Murowany kościół Św. Macieja Apostoła w Andrychowie pochodzi z 1646 roku, ale później był kilka razy rozbudowywany, kiedy powstały m.in. kaplice. Jest to trójnawowa, orientowana budowla, z dostawioną wieżą od strony zachodniej.
Klasycystyczny, parterowy, murowany dwór jest podpiwniczony, przykrywają go niskie dachy siodłowe. Obecnie na planie podkowy. Część środkową zdobi portyk z czterema kolumnami doryckimi i trójkątnym frontonem w którym znajdują się herby: "Jastrzębiec" h. Bobrowskich i "Poraj" rodziny Męcińskich z których pochodziła żona Stefana Bobrowskiego. Od tyłu posiada wydatny ryzalit. Okna duże, półkolisto zamknięte lub prostokątne. Od południowego zachodu znajduje się narożnikowa baszta.
Pałac zbudowano w 1882 r. i nawiązuje on do neogotyku angielskiego. Charakteryzuje się malowniczą, urozmaiconą i rozczłonkowaną bryłą. Założony został na rzucie złożonego wieloboku. Korpus główny, na planie zbliżonym do kwadratu, został wzbogacony dwoma ryzalitami. W ryzalicie południowym umieszczono główne wejście do budynku, a w północnym - taras, poprzedzony szerokimi schodami ogrodowymi. Trzy narożniki budowli zaakcentowano wieżami, zróżnicowanymi zarówno pod względem kształtu, jak i wysokości
Jest to piętrowa rezydencja szlachecka o cechach obronnych.
Pierwszy renesansowy dwór powstał w początkach XVII wieku. W połowie XVII wieku dwór został przebudowany przez rodzinę Stokowskich herbu Drzewica na niewielkie założenie pałacowo-ogrodowe. W 2008 roku przeszedł w ręce prywatne. Został przeprowadzony remont, który przywrócił jego dawną funkcję mieszkalną.
Dwór niedostępny do zwiedzania, otoczony wysokim murem i ścianą zieleni
Dwór zbudowany w latach około 1820- 1830 na miejscu wcześniejszego, drewnianego dworu w prawdopodobnie na zlecenie Bobrowskich lub Tomkowiczów. W latach 1886-1920 w dworze mieściła się szkoła rolnicza. Ostatnimi przed wojną właścicielami dworu była rodzina Czeczów. Dwór spłonął w 1940 roku, ale został odbudowany. Dwór jest we władaniu Gminy Porąbka, ale spadkobiercy dawnych właścicieli domagają się jego zwrotu.
Jezioro Czanieckie to zbiornik retencyjny wody pitnej na Sole o powierzchni 45 ha, powstały w wyniku budowy zapory w Czańcu. Całkowita pojemność wynosi 1,3 mln m³, a maksymalna głębokość 6,5 m. Stanowi rezerwuar wody pitnej m.in. dla miast Katowice, Tychy i Bielsko-Biała – woda jest na miejscu uzdatniana. Na zbiorniku jest zakaz jakichkolwiek sportów wodnych i gospodarki rybackiej etc.
Zapora wodna leży powyżej miejscowości Porąbka. Zbudowana została wg projektu Gabriela Narutowicza i Tadeusza Baeckera przez spółkę polsko-francuską. Długość zapory wynosi 260 m, wysokość - 37. Elektrownia wodna przy zaporze tworzy kompleks wraz z elektrownią typu szczytowo-pompowego zbudowaną w 1979 roku na pobliskiej górze Żar.
Jezioro Międzybrodzkie jest sztucznym jeziorem na rzece Sole. Powstało poprzez spiętrzenie wód przez zaporę wodną w Porąbce. Zbiornik wzniesiono w 1937 roku do celów przeciwpowodziowych. Obecnie jezioro pełni funkcję rekreacyjną, ale i energetyczną ponieważ po wybudowaniu tutejszej elektrowni, siła wody wykorzystywana jest do produkcji energii. W okolicy powstały liczne ośrodki wypoczynkowe, stanice wodne, wypożyczalnie sprzętu wodnego; wiodą tu szlaki turystyczne na szczyty Beskidu Małego.
Powierzchnia jeziora wynosi 3,8 km kwadratowych, zaś jego pojemność to 26,6 mln m sześciennych. Jezioro ma kształt podłużny, jego długość wynosi ok. 5 km. Jest drugim w kolejności jeziorem zaporowym na rzece Sole, pomiędzy Jeziorem Żywieckim a Jeziorem Czanieckim, należącym do systemu zbiorników wodnych tworzących tzw. Kaskadę Soły.
Zabytkowa kaplica i drewniana dzwonnica w Czernichowie to jedne z charakterystycznych dla beskidzkiego krajobrazu obiektów sakralnych. Kaplica pochodzi z XVIII wieku, jest murowana i przykryta dachem z gontami. Drewniana dzwonnica ma konstrukcję słupową; pochyłe ściany oszalowano deskami. Wieżę chroni gontowy dach z latarnią, w której widać dzwon o ciekawej historii. Od strony drogi, nad drzwiami wygospodarowano miejsce na kapliczkę z figurą Matki Bożej.
Z nieznanej mi przyczyny kapliczka oraz dzwonnica zostały zasłonięte.
Od tego miejsca na drodze prowadzone są intensywne roboty drogowe i utrudnienia związane z wprowadzaniem co kilkaset metrów ruchem wahadłowym. Taka sytuacja panuje aż poza zaporę w Tresnej
Ziemną zaporę wodną, w wyniku budowy której powstało Jezioro Żywieckie, wzniesiono w latach 1960-66. Długość zapory wynosi 310 m, a wysokość - 39 nad dnem doliny. Elektrownia zainstalowana przy zaporze ma moc 21 MW.
Jezioro Żywieckie powstało w latach 60-tych XX w., poprzez spiętrzenie wód rzeki Soły, której dolina przegrodzona została zaporą. Południowy kraniec jeziora, położony na terenie Kotliny Żywieckiej, sięga niemal w rejon śródmieścia Żywca. Północna część jeziora (w rejonie zapory) zajmuje wąską dolinę, wcinającą się w zbocza Beskidu Małego. Zbiornik Żywiecki pełni rolę energetyczną, przeciwpowodziową oraz turystyczno-rekreacyjną.
XVII-wieczny kościół, będący efektem rozbudowy wcześniejszej kaplicy i w późniejszych wiekach przebudowywany, to obiekt o konstrukcji zrębowej, z drewna modrzewiowego. Świątynię otaczają soboty. Jest to jeden z największych kościołów drewnianych na obszarze polskich Beskidów.
budynek kościoła stoi na wzniesieniu, do którego prowadzą schody z 1845 roku, skąd roztacza się piękna panorama na Beskid Żywiecki.
Dwór w Łodygowicach powstał w 1630 r. jako murowana budowla obronna i zastąpił istniejący w tym miejscu stary, drewniany dwór. Funkcje obronne utracił w związku z nabyciem go w 1866 r. przez ród Klobusów, którzy przebudowali go w stylu neogotyckim. Dwór był w posiadaniu rodu Klobusów do śmierci jej ostatniego przedstawiciela w 1942 r. Po wojnie majątek został znacjonalizowany, w dworze mieściła się m.in. szkoła rolnicza. W 1991 r. dwór przejęła gmina i po przeprowadzeniu remontu w 2014 r. został zaadaptowany na placówkę kulturalną.
Wody jeziora spowodowały zalanie terenów, na których leżały wcześniej miejscowości (lub też części miejscowości) Zarzecze, Tresna, Zadziele i Stary Żywiec. Zbiornik wodny ma pojemność całkowitą 94,6 mln m. sześc. Wody jeziora przy minimalnym poziomie spiętrzenia sięgają wysokości 321 m n.p.m., przy poziomie normalnym – 343 m, przy maksymalnym zaś – 345. Długość jeziora (przy normalnym poziomie spiętrzenia) wynosi ok. 6,5 km, a jego szerokość w centralnej części - ok. 2,5 km. Głębokość maksymalna zbiornika to prawie 27 m.
Kościół Świętego Krzyża wzniesiono w końcu XIV wieku w stylu gotyckim. Dawna nawa została zastąpiona obecną, znacznie obszerniejszą, a w 1690 roku powiększono również prezbiterium.
W XVIII wieku kościółek w Żywcu przebudowano w stylu barokowym, a w 1910 roku dobudowano jeszcze wieżę.
Stary Zamek znajduje się w centrum Żywca, w pobliżu pałacu i katedry Narodzenia NMP, u wlotu do wspaniałego zabytkowego parku zamkowego, zwanego też Parkiem Habsburgów. Zamek nosi nazwę Stary, bowiem naprzeciw niego stoi tzw. Nowy Zamek czyli Pałac Habsburgów.
Najstarsze, gotyckie założenie zamkowe w Żywcu powstało w XV wieku i składało się z wieży mieszkalnej, drewnianych zabudowań oraz płytkiej fosy. Później, jeszcze w tym samym stuleciu, za czasów Komorowskich, budowla stała się obronną fortecą, z czterema wieżami mieszkalnymi, dziedzińcem oraz murami obronnymi z basztami narożnymi. Pod koniec XVI wieku warownia została przebudowana i nabrała cech renesansowej rezydencji z krużgankami i attykami. Kolejne przebudowy z zachowaniem stylu eleganckiej rezydencji przeprowadzili Wielopolscy (w stylu barokowym) i Habsburgowie, którzy nadali zamkowi dzisiejszy kształt.
Piękny, klasycystyczny, parterowy pałac w Żywcu pochodzi z XVIII wieku i nazywany jest Nowym Zamkiem. W XIX wieku wcześniejszy pałac przebudowali Habsburgowie, nadając budowli obecny kształt.
Piękny, zadbany i zrewitalizowany park w Żywcu zachęca do spacerów, a na wysepce, na którą prowadzą kamienne mostki, stoi ciekawy Domek Chiński z XVIII wieku, w którym mieści się dziś kawiarnia.
Zabytkowa konkatedra w Żywcu pochodzi z I połowy XV stulecia. Jest budowlą późnogotycką, rozbudowaną w okresie renesansu. Należy do najcenniejszych obiektów w kraju, z doskonale zachowanymi elementami sakralnej architektury renesansowej. Wystrój wnętrze zawiera również elementy baroku.
Zdecydowałem się posilić w tym lokalu na żywieckim Rynku gdyż reklamował się, że w ofercie ma pyszne dania regionu, oryginalne produkty, wyjątkową atmosferę. Dla mnie dodatkowym atutem był ogródek w którym można było zjeść. Niby wszystko się zgadzało jednak trzeba się tam uzbroić w cierpliwość w oczekiwaniu na posiłek. No i mój strój rowerowy trochę odbiegał od średniej:)
Rynek w Żywcu to główny plac w mieście, znajdujący się nieco na zachód od zamku. Rynek otaczają ładne kamieniczki, nad którymi góruje charakterystyczny Ratusz. Został zbudowany w 1868 r., swoją architekturą – łączącą neorenesans i neomauretanizm – przypomina synagogę.
Pierwsza świątynia została wzniesiona w 1701 roku jako drewniana, niewielka kaplica a w latach 1850–1856 kościół ten został zastąpiony nową, murowaną budowlą. Świątynię wzniesiono z funduszy pochodzących ze składek żywieckich mieszczan.
W kościele znajdowały się zabytkowe obrazy, relikwiarze, a także epitafium Andrzeja Komonieckiego, zostały jednak przeniesione do Muzeum Miejskiego w Żywcu.
Pałac Kępińskich w Żywcu Moszczanicy swoją historię rozpoczyna w latach 20-tych XIX kiedy Ignacy Zieliński w tym miejscu wzniósł murowany dwór. W 1905 roku majątek przechodzi w ręce prawnika Władysława Kępińskiego, który po przebudowie w latach 1910-12, czyni z niego okazałą rezydencję, a wokół pałacu powstaje park. W 1934 roku gościem pałacu był marszałek Józef Piłsudski. Po wojnie w pałacu funkcjonowała szkoła rolnicza
Dwór w Rychwałdzie koło Żywca pochodzi z XIX wieku. Zabytkowe zabudowania utrzymane w stylu klasycystycznym otoczone są rozległym, zabytkowym parkiem kryjącym ciekawe okazy starodrzewia.
Drewniana kaplica w Rychwałdzie wzniesiona została w 1757 roku, a do jej budowy użyto materiału rozbiórkowego, pochodzącego ze starego kościółka w Gilowicach (wzniesionego w roku 1635). Kaplica jest budowlą orientowaną, o konstrukcji zrębowej. Przykryta jest obecnie gontowym dachem, nad którym wznosi się wieżyczka sygnaturki, zwieńczona stożkowym hełmem z latarnią. Budynek, bez wyodrębnionego z nawy prezbiterium, jest zamknięty trójbocznie. Nie posiada wewnątrz wyposażenia.
Po uciążliwym podjeździe na przełącz można tu się posilić czy nawodnić a nawet skorzystać ze spa
Skomentuj