Czerwone Wierchy czyli zima w maju

Trasa jest wymagająca, ale jej przejście daje mnóstwo satysfakcji. Jeśli trafi się akurat ładna pogoda, to widoki są gwarantowane. Podziwiać można całe Tatry Zachodnie, dużą część Tatr Wysokich z Krywaniem i Świnicą, Niżne Tatry, Małą Fatrę, Pieniny, Pogórza Przedtatrzańskie, Orawę aż po Babią Górę i Pilsko.
Start ze schroniska na Hali Ornak przez Dolinę Tomanową. Ten odcinek jest jeszcze łatwy, choć nieco nużący. Nad doliną widać wierzchołki okolicznych szczytów - Kamienistej i Tomanowych Wierchów. Troszkę niepokoi widoczny śnieg, ale to nie zniechęca, damy radę :) Od Wyżniej Polany Tomanowej robi się zdecydowanie bardziej stromo i wysokogórsko.Wchodzimy w kosodrzewinę i coraz częściej mijamy płaty śniegu, które stopniowo przechodzą w całe śnieżne pola, aż wreszcie wędrówka cały czas wiedzie po śniegu. Sądząc po niewielu śladach, jesteśmy jednymi z pierwszych, którzy wędrują tym szlakiem, po otwarciu (15 maja). Docieramy do Chudej Przełączki. Śnieg prawie zasypał tyczkę z drogowskazami, przed nami niedaleko szczyt Ciemniaka. Niedaleko, ale mamy za sobą już ponad 700 metrów w pionie i te ostatnie 250 wcale nie idzie lekko. Tym bardziej, że słońce mocno świeci i śnieg robi się coraz bardziej miękki, ucieka spod butów. Na szczęście mamy raczki, co zdecydowanie ułatwia marsz.
Uff, wreszcie na szczycie. Podziwiamy panoramę, robimy zdjęcia i spoglądamy na leżącą opodal Krzesanicę. Ruszamy w jej kierunku. Ten odcinek jest łatwy, niedługi i bez stromych podejść. Krzesanica zdobyta! Tu postanawiamy odpocząć nieco dłużej, a potem wędrujemy na kolejny Czerwony Wierch - Małołączniak, niestety nieco schodzimy, żeby potem mozolnie odzyskać wysokość. Na szczycie postanawiamy nie schodzić jeszcze z grzbietu, ale kontynuować wędrówkę do Kopy Kondrackiej. Uznaliśmy, że jest na tyle wcześnie i że mamy wystarczająco sił, żeby przedłużyć wycieczkę. Zejście z Małołączniaka to właściwie zsuwanie się po śniegu na bardzo stromym stoku. Współczujemy podchodzącym... Tak samo zsuwamy się schodząc z Kopy w stronę Giewontu. Tu zaskoczenie - nie ma kolejki na szczyt! Po krzyżem widać kilka osób, kolejne podchodzą albo schodzą z wierzchołka. My odbijamy w Dolinę Małej Łąki. Pierwsze 200 m (w pionie) zejścia jest okropne - sypki śnieg, który wsypuje się do butów, osuwa się po ścieżce, na dodatek mocno grzeje słońce. Idzie się coraz trudniej. Później co prawda śnieg się kończy, ale szlak prowadzi bardzo kamienistą ścieżką. Wreszcie droga się poprawia, wypłaszcza, wychodzimy na łąkę i możemy podziwiać widoki na Giewont i Małołączniak. Dalsza wędrówka to łatwa droga przez urokliwy Przysłop Miętusi do Doliny Kościeliskiej i z powrotem do schroniska. Całość zajęła nam ponad 10 godzin, ale nie spieszyliśmy się zbytnio, a poza tym śnieg skutecznie utrudniał marsz. Nie spodziewaliśmy się, że w drugiej połowie maja będzie go jeszcze tyle.