Chojna- Widuchowa

Kościół filialny Niepokalanego Serca Maryi w Lisim Polu został wzniesiony pod koniec XIII w. z kostki granitowej, z odeskowaną wieżą. W czasie swojego istnienia był kilka razy przebudowywany. Plac przykościelny służył dawniej jako cmentarz. Kamienny murek wokół kościoła pochodzi prawdopodobnie z XV w.

Pomnik upamiętniający poległych w I wojnie światowej mieszkańców wsi

Rycerze świątyni, czyli templariusze, ziemię bańską otrzymali w 1235 r. drogą nadania z rąk księcia szczecińskiego Barnima I. W Rurce nad Rurzycą w krótkim czasie zbudowali komandorię - nieobwarowaną osadę z dworem mieszkalnym, kaplicą, młynem i budynkami gospodarczymi. Z całego założenia przetrwała do naszych czasów tylko kaplica, którą warto zobaczyć. Jest jedną z najstarszych budowli romańskich na Pomorzu Zachodnim. Była poświęcona w 1248 r. Ściany jej nawy z niewielkim prezbiterium wymurowano z kamiennej kostki. Romański charakter nadają budowli półkoliste zwieńczenia okien w ścianach nawy i prezbiterium oraz koliste okno w szczycie zachodnim.

W Lisim Polu-Kolonii znajduje się zrujnowana kaplica cmentarna z początku XX wieku, z czerwonej cegły, w stylu historyzującym z przewagą elementów neogotyckich. Wewnątrz zachowały się ornamenty zdobnicze malowane na tynku. Kaplica z dachem dwuspadowym pokrytym dachówką z dobrze zachowanymi wewnątrz elementami drewnianej konstrukcji. Częściowo zachował się drewniany sufit, ułożony z desek w łuku sklepienia. Konstrukcję drewnianą przecina poprzeczna okazała belka z dekoracyjnymi elementami. Podmurówka kaplicy jest ceglana, uzupełniona w niektórych miejscach dużymi kamieniami.
Do Kaplicy prowadzi aleja lipowa.Teren przy kaplicy to z całą pewnością cmentarz. Mieszkańcy wioski wspominają, że w latach 70 tych minionego stulecia obszar został zniwelowany, uporządkowany a nagrobki usunięte. Uzyskałem również informację, że w wybrany dzień raz w roku odwiedzają kaplicę prawdopodobnie potomkowie mieszkańców wioski. Spędzają czas w spokoju przy płomieniach zniczy i oddalają się w ciszy. Przebywając w tym nastrojowym miejscu żal robi się zapomnianej, efektownej kapliczki popadającej w ruinę.

dwór bezstylowy z końca XIX w. o szerokich ryzalitach skrajnych, w złym stanie technicznym, otoczony parkiem

kościół romański z XIII w., odbudowany w II poł. XX w. nawa ciosowa wsparta przy fasadzie dwiema potężnymi przyporami, między którymi otwiera się portal. Wieża otynkowana wbudowana w korpus, zwieńczona sterczynami, balustradą i ceglanym hełmem dekorowanym guzami;

gdzieś tutaj znajduje się stary cmentarz rodowy

W miejscowości znajduje się modernistyczny dwór z końca XIX wieku o powierzchni 400 m2. Jest to budynek parterowy z poddaszem, wybudowany z czerwonej cegły i kryty dachem dwuspadowym. We frontowej fasadzie znajduje się wysunięty ryzalit podparty ozdobnym portykiem, a od strony parku zachowały się pozostałości filarowej werandy (obecnie pozbawionej zadaszenia), do której prowadzą granitowe schody. W sąsiedztwie znajdują się zabudowania folwarczne, lodownia oraz zaniedbany park dworski z początku XIX wieku o powierzchni 5,2 ha z zachowanym cmentarzem rodowym, z dwoma stawami oraz bogatym drzewostanem złożonym m.in. z lipy srebrzystej, cisa, platana, wiązu górskiego, dębów szypułkowych i kasztanów dwupiennych. Obiekt dostępny z zewnątrz.

gdzieś tutaj powinny się znajdować resztki pomnika pierwszowojennego

We wsi znajduje się pochodzący z XV w., zbudowany z kamienia narzutowego kościół pw. św. Jadwigi Śląskiej. Po zniszczeniach wojennych odbudowany w latach 1978-79. We wsi stała również drewniana kaplica, która została spalona. W miejscu, gdzie się znajdowała stoi kamień[potrzebny. Obok wsi półkoliste grodzisko z IX-XI w., w czasach piastowskich pełniło funkcje strażnicze nad Odrą

Kościół romański z XIII wieku, przebudowany w XVIII, otynkowany, nad fasadą ryglowa wieżyczka barokowa z XVIII–XIX w. z hełmem i latarenką. Kamienną nawę zdobią romańskie portale i blendy, od wschodu w kształcie krzyża. Posiada portal z uskokami, wyposażenie zabytkowe m.in. barokowy ołtarz

Widuchowa ruiny zamku z XVII w . To jeden z najstarszych nadodrzańskich słowiańskich grodów, który z pewnością istniał już w XII wieku.

W X wieku był to gród słowiański przy przeprawie przez Odrę, mieściła się w nim komora celna. W 1283 utracił prawa targowe na rzecz Gryfina, w 1347 miejscowość otrzymała prawa miejskie. W XV wieku przez miasto przebiegała granica Pomorza i Brandenburgii. Od 1653 do 1679 Widuchowa należała do Szwecji, a następnie do Brandenburgii. W latach 1733–1788 było to prywatne miasto margrabiów ze Schwedt, w XVIII wieku było znane z jarmarków, czemu towarzyszył rozwój rzemiosła. Przed II wojną światową było znane z przetwórstwa tytoniu. W 1945 Widuchowa została zniszczona w 80% i utracił prawa miejskie, obecnie trwają starania o przywrócenie praw miejskich.