Początki dworu nie są znane. Wiadomo, że z początkiem XX wieku skromny Odonów wszedł w posiadanie Bronisława Podstawki, który rozbudował skromny dwór.Po reformie rolnej w roku 1945 dwór odonowski został zamieniony początkowo na szkołę, a po wybudowaniu nowych budynków szkoły na terenie dawnego dworskiego sadu, służył jako internat do roku 2002. W roku 2006 zaniedbany park wraz ze zrujnowanym dworem odkupili od Państwa spadkobiercy ostatniego właściciela
Kościół drewniany pw. św. Małgorzaty z 1758 r. oraz drewniana dzwonnica z 1760 r.
Tylko tyle niestety udało mi się zobaczyć z dworu Zakrzeńskich w Plechowie. W 2010 roku ruiny dworu zostały odkupione od Skarbu Państwa przez Krystynę Dobrzańską-Sobierajską, ostatnią prawowitą właścicielkę rodzinnego majątku, córkę Zofii i Henryka „Hubala” Dobrzańskich. Po generalnym remoncie dwór pełni funkcję prywatnej rezydencji.
Gotycki kościół, wzniesiony został z cegły w II poł. XIV wieku. Jest to świątynia jednonawowa, czteroprzęsłowa z niższym i zamkniętym wielobocznie prezbiterium. W XVI w. dobudowano Kaplicę Firlejów, która jest najcenniejszym zabytkiem „małej” architektury kultowej z okresu późnego renesansu w Polsce.
Klasycystyczny pałac wybudowany w 1802 r. przez Jakuba Kubickiego dla Marcina Badeniego, późniejszego ministra sprawiedliwości Królestwa Polskiego. W pałacu pełniącym obecnie funkcję Domu Opieki dla Dorosłych oglądać można zdobione m.in. techniką chiaroscuro – owalny salon oraz gabinety. Pałac znajduje się w parku krajobrazowym z połowy XIX w.
Dzwonnica-brama z 1751 r. przy kościeleł pw. Nawiedzenia NMP z 1934 r. Murowana,barokowa dzwonnica z XVIII w. i kamienna figura Matki Boskiej z 1738 roku, były wotum dziękczynnym biskupa Michała Wodzickiego za koronację Augusta III oraz nadanie godności kardynalskiej biskupowi krakowskiemu Janowi Aleksandrowi Lipskiemu, którego Wodzicki był bliskim współpracownikiem.
Neorenesansowa baszta będąca pozostałością zespołu dworskiego z XVII w., zniszczonego w 1944 r.
Podominikański kościół wzniesiony pod koniec XV w. w miejsce częściowo drewnianego kościoła św. Jacka z 1283 r.; w pierwszej połowie XVII wieku świątynia została przebudowana w stylu barokowym; kościół składa się z jednej nawy z przybudówkami (przedsionek i kaplica Różańcowa), zamkniętego ścianą prostą prezbiterium oraz zakrystii; nawę i prezbiterium przykrywa sklepienie kolebkowe z lunetami; zewnętrzne ściany kościoła wsparte są przyporami; świątynia ma dwuspadowy dach z barokową sygnaturką,
Barokowy kościół wzniesiony w 1672 r. na miejscu starszego kościoła drewnianego. Jest to budowla jednonawowa wzniesiona na planie prostokąta. We wnętrzu świątyni zachowało się trochę wyposażenia ze wcześniejszej świątyni (wzniesionej ok. 1403 r.): kamienne gotyckie antepedium ołtarzowe, późnogotycka kamienna chrzcielnica oraz Pieta. Do kościoła prowadzi dzwonnica-brama z 1923 r.
Zbór ariański z 1569 r., przebudowany w XVIII w. Nad wejściem herb Szreniawa z datą 1654 r.
Barokowy kościół wzniesiony w latach 1651–1660. W 1933 r. świątynię rozbudowano do czteroprzęsłowej nawy dobudowano piąte przęsło. Wzniesiono także nowe prezbiterium oraz kaplice od strony północnej i południowej. Obok kościoła murowana dzwonnica z 1842 r.
zbór ariański z XVII w., przebudowany w XIX w. Budynek ten pełnił funkcje zboru dość długo bo na pewno do XVIII w ., później został przekształcony w lamus i spichlerz dworski. Stare żelazne drzwi bronią dostępu do położonej na osi świątyni niewielkiej sionki sklepionej spłaszczoną kolebką, która dzieli przestrzeń budowli na dwie obszerne izby sklepione kolebkowo – krzyżowo.
Kościół wzniesiono w 1360 r. Do ok. połowy XVII wieku kościół był pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny, a następnie do czasów obecnych pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. W 1557 został sprofanowany przez kalwina Pawła Sancygniowskiego i zamieniony na zbór. Od początku XVII wieku ponownie przejęty przez katolików. W 1758 budowla spłonęła, ale została odbudowana, a w latach 1882-1885 gruntownie odnowiona. W 1885 wybudowano zakrystię.
Drewniany kościół pw. św. Bartłomieja Apostoła wzniesiony został w 1657 r. na miejscu kościoła wzmiankowanego po raz pierwszy w 1326 r., który spłonął w 1656 r. W XIX w. został rozbudowany. Obok świątyni znajduje się drewniana dzwonnica z 1780 r.
Grodzisko z VIII-XII w., jedno z największych w Polsce. Główny gród, nazywany Zamczyskiem, zajmował powierzchnię ponad 1,5 ha. Z podgrodziami zajmował obszar 25 ha. Do dziś zachowały się otaczające go, dochodzące do kilkunastu metrów wały ziemne i zagłębienia fosy. Widziane z góry mają kształt zamkniętej podkowy. Do grodu przylegały podgrodzia – od północy Mieścisko, od południowego wschodu Barzyńskie. One także otoczone były zachowanym we fragmentach systemem wałów ziemnych i fos, jednakże nie tak okazałych jak te chroniące Zamczysko.
Wybudowany w latach 20 XIX wieku. W latach 1668-70 mieszkał tu sławny pamiętnikarz Jan Chryzostom Pasek. Kilka lat temu dwór Morawskich służył jako siedziba szkoły. Teraz stoi pusty i czeka na nowego gospodarza jeżeli nie popadnie wcześniej w ruinę. Dwór znajduje się na terenie parku wpisanego do rejestru zabytków, sam dwór nie jest w nim ujęty
Kościół zbudowano w 1440 r. i z tamtej epoki zachowała się wieża, przebudowana w 1824 r. Kościół w obecnej formie był wznoszony w kilku etapach. I tak, prezbiterium z 1646 r. zostało powiększone ok. 1850 r. Nawa jest z 1660 r. Przedsionek północny (pierwotnie zakrystia), został wybudowany w poł. XVII w., a skarbiec południowy z 1847 r. – powiększony i zmieniony na zakrystię w 1901 roku.
Kościół jest orientowany, murowany z kamienia. Jego nawa jest szersza i wyższa od prezbiterium, dwuprzęsłowa. Barokowa architektura posiada także we fragmentach starsze elementy (gotyk, renesans).
W południowej części parku znajduje się neoklasycystyczny dwór pochodzący z początków XIX wieku i utrzymany w podobnym stylu tak zwany "nowy dwór", zbudowany w czasach PGR jako budynek administracyjny, tworzące razem układ w kształcie litery L. Niestety kolejne remonty, adaptacje i naprawy budynków (np. pokrycie dachu eternitem i zabudowa ganku ) spowodowały częściowe zatracenie ich szczególnego charakteru historycznego i architektonicznej klarowności.
kościół został wzniesiony w XV wieku, z zachowaniem pozostałości romańskich. Budowany w dwóch fazach: nawy w I poł. XV wieku, a pod koniec XV wieku – prezbiterium. Jest to kościół gotycki, orientowany (wschód – zachód), murowany z kamienia, nietynkowany. Pozostałością pierwotnego romańskiego kościoła z przełomu XII i XIII wieku są: dwie wieże, zachodnia część prezbiterium i dolna część południowej ściany prezbiterium.
Kościół zbudowany w roku 1939 w Kazimierzy Małej. Gdy w latach 1954-1972 w Kazimierzy Małej wybudowano nowy kościół zapadła decyzja o przeniesieniu starego. Po sporządzeniu inwentaryzacji rozebrano go i przewieziono do wsi Topola.
Ściany o konstrukcji zrębowej wykonane są z modrzewia. Wnętrza nawy głównej i prezbiterium nakryte są płaskimi stropami z fasetami wzdłuż dłuższych boków.
dwór z 2 ćwierci XX wieku
kościół zbudowała w roku 1757 Teresa z Morsztynów Ossolińska, kasztelanowa sandomierska. Kościół jest orientowany, ma konstrukcję zrębową, ściany wzmocnione są lisicami oraz żelaznymi ankrami a od zewnątrz pokryte pionowo szalunkiem z desek. Stojąca obok dzwonnica zbudowana została jednocześnie z kościołem.
Dwór w Cudzynowicach wybudował w połowie XIX wieku Józef Ludwik Krzyżanowski. Wyremontowany w 1926 roku budynek został zbombardowany w styczniu 1945 roku i odebrany właścicielom. W cudzynowickim dworze podczas okupacji znajdowali schronienie partyzanci AK, Żydzi, wysiedleni z Wielkopolski i Warszawy. Następnie stał się własnością PGR, a potem Zespołu Szkół Rolniczych, któremu służył jako internat. W tym okresie został poważnie zdewastowany. Przez kilkanaście lat stał opuszczony i niszczał. Od 2004roku dworek znajduje się w rękach prywatnych. Budynek główny składa się z dwóch części: parterowej z wysuniętym portykiem z sześcioma kolumnami i głównym wejściem oraz jednopiętrowego skrzydła.
Pałac wybudowało w ostatnich latach XIX stulecia Towarzystwo Cukru i Rafinerii „Łubna” i „Szreniawa”. Projekt wyszedł z pracowni znanego krakowskiego architekta Tadeusza Stryjeńskiego. Neorenesansowy pałac, dzięki charakterystycznej, piętrowej loggi na głównej fasadzie. przypomina szesnastowieczną Willę Decjusza na Woli Justowskiej w Krakowie, której przebudową w 1883 roku kierował właśnie Tadeusz Stryjeński.
Wieża mieszkalna z 1888 nazywana basztą lub okrąglakiem. Znajdowały się w niej mieszkania praktykantów cukrowni. Obecnie mieści się tu Muzeum Ziemi Kazimierskiej.
Kościół wybudowany został w 1663 roku a w latach 1894-1895 rozbudowany. kościół ma kształt łodzi, której głowicę tworzy zakończone absydą prezbiterium, do którego dobudowano podłużną zakrystię. Po tej samej stronie przylega do nawy głównej kaplica Matki Bożej, a po stronie przeciwległej znajduje się kruchta.
Skomentuj