Wiejce założono na początku XVIII wieku w czasie zagospodarowywania nadwarciańskich bagien. Pierwszymi znanymi właścicielami byli Kwileccy. W 1793 r. wieś została włączona do Prus. Od r. 1807 stanowiła część Księstwa Warszawskiego, by w r. 1815 ponownie wejść w skład państwa pruskiego.
W okresie Wielkiego Księstwa Poznańskiego (1815-1848) miejscowość należała do wsi większych w ówczesnym pruskim powiecie Międzyrzecz w rejencji poznańskiej[2]. Wiejce należały do okręgu międzychodzkiego tego powiatu i stanowiły odrębny majątek, którego właścicielem był wówczas Koch[2]. Według spisu urzędowego z 1837 roku wieś liczyła 197 mieszkańców, którzy zamieszkiwali 16 dymów (domostw)[2][3].
W I połowie XIX w. Wiejce należały do właścicieli Goraja, a następnie do majora von Jena-Kothen, który wybudował tu folwark i nieduży dwór z parkiem. W XIX w. funkcjonowała w Wiejcach duża huta szkła. Kolejni właściciele wsi rozbudowali dwór, który w latach 30. XX wieku przybrał formę neobarokowego pałacu. W 1945 r. wieś przyłączono do Polski, zaś jej ludność wysiedlono do Niemiec. W pałacu mieściła się szkoła, ośrodek kolonijny, a po przebudowie w latach 2001-2003 luksusowy hotel i centrum konferencyjno-rekreacyjne.
Mierzyn.
We wsi, na wschodnim brzegu jeziora Mierzyńskiego, rozwinął się duży ośrodek wypoczynkowy - "Mierzyn Ustronie", zlokalizowany przy drodze wojewódzkiej nr 160. Zabudowa mieszkaniowa stałych mieszkańców Mierzyna, rozwinęła się zaś niedaleko zachodniego brzegu jeziora, przy drodze wojewódzkiej nr 199.
Pobierz trasę w aplikacji
Wpisz kod w wyszukiwarce
Skomentuj