Kazimierz Dolny - Plebanką w Małachowskiego

Kościół ufundowany w 1589r., konsekrowany w 1591r. W 1627r. przy kościele osiedlili się franciszkanie – reformaci, którzy stopniowo powiększyli świątynię, a w latach 1638-68 dobudowali część klasztorną, otoczoną w 1 poł. XVIII w. wysokimi murami obronnymi z wejściem w postaci tzw. krytych schodów.

W okresie okupacji (od 1942 do lipca 1944r.) klasztor zajmowało gestapo, a piwnice zamieniono na więzienie.

W 1956r. w klasztorze powstało muzeum, którego eksponaty obejmują: rękopisy, stare druki, dawne rzeźby i obrazy oraz relikty regionalne z okolic Kazimierza. Kościół zachował wystrój pierwotny, z którego na uwagę zasługują przede wszystkim: ołtarz główny z 1770r. według projektu arch. Tomasza Hoffmana z obrazem Zwiastowania NMP z 1600r., czczonym od wieków jako słynący łaskami, epitafia rodziny Przybyłów, żelazne drzwi kute z datą 1589, pochodzące z pierwotnego kościoła, drewniana studnia na wirydarzu klasztornym z 1629r.

Drewniany budynek, zwany też „Willą pod Wiewiórką”, został wzniesiony w 1936 r. dla wybitnej pisarki Marii Kuncewiczowej (1895-1989) i jej męża, Jerzego Kuncewicza (1893-1984), prawnika, polityka oraz literata według projektu Karola Sicińskiego. Dom był letnią siedzibą właścicieli, na stałe mieszkających w Warszawie. Po wybuchu II wojny światowej Kuncewiczowie udali się na emigrację – w l. 1939-40 mieszkali we Francji, następnie w Wielkiej Brytanii, w poł. l. 50. XX w. przenieśli się do USA. Tymczasem, w l. 1939-44, kazimierska siedziba znajdowała się w rękach niemieckich okupantów, w r. 1944, w czasie forsowania Wisły, została zarekwirowana przez sztab Armii Czerwonej, następnie – aż do roku 1962, służyła rodzinom pracowników SB jako ośrodek kolonijny dla dzieci.
Kuncewiczowie wrócili do Kazimierza po trwającej ponad 20 lat emigracji. Jednak „Willa pod Wiewiórką” nie była stałą siedzibą obojga: spędzali tu część roku, prowadząc intensywne życie towarzyskie w gronie wybitnych osobistości, lecz zimą przebywali za granicą, zazwyczaj w Rzymie. Dopiero po śmierci Jerzego Kuncewicza, 14 III 1984 r., Maria Kuncewiczowa podjęła decyzję o całorocznym pobycie w Kazimierzu. Mieszkała tu pięć lat, aż do swojej śmierci 15 VII 1989 r.

Wejście do niego znajduje się ok. 200 - 300 metrów od kazimierskiego rynku, w sąsiedztwie klasztoru oo. franciszkanów. Ciekawostką tego miejsca jest krzyż w głębi wąwozu stojący przy rozwidleniu dróg oraz związana z nim historia. Jest to tzw. krzyż epidemiczny, niegdyś posiadający dwie poprzeczne belki. Ustawiono go podczas jednej z epidemii, jakie w dawnych wiekach nawiedzały Kazimierz. Zimową porą wąwozem można odbyć kulig z pochodniami.