Zajazd pochodzi z początku XVIII w. Na parterze mieścił się zajazd, w którym zatrzymywali się kupcy podróżujący szlakiem solnym z Wieliczki na Węgry. W piętrowej części budynku były pokoje (hotel). Budynek czeka na kupca.
W Wysokiej znajduje się jest XVI-wieczny dwór obronny. Dwór, wzniesiony na planie prostokąta, jest piętrowym, podpiwniczonym budynkiem, murowanym z kamienia łamanego i cegły, potynkowanym, wzmocnionym w narożnikach szkarpami. W jego wnętrzu zachowało się XVII-wieczne sklepienie kolebkowe z lunetami. Dwór został odrestaurowany i stanowił siedzibę Bractwa Lutniowego, które organizowało koncerty muzyki dawnej. Obecnie dwór ponownie w remoncie.
W latach sześćdziesiątych XVII wieku w Rabie na miejscu poprzedniego, drewnianego kościoła wybudowano nowy, murowany, który był konsekrowany 14 października 1668 przez biskupa Mikołaja Oborskiego. W latach 1841-1843 kościół przebudowano, poszerzając go po stronie zachodniej i dobudowując fasadę z wieżą. W kościele rabskim od zakończenia drugiej wojny światowej aż do 1985 roku prowadzone były remonty kolejno wszystkich elementów wyposażenia i architektury. Najstarsze zachowane partie siedemnastowiecznego kościoła to mury prezbiterium, częściowo elewacji północnej i południowej z zachowanymi szkarpami oraz kaplica.
Ten secesyjny dwór wybudowano w latach 1900-1902. Po wojnie majątek został zabrany przez państwo i stanowił siedzibę Instytutu Zootechniki. Kolejnym właścicielem był państwowy Ośrodek Hodowli Zarodowej Osiek – Gospodarstwo w Rabie Wyżnej. W latach osiemdziesiątych dwór przeszedł kapitalny remont, a w 1985 roku został wpisany do rejestru zabytków kultury. Przez kilka lat pełnił funkcję domu wczasowego. Ostatecznie potomek rodziny Głowińskich odkupił dwór, ale niestety obecnie budynek jest bardzo zaniedbany i nie nadaje się do użytku.
W górnej części wsi znajduje się drewniana kaplica stylizowana na kształt starszych świątyń orawskich. Budowa kaplicy rozpoczęła się w roku 2006 i trwała aż do 2010 roku.
Kościół z 1767 r. jest budowlą orientowaną, murowaną z kamienia, otynkowaną. Na plan kościoła składa się trójprzęsłowa nawa z przytykającą do niej kwadratową wieżą o trzech kondygnacjach oraz krótkie, jednoprzęsłowe, półkoliście zamknięte prezbiterium. Od strony północnej do prezbiterium dostawiona jest zakrystia. Na wieży, wśród dzwonów z okresu międzywojennego, wisi dzwon półmetrowej średnicy pochodzący z 1702.
Założona około 1690 r. farbiarnia funkcjonowała do końca XIX w. Przy użyciu batiku tkaniny były zdobione przez farbiarzy ornamentami roślinno-geometrycznymi. Z tkanin tych szyta była odzież codziennego użytku, stroje regionalne, pościel itp. Pierwotnie miescił się tutaj skład soli na szklaku handlowym z Węgrami. Budynek w swojej historii był też cukiernią, restauracją dla letników, szkołą, biblioteką, mieszkaniem a ostatnio stolarnią.
Kościół wzniesiono w latach 1650–59. Budowla o konstrukcji zrębowej pokryta została gontem. Do prezbiterium dostawiono w 1728 r. murowaną kaplicę Matki Boskiej Bolesnej. Kościół wyróżnia się bogatą polichromią z 2. poł. XVII w. oraz z 1771 r. , która pokrywa ściany i częściowo sprzęty. Składa się ona z szeregu cyklów, z których najpiękniejszymi są cykl 12 malowideł ze scenami z życia św. Jana Chrzciciela oraz sceny Dekalogu. Warto obejrzeć późnobarokowy ołtarz główny z Pietą oraz figurami św. św. Wojciecha i Stanisława.
Pierwotnie myślałem o jakimś innym lokalu jednakże zdecydowałem się na sprawdzoną już pizzerię. Tym bardziej, że w trakcie posiłku mogłem mieć w zasięgu wzroku rower
z powodu zachmurzenia i marnej przejrzystości powietrza widok na góry był raczej kiepski
poniżej gór widoczny jest Zbiornik Orawski
W latach 1933-41 mieszkańcy Lipnicy Małej w miejscu starszej świątyni z 1804 r. wznieśli nową. Projektantem budowy był architekt Franciszek Mączyński. Fundamenty kościoła postawiono w 1933 roku. W 1936 ukończono budowę nawy głównej i prezbiterium, dzień przed rozpoczęcie II wojny światowej 1939 roku budowę wieży. Obecny wygląd kościoła jest w dużej mierze efektem przebudowy przeprowadzonej w latach dziewięćdziesiątych XX wieku. Zatarła ona częściowo cechy stylowe nadane jej przez projektanta budowli Franciszka Mączyńskiego.
Wiedząc, że będę poruszał się przez las spodziewałem się gruntowej drogi tymczasem warunki były luksusowe
Park Etnograficzny został udostępniony do zwiedzania w 1955 r. Jednak jego historia sięga 1937 r. kiedy to Skarb Państwa stał się właścicielem działki o powierzchni 4 ha, na której stał dwór z 1784 r. z zabudowaniami gospodarczymi i parkiem. Darowizny dokonali Sandor Lattyak (Łaciak), ostatni spadkobierca rodziny Moniaków, i jego siostra Joanna Wilczkowa, po śmierci której w 1951 r. przystąpiono do organizacji skansenu. Został zachowany charakter starodawnego osiedla dworskiego. Powstało tu także muzeum, ukazujące kulturę całej polskiej Orawy.
niestety ale w poniedziałki skansen jest nieczynny
Kościół jest najcenniejszym zabytkiem Sidziny. Wybudowany latach 1815-1825 w stylu klasycystycznym, tzw. Józefińskim, rzadko występującym na tym terenie. W bocznym ołtarzy kościoła znajduje się łaskami słynący obraz Matki Bożej Sidzińskiej. Dzisiejszy kościół zbudowano obok starego kościoła drewnianego a stary kościół rozebrano.
Skomentuj