Góry Suche koło Wałbrzycha

Naparstnicę purpurową uprawia się do celów farmaceutycznych oraz jako roślinę ozdobną. Wymaga żyznej gleby z dużą zawartością próchnicy, o obojętnym lub lekko kwaśnym odczynie, stanowiska ocienionego, osłoniętego od wiatru. Rozmnaża się z nasion. Nasiona są bardzo małe. Wysiewa się je wiosną lub jesienią, bardzo ostrożnie, bezpośrednio do gruntu lub do kuwet albo do palet rozsadowych. Wysiewa się na powierzchnię gleby, nie przykrywa perlitem, najwyżej płytką szklaną, którą usuwa się natychmiast po pojawieniu się siewek. Nie wymaga podgrzewania. Cała roślina jest krótko, kutnerowato owłosiona. Łodyga o wysokości 40-160 cm jest prosta. Liście odziomkowe jajowate, w różyczce, łodygowe eliptyczne lub lancetowate, od spodu szaro owłosione, na brzegu nierówno karbowane. Kwiaty są duże, zwisłe, zebrane w jednostronne grono; kielich silnie owłosiony, korona długości 4-5 cm, szerokodzwonkowata, purpurowa, z ciemnymi plamkami na białym tle, wewnątrz owłosiona. Kwitnie VI-VII. Owocem jest jajowata torebka. Naparstnica kwitnie w pierwszym roku uprawy. Nie jest atakowana przez choroby i szkodniki.

Po dwóch latach roślina zwykle zamiera, wokoło pozostaje jednak mnóstwo samosiennych młodych naparstnic. W suchych okresach należy je obficie podlewać i usuwać główne pędy kwiatowe po przekwitnięciu – zwiększy to rozmiary kwiatów na bocznych pędach.

Naparstnica purpurowa to jedna z najbardziej trujących roślin w Polsce, a jednocześnie posiadająca właściwości lecznicze. Posiada składniki chemiczne i działanie toksyczne podobnie jak u naparstnicy zwyczajnej. Objawy zatrucia to: spowolnienie akcji serca, nudności i wymioty, kolka żołądkowo-jelitowa, zaburzenia widzenia, porażenia i kurcze. Śmierć następuje na skutek zatrzymania akcji serca. Dlatego leczenie i sporządzanie leków z naparstnicy na własną rękę jest wykluczone.

Widok na Chełmiec