DPN 80 km

Jezioro Czarne jest jednym z najpiękniejszych jezior Puszczy Drawskiej (19,48 ha, aż 29 m głębokości) czyste woda pozwala na utrzymanie się Sieji. Duża głebokość i połozenie jeziora sprawia że wiatry nie natleniają wody. Dlatego poniżej 13 m głębokości nie występuje w nim życie z powodu braku tlenu.
Osobliwością jeziora Czarnego jest również odpływ wód z niego. Na pd. od krańca jeziora znajduje się zasilane sączącym się z głównego akwenu strumieniem maleńkie oczko, stanowiące ponor, to jest miejsce gdzie wody wsiąkają w ziemię, odpływając do głębszych warstw wodonośnych.

Ostrowite ruiny kosciola.

Pierwsza świątynia istniała tu już w XVI wieku, ale świadczą o niej jedynie pozostałości podłogi z tego okresu. W XVIII wieku wybudowano obecny kościół z cegły i kamienia polnego. Przylegała do niego drewniana, kwadratowa wieża konstrukcji szkieletowej (dzwonnica), po której nie pozostały żadne ślady. Ostatnie msze odprawiono tutaj w 1962. Wewnątrz znajdował się XVIII-wieczny szafiasty ołtarz ze starszymi figurami świętych i Matki Boskiej z Dzieciątkiem. Przeniesiono go do parafialnego kościoła w Dobiegniewie. Poddany został konserwacji w początkach XXI wieku. Kościół, a właściwie jego ceglano-kamienne ściany, został zabezpieczony jako trwała ruina umocniona opaskami betonowymi. Wokół świątyni rozciąga się cmentarz ewangelicki z licznymi nagrobkami, z których część ma interesujące formy - ściętych pni lub krzyży, a jeden zawiera insygnia kowalskie

Atrakcyjnym miejscem widokowym jest tzw. Węgornia, gdzie pozostały ruiny budynku dawnego młyna i relikty budowli piętrzących oraz ruiny komór do odławiania węgorzy. Interesujące, chociaż niepozorne, są obiekty hydrotechniczne, m. in. kanały nawadniające: Kanał Głuchy, Sicieński, Suchy i kanał na północy Parku w dolinie Rudnicy i Płocicznej.

Od ok. 1850 r. po rzece Drawie odbywały się zorganizowane spławy drewna. Głównym odbiorca drewna z Puszczy Drawskiej, w tym czasie był tartak , rozwijający się na lewym brzegu dolnej Drawy, w okolicy ujścia do niej Mierzęckiej Strugi. Ważnymi portami odbioru drewna z Puszczy Drawskiej było Drezdenko, Santok i Trzebicz na Noteci, później w latach 50-tych XX w. Stare Osieczno.
W 1979 r. odbył się ostatni, zorganizowany spław drewna na Drawie.
Obecnie nad Drawą, na odcinku przepływającym przez DPN, znajduje się 12 nieczynnych bindug.

W drodze do „szańca”, przy szlaku, nieopodal dawnej bindugi, znajduje się „Wydrzy Głaz” o średnicy 14,2 m (u podstawy). Największy na terenie Parku.

Szwedzkie Szańce – umocnienia z czasów wojny 30-letniej (1618-1648) koło rezerwatu Zawilcowe Lasy.
Założenie obronne nie doczekało się dokładniejszej analizy i opisu w literaturze tematu. Jego stan zachowania oraz forma zachęcają do badań. Mamy nadzieję, że fortyfikacja ta doczeka się skrupulatnej analizy i opracowania.

Binduga (od niemieckiego słowa binden=wiązać), jest to śródleśna polana, dawna składnica drewna, położona nad brzegiem rzeki. Nazwa to obejmuje nie tylko składowisko lądowe, ale także część powierzchni wodnej, przylegającej bezpośrednio do składowiska. Fragment umocnionego drewnianymi legarami zbocza, po którym spuszczano drewno, nazywano stoczyskiem. Zrzucane do wody pnie łączono przy użyciu żerdzi i gwoździ w tzw. tafle, tafle wiązano łańcuchami jedna za druga w sznur, zwany tratwą. Do sterowania tratwą, załodze były pomocne narzędzia: szrek - kłoda do hamowania , peć (draga) - okuta żerdź do odpychania się od dna.

320- letni Klon Solarzy (525 cm
obwodu) prawdopodobnie najstarsze i najgrubsze drzewo tego
gatunku w Polsce. Według legendy mieli pod nim odpoczywać kupcy
wożący sól z Kołobrzegu do Wielkopolski. Na korze drzewa rzadkie
gatunki porostów.

Pośrodku wsi kościół NMP Matki Kościoła, zbudowany w latach
1987-91. Stoi na miejscu poprzedniej świątyni. W pobliżu stary
budynek ryglowy i skupisko cisów wokół fundamentów dawnego
pomnika mieszkańców poległych w I wojnie światowej. We wsi
jeszcze kilka innych domów ryglowych z poł. XIX w.
Zdjęcie dawnego kościoła

W XIX w. w tym miejscu istniał młyn zwany Kościanym, ponoć mielono w nim kości zwierzęce do wyrobu mydła. Dziś zachowały się tylko resztki fundamentów dawnego młyna. Wczesną wiosną do dziś zakwitają tu przebiśniegi, posadzone niegdyś przez rodzinę młynarza.
Woda napędzająca młyn była prowadzona kanałem, który odgałęział się od Słopicy powyżej szosy do Drawna i biegł krawędzią łąki, a następnie przechodził drewnianym akweduktem ponad nurtem rzeki. Było to unikatowe rozwiązanie techniczne. Prowadzona kanałem woda, oprócz napędzania koła młyńskiego, była rozprowadzana na łąki po obu stronach rzeki, nawadniając je. Słabo widoczne resztki kanału można do dziś odszukać na skraju lasu i łąki.

Przez teren Drawieńskiego Parku Narodowego przebiegają również historyczne trakty: średniowieczna Droga Solna, którą wożono sól z Kołobrzegu do Wielkopolski, Droga Marchijska - prowadząca z Nowej Marchii do państwa krzyżackiego oraz Droga Stargardzka – łącząca Wielkopolskę z Pomorzem.

1920 21 maja, około sześćdziesiąt żołnierzy Czwartego Regimentu Obronnego Rajchsweru z Walz otacza Zacisze, jakoby w celu rewizji majątku. Hans Paasche zostaje podstępnie zastrzelony, gdy po kąpieli w Jeziorze Głębokim powraca na górę do domu. Jego córka Helga słyszy, jak jego mordercy na podwórzu wykrzykują piosenkę: „Swastyka na stalowym hełmie / Opaska czarno-biało-czerwona / Brygadą Erhardta / jesteśmy nazywani.” Dochodzenie w tej sprawie zostaje zaniechane, bo zdaniem prokuratury „szereg nieszczęśliwych okoliczności” doprowadziło do śmierci Hansa Paasche. Jednym z mówców na jego pogrzebie jest Kurt Tucholsky.

Hans Paasche

03.04.1881 - 21.05.1920

"Hans Paasche był człowiekiem, który widząc zło i niesprawiedliwość świata, wierzył, że zmiana jest możliwa i że on sam powinien się w nią zaangażować. Zawsze zaczynał od pracy nad samym sobą. Kiedy zmienił siebie używał swoich cech przywódczych, aby próbować zmienić innych, wielkich i maluczkich tego świata. Przekonywał swoim przykładem. Kiedy wielcy okazali się głusi na jego propozycje zwrócił się do młodzieży. Pokładał w niej wiarę i ufność na lepszą i pokojową przyszłość."

Pałac myśliwski potocznie zwany zamkiem to okazała budowla, która powstała w latach 1922-1930. Inicjatorem budowy pałacu był Jakub Virigens von Arnim. Budynek utrzymany jest w stylu neorenesansu niemieckiego, jest zbudowany z czerwonej cegły. To budynek czterokondygnacyjny o urozmaiconej bryle. Składa się z piętrowego korpusu głównego i parterowego, prostopadłego do niego skrzydła. Do korpusu głównego przylega ośmioboczna wieża widokowa, a do skrzydła południowego przylega druga, niższa wieża. Budynek pokryty jest dwuspadowymi dachami z lukarnami i świetlikami. Po południowej stronie budynku znajduje się szeroki taras widokowy. Otoczenie pałacu tworzy rozległy park założony w latach 30. XX wieku.

​Obecnym właścicielem jest starostwo powiatowe w Choszcznie. W pałacu znajduje się Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy dla dzieci z upośledzeniem umysłowym. Ponadto pałac oferuje noclegi w cichej okolicy, blisko pięknej przyrody.

Budowę elektrowni „Kamienna” rozpoczęto w 1896 r. (w pięć lat po uruchomieniu pierwszej elektrowni wodnej na świecie), ukończono w 1903 r. To jedna z najstarszych na świecie hydroelektrowni, starsza od niej w Polsce jest tylko hydroelektrownia „Elektrownia wodna Struga” na Słupi w małej wsi kaszubskiej Soszyca w powiecie bytowskim, w województwie pomorskim.
Moc elektrowni wynosi niecały 1 megawat (moc elektrowni „Bełchatów” to 4500 megawatów). Początkowo prąd wykorzystywano do produkcji karbidu, ale od 1909 r. hydroelektrownia ta zasilała w energię elektryczną miejscowości w powiatach choszczeńskim, pyrzyckim, strzeleckim i części myśliborskiego.
Elektrownia z budynkiem głównym, gospodarczym i rozdzielnią, jest dziś zabytkiem techniki wysokiej rangi. Funkcjonuje nieprzerwanie od chwili jej zbudowania. Prąd wytwarzają 2 turbiny Francisa z 1898 r. Wodę do turbin doprowadzają dwa upusty robocze.
Mimo że elektrownia ma ponad 100 lat, nadal działa, a wiele jej urządzeń, utrzymywanych w nienagannym stanie, pochodzi z przełomu XIX i XX w. Zalicza się do nich serce zakładu – turbiny Francisa wyprodukowane przez zakład Escher Wyss & Co. z Ravensburga. W niewielkiej hali wirują koła zamachowe generatorów, opatrzone starym logo potentata rynku elektrotechnicznego – firmy AEG. Wśród starych, ale wciąż przydatnych urządzeń pomiarowych (woltomierzy, amperomierzy) widać dwie żarówki pełniące funkcję sygnalizatorów. To rówieśniczki elektrowni – służą nieprzerwanie od 1903 r.