Browersowanie 20 czerwca

Relacja Darka

1. Pogoda upalna, ale dość silny wiatr. Na górze na przemian czyste niebo oraz kłębiaste chmury, które czasem zasłaniały słońce. W powietrzu panowała duchota. Na zbiórce pojawili się: Krys, Darek z Mikołajkiem, Morda, Kazio, Krzysiek C i Grzesiek. Pomysł na wycieczkę: Zalew w Janowicach. Zwyczajową trasą koło stadionu przejechaliśmy do starego mostu. Po drodze gdzieś zagubił się zatrzymany przez telefon Krzysiek C. Już do końca wycieczki go nie zobaczyliśmy. Jazdę w tym kierunku hamował bardzo silny wiatr. Mieliśmy nadzieję, że dzięki temu powrót będzie lekki. Jak zwykle na szosie do Janowca panował nieprzyjemny ruch samochodowy. Co chwila byliśmy wyprzedzani przez pojazdy, które często nie zważały na brak widoczności za zakrętem, czy podwójną linię ciągłą. Skręt w Sadłowicach w lewo i jazda lokalną drogą do Nasiłowa, pozwoliły na relaks i rozmowę. Nie zamykała się buzia wyjątkowo tego dnia nastrojonemu dobrym humorem Mikołajkowi. Zdaje się, że z powodu towarzystwa Grześka, z którym bardzo dobrze rozumie się w sprawach wymagających twórczej wyobraźni. Wspinaczka przed Nasiłowem wysuszyła gardła i przy sklepie o nazwie „Kubuś” nastąpiła krótka przerwa na ich zwilżenie. Z dość dużym wysiłkiem, bo wiatr urywał głowy, dojechaliśmy w okolicę Janowca i zjechaliśmy z góry w stronę Janowic. Tam zaopatrzyliśmy się w prowiant w sklepie i pojechaliśmy nad zalew. Zaskakująco dużo ludzi było nad zalewem, w większości młodych dziewczyn, które opalały się na brzegu lub chlapały w płytkiej wodzie. Mikołajek pobiegł pobawić się na górkach przywiezionego piachu, a potem na plac zabaw i nie wiadomo dlaczego część naszego towarzystwa zamiast delektować się widokami, szybko postanowiła ruszyć w drogę powrotną. Grzesiek, Darek i Mikołajek zostali trochę dłużej. Grupy połączyły się znów w zaprzyjaźnionej Maćkowej Chacie. Tam rozkoszowaliśmy się jej stałymi i płynnymi specjałami. Ale znów nastąpiło rozdzielenie. Części śpieszyło się do domu i pierwsza grupa w składzie: Krys, Morda i Kazio, wyjechała w drogę powrotną. Darek, Mikołajek i Grzesiek pozostali, spokojnie dojadając zamówiony obiad.

2. Jeżeli chcesz wracać z Krysem, Mordą i Kaziem skocz do 3, jeżeli chcesz wracać z Darkiem, Mikołajkiem i Grześkiem, skocz do 4.

3. Ekipa, która zdecydowała się wyjechać z Maćkowej wcześniej, skierowała się w kierunku promu w Janowcu. Wszyscy byli uradowani, że pomimo zbliżającego się zmierzchu komary nie gryzą. Po dojechaniu do przeprawy promowej okazało się, że prom niedawno wystartował na drugi brzeg, a radość Browersów z powodu braku komarów była zdecydowanie przedwczesna. Okazało się, że przy Wiśle jest ich całe zatrzęsienie i gryzły skurczybyki jakby od kilku dni nic w pyskach nie miały.
Humory dodatkowo psuły sms'y z Puław, z których wynikało, że w mieście zaczyna padać. Także na promie widać było ciężkie i ciemne chmury nad Puławami, a z daleka widać było błyski i słychać było odgłosy burzy.
Po wjechaniu na wał wiślany zaczął padać drobny deszcz, który na szczęście szybko się skończył. Jednak na jezdni widać było spore kałuże, które świadczyły o wcześniejszych dosyć sporych opadach. W Bochotnicy nastąpiła przeprawa przez prowizoryczny mostek i cykliści skierowali się wzdłuż wału drogą rowerową w stronę Puław. Tempo było dosyć spore, więc wszyscy dosyć szybko znaleźli się w domach.

4. Rozważając, którędy powracać, trzeba było brać pod uwagę nagłą zmianę pogody. Pojawiły się ciemne chmury i z daleka słychać było pomrukiwania burzy. Trasa promem i przez Kazimierz Dolny jest wyraźnie dłuższa, bo biegnie po zewnętrznej stronie łuku, który tworzy w tej okolicy przełom Wisły. Droga z Janowca do Góry Puławskiej biegnie po cięciwie tego łuku i jest krótsza o kilka kilometrów. Niestety zaczyna się stromym podjazdem pod górę zamkową. Aby nie zmęczyć na wstępie rozleniwionych posiłkiem organizmów, postanowiliśmy zdobyć górę na piechotę. Na górze włączyliśmy lampki i ruszyliśmy żwawo w stronę Puław. Niestety kalkulacja z wiatrem okazała się fałszywa. Zmienił on kierunek i jechało się znów ciężko. Na dodatek zaczęło kropić. Darek wyciągnął z bagażnika kurtki przeciwdeszczowe dla Mikołajka i dla siebie, ale krople deszczu stawały się coraz gęściejsze i coraz większe i w końcu osiągnęły takie rozmiary i intensywność, że dalsza jazda gwarantowała przemoknięcie do suchej nitki w ciągu minuty. Schroniliśmy się pod wiatą na przystanku autobusowym. Zrobiła się prawdziwa zlewa. W kierunku na Puławy widzieliśmy kilka zygzaków błyskawic. Ale jednocześnie z zachodu świeciło słońce i na wschodzie widać było piękne pełne półkole tęczy, czasem nawet podwójnej. Deszcz po dziesięciu minutach zaczął zamierać i w końcu przestał padać.
Sprawnym tempem dojechaliśmy do Góry Puławskiej i potem do Puław.