Browersowanie 15 września

Pogoda umiarkowana jak na tę porę roku. Nie groziło deszczem, ale czuć było chłód i wieczór zapowiadał się jeszcze zimniejszy. Warto było mieć ciepłe ubranie i czapki. Na łące zebrali się: Krys, Leon, Andrzej, Andre, Bartek, Łukasz, Darek z Mikołajkiem, Tomek, Kazio i nowy sympatyczny uczestnik: Rysiek. Wymiana zdań na forum grupowym nie przyniosła rozstrzygnięcia, co do trasy dzisiejszej wycieczki. Trzeba było mieć na uwadze, że światła dziennego będzie tylko dwie godziny. Na nowo pojawiły się najróżniejsze propozycje i gorąca dyskusja nie przynosiła rozstrzygnięcia. Już mało co nie doszło do rękoczynów, kiedy pojawił się konsensus co do początkowego odcinka tej wycieczki. Postanowiliśmy dojechać do szutrówki za Azotami, a potem się zobaczy. Może sklep w Bałtowie, może Piskory, a może zapiekanki w Gołębiu. W miarę szybkim tempem, aby się rozgrzać, dojechaliśmy wzdłuż ulicy 1000-lecia do Azotów, a potem w stronę na wschód do szutrówki. Bartek jadący w tym momencie na czele skręcił w prawo na wyjeżdżoną, wijącą się ścieżkę leśną do Azotropu, więc pewien kierunek został już nadany bez zbędnej dyskusji. Od Azotropu do Bałtowa droga polna była całkiem dobrze przejezdna, ponieważ piaszczyste fragmenty były nasiąknięte wilgocią i w miarę twarde. W Bałtowie po krótkiej naradzie postanowiliśmy jechać od razu na Piskory, bez odwiedzania sklepu. Szkoda nam było czasu. Droga do Piskor też była wilgotna i tylko w jednym miejscu piach zatrzymał kilka rowerów. Na wieży widokowej uznaliśmy, że pominięcie sklepu było błędem, bo głupio się siedziało i nic nie piło ani jadło. A w ustach było sucho. Jedynie Bartek okazał się przewidującym i w Bałtowie oddzielił się od grupy, aby się zaopatrzyć w sklepie. Dogonił nas po kilku minutach pobytu na wieży. Mogliśmy mu zrobić głupi kawał, ruszając do dalszej drogi w momencie kiedy zabierał się do spożywania swoich zakupów, ale opanowaliśmy odruchy zazdrości i posiedzieliśmy z nim dłużej. Większość opowiadała się za tym, aby pojechać w okolice Bonowa i skręcić na szutrówkę w drogę powrotną. Mikołajek był trochę rozczarowany, bo on ma olbrzymi sentyment do kolei i liczył na jazdę przez przejazd i wzdłuż torów kolejowych. Może mijałyby nas jakieś pociągi. A tak jechaliśmy przez las. Ale las jest piękny i Mikołajek też umie to docenić i przestał szybko się smucić. Prowadzeni przez Bartka jechaliśmy nieznaną sobie do tej pory, ładną leśną drogą. Potem była szutrówka. Jazda nią przez dłuższy czas jest nużąca. Przez kilka kilometrów prawie prosty odcinek bez zmian w krajobrazie. Dobrze, że żwir jest już w miarę ubity i nie hamuje, nie hałasuje i nie strzela kamykami spod kół, tak jak działo się to na początku istnienia tej drogi. Tą samą trasą jaką wyruszyliśmy, ale w przeciwną stronę dojechaliśmy do Puław. Tym razem metą rajdu została knajpa „Antyk”, gdzie w końcu można było uzupełnić wypocone elektrolity.
Liczniki wskazały 32 km.
Darek