Trasa rowerowa Kraków - Imbramowice - Kraków

Opis
Mapa
Punkty

Kod trasy

290777

Pobierz trasę w aplikacji
Wpisz kod w wyszukiwarce

Informacje

Rodzaj aktywności: Rower turystyczny
Stopień trudności: Łatwy
Gwiazdki: 4.9
Dystans: 81,4 km
Czas trwania: 5 h 28 min
Średnia prędkość: 14,84 km/h
Przewyższenie: 245,99 m
Suma podejść: 1 845,94 m
Suma zejść: 1 879,25 m
Data: 18 marca 2023
Lokalizacja: Polska, małopolskie, Kraków

Dom w którym mieściła się apteka oraz część mieszkalna, został wybudowany w 1917 roku przez aptekarza Maksymiliana Jarzębińskiego herbu Dąbrowa. W starej aptece można oglądać oryginalne z 1917 roku wyposażenie sali ekspedycyjnej m.in. wagi, szkło apteczne oraz meble.

Kościół Św. Trójcy w Iwanowicach Włościańskich

Kościół w Iwanowicach Włościańskich powstał w 1745 r., a do jego budowy wykorzystano fragmenty gotyckiej świątyni z 1408 r. Świątynia zbudowana jest w konstrukcji zrębowej, ściany oszalowane są pionowo, a strome dachy pokryto blachą. Do prezbiterium dobudowana jest murowana zakrystia (dawny skarbczyk) i kaplica św. Anny Samotrzeć (dawna zakrystia). Portale zamknięte są łukami wklęsło-wypukłymi. Najstarszymi zabytkami wyposażenia kościoła są gotyckie rzeźby: Św. Krzysztof (ok. 1500 r.), Chrystus Zmartwychwstały (1. poł. XVI w.) i Matka Boska z Dzieciątkiem (XVI w.).

kościół św. Andrzeja Apostoła w Sieciechowicach

Kościół stał już w roku 1326 a ufundował go prawdopodobnie w 1312 r. Petrazy Brandys, kawaler maltański. Gotycki, murowany z cegły kościół jest jednonawowy, z prostokątnym prezbiterium i przybudowaną do niego zakrystią i południowa (późniejszą) kruchtą. Od zachodu dostawiona jest druga, neogotycka kruchta. Nad prezbiterium jest sklepienie krzyżowo-żebrowe, nad nawą płaski strop. Ciekawym elementem otoczenia kościoła jest dzwonnica, stanowiąca zarazem bramę prowadzącą na teren otaczający kościół.

Nad samą Dłubnią rozciąga się rozległy park dworski w którym od XVIII w. znajdował się parterowy, drewniany dwór, kryty wysokim łamanym dachem, do którego w XIX wieku dobudowano murowane piętrowe skrzydło. Przed rokiem 1945 dwór należał do rodziny Reyów. Po wojnie znacjonalizowany i zaniedbywany dwór tracił powoli swoje zabytkowe walory, w końcu opuszczony popadł w ruinę. Po zburzeniu XVIII części pozostało tylko murowane skrzydło w fatalnym stanie. Po odzyskaniu majątku przez spadkobierców, przy użyciu współczesnych materiałów i technologii, dwór został odbudowany w kształcie nawiązującym do pierwotnego kształtu budynku.

Dwór w Grzegorzewicach został zbudowany pod koniec XIX wieku. Jego bryła składa się z dwóch części – głównego, parterowego z wejściem poprzedzonym drewnianą werandą i połączonego z nim skrzydła piętrowego. obie części zostały nakryte osobnymi dachami dwuspadowymi z szerokimi okapami. Niegdyś budynek, otoczony parkiem i sadem, stanowił część rozległego założenia gospodarczego. – z browarem, kuźnią i czworakami.

Fundatorem wysocickiej świątyni był Iwo Odrowąż, słynny krakowski biskup. Niestety, w 1229 roku, w czasie gdy budowa zbliżała się ku końcowi, przebywający w Rzymie Iwo zmarł. Budowę ukończył kilka lat później jego następca Maciej Ostojczyk. Od chwili wyświęcenia w 1252 roku niewiele elementów świątyni uległo zmianie lub zniszczeniu. Dzięki temu do dziś można podziwiać i badać oryginalną romańską architekturę oraz rzeźbę. Jest to niewielka świątynia wzniesiona z ciosów wapiennych, układanych w regularne warstwy. Kościół jest budowlą jednonawową (nawa prawie kwadratowa). Od wschodu do nawy przylega prostokątne, nieco węższe od niej, prezbiterium, zamknięte absydą.

Paweł Popiel po osiedleniu się w Ściborzycach w II połowie XIX w. rozpoczął budowę okazałego dworu. Wykonanie projektu zlecił znanemu architektowi Teodorowi Talowskiemu. Dwór w Ściborzycach jest jego szczytowym osiągnięciem. Obecnie e dworze mieszka wnuk ostatniego właściciela Ściborzyc Tadeusz Topór, który stara się przywrócić dworowi dawny wygląd. Po pożarze, jaki miał miejsce w latach siedemdziesiątych XX wieku zawaliły się stropy jego reprezentacyjnej części. Liczne przeróbki i adaptacje, zakłóciły zaś pierwotną koncepcję architektoniczną.

Kościół i klasztor ss Norbertanek w Imbramowicach

Obecny barokowy zespół kościoła pw. św. Św. Piotra i Pawła i klasztoru został wzniesiony w latach 1711-1721 przy częściowym wykorzystaniu murów spalonego rok wcześniej założenia z okresu XIV-XV w., które było osadzone na miejscu pierwotnego z 1225 r. zniszczonego przez tatarów. Zespół składa się ze skromnego w swojej architektonicznej formie kościoła, przyległego budynku klasztoru oraz wzniesionych osobno w późniejszych latach XVIII w.: oficyny, spichlerza, domu kapelana i zdobionej figurami świętych bramy-dzwonnicy w murze otaczającym całość założenia. Wnętrze kościoła posiada bogaty późnobarokowy wystrój rzeźbiarski oraz malarski.

kapelania w zespole klasztornym norbertanek w Imbramowicach

Niepozorny budynek posadowiony tuż przy reprezentacyjnej bramie wejściowej i przytulony do murów okalających imbramowicki klasztor to dawna kapelania i powstał w latach 60-tych XVIII wieku. Nie był dworem w dosłownym tego słowa znaczeniu, ale swoją formą – zwartą, kubiczną bryłą, osiowością, zaakcentowaniem środkowej części fasady płytkim ryzalitem i trójkątnym naczółkiem, a także wysokim, krytym gontem dachem przypomina typowe siedemnastowieczne dworki wiejskie.

kościół św. Benedykta Opata w Imbramowicach

kościół wzniesiono w latach 1732-1736. Późnobarokowy kościół jest jednonawowy, zbudowany na planie prostokąta. Prostokątne prezbiterium kościoła o skromnej dekoracji pilastrowo-ramowej zwrócone jest w stronę zachodnią. Od południa przylega do niego zakrystia, a od północy skarbczyk.
Do wnętrza kościoła prowadzą barokowe drzwi obramione kamiennym portalem, nad nim tablica erekcyjna z datą - 1735.

Na teren XIX-wiecznego cmentarza prowadzi dwuskrzydłowa klasycystyczna brama z 1848r. W tym miejscu spoczywa wielu pochodzących z najbliższej okolicy ziemian, wiejska inteligencja, księża, a także zmarli z rodzin chłopskich prości, lokalni gospodarze. Najstarszym nagrobkiem jest miejsce spoczynku Józefiny Frej, dawnej guwernantki w prowadzonej przez Norbertanki z Imbramowic szkole i pochodzi z 1851 r. Cmentarz stał się także miejscem spoczynku 42 osób, które podczas powstania styczniowego oddały życie walcząc za Polskę.

Pochodzący z roku 1786, wzniesiony z kamienia wapiennego dwór w Glanowie, został po walkach w 1863 roku szybko odbudowany. Obecnie istniejący dwór to efekt wielokrotnych przebudowań, dostosowujących go do zmieniających się na przestrzeni lat potrzeb. Dwór jest murowany, dwutraktowy, ośmioosiowy, posiada dach polski łamany, kryty gontem. Od strony północnej klasycystyczny ganek kolumnowy, a od południa, ogrodowy ryzalit z wystawką kryjącą pokoje w przystosowanym do zamieszkania poddaszu. Dworek w Glanowie jest domem prywatnym i nie jest przeznaczony do zwiedzania.

neoklasycystyczny pałac z początku XX wieku. Przez lata użytkowany jako szkoła rolnicza, obecnie opuszczony oczekuje na jakiś pomysł na niego

Zamek Pieskowa Skała powstał w czasach Kazimierza Wielkiego jako gotycka strażnica i był usytuowany nieco wyżej na skale zwanej Dorotką. W 1377 roku nadano zamek rodzinie Szafrańców, której był siedzibą do roku 1608. W tym czasie został rozbudowany i stał się typową renesansową siedzibą magnacką. Nowa budowla powstała w miejscu dawnego podzamcza. W roku 1640 zamek stał się własnością Michała Zebrzydowskiego, który go ufortyfikował. W 1718 roku pożar zniszczył budowlę, która jednak została odbudowana 60 lat później przez Hieronima Wielopolskiego. W II połowie XIX wieku był własnością Mieroszewskich i to oni odremontowali go po kolejnym pożarze w roku 1850. Po 1905 roku zamek wykupiono w celu zorganizowania pensjonatu. Dopiero po II wojnie światowej w latach 1948-64 przeprowadzono dokładne prace badawcze, a następnie budowlane. W ten sposób przywrócono mu wygląd z czasów największej jego świetności.

Zbudowana z twardych wapieni, stoi na najniższej skalnej terasie zwanej Fortepianem o wysokości 8-12 m, wysokość samej maczugi wynosi około 25 m. Stanowi ona bardzo charakterystyczny element krajobrazu Doliny Prądnika. Powstała w wyniku krasowej działalności wód i różnej odporności na wietrzenie wapieni. Pierwszy raz została zdobyta przez Leona Witka z Katowic w 1933. Na jej szczycie znajduje się mały żelazny krzyż upamiętniający to wydarzenie.

Kaplica znajduje się w miejscu dawnych łazienek zdrojowych, które przerobiono na obiekt sakralny w 1901 r. Kaplica usytuowana jest ponad potokiem na betonowych podporach, co wiązało się wg miejscowej tradycji z zarządzeniem cara Mikołaja II, zabraniającym budowy obiektów sakralnych na ziemi ojcowskiej, wobec czego kaplicę zbudowano "na wodzie".

Powstanie zamku jest związane z działalnością fortyfikacyjną króla Kazimierza Wielkiego w 2 pol. XIV wieku, choć prawdopodobnie już wcześniej istniał tu gród - być może o charakterze konstrukcji drewniano-ziemnej. Król Kazimierz Wielki przypuszczalnie dokonał gruntownej przebudowy istniejącego tu już wcześniej obiektu. Król nazwał zamek Ociec u Skały, upamiętniając w ten sposób tułaczkę swego ojca, Władysława Łokietka. Nazwa ta podawana przez kroniki w różnej formie (Oczecz, Ocziec, Oszyec) przetrwała do dziś jako Ojców.

Panieńskie Skały. Dom pod Koroną oraz Igła Deotymy

Brama Krakowska jest charakterystycznym dla Wyżyny Krakowskiej tworem skalnym tworzącym się u ujścia mniejszych bocznych dolinek do głównej doliny. Kolumny Krakowskiej Bramy zbudowane są z wielkich brył wapienia o wysokości ok. 15 m (lewy bastion jest wyższy i większy). Brama zwana jest Krakowską, gdyż według tradycji wiódł tędy średniowieczny szlak handlowy ze Śląska do Krakowa, ale nie ma na to żadnych dowodów.

Góra Koronna znajduje się 436 m n.p.m. i jest masywem skalnym którego wierzchołek znajduje się ok. 110 m nad dnem Doliny Prądnika. Wyróżniającym się elementem masywu jest skała Rękawica, za którą kryje się wejście do Jaskini Ciemnej. Rękawica znajduje ok. 85 metrów powyżej dna doliny i jest ostańcem o bardzo charakterystycznym kształcie przypominającą dłoń lub właśnie rękawicę.

kościół pw. Narodzenia Najświętszej Marii Panny w Zielonkach

kościół zbudowany został w latach około 1524–1538 w miejscu starszego pochodzącego z przełomu XIII i XIV wieku. W 1966 r. dobudowano po stronie zachodniej nowe modernistyczne, trzykondygnacyjne wejście. Pierwszy poziom pełni rolę kruchty, drugi miejsce dla chóru z nowymi organami a całość jest zwieńczona ażurową dzwonnicą zwieńczoną krzyżem.

umieść na stronie pobierz drukuj ulubione moja mapa

Nastała piękna, wiosenna pogoda więc wypadało jakoś ją wykorzystać. Tym razem na teren wycieczki wybrałem Dolinę Dłubni, a ponieważ preferuję wycieczki w kształcie pętli, powrót zaplanowałem wzdłuż Doliny Prądnika. Z uwagi na to, że nie przepadam za dziurawymi drogami, większość wycieczki odbywała się drogami asfaltowymi a jedynie krótki odcinek kamienistej drogi znajdował się w Dolinie Prądnika. Zanim jednak dotarłem do Doliny Dłubni musiałem pokonać długi podjazd do Górnej Wsi a po kilku kilometrach, w Kozierowie skręciłem w wiodącą w dół drogę do Zerwanej, skąd zaczęła się moja podróż wzdłuż Doliny Dłubni. Doliną tą jechałem prawie do źródeł Dłubni bo aż do Trzyciąża. Na tym odcinku droga systematycznie pięła się w górę ale prawie niezauważalnie, dopiero za Imbramowicami zaczęły się większe podjazdy i teren stał się zdecydowanie bardziej pofałdowany. Takim pofałdowanym terenem trasa wiodła od Imbramowic do Pieskowej Skały, gdzie wjechałem do Doliny Prądnika. Podróż tą doliną odbywała się zgodnie z nurtem Prądnika a więc w większości z góry, bez większych podjazdów i zjazdów i doliną tą dojechałem praktycznie do samego Krakowa. Podczas wycieczki, po drodze mijałem wiele ciekawych obiektów zabytkowych czy atrakcji przyrodniczych przy czym w Dolinie Dłubni więcej było obiektów zabytkowych natomiast Dolina Prądnika bardziej obfitowała w atrakcje przyrodnicze, zwłaszcza w postaci przybierających różne formy skałkek. Atrakcje przyrodnicze w zasadzie można było obserwować do woli, z obiektami historycznymi różnie było. Utrudnione było zwłaszcza zobaczenie dworów w Glanowie i Sieciechowicach. Za największy sukces mogę natomiast uznać fakt, że po wielu podejściach w poprzednich latach, udało mi się w końcu zapoznać bliżej z dworem w Ściborzycach. Wspomniałem już, że droga powrotne wiodła przez Dolinę Prądnika, jednakże jadąc nią zastanawiałem się czy to był dobry pomysł zwłaszcza, że to był weekend. Na dobrą sprawę był to pierwszy w roku tak pogodny weekend i do Doliny Prądnika zwaliły się tłumy zwiedzających. Spowodowało to, że wszystkie parkingi były zapchane do granic możliwości i kierowcy zostawiali samochody gdzie się tylko dało nie zważając na zakazy a także zdrowy rozsądek. Również piesi, jakby nie było poruszając się po drodze publicznej na której obowiązują przepisy o ruchu drogowym, często szli całą szerokością jezdni i czasami ze zdziwieniem a nawet oburzeniem reagowali na to, że powinni ustąpić miejsca jadącym różnymi środkami lokomocji. A ponieważ jest to częste zjawisko w weekendy, zdecydowanie preferuję wycieczki do Doliny Prądnika w dni robocze.

brak wystarczającej ilości ocen