Atrakcje przyrodnicze okolic Rekowa i Płotowa

Płoczyca jest niewielkim (6,9 ha), dość głębokim (10,5 m) bezodpływowym jeziorem ze stromo opadającym dnem i zmiennym poziomem wód. Zmienność poziomów wód przyczynia się do rozwoju roślinności torfowiskowej, zobaczymy tu więc mchy torfowce, rosiczkę okrągłolistną, rosiczkę pośrednią. Atrakcją jest widłaczek torfowy, bardzo rzadko spotykany na tych terenach. Wzdłuż linii brzegowej oprócz roślinności torfowiskowej występują tutaj również niskie szuwary, w których dominują sity, turzyce i ponikło błotne. Roślinność podwodna jest bardzo zróżnicowana w zależności od głębokości. W najpłytszej wodzie (do 1,5 m) rośnie lobelia i brzeżyca, głębiej poryblin, a najgłębiej (do 9 m) mszaki, głównie zdrojek wodny. W Płoczycy rosną również dwie inne rośliny typowe dla tego rodzaju jezior: brzeżyca jednokwiatowa i poryblin jeziorny. Woda w jeziorze jest dobrze natleniona, lekko kwaśna (pH 5,7) i zawiera niewiele rozpuszczonych soli. Płoczyca jest zatem jeziorem jałowym, czyli oligotroficznym. Mała ilość zawiesiny organicznej oraz glonów sprawia, że jej woda jest wyjątkowo przejrzysta i ma szmaragdowe zabarwienie.

Stoimy na polanie, na której jeszcze w latach 70. XX w. znajdowały się gospodarstwa, staw i pola uprawne (zostały one już zalesione i porośnięte przez młodniki sosnowe). W centrum polany rośnie okazały świerk o pniu osobliwie zniekształconym u podstawy, wielka jabłoń, dwa klony i lipa. Na skraju polany zobaczymy liczne drzewa i krzewy owocowe. Obok rosną krzewy ozdobne, takie jak lilak zwyczajny, powszechnie znany jako bez, a także śnieguliczka biała. Miejsce to ma szczególny urok w maju, kiedy stare drzewa owocowe toną w kwiatach. Z kolei latem i jesienią można skosztować ich owoców. Z dawnych zabudowań pozostały jedynie resztki fundamentów, kamiennych podmurówek, które najłatwiej znaleźć kierując się w stronę lilaka i śnieguliczki.

Przystanek usytuowany jest na mineralnym wzniesieniu, które dzieli torfowisko na dwie części. Torfowiska są zazwyczaj niewielkie (zwykle kilkuhektarowe) i znajdują się w bezodpływowych, często stromych i głębokich zagłębieniach. Czerpią wodę głównie z opadów lub spływów powierzchniowych z otaczających zboczy. Torfowiska zasilane wyłącznie przez wody opadowe określa się jako wysokie. Jest to królestwo mchów torfowców. Na mszarach rośnie wiele gatunków tych roślin, tworzących charakterystyczne barwne plamy: zielone, żółto-brązowe, brązowe i czerwonawe. Razem z kwitnącymi roślinami kwiatowymi, torfowce tworzą jedyny w swoim rodzaju widok. Późną wiosną jest tu biało od kwitnących wełnianek znanych na Kaszubach pod nazwą „białe błoto”, jesienią zaś fioletowo od wrzosów. Na płaskich dywanach torfowców i u podstawy niewielkich wyniesień można się natknąć na owadożerne rosiczki. Niewielkie wyniesienia zajmuje przede wszystkim wełnianka pochwowa. Od strony mineralnego podłoża rosną niskie wierzby: szara i uszata. W niewielkim zbiorniku wodnym zobaczymy grzybienie białe, rdestnice pływające oraz owadożerne pływacze.

Przystanek, a zarazem punkt widokowy, znajduje się na niewielkiej polanie na samym szczycie Góry Siemierzyckiej. Wyniesienie to jest usytuowane na południowym skraju wielkiego wału czołowomorenowego. Na południe od Rekowa teren obniża się i spłaszcza, przechodząc z wolna w rozległą i piaszczystą równinę sandrową, opanowaną współcześnie przez bory sosnowe. Na północ od Rekowa, w stronę Bytowa, teren jest pagórkowaty, a gleby gliniaste, ciężkie i zajęte przez lasy liściaste i mieszane. Góra Siemierzycka (256 m n.p.m.) to najwyższe wyniesienie na Pojezierzu Bytowskim i druga co do wysokości kulminacja wzgórz morenowych na Pomorzu, po Wzgórzach Szymbarskich z Wierzycą na Pojezierzu Kaszubskim. Obecnie stoi tu nowa wieża widokowa, z której można podziwiać przepiękną panoramę tej krainy.

Zobaczymy tu las typowy dla czołowomorenowych obszarów Pomorza. Podstawowym gatunkiem drzewa w takim lesie jest buk. Spora warstwa liści bukowych, która zalega na podłożu rozkłada się bardzo powoli. Dodatkowo niekorzystne warunki świetlne w czasie sezonu wegetacyjnego hamują rozwój roślin kwiatowych i zarodnikowych. Taki wariant buczyny wykształca się na ubogich glebach gliniastych i nazywany jest kwaśną buczyną. (O wiele bujniejsze runo jest w tzw. żyznej buczynie). Jeszcze do niedawna w okolicach Rekowa dominowały buczyny, a także dąbrowy z niewielką domieszką buka i sosny (tzw. buczybrowy). Obecnie, co nie trudno zauważyć podczas wędrówki, najwięcej jest tu drzewostanów sosnowych. Jest to efekt prowadzonej w przeszłości gospodarki leśnej.