Akademii Rolniczej w Krakowie. Znajdujący się na terenie zespołu XVII-wieczny dwór, w związku z katastrofalnym stanem został rozebrany w 1998 r.
Jeden z zachowanych obiektów to XVIII-wieczna brama (badania wskazują, że może ona pochodzić nawet z XVII wieku). Na bramie umieszczony został herb Lubicz bez oprawy.

Zespół dworski w Garlicy Murowanej po II wojnie przeszedł pod władanie Akademii Rolniczej w Krakowie. Znajdujący się na terenie zespołu XVII-wieczny dwór, w związku z katastrofalnym stanem został rozebrany w 1998 r.
Z całego zespołu dworskiego w Garlicy Murowanej najciekawszym obecnie obiektem jest dawny budynek bramny, zamieniony później na lamus. Jest to niewątpliwie najstarszy budynek zespołu, pochodzący być może jeszcze z końca XVI wieku i według jednego z inwentarzy mieściła się w nim również kaplica.

Dwór w Rzeplinie jest budowlą neoklasycystyczną z elementami baroku. Powstał na początku XIX wieku na miejscu poprzedniego i przy wykorzystaniu dawnych piwnic o sklepieniach kolebkowo-krzyżowych.
Po II wojnie światowej dobra dworskie zostały rozparcelowane. Budynek mocno na tym ucierpiał - usunięto z fasady niemal wszystkie ozdobniki, łącznie z pięknym, kolumnowym gankiem.
W 2004 roku obiekt trafił w prywatne ręce odpowiedzialnego inwestora, który przywrócił pierwotny wygląd dworu.
Dwór nie jest udostępniany do zwiedzania, słabo widoczny z drogi.

Kościół murowany z cegły i kamienia zbudowany został w latach 1733–1736 z fundacji Antoniego Felicjana Szembeka w miejscu starszego.
Obiekt jest późnobarokowy, orientowany, jednonawowy, prezbiterium niewyodrębnione, zakończone półkolistą apsydą. Nawa czteroprzęsłowa, zbudowana na planie prostokąta nakryta sklepieniem kolebkowym z lunetami wspartym na kamiennych gurtach. Dach dwuspadowy kryty blachą z barokową sygnaturką.
Od zachodu szeroka i wklęsła fasada ujęta po bokach parą nieznacznie wysuniętych wież, o najwyższych kondygnacjach wydzielonych silnie występującymi gzymsami, nakrytych spłaszczonymi hełmami przechodzącymi w smukłe latarnie nakryte baniasto.
W 1887 roku po południowej stronie dobudowano półkolistą kruchtę i skarbczyk a w 1893 po północnej, trójprzęsłową kaplicę nakrytą sklepieniem kolebkowym, tworzącą nawę boczną.

Pałac, jeden z najpiękniejszych zabytków regionu, w swojej obecnej postaci wzniesiony został w 1859 roku według projektu Filipa Pokutyńskiego.
Budynek jest parterowy z mezzaninem, z gankiem arkadowym i płytkim ryzalitem bocznym od frontu, z ryzalitem środkowym od ogrodu i skrzydłem bocznym z wieżą od północy.
Na terenie Zespołu Pałacowo-Parkowego znajdują się liczne okazy starodrzewia a także pozostałości dawnej zabudowy tj; resztki murów dworu z XVII w., bramy wjazdowe z XVII w., spichlerz i dawny czworak.

Dwór w Gołyszynie został zbudowany w pierwszej połowie XIX wieku, zapewne z fundacji Psarskich, rozbudowany na przełomie XIX i XX wieku. Po wojnie, przejęty przez skarb Państwa, zamieniał się powoli w ruinę. W latach 70. XX wieku zdewastowany budynek dworu przeszedł w ręce prywatne. Starannie odremontowany, stał się siedzibą mieszkalną nowych właścicieli.
Dwór jest budynkiem murowanym z kamienia i cegły, parterowym, posadowionym na cokole niwelującym spadek terenu. Nakryty jest dachem dwuspadowym, naczółkowym, krytym blachą
Założony na planie prostokąta, z dwoma bocznymi ryzalitami od strony fasady ogrodowej i dwutraktowym układem wnętrz. Wejście główne, usytuowane na osi fasady frontowej (wschodniej) poprzedza charakterystyczny portyk czterokolumnowy z trójkątnym przyczółkiem.
Dwór nie jest udostępniany do zwiedzania, słabo widoczny zza ogrodzenia

Fundatorem wysocickiej świątyni był Iwo Odrowąż, słynny krakowski biskup. Niestety, w 1229 roku, w czasie gdy budowa zbliżała się ku końcowi, przebywający w Rzymie Iwo zmarł. Ciężar ukończenia budowy podjął w kilka lat później jego następca Maciej Ostojczyk. Od chwili wyświęcenia w 1252 roku niewiele elementów świątyni uległo zmianie lub zniszczeniu. Dzięki temu do dziś można podziwiać i badać oryginalną romańską architekturę oraz rzeźbę.
Jest to niewielka świątynia wzniesiona z ciosów wapiennych, układanych w regularne warstwy. Kościół jest budowlą jednonawową (nawa prawie kwadratowa). Od wschodu do nawy przylega prostokątne, nieco węższe od niej, prezbiterium, zamknięte apsydą.

Paweł Popiel po osiedleniu się w Ściborzycach w II połowie XIX w. rozpoczął budowę okazałego dworu. Wykonanie projektu zlecił znanemu architektowi Teodorowi Talowskiemu. Dwór w Ściborzycach jest jego szczytowym osiągnięciem.
Obecnie e dworze mieszka wnuk ostatniego właściciela Ściborzyc Tadeusz Topór, który stara się przywrócić dworowi dawny wygląd. Po pożarze, jaki miał miejsce w latach siedemdziesiątych XX wieku zawaliły się stropy jego reprezentacyjnej części. Liczne przeróbki i adaptacje, zakłóciły zaś pierwotną koncepcję architektoniczną.
Dwór nie jest udostępniany do zwiedzania a terenu na którym się znajduje pilnują czujne psy, które bez problemu wydostają się poza ogrodzenie

Może zdjęcie tego nie oddaje ale źródło Jordan jest jednym z najpiękniejszych i najciekawszych źródeł na na obszarze Jurajskich parków krajobrazowych. Jego cechą charakterystyczną jest rzadko spotykany kolor wody – błękitno-turkusowy. Na dnie widoczne jest pulsowanie, które związane jest z wydobywaniem się wody pod ciśnieniem ze szczelin skalnych. Niestety źródło w żaden sposób nie jest oznaczone więc bez konkretnych namiarów trudno trafić.

Zespół klasztorny norbertanek i kościół św. Piotra i Pawła w Imbramowicach

Klasztor imbramowicki ufundował w 1223 biskup Iwo Odrowąż, a zatwierdził bullą papież Grzegorz IX w1229, jednak budynki z tych czasów się nie zachowały. Gruntowna odbudowa i przebudowa kościoła oraz klasztoru do współcześnie zachowanej postaci miała miejsce po pożarze w 1710 i trwała w okresie 1711-1721. Na terenie zespołu znajduje się jednonawowa świątynia zbudowana w stylu późnego baroku.
Klasztor, również w stylu późnego baroku, jest jednopiętrowy, z wirydarzem i budynkami gospodarczymi przylegającymi do klasztoru i tworzącymi z jednym skrzydłem klasztoru oddzielny dziedziniec.
Do kompleksu klasztornego prowadzi zbudowana w 1780 r. barokowa brama. Dwukondygnacyjna, z szeroką arkadą przejazdu, została zwieńczona figurą Matki Boskiej z parą aniołków u stóp, a po bokach flankowana dwiema kamiennymi rzeźbami św. Norberta i św. Augustyna.

kapelania w zespole klasztornym norbertanek w Imbramowicach

Niepozorny budynek posadowiony tuż przy reprezentacyjnej bramie wejściowej i przytulony do murów okalających imbramowicki klasztor to dawna kapelania i powstał w latach 60-tych XVIII wieku. Nie był dworem w dosłownym tego słowa znaczeniu, ale swoją formą – zwartą, kubiczną bryłą, osiowością, zaakcentowaniem środkowej części fasady płytkim ryzalitem i trójkątnym naczółkiem, a także wysokim, krytym gontem dachem przypomina typowe siedemnastowieczne dworki wiejskie.

kościół św. Benedykta Opata w Imbramowicach

kościół wzniesiono w latach 1732-1736. Późnobarokowy kościół jest jednonawowy, zbudowany na planie prostokąta. Prostokątne prezbiterium kościoła o skromnej dekoracji pilastrowo-ramowej zwrócone jest w stronę zachodnią. Od południa przylega do niego zakrystia, a od północy skarbczyk.
Do wnętrza kościoła prowadzą barokowe drzwi obramione kamiennym portalem, nad nim tablica erekcyjna z datą - 1735.

Na teren XIX-wiecznego cmentarza prowadzi dwuskrzydłowa klasycystyczna brama z 1848r. W tym miejscu spoczywa wielu pochodzących z najbliższej okolicy ziemian, wiejska inteligencja, księża, a także zmarli z rodzin chłopskich prości, lokalni gospodarze. Najstarszym nagrobkiem jest miejsce spoczynku Józefiny Frej, dawnej guwernantki w prowadzonej przez Norbertanki z Imbramowic szkole i pochodzi z 1851 r. Cmentarz stał się także miejscem spoczynku 42 osób, które podczas powstania styczniowego oddały życie walcząc za Polskę.

Pochodzący z roku 1786, wzniesiony z kamienia wapiennego dwór w Glanowie, został po walkach w 1863 roku szybko odbudowany. Obecnie istniejący dwór to efekt wielokrotnych przebudowań, dostosowujących go do zmieniających się na przestrzeni lat potrzeb.
Dwór jest murowany, dwutraktowy, ośmioosiowy, posiada dach polski łamany, kryty gontem. Od strony północnej klasycystyczny ganek kolumnowy, a od południa, ogrodowy ryzalit z wystawką kryjącą pokoje w przystosowanym do zamieszkania poddaszu.
Dworek w Glanowie jest domem prywatnym i nie jest przeznaczony do zwiedzania.

tablica na ogrodzeniu zespołu dworskiego w Glanowie upamiętniająca obrońców dworu w Glanowie podczas powstania styczniowego

Przez lata użytkowany jako szkoła, obecnie opuszczony oczekuje na jakiś pomysł na niego

Kościół został wybudowany w 1760 r. na skale wapiennej na stoku doliny, w miejscu wcześniejszego drewnianego. Kościół jest murowany i otynkowany, ma kształt podłużnego ośmiokąta i składa się z nawy, sklepionego prezbiterium, zakrystii od północy z oddzielnym wejściem i małej kruchty od południa wewnątrz której znajdują się oryginalne drzwi i drewniany portal.

Kaplica znajduje się w miejscu dawnych łazienek zdrojowych, które przerobiono na obiekt sakralny w 1901 r. Kaplica usytuowana jest ponad potokiem na betonowych podporach, co wiązało się wg miejscowej tradycji z zarządzeniem cara Mikołaja II, zabraniającym budowy obiektów sakralnych na ziemi ojcowskiej, wobec czego kaplicę zbudowano "na wodzie".

Powstanie zamku jest związane z działalnością fortyfikacyjną króla Kazimierza Wielkiego w 2 pol. XIV wieku, choć prawdopodobnie już wcześniej istniał tu gród - być może o charakterze konstrukcji drewniano-ziemnej. Król Kazimierz Wielki przypuszczalnie dokonał gruntownej przebudowy istniejącego tu już wcześniej obiektu. Król nazwał zamek Ociec u Skały, upamiętniając w ten sposób tułaczkę swego ojca, Władysława Łokietka. Nazwa ta podawana przez kroniki w różnej formie (Oczecz, Ocziec, Oszyec) przetrwała do dziś jako Ojców.

W 2014 roku nieużywane, przeznaczone do naturalizacji stawy, których początki sięgały lat 30-tych ubiegłego wieku, objęła w dzierżawę Magda Węgiel razem z córką Agnieszką Sendor. Nakładem ciężkiej pracy i pełnego zaangażowanie nie tylko z sukcesem udało się przywrócić świetność hodowli pstrąga potokowego ale również stworzyć wspaniałe miejsce do wypoczynku, relaksu a także doznań kulinarnych.

Brama Krakowska jest charakterystycznym dla Wyżyny Krakowskiej tworem skalnym tworzącym się u ujścia mniejszych bocznych dolinek do głównej doliny.
Kolumny Krakowskiej Bramy zbudowane są z wielkich brył wapienia o wysokości ok. 15 m (lewy bastion jest wyższy i większy).
Brama zwana jest Krakowską, gdyż według tradycji wiódł tędy średniowieczny szlak handlowy ze Śląska do Krakowa, ale nie ma na to żadnych dowodów.

Góra Koronna znajduje się 436 m n.p.m. i jest masywem skalnym którego wierzchołek znajduje się ok. 110 m nad dnem Doliny Prądnika. Wyróżniającym się elementem masywu jest skała Rękawica, za którą kryje się wejście do Jaskini Ciemnej. Rękawica znajduje ok. 85 metrów powyżej dna doliny i jest ostańcem o bardzo charakterystycznym kształcie przypominającą dłoń lub właśnie rękawicę.

Góra Okopy z otworem jaskini Okopy Wielkiej Dolnej, słynącej ze skarbu srebrnych monet, które przed dziesięcioma wiekami ktoś skrzętnie ukrył w glinianym naczyniu. Na samym wzgórzu znajdowała się warownia, wzniesiona w XIII w. przez Konrada Mazowieckiego – dziadka Władysława Łokietka.

Wybudowany w latach 1601-1604. Kościół jest murowany, oszkarpowany, orientowany z prezbiterium zamkniętym półkolista absydą. Do prezbiterium dobudowano kaplicę ze sklepieniem krzyżowo-żebrowym. Po stronie południowej znajduje się kruchta dobudowana w połowie XIX w. W fasadzie od strony południowej znajduje się manierystyczny portal z tablicą erekcyjną z napisem informującym o konsekracji świątyni w 1604 roku.

umieść na stronie pobierz drukuj ulubione moja mapa

Trasa wycieczki na mapie mniej więcej przypomina kontury Ameryki Południowej jednak jej kształt nadał w dużej mierze bieg potoku Prądnik i jego dopływ Garliczka oraz górny bieg rzeki Dłubnia. Tradycyjnie na trasie wycieczki uwzględniłem wiele zabytkowych obiektów, głównie kościołów i dworków. Mijane dworki w zdecydowanej większości stanowiły własność prywatną i możliwość ich oglądania była zdecydowanie ograniczona albo wręcz niemożliwa, zwłaszcza o tej porze roku kiedy bujna zieleń stanowiła skuteczną zasłonę. Dotyczyło to dworków w Rzeplinie, Minodze, Gołyszynie, Ściborzycach i Glanowie. Niestety, zwyczaj ograniczania dostępu coraz częściej przenosi się także na obiekty sakralne. Już nie tylko kościoły są zamknięte - w Minodze i w Wysocicach i w Imbramowicach brak było możliwości wejścia nawet na dziedziniec otaczający kościoły. Zwiedzanie utrudnia także wielokrotnie złe oznakowanie atrakcji turystycznych lub po prostu ich brak. Mam tutaj na myśli m.in. Źródło Jordan w Ściborzycach, które w żaden sposób nie jest oznakowane a z drogi jest niewidoczne. Zdjęcie które tam zrobiłem nie oddaje tego co się zastaje na miejscu ale krystaliczna woda i jakby gotujące się dno robi duże wrażenie a w upalne dni można tam chwilę odpocząć w cieniu drzew otaczających źródło. A dla osób pragnących spokoju i ciszy z czystym sumieniem mogę polecić odcinek ok. 12 kilometrów wiodący przez pola od Jangrotu do Gotkowic gdzie z wyjątkiem kilkudziesięciu metrów w Sułoszowej trasa wiedzie przez pola i nie uświadczy się żadnego zabudowania. Końcówka trasy wiodła Doliną Prądnika, gdzie u stóp Jonaszówki zwanej też Grubym Jankiem raczyłem się ojcowskim pstrągiem w smażalni o takiej właśnie nazwie. I pomyśleć, że jeszcze niedawno stawom, których początki sięgają lat 30 ubiegłego wieku groziła zagłada. Tymczasem energia i wytrwałość dwóch kobiet pozwoliły uratować to miejsce i przyciągają tłumy turystów doceniających smak pstrąga i regionalnych produktów.

brak wystarczającej ilości ocen