Blue velo

Położony na wyspie Ostrów skansen, w którym można zobaczyć rekonstrukcje budynków z okresu wczesnego średniowiecza.

Na terenie Centrum Słowian i Wikingów został utworzony skansen, w którym można zobaczyć rekonstrukcję kilkunastu zabudowań mieszkalnych i rzemieślniczych z okresu wczesnego średniowiecza – od IX do XI wieku. Odwiedzający mogą w nich zobaczyć repliki mebli, narzędzi i przedmiotów codziennego użytku. Ponadto można wziąć udział w warsztatach lepienia z gliny, produkcji filcu, pisania gęsimi piórami, musztry wczesnośredniowiecznej, strzelania z łuku, a także skosztować poczęstunku wikinga. Wszystkie te atrakcje mają na celu poznanie, w sposób inny niż muzealny, jak żyli ludzie 1000 lat temu.

Co roku na przełomie lipca i sierpnia odbywa się tutaj Festiwal Słowian i Wikingów. Ściągają tu wtedy rzesze wojów na jedną z największych i najbardziej międzynarodowych imprez wczesnośredniowiecznych na świecie. Uczestnicy prezentują: dawne rzemiosła, muzykę historyczną, inscenizacje wydarzeń historycznych, regaty i rejsy replikami łodzi historycznych. Ponadto odbywają się liczne gry i zabawy oraz prelekcje historyczne.

W Skansenie odbywają się również inne imprezy: Majówka Archeologiczna, Święto Młodej Brzozy, Noc Świętojańska, Miodobranie, Warsztaty Archeologii Eksperymentalnej, Słowiańskie Święto Plonów, Warsztaty wrześniowe, Dziady.

Zaproszenia na imprezy kierowane są do: turystów indywidualnych, grup oraz do szkół na ciekawy program edukacyjny i wyjątkowe spotkanie z historią.

W Chełmie Dolnym od skrzyżowania dróg gminnych przy kościele, aż przez całą długość kościelnej działki rozciąga się odcinek przepięknej alei lipowej. Kilkaset drzew obrasta drogę na długości prawie 200 metrów. Wiek drzew szacuje się na ponad 120 lat.

Aleja została podzielona na trzy odcinki. Pierwsza jest jednorzędowa, umieszczona za kamiennym murem i wynosi ok. 26 metrów. Odstęp między drzewami wynosi od 3 do 5 metrów, w sumie w skład pierwszego odcinka wchodzi 14 drzew. Drugi odcinek jest dłuższy, dwurzędowy, z lipami po obu stronach drogi. Tutaj odnajdziemy 80 drzew, która są rozsadzone co 5,5 metra. Aleja rozciąga się nad jezdnią bruku kamiennego. Trzeci odcinek biegnie od skrzyżowania polnych dróg po skarpę na końcu drogi. W tym wypadku część drzew jest dosadzona później – ich wiek szacuje się na ok. 60 lat. 29 drzew wyznacza granicę drogi polnej, aleja jest jednorzędowa i dwustronna jej długość wynosi ok. 84 metrów, drzewa się rozsadzone w odległości ok 5,5-6,3 metra od siebie.

Wśród zasadzonych gatunków drzew przy pierwszym odcinku odnajdziemy m.in. lipę drobnolistną, dąb szypułkowy, przy drugim odcinku przeważa lipa drobnolistna. Aleje lipowe wraz z brukowaną drogą i fragmentem muru zostały wpisane na wojewódzką listę zabytków we wrześniu 2013 roku.  

Wędrowny ptak z rodziny kaczkowatych. Pojawia się na północy naszego kraju zimą oraz podczas wiosennych i jesiennych przelotów. Żywi się głównie rybami i niewielkimi skorupiakami. W Polsce objęty jest ścisłą ochroną gatunkową.

Bielik jest ptakiem drapieżnym. Rozpiętość jego skrzydeł sięga nawet 240 cm. Ptaki te zazwyczaj budują gniazda w pobliżu zbiorników wodnych, prowadzą osiadły tryb życia. Bielik znajduje się w logo Wolińskiego Parku Narodowego.

Bobra uważa się za największego europejskiego gryzonia. Jego waga dochodzi do 30 kg, a długość ciała razem ogonem przekracza niekiedy 1 m. Są to zwierzęta roślinożerne, żyjące w dolinach rzek, na których budują tamy i żeremia.

Pod koniec XIX wieku  bramie groziła likwidacja, której powodem miała być rozbudowa miasta. Dzięki uznaniu jej przez Radę Miejską w 1864 roku za zabytek budowla została nienaruszona. W 1888 roku obiekt został wyremontowany, a w 1979 roku podczas kolejnego remontu odtworzono blanki tarasu strzelniczego. 

Południowa elewacja bramy Bańskiej, tuż nad przejazdem ma ceramiczną dekorację blendową. W północnej elewacji nad przejazdem znajduje się ostrołukowa blenda. W zachodniej ścianie jest wykusz pełniący funkcję latryny tzw. dansker. Także tam odnajdziemy strzelnice i półkoliste okienka.

Brama była dawniej częścią pruskich fortyfikacji, jej budowę zakończono w 1728 r. Niegdyś działała w niej galeria sztuki, obecnie mieści się tu kawiarnia.

Brama Królewska jest jedną z dwóch bram miejskich, które przetrwały do naszych czasów z obszernej linii obwarowań Szczecina. Obiekt został wzniesiony w latach 1725-1728 według projektu holenderskiego architekta Gerharda van Wallrawe. Brama Królewska – zwana wcześniej „Anklamer Tor” - została wzniesiona na miejscu dawnej Bramy Młyńskiej. Nazwa ta obowiązywała do 1840 roku, od 1841 roku brama nosi nazwę Królewskiej na cześć jej fundatora, czyli króla Fryderyka Wilhelma I.

Tak jak w przypadku Bramy Portowej ściany budowli zdobione są rzeźbami autorstwa Bartholome Damarata. Na bramie odnajdziemy m.in. Marsa z mieczem i tarczą oraz Herkulesa z maczugą i skórą lwa. Nad przejazdem znajduje się panoplium z tarczą i pruskim orłem, całość otoczona jest łańcuchem Orderu Czarnego Orła, zaś na szczycie znajduje się korona. Brama Królewska ozdobiona jest rzeźbionymi elementami oręża, zbrojami, tarczami i sztandarami.

Podczas drugiej wojny światowej w obawie przed zniszczeniami zdemontowano zdobienia, ukryte je w lesie, a budowlę obsadzono bluszczem. Dzięki temu obiekt nie uległ zniszczeniu. Zdobienia ukryte w Lesie Arkońskim odnaleziono w 1957 roku i ponownie zamontowana na bramie.

W 1994 roku została przeprowadzona modernizacja obiektu, w latach 90. XX wieku w budowli mieściła się galeria sztuki, od 2000 roku w bramie działa kawiarnia „Brama Jazz Cafe”.

Obiekt został wpisany na wojewódzką listę zabytków w czerwcu 1954 roku.

V3 była jednym z rodzajów niemieckiej broni powstałej w okresie II wojny światowej. W Wolinie znajdują się pozostałości podstaw do dział o długości 150 m. Wystrzelone z nich pociski mogły mieć zasięg 165 km.

Od maja 1943 roku do 12 lutego 1945 roku w  Zalesiu pod Międzyzdrojami  istniał tajny, niemiecki poligon doświadczalny V3. Nowa, cudowna broń nie miała być kolejnym pociskiem rakietowym jak V1 i V2. Była olbrzymim działem, w którym prędkość pociskowi nadawały eksplozje wywoływane kolejno w miarę poruszania się ładunku wewnątrz lufy .„Stonoga”, bo tak nazwano V3 (z iemieckiego: Vergeltungswaffe 3), była najdłuższym  działem drugiej wojny światowej. Jego lufa miała aż 130 m długości, ważyła 76 ton, a do obsługi giganta potrzeba było  157 żołnierzy. Zasięg V3 miał wynieść 165 km – dokładnie tyle, ile potrzeba było do ostrzelania Londynu z francuskiego wybrzeża. Na poligonie w Zalesiu Niemcy postawili trzy działa doświadczalne, każde inne, inne nachylenie i długość. Stanowisko pierwsze  miało 60m. , drugie 130m. , a trzecie 80 m. Cały poligon był obsługiwany przez 705 odział artylerii niemieckiej w sumie 557 osób. Pociski doświadczalne leciały za Kołobrzeg w morze…..

Dziś  na byłym poligonie  w Zalesiu ,3km. Od Międzyzdrojów, przewodnik z przejęciem oprowadza amatorów zagadek historycznych i militariów z całego świata po betonowych konstrukcjach, stanowiących podpory trzech dział typu V3. A w  muzeum, mieszczącym się w poniemieckim bunkrze z 1943 r. gdzie były składowane pociski do V-3, opowiada historię tej broni. Historię, która wciąż kryje wiele zagadek … .

Gdzie mieściły się koszary dla obsługi dział w Zalesiu liczącej ponad 500 osób? Gdzie były ich magazyny? Gdzie składowano amunicję do testów nad V3? „Niektóre niemieckie źródła, w tym relacje świadków, wskazują na to, że na poligonie w Zalesiu istniały podziemne pomieszczenia. Do dziś ich nie odnaleziono” . Jest to tajemnica Wolińskich bukowych lasów.

Dziś armia amerykańska dysponuje działami elektromagnetycznymi – jest to miniatura V-3, tylko zamiast prochu  w ładunkach bocznych jest elektromagnes…

Ta broń nadal inspiruje kręgi wojskowe.

Odwiedzając to pełne żywej historii miejsce pod Międzyzdrojami każdy przeżyje  pasjonującą podróż w czasy II wojny światowej biorąc  w rękę wykopaliska  z okresu wojny czy przymierzając hełm wojsk niemieckich.

Obecnie istnieją dwa muzea dotyczące tajnego projektu  V-3 w Międzyzdrojach ,w Zalesiu na Wyspie Wolin i we Francji w Mimoyecques.

Odwiedź Poligon Broni V-3 w Zalesiu , pod Międzyzdrojami i odkryj tajemnice” stonogi Hitlera”.

Po wizycie na poligonie  czeka na każdego  grochówka wojskowa.

Jeden z pawilonów wystawowych Muzeum Narodowego w Szczecinie. Ekspozycja została poświęcona istotnym momentom pomorskiej historii, zaczynając od 1945 r. i włączenia Szczecina do Polski.

Centrum Dialogu „Przełomy” umiejscowione jest w bezpośrednim sąsiedztwie Starego Miasta, w eksponowanym miejscu, obok ważnych zabytków – gotyckiego kościoła Świętych Piotra i Pawła – jednej z najstarszych świątyń Szczecina, Bramy Królewskiej – barokowej pozostałości pruskich fortyfikacji, wzniesionej jako jeden z czterech wjazdów do miasta przez Gerharda Corneliusa van Walrave w latach 1734–1738 – i ceglanej siedziby policji – okazałego gmachu urzędu powstałego w początku XX w., według planów berlińskiego architekta Oskara Launera.

Kwartał przylegający do prestiżowego placu Królewskiego (obecnie plac Żołnierza Polskiego), mieszczącego reprezentacyjny gmach Teatru Miejskiego, klasycystyczne dzieło Carla Ferdinanda Langhansa z lat 1845–1849, wytyczony został w latach 80. XIX stulecia, po likwidacji przebiegających tędy wałów fortyfikacji. Po decyzji o likwidacji twierdzy (1873 r.) układ wysadzanego drzewami pasażu Bramy Królewskiej określił plan sporządzony w latach 1876–1877 przez Konrada Kruhla, który wyznaczył szerokość ulicy Matejki (wzdłuż dawnej drogi prowadzącej od Bramy Królewskiej) oraz przebieg ulicy Małopolskiej.

W latach 1883–1884 powstała tu okazała neobarokowa filharmonia. Pierwszy budynek, kształtujący narożnik ulic Matejki i Małopolskiej. W obrębie regularnego, prostokątnego placu Solidarności przewidziano zwarty zespół czterokondygnacyjnych kamienic, częściowo z usługami w parterach. Zabudowę rozpoczęto od strony Bramy Królewskiej, gdzie wzniesiono dwie okazałe kamienice z oficynami. Ich elewacje frontowe ozdobione bogatym, eklektycznym detalem: boniowaniem, gzymsami, płycinami, pilastrami, naczółkami i wspornikami – także w formie kariatyd – uzyskały wyrazisty wertykalny podział wykuszami, które na ściętych narożach kwartału zostały wyeksponowane wieżyczkami dominującymi nad niską połacią ceramicznego dachu. Podobny charakter nadano fasadom budynków wzniesionych w centrum kwartału od strony placu Żołnierza Polskiego i ulicy Małopolskiej w latach 90. XX w., a także kamienic zbudowanych przed pierwszą wojną światową od strony ulicy Świętych Piotra i Pawła. Te ostatnie jednak, w myśl ówczesnych tendencji architektonicznych, pozbawione są rozdrobnionego detalu i horyzontalnych podziałów, lecz działają światłocieniowym rozczłonowaniem bryły wykuszami, balkonami, loggiami i szczytami wysuniętymi ponad połać dachu. Wysokie partery z wyeksponowanymi portalami wejść, mieściły siedziby prestiżowych firm, a od strony szerokiego, najbardziej atrakcyjnego komunikacyjnie pasażu, także sklepy i lokale gastronomiczne, które latem zapraszały do ogródków urządzanych na części chodnika.

Podczas drugiej wojny światowej, w wyniku nalotów bombowych cały kwartał został zniszczony. Po likwidacji gruzów utworzono tu plac, sukcesywnie wypełniany zielenią. Z trzech stron plac otaczają szpalery lip, a wnętrze wypełniają trawniki ozdobione skromną roślinnością, wśród której wyróżnia się stary okaz robinii. W latach 60. XX w. urządzono tu plac zabaw z piaskownicą i łodzią rybacką, która „przeszła do historii” po wydarzeniach grudnia 1970 r., gdy zgromadzeni tu robotnicy strajkujący przeciwko podwyżkom cen, próbowali jej użyć dla staranowania bramy pobliskiej siedziby milicji.

Jako miejsce symbolizujące solidarnościowy opór wobec władz komunistycznych, plac stał się terenem manifestacji opozycyjnych. W grudniu 2005 r. odsłonięto ustawiony od strony kościoła pomnik ofiar Grudnia ’70 – z żeliwną rzeźbą Anioła Wolności Czesława Dźwigaja. 30 sierpnia 2013 r. w 33. rocznicę podpisania Porozumień Sierpniowych, podczas oficjalnej uroczystości dokonano wmurowania aktu erekcyjnego pod budowę Centrum Dialogu „Przełomy”. Obiekt robi wrażenie. To betonowa, pofałdowana płyta na placu Solidarności, która z jednej strony schodzi do poziomu jezdni, z drugiej sięga ponad drugie piętro budynku policji. W zamierzeniu dach Muzeum ma być miejscem spotkań szczecinian.

Obecnie Centrum Dialogu „Przełomy” to multimedialne muzeum historyczne wojennego i powojennego Szczecina i Pomorza Zachodniego, dział Muzeum Narodowego w Szczecinie. Będący jednocześnie budynkiem i placem obiekt jest też syntezą historii miejsca.

Do pawilonu „Przełomów” można dostać się z dwóch stron. Wejście od ulicy znajduje się w jedynym narożniku - najwyższej części budynku. Drugie wejście - od strony wznoszącego się placu - dachu pawilonu, zaznaczone jest prostym wcięciem w płynnie ukształtowanej bryle. Powstałe w wyniku wypiętrzenia powierzchni placu, a następnie wycięcia w nim drogi do wejścia, różnice poziomów zabezpieczone są wypełnionymi szkłem barierkami o konstrukcji stalowej. Obrotowe fragmenty ścian od strony narożnika w razie potrzeby „na gładko” zamykają bryłę budynku, czyniąc ją przy okazji nieprzeniknioną i jednorodną całością, lub monolitem. Poza zrealizowanymi generalnymi założeniami w oczy rzuca się precyzyjna koordynacja i zgranie podziałów okładzin nawierzchni placu-budynku z otaczającym go chodnikiem oraz podziałami kompozytowych płyt elewacyjnych. Ta dyscyplina ciągłości linii łączenia okładzin ma kontynuować się w podłogach, ścianach, podziałach stolarki oraz sufitach wewnątrz pawilonu.

Celem ekspozycji jest pokazanie przełomowych momentów historii pomorskiej, począwszy od włączenia Szczecina w granice państwa polskiego w wyniku porozumień poczdamskich w 1945 roku, ze szczególnym uwzględnieniem momentów buntu społecznego (1970, 1981, 1989), które doprowadziły do odzyskania przez Polskę suwerenności w 1989 roku. Nie będzie to opowieść tylko o tym, co było wielkie – prawdziwa historia to również opowieść o ludzkich wyborach, dobrych i gorszych. Będzie to przestrzeń debaty ludzi o różnych poglądach, i różnej pamięci, niekonwencjonalnych projektów edukacyjnych, a także wykorzystanie najnowszych środków przekazu i technik multimedialnych przy tworzeniu wystawy.

Obecnie w Centrum oprócz imprez związanych z otwarciami ekspozycji wystawienniczych odbywają się debaty historyczne, lekcje muzealne i historyczne, wykłady i konferencje, widowiska historyczne, konkursy dla dzieci, warsztaty oraz celebrowane są rocznice i akcje promocyjne.

Centrum z siedzibą na Zamku Książąt Pomorskich ma Certyfikat Polskiego Systemu Informacji Turystycznej w kategorii czterech gwiazdek. Jest obiektem całorocznym.

W Centrum Informacji Kulturalnej i Turystycznej na Zamku Książąt Pomorskich w Szczecinie można uzyskać informacje dotyczące oferty turystycznej regionu, można także uzyskać pomocy w kontakcie z pilotami i przewodnikami turystycznymi. Centrum prowadzi również sprzedaż map, planów miasta, gadżetów związanych ze Szczecinem i Zamkiem, przewodników, książek historycznych, Szczecińskiej Karty Turystycznej, biletów wstępu do Zamku oraz biletów na wydarzenia kulturalne. 

Centrum Informacji Kulturalnej i Turystycznej na Zamku Książąt Pomorskich w Szczecinie posiada Certyfikat Polskiego Systemu Informacji Turystycznej w kategorii czterech gwiazdek. Certyfikat przyznawany jest przez Polską Organizacje Turystyczną i Zachodniopomorską Regionalną Organizację Turystyczną.

Centrum mieści się zaledwie kilka metrów od brzegu Odry Wschodniej, na Nabrzeżu Miejskim. Ten popularny wśród mieszkańców i turystów deptak oferuje wyjątkowe, o każdej porze dnia i roku, widoki na znajdujące się na przeciwległym brzegu Międzyodrze - unikalny w skali kraju obszar przyrodniczy będący fragmentem Parku Krajobrazowego Dolina Dolnej Odry.
 
Zaledwie kilkadziesiąt metrów dzieli Centrum od wjazdu na trasę rowerową Blue Velo (nr 3) prowadzącą w stronę Szczecina lub przez miasto i dalej na południe w stronę Trzcińska-Zdroju. Spod naszych drzwi rowerzyści mogą wyruszyć w kierunku mieszczącej się 3 kilometry dalej polsko-niemieckiej granicy, za którą można wjechać na wiele tras rowerowych, w tym międzynarodowy szlak rowerowy Odra-Nysa o długości 630 kilometrów. Kilkanaście minut dzieli rowerzystę od ścieżki z Gryfina do Gardna skąd niedaleko już do Puszczy Bukowej i kolejnych szlaków rowerowych. Pod oknami CIT można bezpiecznie zaparkować rower, w budynku i jego okolicy złapiecie wi-fi, a na nabrzeżu znajduje się bezpłatna toaleta. Przez całą długość nabrzeża prowadzi ścieżka rowerowa. Kluczową rolą całorocznego Centrum jest udzielanie informacji o ofercie turystycznej i kulturalnej okolic, ale to nie jedyna nasza działalność. To miejsce, w którym organizuje się wystawy promujące lokalnych twórców oraz liczne wydarzenia wykorzystujące potencjał turystyczny i przyrodniczy tych okolic, takie jak rajdy rowerowe, wyprawy kajakowe czy wycieczki piesze. Posiadamy szeroki wybór map rowerowych bliższych i dalszych okolic zarówno po polskiej jak i po niemieckiej stronie. Dysponujemy również licznymi mapami, folderami i opracowaniami turystycznymi oraz drobnymi pamiątkami jak pocztówki, naklejki czy magnesy. Każdy, kto chce wyjść od nas z pamiątkową pieczątką w Książeczce wycieczek kolarskich, w dzienniku podróży czy na widokówce, może wybierać spośród kilku różnych wzorów. Rowerzyści od lat stanowią największą grupę turystów odwiedzających nasze Centrum. Stałym widokiem u nas są zaparkowane rowery i turyści odpoczywający na ławkach przed dalszą podróżą. 

Zaopatrzymy Was w niezbędne mapy, powiemy gdzie możecie wypić kawę czy zjeść obiad nie spuszczając oka z roweru i bagażu, podpowiemy, jeśli zajdzie potrzeba, gdzie znajdziecie serwis rowerowy i wysłuchamy Waszych opowieści z podróży, a to lubimy najbardziej :).

Informacja Turystyczna w Świnoujściu mieści się w centrum miasta przy Placu Słowiańskim 6/1. Pomieszczenia informacji są przestronne z dużą salą recepcyjną i dwoma stanowiskami obsługi. Na potrzeby turystów w lokalu znajduje się miejsce spoczynku oraz stojaki reklamowe z ulotkami, broszurami i informatorami turystycznymi do samodzielnej obsługi. Położenie lokalu na parterze sprawi, że każdy zainteresowany będzie miał do niego swobodny dostęp. Dodatkowo obiekt jest dostosowany do potrzeb osób niepełnosprawnych.   Przed drzwiami znajdują się miejsca do parkowania rowerów. Wokół placu Słowiańskiego i w jego pobliżu znajdują się obiekty i instytucje o ważnych funkcjach miejskich. To poczta, kancelarie notarialne, biura pośrednictwa nieruchomości, banki, apteki, sklepy różnej branży, czy wreszcie bary, kawiarnie i restauracje, a także atrakcje turystyczne, jak Muzeum Rybołówstwa Morskiego, wieża widokowa po dawnym kościele, czy kościoły pw. Chrystusa Króla i Gwiazdy Morza. Z kolei ulica Wybrzeże Władysława IV to główny szlak komunikacyjny Miasta prowadzący w kierunku przeprawy promowej. Przy wybrzeżu, jak również przy placu Słowiańskim znajdują się przystanki autobusowe komunikacji miejskiej a przy samych drzwiach wejściowy mieści się przystanek z którego odjeżdża kolejka turystyczna oferującą przejażdżki po mieście.

Zakres udzielanych informacji:
• atrakcje turystyczne Świnoujścia i okolic
• możliwości spędzania wolnego czasu
• program imprez kulturalnych i sportowych
• obiekty noclegowe
• oferty świnoujskich biur turystycznych
• oferty biur/klubów przewodników miejskich i pilotów
• komunikacja na terenie miasta
• połączenia kolejowe, autobusowe oraz morskie Informacja Turystyczna dysponuje bezpłatnymi materiałami informacyjnymi na temat miasta Świnoujście, okolic, niemieckiej części wyspy Uznam.

Punkt informacji turystycznej powstał w ramach projektu Gminy Świnoujście pod nazwą „Rozwój Systemu Informacji Turystycznej w Świnoujściu”. Ma realizację tego zadnia Miasto dostało dofinansowanie z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Zachodniopomorskiego na lata 2007 – 2013.

Centrum znajduje się na pl. Żołnierza Polskiego, w szklanym pawilonie w Alei Kwiatowej. Jest obiektem całorocznym.

W Centrum Informacji Turystycznej można uzyskać informacje o ofercie turystycznej, a także informacje dotyczące kultury w Szczecinie i regionie. Można nabyć tu mapy, przewodniki, książki i albumy związane z historia i kulturą miasta i regionu. W Centrum Informacji Turystycznej można uzyskać pomocy w kontakcie z pilotami i przewodnikami turystycznymi.

Pierwsze wzmianki o rzeźni miejskiej pochodzą z początku XIX wieku, gdy miejscowy cech otrzymał prawo do wybudowania jatek mięsnych na terenie Targu Rybnego i Nowego Rynku na Starym Mieście. Pierwsza rzeźnia powstała nad rzeką, nieopodal wylotu ul. Kłodnej. Zajęta była także obecna wyspa Grodzka, na której trzymano bydło.

Na początku XVI wieku podjęto decyzję o przeniesieniu rzeźni na wyspę Łasztownia. Jednak silny rozwój tego obiektu był związany ze zmianą funkcji miasta. Gdy w XIX wieku podjęto decyzję o likwidacji fortu miasto zaczęło się silnie rozwijać. Zwiększona liczba mieszkańców zwiększyła także zapotrzebowanie na mięso.

Ok. 1880 roku, gdy stara rzeźnia nie była już w stanie zaopatrzyć miasta podjęto decyzję o budowie nowego zespołu. Wybór miejsca nie był przypadkowy – po pierwsze obszerny teren do zagospodarowania (ok. 2,5 ha), po drugie świetne skomunikowanie z miastem i po trzecie odpowiednia odległość, która chroniła mieszkańców przed ewentualnymi zapachami.

Autorami projektu budowy nowej rzeźni byli Conrad Kruhl i Carl Schmidt. Obiekt został ukończony w lipcu 1899 roku. Budynki były wzorowanie na założeniach o takiej samej funkcji z Lipska, Hanoweru i Chemnitz. Do 1945 roku rzeźnia miejska była skomunikowana zresztą miasta dzięki linii tramwajowej i poprzez Most Kłodny, który został zniszczony (obecnie trwają prace, które mają na celu jego odbudowę).

Po wojnie do 1947 roku teren Łasztowni pozostawał w administracji wojsk radzieckich. Następnie do lat 80. XX wieku zespół budynków był wykorzystywany przez Zakłady Mięsne. Później obiekt został przejęty przez PPU Port Rybacki Gryf. Dziś budynki pełnię przede wszystkim funkcję magazynową. Ich stan pozostawia wiele do życzenia, jednak należy podkreślić, że to jeden z nielicznych takich kompleksów niemal w centrum miasta.

Od kilku lat podejmowane są próby ożywienia Łasztowni – prywatna firma CSL wyremontowała jeden z budynków (oborę) i utworzyła w nim biura firmy oraz centrum kultury. Remontowane są także kolejne obiekty, które zostały wykupione przez prywatywnych inwestorów. Modernizacji i ożywienia Łasztowni ma pomóc remont nabrzeża, budowa mostu i modernizacja układu dróg, które prowadzą do zespołu.

Dawna rzeźnia miejska została wpisana na wojewódzką listę zabytków w grudniu 1997 roku.  

Dawny zespół uzdrowiskowy znajduje się po wschodniej stronie układu staromiejskiego, zaraz poza obwarowaniami miejskimi. We wschodniej części znajdują się zabudowania, zaś w zachodniej części odnajdziemy przylegający do domu zdrojowego park krajobrazowy. Dawny dom zdrojowy został założony na przełomie XIX i XX wieku jako zakład leczniczo-kąpielowy, wykorzystujące złoża borowinowe.

W skład pierwotnej zabudowy uzdrowiskowej wchodziły: dom zdrojowy, kotłownia, kuchnia i sala gimnastyczna. Skład współczesnej zabudowy wchodzą pralnia, prasowalnia, świetlica, garaż, archiwum, kaplica i portiernia.

Głównym budynkiem jest obiekt umieszczony w centralnej części założenia. Dom zdrojowy ma powierzchnie 745 metrów kwadratowych. Obiekt został wzniesiony z cegły na fundamentach z kamienia łamanego, w kształcie podkowy. Wzdłuż wschodniej ścinany domu zdrojowego były ułożone tory, po których transportowano borowinę. W obiekcie nie zachowała się historyczna stolarka okienna i drzwiowa.

Zabytkowa kotłownia znajduje się po wschodniej stronie domu zdrojowego. Obiekt został wzniesiony z cegły, przy północno-zachodnim narożniku znajduje się wolno stojący komin. Powierzchnie zabudowy to 120 metrów kwadratowych. Kuchnia z salą gimnastyczną także ulokowane są po wschodniej stronie głównego budynku. Obiekt wzniesiony z cegły ma powierzchnię 115 metrów kwadratowych. Nie zachowała się stolarka okienna i drzwiowa. Na poddaszu kuchni zachowały się dwa metalowe kotły, które w przeszłości służyły do podgrzewania borowiny.

Zespół był budowany w latach 1898 - 1907, ale uzdrowisko rozpoczęło swoją działalność już w 1898 roku. Po drugiej wojnie światowej zespół budynków został przejęty przez Skarb Państwa, przez pierwsze trzy lata po wojnie pełnił funkcję uzdrowiska, następnie całe wyposażenie przewieziono do Połczyna Zdroju, a sam dom zmieniono na Wypoczynkowy Ośrodek Akademicki. Pod koniec lat 70. XX wieku, po generalnym remoncie i wzniesieniu współczesnych budynków w dawnym zespole uzdrowiskowym umieszczono dom pomocy społecznej, który mieści się tam do dziś.

Obiekt został wpisany na wojewódzką listę zabytków w styczniu 2003 roku.  

W XIX wieku wieś należała do Chełma Dolnego, jej właścicielem był ród von Wedlów. Od 1881 roku majątek był w rękach Hermana von Tresckowa. Na początku XX wieku – dokładnie w 1902 roku ziemię kupił Bruno Goltdammer. W 1904 roku we wsi wybudowano dwór, a w 1908 roku Goltdammer sfinansował remont kościoła i wybudował dzwonnicę. W latach 30. XX wieku wieś należała do Marii i Karla Goltdammerów, a ostatnim właścicielem był prawdopodobnie Krahmer.

Wybudowany na początku XX wieku dwór mieści się w północnej części wsi, na skraju parku krajobrazowego, nad niewielkim stawem. Bezstylowy pałac o powierzchni 700 m kw jest budynkiem dwukondygnacyjnym. Obiekt został wzniesiony na rzucie prostokąta, w głównej części budynku znajduje się weranda. Budowla pokryta jest kopertowym dachem z z podłużną lukarną w połaci. Dwór jest konstrukcji ryglowej.

Obiekt przetrwał II wojną światową, po 1945 roku w budynku urządzono szkołę podstawową. Od 1964 roku dworek był siedzibą PGR-u. Do pałacu przylega XVIII-wieczny park krajobrazowy, który rozciąga się na terenie 7 ha. W ogrodzie odnajdziemy stary drzewostan, m.in. z dębami i bukami. W parku znajdują się także liczne stawy.

Obok pałacu zachowały się także zabudowania gospodarcze – m.in. stajnia, obory, stodoły, magazyny, owczarnie, kuźnie, wieża ciśnień, płatkarnia i rządcówka. Pałac od 1991 roku jest w rękach prywatnego właściciela. Obiekt został wyremontowany. Na listę zabytków dwór został wpisany w grudniu 1990 roku.

Szczeciński dworzec główny, powstały w 1843 r., jest jednym z najstarszych dworców w Polsce. W trakcie II wojny światowej uległ znacznym zniszczeniom, udało się go jednak odbudować. Obsługuje połączenia lokalne, krajowe i międzynarodowe.

Dworzec kolejowy Szczecin Główny znajduje się na terenie osiedla Nowe Miasto. Zlokalizowany jest pomiędzy ul. Owocową i ul. Kolumba.

Dworzec kolejowy Szczecin Główny jest najważniejszym szczecińskim dworcem i jedną z najstarszych stacji kolejowych w Polsce. W 1836 roku w Berlinie podjęto decyzję o budowie Kolei Berlińsko-Szczecińskiej. W sierpniu w 1843 roku na szczeciński dworzec wjechał pierwszy pociąg z Berlina. Miejsce stało się w związku z tym pierwszym etapem likwidacji obwarowań miejskich Fortu Prusy. W 1859 r. dworzec został rozbudowany i przekształcony na przelotowy. Około 1900 r. wybudowano budynek dworca, który podczas II wojny światowej uległ zniszczeniom. Został on jednak odbudowany i istnieje do dzisiaj. Szczeciński węzeł kolejowy został zelektryfikowany w latach 1975-1980.

Stacje docelowe połączeń bezpośrednich to: Angermuende , Berlin-Gesundbrunnen, Białystok , Bielsko-Biała Główna, Częstochowa Stradom, Chojna, Choszczno, Gdynia Główna, Goleniów, Gryfino, Kalisz Pomorski, Kamień Pomorski, Katowice, Kołobrzeg, Kostrzyn, Koszalin, Kraków Główny, Kraków Płaszów, Krzyż, Kutno, Lublin, Luebeck Hauptbahnhof, Neubrandenburg, Olsztyn Główny, Piła Główna, Poznań Główny, Przemyśl Główny, Rzepin, Schwerin Hauptbahnhof, Słupsk, Stargard Szczeciński, Szczecinek, Świnoujście, Świnoujście Port, Ustka, Warszawa Wschodnia, Wrocław Główny, Zakopane, Zamość, Zielona Góra.

W obrębie dworca biegną linie kolejowe: Wrocław Główny - Szczecin Główny, Poznań Główny - Szczecin Główny, Szczecin Główny - Trzebież, Szczecin Główny - Grambow, Szczecin Główny - Szczecin Gumieńce.

Potężny ceglany budynek powstał na początku XX w. To jeden z najbardziej charakterystycznych obiektów Wolina. Niegdyś służył do przeładunku zboża, dziś jest nieczynny i niedostępny do zwiedzania.

Zbudowany w początkach XX wieku nad rzeką Dziwną, stanowi jeden z najbardziej rozpoznawalnych obiektów architektonicznych Wolina. Potężny ceglany budynek, składający się z dwóch budynków z wieżowymi dachami, połączonych łącznikiem - służył niegdyś do przeładunku zboża. Obecnie wyłączony jest z eksploatacji. Wnętrza nie są udostępnione do zwiedzania.

Konstrukcja wykonana została z betonowych płyt, z których wydobywają się strumienie wody. Obiekt został wykonany podczas kompleksowej przebudowy placu Wolności, oddano ją do użytku w 2014 roku. W tym samym roku projekt ten zajął najwyższe miejsce w V Konkursie „Najlepsza przestrzeń publiczna Województwa Zachodniopomorskiego”. 

Zbudowany w latach 50. XIX w., pierwotnie pełnił rolę punktu artyleryjsko-obserwacyjnego Twierdzy Świnoujście. Wyglądem przypomina rzymski Zamek Świętego Anioła, do którego nawiązuje nazwą. Obecnie w jego wnętrzu mieści się ekspozycja muzealna. Odbywają się w nim również wydarzenia kulturalne.

Fort Anioła zbudowany został w latach 1854-1858, za czasów panowania pruskiego króla Frederyka Wilhelma IV, jako punkt artyleryjsko-obserwacyjny Twierdzy Świnoujście. Wówczas parter obsadzała piechota z bronią ręczną, a dwa piętra wykorzystywane były dla lekkiej artylerii polowej. Armaty i amunicję transportowano do góry za pomocą lin przez owalne otwory w stropach. W czasach II wojny światowej fort został przebudowany i wyposażony we wszystkie dostępne zdobycze techniki (elektryczność, centralne ogrzewanie, radiostacje, telegraf) i pełnił rolę posterunku obserwacji powietrznej dla sił niemieckich. Po wojnie został przejęty przez Rosjan. Obecnie obiekt jest remontowany i spełnia rolę nie tylko muzealną ale i kulturalną miasta Świnoujście. W forcie odbywają się koncerty muzyczne i poetyckie, ale i obejrzeć można pokazy tradycyjnych walk rycerstwa średniowiecznego. Ponadto można zmierzyć własne siły strzelając z łuku, procy, czy karabinu pneumatycznego, podczas zajęć na strzelnicy. W Forcie znajduje się także nietypowa muzealna Sala Wikingów, w której wszystkie eksponaty można przymierzać, podnosić i pozować z nimi do zdjęć. Fort kształtem (wybudowany na planie regularnego pięcioboku) przypomina Zamek Świętego Anioła w Rzymie, stąd jego nazwa.

Ekspozycje stałe:
- wystawa sprzętu nawigacyjnego,
- wystawa porcelany,
- wystawa biżuterii z bursztynu,
- wystawa szkła artystycznego,
- wystawy malarstwa i rzeźby różnych autorów.

Jeden z najważniejszych zabytków Świnoujścia. Jego nazwa pochodzi od imienia autora projektu Gerharda Corneliusa. Obiekt powstał w połowie XIX w., aby strzec wejścia do portu.

Fort Gerharda to jeden z fortów Twierdzy Świnoujście. Obok latarni morskiej jest to jeden z najważniejszych zabytków Świnoujścia. Był to też najważniejszy obiekt strzegący wejścia do portu w Świnoujściu. To świetnie zachowana twierdza, która została wybudowana w latach 1848-1859. Inicjatorem budowy i twórcą projektu fortu był Gerhard Cornelius van Wallrave, sławny w XVIII wieku architekt. Był on m.in. autorem projektu rozbudowy twierdzy w Kłodzku. Na jego cześć fort wschodni nazwano Fortem Gerharda.

Fort ma kształt owalnej dwukondygnacyjnej reduty. Reduta posiadała dwa skrzydła i zwodzony pomost wiodący przez fosę do wejścia głównego, a także wewnętrzny dziedziniec i trzy wieże. Z uwagi na swoje położenie fort był narażony na bezpośrednie, regularne ataki nieprzyjaciela. Fort był nieustannie rozbudowywany. W 1881 roku dobudowano dwie kaponiery, czyli budowle ziemne postawione w poprzek fosy wykorzystywane do prowadzenia ostrzału i obrony wejścia do fortu. Na południowym i północnym krańcu fortu postawiono dwa schrony połączone podziemnym tunelem z dziedzińcem fortu. Na przełomie XIX i XX wieku doprowadzono do fortu kolej wąskotorową i łączność telegraficzną.

Po wojnie fort został przekazany miastu. Początkowo zorganizowano tam magazyny. Później fort stał opuszczony. Zmiany nastąpiły w 2001 roku. Fort został wydzierżawiony przez grupę pasjonatów, która kilka miesięcy później otworzyła jego drzwi dla zwiedzających. Powstało jedno z ciekawszych miejsc będących żywą lekcją historii. Zwiedzający fort poznają historię pod okiem pruskiego żołnierza, który oprowadza po forcie i dodatkowo "szkoli" zwiedzających, a kiedy trzeba także odpowiednio wymusztruje.

W 2001 roku w forcie powstało Muzeum Obrony Wybrzeża. Jest to największa tego typu prywatna placówka w Polsce, znajduje się tam ponad 2000 muzealiów związanych z rozwojem Twierdzy Świnoujście w ciągu ostatnich 300 lat.
W forcie możemy zobaczyć: jedną z najlepiej zachowanych w Europie ław artyleryjskich – ciąg kamienno-ceglanych stanowisk dla dział nabrzeżnych kalibru 150 i 210 mm, z zachowanymi reliktami różnych typów mocowań armat; mały dziedziniec z kazamatami pod galerią artyleryjską; magazyny amunicyjne i prochownie w zachodnim skrzydle fortu; dwie remizy artyleryjskie i dawne stanowiska ogniowe dla dział polowych na południowym wale fortu nad południową kaponierą; na placu musztry wrak transportera SDKFZ 7/2, który został wyciągnięty z morza, w okolicach Dziwnowa (Pomorze Zachodnie) w 2006 roku.

Zwiedzanie fortu trwa ok. 75 minut, należy doliczyć dodatkowy czas potrzebny na zwiedzanie muzeum.

Na miłośników militariów i historii czeka w Świnoujściu więcej podobnych atrakcji. Do dnia dzisiejszego zachowały się trzy z czterech wybudowanych w XIX wieku fortów. Wszystkie forty udostępnione są do zwiedzania.

Jeden z czterech fortów należących do Twierdzy Świnoujście, zbudowany w połowie XIX w., położony na wyspie Uznam. Obecnie znajduje się w nim Muzeum Historii Twierdzy Świnoujście.

Fort Zachodni to jeden z czterech fortów Twierdzy Świnoujście. Został wybudowany w latach 1856-1861. Jego zadaniem była obrona portu przed okrętami nieprzyjaciela. Była to jednokondygnacyjna reduta zbudowana na planie kwadratu. Kilka lat później wzmocniono ją murowanymi skrzydłami i otoczono wałem ziemnym oraz fosą wodną. Po 1878 roku została ufortyfikowana bateria nabrzeżna z tarasem artyleryjskim i kazamatami. Później reduta artyleryjska przekształciła się w fort redutowy, zaprojektowano kolejne stanowiska dla armat. Kolejnym etapem rozwoju fortu było pojawienie się karabinów maszynowych i lekkich moździerzy.

Po I wojnie światowej fort rozbrojono. Ponownie fort został uzbrojony w dwudziestoleciu międzywojennym, wówczas zainstalowano baterię czterech dział nabrzeżnych kalibru 150 mm. W 1941 roku na zachodnim skrzydle fortu wzniesiono betonowy bunkier dowodzenia. Po 1945 roku Rosjanie zbudowali jeszcze trzy bunkry - w centrum fortu i na obu jego krańcach. Po wojnie fort wykorzystywała sowiecka marynarka. W 1962 roku został przekazany miastu, jednak sowieckie jednostki stacjonowały w Świnoujściu do 1992 roku.

Ciekawostką jest fakt, że to właśnie z Fortu Zachodniego wyruszył pancernik Schleswig Holnstein, który 1 września 1939 roku ostrzelał Westerplatte rozpoczynając II wojnę światową.

W 2001 roku grupa pasjonatów ze Stowarzyszenia "Reduta" wydzierżawiła teren fortu. Po przeprowadzonej rewitalizacji w 2004 roku w forcie otworzono Muzeum Historii Twierdzy Świnoujście.

Ekspozycja składa się z części muzealnej i części plenerowej. Część muzealna podzielona jest na cztery działy tematyczne. Pierwszy prezentuje czasy pruskie XIX i XX wieku. Drugi dział to okres międzywojenny i czas II wojny światowej. W trzecim dziale przedstawione są czasy "zimnej wojny". W czwartym można zobaczyć historię portu wojennego i eksponaty wraków. Na ekspozycji plenerowej wystawione zostały działa, miny morskie, torpedy, wyrzutnie rakiet i bomb głębinowych. Cały obiekt otoczony jest fosą wodną i zajmuje powierzchnię ok. 2 ha.

Trasa zwiedzania obejmuje salę muzealną oraz przejście wytyczonym szlakiem dookoła całego fortu. Dla zwiedzających udostępniona jest wartownia, wieża kierowania ogniem, podziemia oraz stanowiska artyleryjskie. Grupy zorganizowane oprowadza przewodnik. Czas zwiedzania całego obiektu to ok. 1 h. Turyści odwiedzający fort latem muszą pamiętać o ciepłej odzieży ze względu na niską temperaturę panującą w obiekcie.

Na miłośników militariów i historii czeka w Świnoujściu więcej podobnych atrakcji, bo do dnia dzisiejszego zachowały się trzy z czterech wybudowanych w XIX wieku fortów i wszystkie udostępnione są do zwiedzania.

Oficjalne otwarcie Izby Pamięci

22.11.2013r. odbyło się oficjalne otwarcie Izby Pamięci w Trzcińsku – Zdroju.

Pomieszczenia w Izbie Pamięci

Zrekonstruowano koło młyńskie, które kręci się, poruszane wodami Rurzycy. Przepływającą pod budynkiem rzeczkę widać przez szklaną podłogę i balkoniki. Na parterze zgromadzono wiele przedmiotów życia codziennego w dawnym Trzcińsku, zarówno niemieckim, jak i polskim.

Na parterze jest umiejscowiona wystawa etnograficzna, w której znajdują się eksponaty
ze zbiorów stowarzyszenia, szkół, biblioteki miejskiej. W gablotach znajdują się znaleziska z czasów prehistorycznych, z kancelarii Hitlera, która mieściła się przy Aleii Wolności oraz przedmioty, którymi się posługiwano. Na tablicach możemy zobaczyć opis powstania Trzcińska – Zdroju, opis kościołów znajdujących się na terenie gminy Trzcińska – Zdroju, na innych widzimy opis bram, baszt, murów.

Na I piętrze znajduje się wystawa geologiczna. Wystawa składa się z dwóch części: paleontologicznej, w której znajdują się skamieniałości flory i fauny oraz z części kamiennej, która jest poświęcona technice, rzeźbie i historii poznania budowy geologicznej obszaru epoki polodowcowej.

W gablotach omówione są najważniejsze skały występujące na naszym obszarze.

Wydarzenia

Od momentu otwarcia Izby Pamięci organizowane są wystawy prac pokonkursowych Polsko – Niemieckiego Festiwalu „Europa bez Granic”. Różnego rodzaju  konferencje, spotkania Stowarzyszenia Miłośników Ziemi Trzcińskiej, Noc Muzeów, wycieczki dzieci i młodzieży, organizowane są lekcje historii oraz wszelkie dodatkowe wystawy.

Jezioro Lipowo zajmuje powierzchnię 10,8 ha i w całości znajduje się na terenie miasta Dębna. Jego średnia głębokość to około 4 m, w najgłębszym miejscu natomiast wartość ta dochodzi do 8,5 m.

Jezioro otoczone jest parkiem miejskim (wschodni brzeg) oraz zabudowaniami mieszkalnymi. Nieopodal parku miejskiego znajduje się pomost, plaża oraz strzeżone, miejskie kąpielisko.

Zainteresowani uprawianiem sportów wodnych mają możliwość wypożyczenia sprzętu pływającego. Na plaży wyznaczono także boisko do gry w siatkówkę plażową,

W okolicach jeziora przebiega szlak rowerowy żółty „Nad rzeką Kosą” oraz pieszy "Szlak Templariuszy i Joannitów".

Jezioro znajdujące się na wyspie Wolin powstało po wojnie w miejscu dawnego wyrobiska kopalni kredy. Jego nazwa odnosi się do turkusowego koloru wody, który jest szczególnie wyrazisty podczas słonecznej pogody.

Jezioro Turkusowe powstało na terenie dawnego wyrobiska kredy. W pobliskim Lubiniu działała fabryka cementu portlandzkiego założona przez Johannesa Quistorpa w 1829 roku. Wykorzystywano lokalny surowiec, masowo go eksploatując. Po II wojnie światowej Rosjanie rozebrali urządzenia wydobywcze, a wyrobisko powoli zaczęło się napełniać wodą. W 1948 roku wznowiono pracę kopalni. Ze względu na trudności z pozyskiwaniem kredy w 1954 roku definitywnie zakończono działalność wydobywczą. Wtedy to wody podskórne i opadowe zaczęły znów wypełniać nieckę wyrobiska. Ok. 1960 roku poziom wody zrównał się z poziomem Zalewu Szczecińskiego.

Jezioro obejmuje powierzchnię 6,7 ha i jest największe na terenie Wolińskiego Parku Narodowego. Osiąga głębokość maksymalną 21,2 m. Występuje tu zjawisko kryptodepresji. Dno zbiornika leży bowiem poniżej poziomu morza (18,6 m). Wody tego akwenu przybierają specyficzny turkusowy kolor, któremu jezioro zawdzięcza nazwę. Barwa ta powstaje poprzez odbicie promieni słonecznych od wody zawierającej związki węglanu wapnia oraz białego wapiennego dna zbiornika.

Akwen otoczony jest Pagórkami Wapnicko-Lubińskimi, porośniętymi głównie buczynami. Warto zrobić sobie spacer wokół jeziora i zacząć od punktu widokowego przy parkingu. Za drewnianą bramą znajduje się duży taras ogrodzony balustradą, z którego rozciąga się panorama turkusowych wód jeziora otoczonych stromymi brzegami dawnego wyrobiska. W czasie deszczu można schować się pod wiatą. W pobliżu tarasu i parkingu głodny turysta znajdzie zaś miejsce, gdzie można się najeść. Poza tym warto wejść na punkt widokowy Piaskowa Góra. Rozciąga się stąd widok na zbiornik, malowniczo położoną Wapnicę, Dolinę Trzciągowską, pasmo wzniesień Wyżnicy, Jezioro Wicko Małe oraz fragment delty wstecznej Świny. 

Zbiornik można jedynie podziwiać spacerując wokół niego. Zabronione są wszelkie inne formy aktywności, co oznacza, że nie można tu ani pływać, ani wędkować, ani nurkować. Mimo to warto zobaczyć niesamowite barwy Jeziora Turkusowego i zatrzymać się na chwilę w tym niesamowitym miejscu.

Jezioro Wełtyńskie, zwane również Wełtyń, jest największym akwenem w gminie Gryfino. Jego powierzchnia wynosi 310,1 ha, a maksymalna głębokość 11,6 m. Jezioro ma urozmaiconą linię brzegową o długości 14 km, z licznymi zatokami. Ma kształt nieregularnej elipsy. Morenowe wzgórza o wysokości do 20 m n.p.m. wokół zbiornika sprawiają, że krajobraz jest bardzo malowniczy. Uroku dodają trzy duże wyspy: Koźla, Dzicza i Ptasia, o łącznej powierzchni 32 ha. Z Jeziora Wełtyńskiego wypływa Struga Wełtyńska. W strefie przybrzeżnej jeziora, po stronie północnej i zachodniej, występują trzcinowiska i krzewy. Jezioro otaczają też niemal z każdej strony lasy. Na północno-wschodniej stronie akwenu znajdują się łąki ze storczykami, ziemowitem jesiennym i niskimi turzycami. Nad jeziorem warto też obserwować ptaki. Spotkać można między innymi perkoza dwuczubego, łabędzia, łyskę, perkoza rdzawoszyjego, zausznika, bączka, a nawet bociana czarnego.

Wełtyń już w średniowieczu słynął jako niezwykle rybne jezioro. Obecnie wędkarze łowią głównie leszcze, szczupaki, liny i karpie. Jezioro jest popularne także wśród turystów, głównie z pobliskiego Gryfina i Szczecina. Na południowym i zachodnim brzegu jest wiele ośrodków wypoczynkowych, pól namiotowych i gospodarstw agroturystycznych. Wypożyczalnie sprzętu wodnego oferują rowery wodne, kajaki i łodzie wieloosobowe. Obowiązuje jednak zakaz używania jednostek pływających napędzanych silnikami spalinowymi oraz skuterów wodnych. W pobliżu jeziora prowadzą dwa znakowane szlaki turystyczne, czarny Szlak Czepiński i niebieski Szlak Równiny Wełtyńskiej i Pojezierza Myśliborskiego.

Kamień runiczny poświęcony Haraldowi Sinozębemu został odsłonięty w sierpniu 2014 roku, podczas jubileuszowej, 20. edycji Festiwalu Słowian i Wikingów. Harald Sinozęby był duńskim królem, który został wygnany z Danii przez swojego syna Swena Widłobrodego i szukając bezpiecznego miejsca trafił do Wolina, gdzie zmarł w 987 roku. Pamiątkowy głaz to rzeźbiony, barwnie pomalowany kamień, który posiada motywy zaczerpnięte z oryginalnego kamienia z X wieku, znajdującego się w Jelling (Dania) i postawionego przez Haralda ku pamięci jego rodziców Gorma i Thyry.

Pierwsze wzmianki o gotyckiej świątyni na Wolinie pochodzą z 1288 r. Wielokrotnie przebudowywana, w czasie II wojny światowej została niemal całkowicie zniszczona, udało się ją jednak odbudować.

Wolin był pierwszą siedzibą biskupią, która powstała w wyniku misji chrystianizacyjnej. Siedziba biskupia zatwierdzona została w 1124 r. W 1160 r. przeniesiono ją do Kamienia Pomorskiego. Średniowieczna świątynia, jako jedyna z trzech powstałych, pozostała w Wolinie do dnia dzisiejszego. Pierwsze wzmianki o niej pochodzą z 1288 r. Niestety nie można stwierdzić jak dokładnie, pierwotnie wyglądała świątynia. Po kolejnej przebudowie w XIV w. wiadomo tylko, że budowla była trójnawowa, powstała na rzucie kwadratu, z wieżą zachodnią. Wiadomo także, że w XV w. pseudobazylika, po katastrofie budowlanej, kolejny raz została przebudowana. W XIX w. kościół został przebudowany, przetrwał on wojny i pozostał w Wolinie do dnia dzisiejszego.
Jednakże w czasie wojny dwa zabytkowe kościoły pw. św. Jerzego i św. Mikołaja zostały bardzo zniszczone. Miasto bowiem zrujnowano w 70%. Komunistyczne władze rozebrały kościół pw. św. Jerzego, natomiast kościół pw. św. Mikołaja pozostawiono. Dopiero 31 maja 1988 r. świątynie przekazano władzom kościoła. Wtedy też rozpoczęły się plany i działania budowlane oraz konserwatorskie. Kościół do użytku oddany został w 1999 r. W prezbiterium znajduje się wysoki krucyfiks, figura Jezusa Zmartwychwstałego, tabernakulum otoczone kłosami i winną latoroślą. Na ścianach umieszczone zostały stacje Drogi Krzyżowej.

Polska rasa niewielkiego konia o krępej budowie ciała. Jego dzikimi, wymarłymi już przodkami, były tarpany. Populacja konika polskiego zarówno w Polsce, jak i w Europie systematycznie wzrasta. Zwierzęta te żyją dziko lub na terenie rezerwatów.

Kościół powstał w II poł. XIII w. z cegły na kamiennym cokole, w stylu gotyckim. Częściowo przebudowano go ok. 1870 r.

Należy do Parafii pw. Wniebowzięcia NMP w Sarbinowie.

Kuźnia została wybudowana około 1890 roku w zespole budynków folwarcznych. Fundatorem gospodarstwa był generał Herman von Treskow, który kupił majątek w Chełmie Dolnym w 1883 roku. Założenie zostało wzniesione najprawdopodobniej w miejscu poprzedniego folwarku. Po wschodniej stronie dworu zbudowano dom administratora, stodoły i chlewnie, po zachodniej stronie zlokalizowano drugi zespół budynków, w skład których wchodziły dwie stajnie i omawiana kuźnia wraz z powozownią.

Budynek został zaprojektowany na rzucie prostokąta o wymiarach 20,19 na 8,73 metrów. Wnętrze obiektu zostało podzielone na trzy pomieszczenia. Obiekt jest masywną jednokondygnacyjną budowlą z czterospadowym dachem. W pierwszym pomieszczeniu mieściła się kuźnia, w drugim powozownia, dziś południowej części mieści się kuchnia, dwa pokoju, łazienka i korytarz. Do naszych czasów nie zachowało się oryginalne wyposażenie, pozostały jedynie wmurowane w ścianie kołki służące niegdyś do uwiązywania koni. Obiekt zbudowany jest w stylu neobarokowym.

Majątek był własnością rodu von Treskow aż do zakończenia drugiej wojny światowej. W 1945 roku obiekt został częściowo zniszczony. Kuźnia przetrwała działania wojenne, ale do 1981 roku obiekt stał nieużywany. Na początku lat 80. XX wieku budynek został wykupiony i dziś należy do prywatnego właściciela.

Kuźnia wraz z powozownią została wpisana na wojewódzką listę zabytków w czerwcu 1980 roku.  

Nasze Miejsce Przyjazne Rowerzystom znajduje się w Kopicach, gm. Stepnica tuż nad Zalewem Szczecińskim na niedużym ogrodzonym terenie z podstawowymi wygodami. Jest to miejsce ciche i spokojne. Krąg na ognisko, kuchnia letnia, stojaki na rowery czy możliwość przechowania cennych rzeczy pozwala spokojnie wypoczywać po trudach jazdy rowerem. Pomożemy narzędziami w razie konieczności napraw czy regulacji rowerów. W pobliżu mała przystań wodna z wypożyczalnią sprzętu wodnego pozwala podziwiać zachody słońca z kajaka lub pomostu. Prom rowerowy po umówieniu godziny przewiezie Was na drugą stronę do/z Trzebieży.

Marina znajduje się w północnej części jeziora Dąbie.

Przystań posiada teren rekreacyjny oraz parking.

Według Paula Niessena – niemieckiego historyka już w średniowieczu planowano założenie w Chełmie miasta. Z czasem plany zostały zaniechane, a wieś podzieliła się na dwie mniejsze – Chełm Dolny i Chełm Górny.

W centralnej części wsi odnajdziemy XIII-wieczny kościół z ciosów granitowych, naprzeciwko świątyni znajduje się duży kompleks zabudowań pofolwarcznych, a dalej, nad jeziorem rozciąga się 7-hektarowy park krajobrazowy.

Na przykościelnym terenie odnajdziemy XIX-wieczne mauzoleum rodziny von Trescow. Z obiektem związana jest ciekawa historia Henninga von Trescow. W 1944 roku generał major Wermachtu został pochowany w obiekcie, by miesiąc później ekshumowano go i spalono w krematorium obozu koncentracyjnego w Sachsenchausen. Von Trescow był jednym ze spiskowców, którzy próbowali w 1944 w Kętrzynie dokonać zamachu na Adolfa Hitlera. Po nieudanej próbie, aby uniknąć aresztowania von Trescow następnego dnia, w pobliskim Królowym Moście popełnił samobójstwo, pozorując śmierć z rąk partyzantów.

Generał został pochowany z honorami w rodowej kaplicy w Chełmie Dolnym, ale miesiąc później, po zakończeniu śledztwa w sprawie zamachu na dyktatora ciało Von Trescow zostało spalone w krematorium obozu.

Obiekt wraz z lapidarium i obeliskiem postawionym na cześć poległych mieszkańców Chełma Dolnego w I wojnie światowej, został wpisany na wojewódzką listę zabytków w grudniu 2005 roku.

Miejska Informacja Turystyczna położona jest w centrum największego ruchu turystycznego na promenadzie.

Informacja Turystyczna w Międzyzdrojach znajduje się w zabytkowym budynku z 70 lat XX wieku w największym centrum ruchu turystycznego miasta. Informacja Turystyczna mieści się na Promenadzie Gwiazd w sąsiedztwie Międzynarodowego Domu Kultury. Zakres działania biura obejmuje udzielanie informacji o mieście i regionie, udzielanie informacji o wydarzeniach kulturalnych i sportowych, dystrybucję bezpłatnych materiałów promocyjnych miasta tzn. mapy, foldery, informatory, reklamowanie ofert: biur podróży, hoteli, przewodników. W sezonie letnim przed budynkiem Informacji odbywają się gry i zabawy dla najmłodszych turystów. W celu zapewnienia bezpieczeństwa na budynku został zamontowany Defibrylator. Przy biurze budynku dostępny jest Info Kiosk a na dachu umiejscowiony jest Telebim z filmami promocyjnymi miasta i aktualnymi wydarzeniami.

Morskie Centrum Nauki mieści się na wyspie Łasztownia, naprzeciwko Wałów Chrobrego. Interaktywne ekspozycje są nastawione na pobudzanie zmysłów i zdobywanie doświadczeń. Motyw przewodni stanowią zagadnienia związane z morzem, centrum prowadzi także zajęcia edukacyjne z zakresu nauk przyrodniczych.

Zbudowany w 1958 r. most obrotowy jest jednym z pięciu tego typu obiektów w Polsce. Ma 135 m długości i łączy wyspę Wolin z Wolińską Kępą.

Most obrotowy wybudowany został w 1958 r. Jest jednym z pięciu tego typu w Polsce. Jego całkowita długość wynosi 135 m, szerokość 9,80 m, dopuszczalna masa poruszającego się pojazdu to 30 t. Łączy on dwie wyspy: Wolin i Wolińską Kępę. Obraca się dzięki silnikom elektrycznym, umiejscowionym w środkowym filarze. Otwarcie mostu powoduje zamknięcie ruchu drogowego.

Muzeum Historii Szczecina znajduje się w datowanym na XIII w. Ratuszu Staromiejskim. Ekspozycje prezentują historię i kulturę miasta od czasów najdawniejszych aż do końca XX w.

W efektownych wnętrzach ratusza można oglądać wystawy poświęcone historii i kulturze Szczecina od czasów najdawniejszych – ilustrowanych zabytkami archeologicznymi – poprzez czasy książęce, okres szwedzki, pruski i niemiecki, aż po polski okres powojenny z bliskimi nam latami końca XX wieku.

Przed wejściem do muzeum umieszczono nowoczesną rzeźbę Wielki łuk (1991), urodzonego w Szczecinie Bernharda Heiligera (1915–1995), jednego z czołowych niemieckich rzeźbiarzy okresu powojennego (depozyt Fundacji Bernharda Heiligera z Berlina).

Gmach główny muzeum zlokalizowany przy Wałach Chrobrego jest jednym z najbardziej reprezentacyjnych budynków miasta. Został oddany do użytku w 1913 r. Znajduje się w nim jedna z największych w Polsce kolekcji zabytków kultur pozaeuropejskich.

Gmach Muzeum Narodowego w Szczecinie przy ulicy Wały Chrobrego 3 to jeden z najbardziej znanych i reprezentacyjnych budynków miasta. Jest on centrum architektonicznego założenia nadodrzańskiego Wały Chrobrego (dawne Hakenterrasse), według projektu Wilhelma Meyera-Schwartaua. Gmach został oddany do użytku w 1913 roku i był do końca drugiej wojny światowej siedzibą Muzeum Miejskiego, w którym wystawiano zbiory archeologiczne i etnograficzne, sztukę pomorską i europejską, kolekcje z Afryki, Azji i Oceanii, eksponaty przyrodnicze.

W polskim Szczecinie nadal pełni funkcje muzealne, będąc najpierw jednym z budynków Muzeum Pomorza Zachodniego, a od 1970 roku – Muzeum Narodowego. Należy do najokazalszych gmachów muzealnych w Polsce. Jest tu przechowywana i eksponowana jedna z największych w kraju kolekcji zabytków kultur pozaeuropejskich.

Muzeum zostało otwarte w 2022 r. Inicjatorką jego powstania była przewodniczka Justyna Machnik. Zgromadzone eksponaty pochodzą z lat 1952–1989, większość z nich podarowali placówce mieszkańcy Szczecina.

Kamienny obelisk znajdujący się w lesie w pobliżu Swobnicy postawiono aby upamiętnić niemieckich leśników, którzy zginęli podczas I wojny światowej. Na czterech kamieniach naokoło obelisku wyryto nazwiska i daty śmierci: Hermann Knofel (4.6.1918), Hubert Kruger (5.5.1917), Gerhard Popplow (17.11.1917), Hans Popplow (9.10.1917). Byli to pracownicy Nadleśnictwa Swobodnica. Na tablicy na froncie pomnika możemy znaleźć także niemiecki napis: "Dem ehrenden Gedanken ihrer Gafallenen. Gewidmet von den Forstbeamten der Oberförsterei Wildenbruch". Pomnik ma charakter kamiennego kopca utworzonego z dużych owalnych kamieni. Na najwyższym głazie wyrzeźbiono krzyż świętego Huberta z wieńcem jelenia. Pomnik jest obecnie zapomniany, obrośnięty mchem i paprociami.

Mimo burzliwej przeszłości, wielu pożarów oraz wojen, które przetoczyły się przez Trzcińsko-Zdrój w mieście zachowała się całkiem okazała linia murów. Obwarowania zostały wzniesione w XIV – XV wieku z kamienia polnego i cegły. Dawniej mury miały 30 wieżyczek strzelniczych, otoczone były fosą i wałem ziemnym – te zabezpieczenia zostały zlikwidowane w XIX wieku.

Do naszych czasów w linii fortyfikacji zachowało się 5 baszt łupinowych, 20 prostokątnych, dwie baszty – Prochowa i Bociana i dwie bramy – Myśliborska i Chojeńska (istniały trzy, nie przetrwała brama Strzeszowska).

Brama Myśliborska została wzniesiona w XIV wieku na wysokość ponad 20 metrów i była najważniejszy element obronny miasta. Obiekt został wybudowany w dolnej części z ciosów granitowych, w górnej z cegły. Jest to wieżowa brama utworzona na rzucie prostokąta. Zabytek wyposażony jest w żelazną kratę, która zastąpiła wcześniejszą, drewnianą. W XVI wieku do bramy dobudowano ośmioboczne nadbudowy, które służyły do obserwacji. W bramie widoczne są także otwory strzelnicze. Nazwa bramy pochodzi od umiejscowienia w murze – skierowana jest w stronę Myśliborza.

Brama Chojeńska została wybudowana w XIV wieku na wysokość 18 metrów. W XV wieku do obiektu dobudowano przedbramie, które zostało zburzone w XIX wieku. Tak jak w przypadku Bramy Myśliborskiej, Chojeńska w dolnej kondygnacji została wybudowana z kamienia polnego, zaś w górnej z cegły. Również ta brama posiada żelazną kratę, która niegdyś była zasuwana na noc. W XVI wieku do bramy dobudowano ośmioboczne nadbudowy, które umożliwiały obserwację. Do przemieszczania się między kondygnacjami bramy służył drabiny. Brama posiadała stałą załogę, uzbrojenie i zapasy żywności. I w tym przypadku nazwa jest związana z kierunkiem, w którym została wybudowana.

Baszta Prochowa powstałą w XV wieku poprzez zamknięcie półkolistej czatowni. Baszta na rzucie koła najprawdopodobniej służyła do przechowywania prochu. Dolna część budowli została wzniesiona z kamieni, górna zaś z cegły. W baszcie widoczne są otwory strzelnicze, obiekt jest wyposażony w ganek obronny, wykończony murem bez blankowania.

Nazwa Baszty Bocianiej powstała w XIX wieku i pochodzi od gniazda bocianiego, które istnieje na budowli do dziś. Sam obiekt został wybudowany w XV wieku poprzez zamknięcie XIV-wiecznej prostokątnej czatowni. Do ceglanej baszty w XIX wieku dobudowano budynek mieszkalny. W murach baszty odnajdziemy trzy okna strzelnicze.

Fortyfikacje miejskie Trzcińska-Zdroju zostały wpisane na listę zabytków w listopadzie 1963 roku.

Osada Narost 37 położona jest u zbiegu trasy rowerowej Pojezierzy Zachodnich - Brwice, Jelenin. Kierunek Mostu w Siekierkach. Aktywny rowerowy wypoczynek zapewniamy poprzez dostęp do sprzetu rowerowego, serwisu. Jeziora Narost oraz Jelenin zapewniają atrakcje wodne. Lokalizacja nadaje miejscu specyficzny urok, a wypoczywając u nas Goście znajdują się w punkcie centralnym, z którego wszędzie jest blisko. Rowery, sprzęt wodny, jazda konna, loty awionetką oraz tor motocrossowy, rowerowa jazda nocna trasami leśnymi, domki całoroczne oraz wioska sferyczna są do Państwa dyspozycji. Ogniska i spotkania eventowe cykliczne według zapotrzebowania klientów. Do państwa dyspozycji oddajemy: Duży regionalny ceglano - drewniany dom (max 20 osób). Wszystkie pokoje posiadają łazienki, TV, ręczniki. Ogólnodostępny aneks kuchenny. Docelowo łaźnia SPA. Naszymi specjalnościami są produkty ekologiczne z gospodarstwa w postaci chleba orkiszowego oraz serów. Wyżywienie i posiłki smaczne i świeże każdego dnia. 

Ośrodek Rekreacyjno-Sportowy ,,Gumiś" w Czarnocinie leży na terenie gminy Stepnica w województwie zachodniopomorskim, urozmaiconej przyrodniczo krainy. W jej granicach znajduje się jeden z najcenniejszych fragmentów ujścia Odry, obejmujący część Zalewu Szczecińskiego. W okolicach Czarnocina utworzony został teren ochronny ,,Natura 2000''. Obszar ten jest wpisany do europejskiego rejestru ostoi ptaków.

Ośrodek ,,Gumiś" działa sezonowo. Oferuje miejsca zakwaterowania w domkach campingowych, pokoje 2-4-5 osobowe z pełnym węzłem sanitarnym. Na terenie Ośrodka jest świetlica z bilardem, stołami do tenisa stołowego, tele-wideo,  dostępny Internet Wi-Fi. W pobliżu wielofunkcyjne boisko ze sztuczną nawierzchnią do piłki ręcznej, koszykowej, siatkowej oraz tenisa ziemnego, nawadniane, pełnowymiarowe boisko do piłki nożnej. W miesiącach lipiec-sierpień jest możliwość wykupienia posiłków w stołówce Ośrodka. W miejscowości  znajduje się lokalny sklep spożywczy. Duże tereny leśne, ścieżki rowerowe, urokliwa plaża.

Ośrodek, to przepięknie położony nad brzegiem Odry kompleks noclegowo-rekreacyjno-sportowy. To całoroczny obiekt posiadający odpowiednie warunki do obsługi zarówno gości indywidualnych jak i dużych grup zorganizowanych. Sąsiaduje z Międzyodrzem - unikalnym w skali kraju obszarem przyrodniczym znajdującym się na terenie Parku Krajobrazowego Dolina Dolnej Odry. Kameralna atmosfera, czyste powietrze oraz mnóstwo zieleni gwarantuje oderwanie od zgiełku miasta i wypoczynek. Jednocześnie wystarczy zaledwie krótki spacer do centrum miejscowości. Obiekt dysponuje 96 miejscami noclegowymi w pokojach jedno-, dwu- i trzyosobowych w budynku głównym oraz w domkach z pełnym węzłem sanitarnym, TV oraz Internetem. Na terenie Ośrodka znajduje się także pole biwakowe, na którym można rozbić namiot lub postawić przyczepę kempingową albo camper. Jest również miejsce na ognisko zarówno na terenie Ośrodka jak i drugie, ogólnodostępne tuż obok. Na terenie znajduje się, serwująca domowe obiady, prywatna restauracja z ogródkiem zewnętrznym oraz niewielkim placem zabaw dla najmłodszych. W skład kompleksu wchodzą również dwa pełnowymiarowe boiska trawiaste do piłki nożnej, pełnowymiarowe boisko do piłki nożnej o nawierzchni sztucznej, boisko do siatkówki plażowej. Nad brzegiem Odry, w miejscu do plażowania, Ośrodek prowadzi wypożyczalnię sprzętu wodnego. W jej ofercie są kajaki jednoosobowe, kajaki dwuosobowe z miejscem dla dziecka, deski SUP. Parę minut spaceru, a jeszcze mniej jazdy rowerem, dzieli Ośrodek od aquaparku z basenem sportowym, basenami rekreacyjnymi z masażami oraz kompleksem saun, solariów i tężni. Rowerzysta potrzebuje zaledwie kilku minut, żeby z Ośrodka wjechać na trasę Blue Velo (nr 3) prowadzącą na północ w stronę Szczecina lub przez miasto i dalej na południe w stronę Trzcińska-Zdroju. Równie blisko jest do granicy z Niemcami, gdzie można wjechać na wiele tras rowerowych w tym międzynarodowy szlak rowerowy Odra-Nysa o długości 630 kilometrów. Kilkanaście minut dzieli rowerzystę od atrakcyjnej krajobrazowo i kulturowo ścieżki z Gryfina do Gardna skąd niedaleko już do Puszczy Bukowej i kolejnych tras rowerowych.

Od 1337 do 1819 roku majątek w Smolnicy był własnością rodziny van der Marwitz. W 1766 roku w majątku został wybudowany pałac na wzór dawnych rezydencji magnackich. Jednak w niedługim czasie rodzina popadła w długi i zmuszona była w 1819 roku sprzedać cały majątek wraz z pałacem. Następnie majątek zmieniał właścicieli. W 1879 roku, gdy właścicielami majątku była rodzona von Sydow, w pałacu wybuchł pożar, który doszczętnie zniszczył budynek. Jednak pałac szybko odbudowano i wrócił do dawnej świetności. Nowy budynek pałacowy był otynkowany na biało i porośnięty bluszczem. Elewacje były zdobione kamiennymi spiralami. Odbudowa pałacu sprawiła, że został on wyposażony w liczne jak na owe czasy wygody - kanalizację, wodociągi, centralne ogrzewanie. W 1908 roku nowym właścicielem majątku został Max Freidheim. Dokonał on wielu zmian i modernizacji w majątku. Sam pałac również przeszedł remont i w 1932 roku został przemalowany na kolor jasnobrązowy. Ostatnim właścicielem majątku do 1945 był Fridrich Flick. Pod koniec wojny w pałacu stacjonowały wojska radzieckie, co spowodowało zdewastowanie pałacu i ograbienie go z cennego wyposażenia. Po wojnie pałac służył jako mieszkania dla repatriantów, ośrodek kolonijny i biura PGR. W 1965 roku majątek został przejęty przez Wydział Rolnictwa WRN ze Szczecina, które założyło w pałacu Państwowe Technikum Rolnicze. Od 1983 roku Technikum zostało przemianowane na Zespół Szkół Rolniczych i tak funkcjonuje do dzisiaj.

Jeżeli chodzi o samą architekturę to pałac w Smolnicy zbudowany został w stylu neoklasycystycznym z elementami neobarokowymi. Jest to budynek dwukondygnacyjny z użytkowym poddaszem. W dłuższych elewacjach widzimy trzykondygnacyjne pseudoryzality zakończone trójkątnymi szczytami. Ryzality w różnych kształtach możemy też zobaczyć w częściach szczytowych. W bryle pałacu wyróżniają się też dwie wieże - jedna ośmioboczna, druga okrągła. W basztach znajdują się klatki schodowe. Do naszych czasów niewiele zachowało się z wyposażenia wnętrz. Najcenniejsze są dekoracje sztukatorskie dawnej sali balowej na parterze budynku.

Pałac można oglądać z zewnątrz.

Wokół pałacu rozciąga się dawny park dworski i powierzchni ok. 5,3 ha. Park został założony w XIX wieku. Znajduje się w nim wiele ciekawym gatunków krzewów i drzew. Wiele drzew liczy ponad 100 lat. W parku możemy zobaczyć kliny, lipy, dęby, jesiony, kasztanowce, graby. 

Pensjonat Nowy Młyn ** to obiekt hotelarsko-turystyczny położony w samym centrum miejscowości Namyślin gm. Boleszkowice. Obiekt oferuje bazę noclegową, restaurację oraz organizuje różnego rodzaju aktywny wypoczynek(kajaki, rowery, Nordick Walking, oraz organizację różnego rodzaju spotkań, szkoleń i imprez integracyjnych dla indywidualnych gości oraz firm i instytucji. Jest idealnym miejscem na wypoczynek w przepięknej scenerii natury, relaks i ucieczkę od miejskiego zgiełku i zmęczenia aby zregenerować siły i nabrać dystansu do problemów dnia codziennego.

Piaszczysta plaża położona w miejscowości Bystra, na wschodnim brzegu jeziora Dąbie.

Obiekt powstał w latach 30. XX. Składa się na niego sieć korytarzy, pomieszczeń oraz schronów znajdujących się pod ziemią. Przez lata był owiany tajemnicą, o jego istnieniu wiedzieli tylko oficerowie PRL. Od 2014 r. jest dostępny dla zwiedzających.

Podziemne Miasto na Wyspie Wolin zostało udostępnione do zwiedzania w maju 2014 roku. Jest to kolejne, po Muzeum Obrony Wybrzeża, przedsięwzięcie pasjonatów historii, stanowi ono filię muzeum. Po tym jak udało się odrestaurować i udostępnić zwiedzającym Fort Gerharda przyszła kolej na Podziemne Miasto.

Podziemne Miasto przez lata było tajnym obiektem militarnym, o którego istnieniu wiedzieli tylko najwyżsi rangą oficerowie PRL. To sieć podziemnych korytarzy o długości prawie kilometra, kilkudziesięciu pomieszczeń i kilku schronów ukrytych pod nadmorskimi wydmami. Budowa kompleksu rozpoczęła się w latach 30. XX wieku. Obiekty te stanowiły trzecią co do wielkości na polskim wybrzeżu baterię obrony wybrzeża. Do niedawna był to teren zarządzany przez wojsko i wstęp tutaj był niemożliwy.

Zwiedzanie kompleksu odbywa się w interaktywny sposób. Turyści organizowani są w plutony i pod czujnym okiem dowódcy ruszają w teren. Zwiedzanie obiektu to pełna atrakcji podróż w czasie. Jedną z atrakcji, poza spacerem kilometrowym tunelem łączącym schrony, jest w pełni wyposażony schron maszynowni, w którym część urządzeń jest jeszcze sprawna.

Obiekt nazywany jest świadectwem historii, które każdy powinien zobaczyć, a dla miłośników historii to co zobaczą pod ziemią bez wątpienia będzie prawdziwym skarbem.

Zwiedzanie kompleksu trwa około 90 minut. Wejście na teren odbywa się tylko z przewodnikiem. Ilość osób, które mogą jednorazowo wejść do podziemi jest ograniczona. Temperatura w obiekcie nie przekracza 10 stopni.

W ramach realizacji projektu pod nazwą Zachodniopomorski Szlak Żeglarski, gmina Wolin wybudowała port jachtowy. Jest on najmniejszym z zaplanowanych portów. Posiada pełne zaplecze sanitarno-techniczne. Jednorazowo basen jest w stanie pomieścić około 30 jednostek. Obiekt ten zaopatrzony został w punkt poboru wody i energii, punkt gastronomiczny, toaletę, prysznic, miejsce na grilla, parking oraz odbiór nieczystości płynnych z jachtu.

Zarządcą portu jachtowego jest Zakład Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej.

Przewozy turystów i rowerzystów  motorowym katamaranem pasażerskim o małym zanurzeniu, co pozwala dopływać do brzegu i oglądać urokliwe zakątki Zalewu. Wygodne tapicerowane kanapy zachęcą do relaksu i odpoczynku Odpinane osłony boczne pozwalają poczuć bryzę morską i opalać się w promieniach słonecznych. Zabieramy do 9-ciu pasażerów lub 6-ciu rowerzystów ze sprzętem. Przeprawa jest elementem szlaku rowerowego Blue Velo. 

Rezerwacja przeprawy:   telefoniczna, mailowa, poprzez formularz na stronie.

Przeprawę obsługują promy pasażersko-samochodowe typu „Bielik”, przystosowane do potrzeb osób z niepełnosprawnością.

Zasadnicza część miasta Świnoujście znajduje się na wyspach Wolin i Uznam. Aby dostać się do części miasta położonej na wyspie Uznam, należy skorzystać z przeprawy promowej.

Przeprawa Warszów obsługiwana jest przez promy pasażersko-samochodowe typu „Bielik”. Promy te dostosowane są do potrzeb osób niepełnosprawnych.

Przylądek tworzy pięć przystani kajakowych, zwanych zakątkami, położonych nad Zatoką Szkieletów. W każdym z nich zbudowano pomosty i wiaty. Dwa są dostępne tylko od strony wody, z pozostałych mogą korzystać także rowerzyści czy rolkarze.

Punkt mieści się w budynku Muzeum Regionalnego, w pobliżu mostu na rzece Dziwnej.

W Punkcie Informacji Turystycznej można pozyskać szczegółowe informacje dotyczące Wolina i regionu odnośnie atrakcji turystycznych, organizowanych imprez kulturalnych i sportowych, możliwości noclegowych, gastronomicznych itp. Dostępne są w sprzedaży różnorodne wydawnictwa związane z regionem, mapy, gadżety.

Informacje udzielane są w języku polskim, angielskim oraz niemieckim.

W południowej części miasta, przy ul. Rynek 15 odnajdziemy XV-wieczny ratusz. Gotycki budynek został wzniesiony w XIII wieku jako dom kupców. Na przełomie XIV i XV wieku obiekt został rozbudowany, a w XVI wieku dorobiono późnogotyckie ozdobne szczyty, sklepienie krzyżowe i siatkowe. Ratusz został wybudowany na rzucie prostokąta, budynek jest z czerwonej cegły pokrytej tynkiem. Dwukondygnacyjny obiekt jest podpiwniczony i zakończony dwuspadowym dachem pokrytym ceramiczną dachówką.

W części pomieszczeń odnajdziemy krzyżowo – żebrowe sklepienia, a w dawnej sali sądowej sklepienia siatkowe z polichromią z XVI wieku. Polichromie z motywami roślinnymi i geometrycznymi zostały odkryte podczas prac konserwatorskich, przeprowadzonych w latach 80. XX wieku.

Obiekt na przestrzeni wieków był wielokrotnie remontowany, przebudowywany i odbudowywany. Przez to budynek często zmieniał swój wygląd, ale w fundamentach ratuszu zachowała się jego najstarsza część. Gruntowne prace remontowe były wykonane po wojnie trzydziestoletniej, w drugiej połowie XVII wieku, na przełomie XIX i XX wieku. Ostatni znaczący remont został przeprowadzony na przełomie lat 80. i 90. XX wieku.

Ratusz pełnił wiele funkcji, a każda z kondygnacji była wykorzystywana do innych celów, w zależności od potrzeb mieszkańców. Sale były wykorzystywane w celach handlowych, urzędowych, religijnych czy sądowniczych. Do początków XIX wieku na parterze odbywały się jarmarki, po wojnie mieścił się tam karcer oraz posterunek policji. Obecnie ratusz służy administracji miejskiej. Na parterze odnajdziemy sale urzędników, na piętrze gabinet burmistrza oraz dużą salę, w której odbywają się sesje Rady Miasta i udzielane są ślubu cywilne.

Ratusz Nowy, zwany inaczej Ratuszem Czerwonym, powstał w 1879 r. Swoją konstrukcją nawiązuje do stylu gotyckiego. Obecnie pełni rolę siedziby dla wielu urzędów, m.in. Urzędu Morskiego.

Ratusz Nowy zwany także Ratuszem Czerwonym został wzniesiony w latach 1875 – 1879 według projektu szczecińskiego radcy Konrada Kruhla. Obiekt nawiązuje do stylu gotyckiego. Budowla została wzniesiona na skarpie, na planie prostokąta. Przy narożnikach i w centralnej części po stronie pl. Batorego znajdują się ryzality. Od wschodniej strony znajduje się taras i dwubiegowe schody – całość miała podkreślić funkcje reprezentatywne budowli.

Wejście od zachodu ozdobione jest arkadowym portykiem i rzeźbami na filarach, które symbolizują „Przemysł”, „Rolnictwo”, „Żeglarstwo” i „Wiedzę”. Obiekt jest zdobiony także balkonami i wieżyczkami. Wewnątrz obiektu odnajdziemy sklepienie krzyżowo-żebrowe. W budynku odnajdziemy także herb Szczecina z 1660 roku, który do Czerwonego Ratusza został przeniesiony ze starego ratusza. Budynek był siedzibą zarządu miasta do 1945 roku.

Dziś w budynku Czerwonego Ratusza mieszczą się m.in. Urząd Morski, Polska Izba Handlu Zagranicznego, Rada Morska przy Sądzie Wojewódzkim, Biuro Projektowe Budownictwa Morskiego, Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej.

Budynek ratusza został wpisany na wojewódzką listę zabytków w czerwcu 1993 roku. 

Powstały w 1809 r. budynek jest jednym z najstarszych w Świnoujściu. Dawniej był siedzibą władz miasta, dziś znajduje się w nim Muzeum Rybołówstwa Morskiego.

Ratusz zbudowano w latach 1805-1809. Jest to jedna z najstarszych budowli w Świnoujściu. Budynek trzykondygnacyjny z dachem naczółkowym, na który umieszczona jest sygnatura z galeryjką. W przeszłości budynek był siedzibą władz miejskich Świnoujścia. Aktualnie w dawnym ratuszu znajduje się Muzeum Rybołówstwa Morskiego. Przy wejściu do muzeum znajduje się herb Świnoujścia. Na jednej z ścian budynku znajduje się tablica upamiętniająca przyłączenie Świnoujścia do Polski.

Ruiny kościoła w Pargowie to pozostałość po pięknej XIV-wiecznej świątyni, która nie przetrwała do czasów współczesnych. Kościół wybudowany został na planie prostokąta. Była to świątynia salowa, murowana z kwadr granitowych. W późniejszym czasie od strony północnej dobudowana została do niej zakrystia. Do dziś zachowały się wyłącznie ściany kościoła, w których widoczne są otwory okienne i portale.  Dwa do dziś widoczne portale znajdują się od strony północnej i południowej. Od zachodu zaś w fasadę kościoła wkomponowany został pomnik nagrobny z piaskowca w formie portyku arkadowego. Jest to najciekawszy i najcenniejszy element tej budowli. Znajdowała się tam niegdyś tablica, po której dziś zostało już puste miejsce, a nad nią, co obserwować możemy do dziś – widniał i widnieje herb rodziny von Blumennthal. Świątynia funkcjonowała do roku 1945, a po II wojnie światowej zaczęła stopniowo popadać w ruinę. Urokliwe pozostałości po kościele otoczone są wybrakowanym, niewysokim kamiennym murem, porośniętym gdzieniegdzie bluszczem.

Na terenie przykościelnym znajdował się niegdyś cmentarz. Cmentarz ten powstał prawdopodobnie w I połowie XIX wieku. Znajdują się tutaj fragmenty płyt nagrobnych, elementy, na których niegdyś umieszczano żeliwne krzyże, a także dwa dość dobrze zachowane, choć obficie porośnięte bluszczem obramowania po grobowcach. Cały obszar porośnięty jest gęsto dziką roślinnością, spod której wyłaniają się relikty przeszłości. Ciekawie zdobione elementy nagrobne przyciągają uwagę odwiedzających te okolice.

Znajduje się tutaj także sporo dostojnych i wiekowych drzew.

Pod względem swoich walorów przyrodniczych oraz krajobrazowych, rzeka Płonia jest porównywana do Drawy, jednego z najpiękniejszych szlaków kajakowych w Europie i ma wiele z nią wspólnego, chociażby przelewanie się przez dużą ilość wielkich jezior (wystarczy wspomnieć, że jezioro Miedwie, przez które Płonia przepływa, jest zaliczane do największych jezior Polski).

Na rzece Płoni również przebiega szlak kajakowy o długości 65 km, rozpoczynający się od Niepołcka (most na drodze z Barlinka do jeziora Płoń). Szlak należy do łatwiejszych, choć trzeba się nastawić na momenty spływu, w których trzeba będzie przenieść kajak (zwłaszcza przy niższych stanach rzeki). Cała trasa przewidziana jest na 6 dni spływu, natomiast dla bardziej doświadczonych kajakarzy, pokonanie całego szlaku nie powinno zająć więcej niż 3 dni. Niestety, ale infrastruktura biwakowa dla uczestników spływów jest uboga, co znacznie ogranicza m.in. organizację większych spływów. Warto się zatrzymać w Kołbaczu, by zwiedzić budowle cystersów. Należy wspomnieć o roli zakonu w historii rzeki – cystersi sprowadzili się do Kołbacza w XII w. i na prawie 200 lat podpiętrzyli rzekę, co spowodowało powstanie żyznych ziem, nawożonych osadami rzecznymi. Później rzekę przekopano, powodując w dolnym odcinku obniżenie jej koryta.

Wiele osób ceni sobie spokój i ciszę, która nad rzeką jest przerywana tylko szelestem szuwarów i śpiewem okolicznego ptactwa. W wodach Płoni wędkarze znajdą wiele okazów ryb, zwłaszcza w jej dolnym biegu (poniżej jeziora Miedwie). Wśród takich gatunków, jak węgorz, kleń, szczupak, jaź, białoryb, pstrąg potokowy, można spotkać również suma oraz objętą całkowitą ochroną gatunkową kozę.

Płonia jest rzeką o wysokiej klasie czystości, ze spokojnym nurtem i  praktycznie przezroczystą taflą wody, która umożliwia podziwianie wielu okazów ryb i roślinności. Dno o charakterze piaszczysto-mulistym, porośnięte łagodnie falującymi wodnymi trawami, zbocza brzegów stosunkowo wysokie (90cm), porośnięte lasami. Wyjątkowości tej rzece i jej łagodności nadaje fakt ilości jezior, na jakie rzeka natrafia w swojej wędrówce. Dzięki nim rzeka nie wzbiera na wiosnę ani nie ma ogromnych spadów latem, zachowując swoją w miarę stałą linię brzegową.

Rzeka Tywa ma długość ok. 48 km i powierzchnię dorzecza 264,5 km². Przepływa przez 8 jezior rynnowych: Trzcińskie, Dołgie (Dłużyna), Grzybno (Leśne), Grodzkie (Zamkowe), Długie, Długie Bańskie (Dłużec), Mostowe, Święte. Charakteryzuje się stosunkowo dużymi spadkami i silnym prądem. Raz jest rzeką łąkową, raz leśną, a raz wręcz górską. Ta różnorodność pozwalała na budowę młynów, a także jazów i progów do celów melioracyjnych. Pozostało 29 takich budowli. Obecnie służą także do zaopatrywania w wodę systemów stawowych oraz jako niewielkie elektrownie (7 sztuk). Tywa jest niedużą rzeką. Średnia szerokość koryta to raptem 1 m w rejonie źródłowym i do 6 m w środkowym biegu rzeki. Poza tym jest płytka, maksymalna głębokość to 0,79 m w odcinku środkowym, a minimalna 0,18 m w obszarze źródłowym.

W ciągu ostatnich 200 lat dolina Tywy uległa dużym zmianom krajobrazowym. Została silnie przekształcona w latach 30. XX wieku, a następnie uległa ponownej renaturalizacji w okresie powojennym. Dzięki temu stanowi przykład dość dobrze zachowanego naturalnego systemu rzecznego. Wiąże się to jednak z tym, że Tywa jest trudno dostępna dla odwiedzających ją kajakarzy. Spływ tą rzeką nie należy do łatwych, dlatego nie nadaje się dla osób, które będą pierwszy raz zasiadać w kajaku. Jedynie w górnym biegu jest stosunkowo łatwa i bezpieczna. Jednak wiele czynników sprawia, iż jest bardzo uciążliwa. Między innymi przyczynami są zarastanie połączeń między jeziorami, zazwyczaj niski stan wody oraz częste przenosiny kajaka przy okazji byłych młynów, zwalonych pni i innych przeszkód. Jeśli kogoś Tywa jeszcze nie zniechęciła to warto wybrać się na spływ zimą i wczesną wiosną, gdyż wtedy poziom wód jest najwyższy. Na przepłynięcie całości trzeba przeznaczyć ok. 4-5 dni. Po drodze warto zobaczyć ruiny zamku joanitów w Swobnicy, XIII-wieczny kościół z ciosów granitowych w Baniach, czy dwór w Tywicy.

Stacja położona w dzielnicy Warszów na wyspie Wolin, w prawobrzeżnej, przemysłowej części miasta, w pobliżu przeprawy promowej do centrum oraz dworca autobusowego.

Jednoperonowa stacja na wyspie Uznam. Odjeżdżają z niej pociągi kolei niemieckich. Stacja leży w lewobrzeżnej części miasta i nie ma połączenia z polską siecią kolejową.

Stacja kolejowa Świnoujście Centrum znajduje się po polskiej stronie wyspy Uznam, przy Osiedlu Posejdon.

Na stacji kolejowej Świnoujście Centrum znajduje się jeden peron. Stanowi on przedłużenie linii kolejowej od przystanku Ahlbeck Grenze.

Widok ogólny na dworzec kolejowy wraz z otoczeniem zielonym.

Stawa o wysokości 10 m została zbudowana w 1874 r. Jest elementem nabieżnika, który wskazuje wejście do portu w Świnoujściu. Stawa Młyny znajduje się także w logo Świnoujścia.

Stawa jest znakiem nawigacyjnym, naprowadzającym na szlak wodny wiodący korytem rzeki Świny. Stawa powstała w latach 1873-1874 w ramach modernizacji toru wodnego. Projektantem stawy był radca budowlany Severin, który nadał jej charakterystyczny kształt wiatraka. Budynek ma wysokość 10 metrów i jest pomalowany na biało. Stawa jest cały czas użytkowana. Od strony morza na jej szczycie od zmroku pulsuje światło, które wskazuje żeglarzom właściwą drogę do portu. Dzięki niegasnącej popularności stawa stała się częścią oficjalnego logo Świnoujścia, w związku z czym można ją zobaczyć na pocztówkach czy okładkach przewodników i folderów.

Zdjęcie wykonane współcześnie z parkingu przy ul. Kościuszki, w pobliżu Przystani Stepnica. Na drugim planie widoczna restauracja „Panorama”, istniejąca do dziś.

Nieistniejące już dzisiaj molo w Świnoujściu. Budowę konstrukcji rozpoczęto w roku 1897, lata jej świetności minęły wraz z zakończeniem I wojny światowej. W 1922 r. w wyniku sztormu molo zostało poważnie uszkodzone, a następnie rozebrane.

Zdjęcie archiwalne przedstawiające Teatr Miejski – w latach swojego istnienia uważany za jeden z nowocześniejszych obiektów na terenie ówczesnych Niemiec. W czasie II wojny światowej został on nieznacznie uszkodzony, pomimo szans na odbudowę wyburzono go w 1954 r. Po lewej stronie widoczny kościół pw. świętych Piotra i Pawła, a po prawej wieża Zamku Książąt Pomorskich.

Widok z obecnego Mostu Długiego w stronę centrum, w tle Bazylika Archikatedralna pw. św. Jakuba. Zdjęcie archiwalne z ok. 1905 r.

Widok z jednego z tarasów przy Wałach Chrobrego, zwanych dawniej jako Tarasy Hakena, nazwanych tak na cześć nadburmistrza Szczecina, z którego inicjatywy w latach 1902–1921 zostały one wzniesione.

Brama prowadząca na dziedziniec Zamku Książąt Pomorskich z obecnej ul. Kuśnierskiej.

Zdjęcie współczesne przedstawia plac w centrum osiedla Dąbie, przy ul. Emilii Gierczak z pomnikiem poświęconym „Poległym w Walce o Wyzwolenie Dąbia”. Przed 1945 r. w tym miejscu znajdował się miejski rynek z ratuszem i pomnikiem poświęconym poległym w I wojnie światowej żołnierzom niemieckim.

Mozaiki nawiązują przede wszystkim do historii i tradycji Szczecina, niektóre z nich są kompozycjami abstrakcyjnymi. Można je znaleźć w kilkudziesięciu miejscach, m.in. w obiektach użyteczności publicznej, kościołach i prywatnych budynkach.

Obecnie Otoki są administracyjną częścią Lubanowa, od centrum wsi oddalone są 800 metrów na wschód. W 2013 roku na terenie Otoków mieszkało 5 osób.

W Otokach jedynym zabytkiem jest XIX-wieczny wiatrak holenderski. Budowla została wzniesiona w latach 70, obiekt został wybudowany najprawdopodobniej pomiędzy 1871 roku, a 1888 rokiem – w 1871 roku nie pojawiają się jeszcze żadne wzmianki dotyczące wiatraka, zaś na mapach z 1888 roku już odnajdziemy ten budynek. Według ustnych przekazów wiatrak działał tylko do przełomu XIX i XX wieku, wówczas na potrzeby wsi wystarczająca była praca istniejących młynów – dolnego i górnego, wybudowanego w 1895 roku. Po 1945 roku wiatrak został ponownie uruchomiony przez polskiego młynarza i działał do 1960 roku. Przez kolejne 30 lat obiekt był nieużywany i popadał w ruinę. Dopiero w 1990 roku budynek został wykupiony przez prywatnego inwestora.

Wiatrak holenderski w Otokach został wybudowany na planie okręgu o średnicy 815 cm. Obiekt ma charakterystyczną dla tego typu wiatraków bryłę w formie ściętego stożka. Jeszcze w latach 80. XX wieku całość była nakryta dwunaczółkowym dachem. Pierwotnie obiekt (łącznie z dachem) miał 1100 cm wysokości. Budowla została wzniesiona z czerwonej cegły. Wewnątrz budynek był podzielony drewnianymi stropami belkowymi na trzy kondygnacja. Na samej górze znajdowały się mechanizmy obrotowe czapy i część urządzeń transmisyjnych. Dziś z wyposażenia wiatraka zachowało się niewiele: drewniany wał sztorcowy na posadzce, metalowe koło trybowe na belkach stropowych, fragmenty odsiewacza cylindrycznego i dwa kamienie mlewnika o średnicy 145 cm.  

Zbudowany na planie koła wiatrak powstał w 1850 r. Jest to charakterystyczny punkt na mapie Wolina, obecnie jednak niedostępny do zwiedzania.

Wiatrak holenderski został wybudowany w 1850 roku. Budowla posiada trzy kondygnacje, jest zbudowana na planie koła. Obiekt oraz jego otoczenie zostały wpisane do rejestru zabytków województwa zachodniopomorskiego.

Wiatrak holenderski to punkt, którego nie można pominąć zwiedzając Wolin. Jest to budowla charakterystyczna dla Wolina, znana z widokówek. Wiatrak i jego malownicze otoczenie tworzą kompozycję wartą uwiecznienia.

Okazałą budowlę można podziwiać z zewnątrz. Wnętrza obiektu z założenia są niedostępne, jednak czasami, dzięki uprzejmości sympatycznego gospodarza, można je zobaczyć. Podobny obiekt można znaleźć w oddalonej o ok. 4 km na północny-wschód miejscowości Sułomino. Woliński wiatrak to jeden z punktów geocachingu.

Widok na Wolin i kościół pw. św. Mikołaja Biskupa istniejący do dziś. Współczesne zdjęcie wykonane z brzegu Dziwnej przy Centrum Słowian i Wikingów.

Od pierwszej połowy XIII wieku Swobnica wraz z okolicznymi terenami należała do zakonu templariuszy, którzy swą główną siedzibę mieli we wsi Rurka. Po likwidacji zakonu w 1312 roku majątek templariuszy został przejęty przez jonitów, którzy przez konflikt z mieszkańcami Rurki i okolicznym rycerstwem byli zmuszeni opuścić przejęty majątek w Rurce i przenieść się do pobliskiej Swobnicy.

Czerpiąc doświadczenia z Rurki zakonnicy zdecydowali się wznieść bardziej obronny obiekt. W 1377 roku joannici mieli już pozwolenie na budowę. Zamek w Swobnicy został wybudowany pod koniec XIV wieku. Ceglana budowla została stworzona na planie kwadratu i otoczona 15-metrowym murem, dodatkowo przy bramie postawiono 35-metrową wieżę, która wzmocniła fortyfikacje majątku.

Po wojnie trzydziestoletniej zamek został przejęty przez szwedów, a w 1680 roku obiekt kupiła żona elektora brandenburskiego. Na jej polecenie budowla została przebudowana w trzyskrzydłową, barokową rezydencję myśliwską. W czasie modernizacji obiektu rozebrano zachodni odcinek muru obronnego, wraz z bramą, zaś w pozostałych częściach utworzono otwory okienne. Mimo remontu nowi właściciele zachowali ceglaną elewację oraz wieżę – do której doprowadzono schody z poziomu dziedzińca (wcześniej wejście na wieżę było możliwe jedynie z ganku strzelniczego, który znajdował się na wysokości 16 metrów). Zamek pozostał w rękach Hohenzollernów do 1945 roku.

Po zakończeniu II wojny światowej zamek został okradziony, w późniejszym czasie obiekt był wielokrotnie dewastowany przez „poszukiwaczy skarbów”, którzy m.in. przebijali kominy w zamku. W czasie PRL zamek pełnił funkcję siedziby PGR, które najpierw miało tutaj swoje biura, a następnie utworzyło w zamku spichlerz. W 1993 roku obiekt został kupiony przez prywatnego inwestora z Belgii, który miał go wyremontować. W 2008 roku zawaliło się najstarsze skrzydło obiektu. W 2011 roku gmina Banie odzyskała zabytek, rok później wyremontowano wschodnie skrzydło zamku i dach. W 2013 roku zakończył się remont wieży.

Zamek jest otoczony 2,5 ha parku krajobrazowego z XIX wieku, z bogatym drzewostanem. Na liście zabytków zamek jest od marca 1957 roku. Od sierpnia 2009 roku działa Stowarzyszenie Zamek Swobnica, którego głównym zadaniem jest odratowanie zabytku.  

Przystań położona w okolicy ujścia Chełszczącej do jeziora Dąbie, na terenie Sadlińskich Łęgów. Może w niej cumować osiem kajaków.

Conocne iluminacje.

Zatoka Szkieletów znajduje się w południowo-wschodniej części jeziora Dąbie, otaczają ją łąki zwane Sadlińskimi Łęgami. Żartobliwa nazwa została nadana temu miejscu przez szczecińskich żeglarzy.

Budynek dawnej komendantury garnizonu wojskowego został zaprojektowany w 1865 roku przez radcę budowlanego Behnke i jeszcze tego samego roku rozpoczęto budowę fundamentów pod obiekt. Całość wraz z ogrodem została oddana w 1867 roku. Ponieważ zabudowa miała pełnić ważną rolę podjęto decyzję o jego budowie przy jednym z dwóch głównych placów Nowego Miasta.

Na początku XX wieku budynek komendantury został przekazany w ręce miejskie. Władze podjęły decyzję o remoncie i przebudowie obiektu. Po 1945 roku budynek stał się siedzibą Centrali Rozpowszechniania Filmów, czyli Film-Artu. Dziś w budynku znajdują się kancelarie adwokackie, prywatne firmy i Browar Stara Komenda, który funkcjonuje od 2011 roku.

Kompleks został wpisany na wojewódzką listę zabytków w styczniu 1997 roku.  

Pierwsze wzmianki na temat wsi pojawiły się w XIV wieku, a dokładnie w 1337 roku, gdy była ona własnością książęcą. W XV wieku połowa wsi należała do rodu von Werbenów, zaś druga część z siedzibą rycerską była w rękach rodu von Ellingenów.

Pod koniec XV wieku wieś została przejęta przez rodzinę von Sydowów, w 1590 roku Kaspar von Sydow wybudował w Gogolicach rezydencję, która przetrwała do 1880 roku. Do dziś we wsi możemy podziwiać natomiast zabudowania, które powstały w XVIII wieku.

Dwór w Gogolicach został wybudowany w drugiej połowie XVIII wieku. W jego skład wchodzi dwukondygnacyjna rezydencja. Budynek został stworzony w stylu neoklasycystycznym. Główny obiekt ma dwa skrzydła. Zachodnie powstało na rzucie prostokąta, jego szczyt zdobi dach naczółkowy. Skrzydło wschodnie zostało zbudowane na rzucie zbliżonym do kwadratu, kończy je dach kopertowy. Obiekt był przebudowany w 1845 roku i ponownie w pierwszej połowie XX wieku.

Obecnie obiekt został pozbawiony zewnętrznych detali architektonicznych, wnętrze budynku zostało dostosowane do potrzeb mieszkańców. Dziś w dworze znajdują się prywatne mieszkania. Obok dworu zachowały się również XVIII-wieczne zabudowania folwarczne, w skład których wchodzi stajnia zbudowana z czerwonej cegły z wysoką wieżą w centralnej części budowli, obora i dziedziniec gospodarczy. Obok zabudowań znajduje się także częściowo zdewastowany park dworski z ciekawym drzewostanem, wśród którego odnajdziemy takie drzewa jak dęby i buki.

XVIII-wieczne zabudowania w Gogolicach zostały wpisane na listę zabytków w listopadzie 2011 roku. Obiekt jest dostępny tylko z zewnątrz.  

Ptak nieco większy od bociana, z charakterystycznym pióropuszem na ogonie. Osiedla się na terenach podmokłych, w ostatnich latach coraz bliżej siedzib ludzkich. Żywi się głównie roślinami lub niewielkimi zwierzętami. Wydaje charakterystyczny dźwięk, tzw. klangor.