Pierwszy kościół w Iwanowicach ufundowany został w 1293 roku. Obecny, trzeci już kościół zbudowany został w 1745 r. Kościół św. Trójcy zbudowany jest w konstrukcji zrębowej o ścianach pionowo oszalowanych z listowaniem i ze stromym dachem pokrytym blachą. Posiada dwie wieże o konstrukcji słupowo-ramowej. Szczyty zwieńczone są hełmami kopulastymi z pozornymi latarniami, a pomiędzy nimi znajduje się kruchta. Do prezbiterium została dobudowana murowana zakrystia, dawniej spełniająca rolę skarbczyka, i kaplica św. Anny Samotrzeć, która pierwotnie była zakrystią.
Kościół stał już w roku 1326 a ufundował go prawdopodobnie w 1312 r. Petrazy Brandys, kawaler maltański.
Gotycki, murowany z cegły kościół jest jednonawowy, z prostokątnym prezbiterium i przybudowaną do niego zakrystią i południowa (późniejszą) kruchtą. Od zachodu dostawiona jest druga, neogotycka kruchta. Nad prezbiterium jest sklepienie krzyżowo-żebrowe, nad nawą płaski strop.
Ciekawym elementem otoczenia kościoła jest dzwonnica, stanowiąca zarazem bramę prowadzącą na teren otaczający kościół. Takie właśnie dzwonnice-bramy były bardzo częste w architekturze małopolskich kościołów. Kościoły gotyckie zwykle nie otrzymywały wieży, byty budowlami bez wieżowymi. Konstrukcja wieży, jej budowa była bardzo kosztowna, dlatego też uboższe kilkuwioskowe parafie raczej nie mogły sobie wówczas na to pozwolić, obok kościoła budowano wówczas drewnianą dzwonnicę.
Nad samą Dłubnią rozciąga się rozległy park podworski, a w nim resztki dworu. Niegdyś była to okazała budowla składająca się z dwóch części. Parterowy, drewniany dwór, kryty wysokim łamanym dachem pochodził z XVIII stulecia ( ta część budowli już nie istnieje). Do niej w wieku XIX dobudowano skrzydło piętrowe, zachowane do dzisiaj.
Przed rokiem 1945 dwór należał do rodziny Reyów. Po wojnie był w nie należyty sposób użytkowany. Zaniedbany tracił powoli swoje zabytkowe walory, w końcu opuszczony popadł w ruinę.
Dzisiaj z powrotem należy do spadkobierców pierwotnych właścicieli i trwają prace mające na celu przywrócenie do należytego stanu.
Dwór w Grzegorzewicach został zbudowany pod koniec XIX wieku. Jego bryła składa się z dwóch części – głównego, parterowego z wejściem poprzedzonym drewnianą werandą i połączonego z nim skrzydła piętrowego. obie części zostały nakryte osobnymi dachami dwuspadowymi z szerokimi okapami. Niegdyś budynek, otoczony parkiem i sadem, stanowił część rozległego założenia gospodarczego. – z browarem, kuźnią i czworakami.
Fundatorem wysocickiej świątyni był Iwo Odrowąż, słynny krakowski biskup. Niestety, w 1229 roku, w czasie gdy budowa zbliżała się ku końcowi, przebywający w Rzymie Iwo zmarł. Ciężar ukończenia budowy podjął w kilka lat później jego następca Maciej Ostojczyk. Od chwili wyświęcenia w 1252 roku niewiele elementów świątyni uległo zmianie lub zniszczeniu. Dzięki temu do dziś można podziwiać i badać oryginalną romańską architekturę oraz rzeźbę.
Jest to niewielka świątynia wzniesiona z ciosów wapiennych, układanych w regularne warstwy. Kościół jest budowlą jednonawową (nawa prawie kwadratowa). Od wschodu do nawy przylega prostokątne, nieco węższe od niej, prezbiterium, zamknięte apsydą. Od zachodu świątyni wzniesiono czworoboczną wieżę. Jej przyziemie otwarte jest do nawy arkadą. Na pierwszej kondygnacji wieży znajduje się empora. Wiodą na nią schody ukryte w grubości północnego muru wieży. Przestrzeń empory otwiera się na nawę trójdzielnym przeźroczem (triforium). Poziom empory jest nieco podniesiony. W górnej partii wieży zachowały się podwójne okienka (biforia).
Dwór w Gołyszynie został zbudowany w pierwszej połowie XIX wieku, zapewne z fundacji Psarskich, rozbudowany na przełomie XIX i XX wieku. Po wojnie, przejęty przez skarb Państwa, zamieniał się powoli w ruinę. W latach 70. XX wieku, w ramach akcji „Ratujmy zabytki”, która zezwalała na wykup zabytku z Państwowego Funduszu Ziemi, zdewastowany budynek dworu przeszedł w ręce prywatne. Starannie odremontowany, stał się siedzibą mieszkalną nowych właścicieli.
Dwór jest budynkiem murowanym z kamienia i cegły, parterowym, posadowionym na cokole niwelującym spadek terenu. Nakryty jest dachem dwuspadowym, naczółkowym, krytym blachą
Założony na planie prostokąta, z dwoma bocznymi ryzalitami od strony fasady ogrodowej i dwutraktowym układem wnętrz. Wejście główne, usytuowane na osi fasady frontowej (wschodniej) poprzedza charakterystyczny portyk czterokolumnowy z trójkątnym przyczółkiem.
Powstanie pierwszych zabudowań dworskich na terenie Minogi datuje się na początek XIII wieku. Pałac, jeden z najpiękniejszych zabytków regionu, w swojej obecnej postaci wzniesiony został w 1859 roku według projektu Filipa Pokutyńskiego.
Budynek jest parterowy z mezzaninem, z gankiem arkadowym i płytkim ryzalitem bocznym od frontu, z ryzalitem środkowym od ogrodu i skrzydłem bocznym z wieżą od północy.
Na terenie Zespołu Pałacowo-Parkowego znajdują się liczne okazy starodrzewia a także pozostałości dawnej zabudowy tj; resztki murów dworu z XVII w., bramy wjazdowe z XVII w., spichlerz i dawny czworak.
Dwór w Rzeplinie jest budowlą neoklasycystyczną z elementami baroku. Powstał na początku XIX wieku na miejscu poprzedniego i przy wykorzystaniu dawnych piwnic o sklepieniach kolebkowo-krzyżowych.
Po II wojnie światowej dobra dworskie zostały rozparcelowane. Budynek mocno na tym ucierpiał - usunięto z fasady niemal wszystkie ozdobniki, łącznie z pięknym, kolumnowym gankiem.
W 2004 roku obiekt trafił w prywatne ręce odpowiedzialnego inwestora, który przywrócił pierwotny wygląd dworu.
Odrestaurowany obecnie budynek dworu w Rzeplinie stanowi jakby podsumowanie poszczególnych etapów jego budowy. Forma czterokolumnowego ganku (teraz otwartego) nawiązuje częściowo do jego bryty z początku XIX wieku, wielokątna latarnią na szczycie dachu — do czasów Gautierów. Jednocześnie został podkreślony neoklasycystyczny charakter obiektu, m.in. poprzez wprowadzenie boniowanej okładziny na poziomie przyziemia i w narożnikach kondygnacji wyższej, płycin pod- i nadokiennych, powiek w połaciach dachowych doświetlających przestrzeń poddasza. Ostrołukowe niegdyś zamknięcia okienek w naczółkach elewacji szczytowych zamieniono na półokrągłe, korespondujące z oknami ryzalitu frontowego. Nowym elementem wzbogacającym bryłę budynku jest czterokolumnowy portyk zwieńczony trójkątnym naczółkiem, poprzedzony szerokimi tarasowymi schodami prowadzącymi do ogrodu.
Dwór w Rzeplinie jest budowlą neoklasycystyczną z elementami baroku. Powstał na początku XIX wieku na miejscu poprzedniego i przy wykorzystaniu dawnych piwnic o sklepieniach kolebkowo-krzyżowych.
Po II wojnie światowej dobra dworskie zostały rozparcelowane. Budynek mocno na tym ucierpiał - usunięto z fasady niemal wszystkie ozdobniki, łącznie z pięknym, kolumnowym gankiem.
W 2004 roku obiekt trafił w prywatne ręce odpowiedzialnego inwestora, który przywrócił pierwotny wygląd dworu.
Odrestaurowany obecnie budynek dworu w Rzeplinie stanowi jakby podsumowanie poszczególnych etapów jego budowy. Forma czterokolumnowego ganku (teraz otwartego) nawiązuje częściowo do jego bryty z początku XIX wieku, wielokątna latarnią na szczycie dachu — do czasów Gautierów. Jednocześnie został podkreślony neoklasycystyczny charakter obiektu, m.in. poprzez wprowadzenie boniowanej okładziny na poziomie przyziemia i w narożnikach kondygnacji wyższej, płycin pod- i nadokiennych, powiek w połaciach dachowych doświetlających przestrzeń poddasza. Ostrołukowe niegdyś zamknięcia okienek w naczółkach elewacji szczytowych zamieniono na półokrągłe, korespondujące z oknami ryzalitu frontowego. Nowym elementem wzbogacającym bryłę budynku jest czterokolumnowy portyk zwieńczony trójkątnym naczółkiem, poprzedzony szerokimi tarasowymi schodami prowadzącymi do ogrodu.
Dwór w Cianowicach wybudowany został z inicjatywy Bronisława Dobieckiego w 2 poł. XIX wieku, ukończony w 1890 roku. W czasie I wojny światowej został spalony i popadł w ruinę. W 1936 r. odbudowany przez syna Bronisława, senatora Artura Dobieckiego, przekształcony w piętrową rezydencję. Po wyjeździe Artura Dobieckiego do Francji w 1945 pałac został przejęty przez Skarb Państwa i zaadaptowany na potrzeby szkolne. W 2006 dwór wraz z 11 ha działką powrócił do ostatnich właścicieli.
Obiekt wybudowany w stylu neogotyckim, składający się z dwóch piętrowych przesuniętych względem siebie części, nakrytych płaskimi dachami. Jedna część nakryta krenelażem. W narożniku części ogrodowej ośmioboczna wieża. Przed wejściem trójarkadowy ganek a nad nim taras z tralkową balustradą.
Dwór wzniesiony w modernistycznym „stylu dworkowym”, jest wolnostojącym budynkiem parterowym z mieszkalnym poddaszem, drewnianym z modrzewia, konstrukcji zrębowej, szalowanym deskami od zewnątrz, tynkowanym we wnętrzu, na podmurowaniu z miejscowego wapienia łamanego. Rzut prostokątny, dwutraktowy i trójosiowy. Oś środkowa zaakcentowana od frontu i od tyłu ryzalitowymi werandami konstrukcji słupowej oraz hallem wejściowym ze schodami na poddasze; w balustradzie schodów umieszczona data budowy. Elewacje frontowa i tylna symetryczne, pięcioosiowe poprzedzone werandami, z których frontowa ma charakter portyku wspartego na balasowych słupach z zastrzałami, nakrytego tarasem dostępnym z pomieszczenia w poddaszu. Okna dwuskrzydłowe, sześciokwaterowe, z ozdobnymi okiennicami. Dach czterospadowy z przyczółkami, pierwotnie kryty gontem. W połaciach lukarny-powieki oraz duże facjaty na osi od frontu i od tyłu, nakryte dachami dwuspadowymi z trójkątnymi przyczółkami. W facjacie frontowej są okna i wyjście na taras ponad portykiem.
Kościół pod wezwaniem Narodzenia św. Jana Chrzciciela zbudowany na wzniesieniu góruje nad Korzkwią i zamkiem. Pierwszą, drewnianą świątynie zbudowano na tym terenie w 2 połowie XIV w. Obecna została ufundowana przez Aleksandra Ługowski (ówczesnego właściciela miejscowości) w 1623 roku.
Dawniej kościół w Korzkwi oprócz funkcji sakralnej, spełniał również funkcje obronne. Świadczy o tym okrągła baszta z charakterystycznymi otworami strzelniczymi w kształcie klucza. Budynek był dobrze usytuowany - z kościelnego wzgórza z powodzeniem można było ostrzelać całą Dolinę Korzkiewki.
Wewnątrz kościoła znajduje się kilka bardzo cennych przedmiotów religijnych -gotycki relikwiarz z końca XIV wieku z kryształową puszką na relikwie Drzewa Krzyża Świętego oraz Stołu Wieczernika, srebrna monstrancja z 1640 roku, barokowa kropielnica oraz piękne kobierce. Kościół posiada też 5 drewnianych ołtarzy z początku XVII w.
Pierwsze dokumenty z 1352 roku mówią o górze Korzkiew, na której znajdował się zamek wzniesiony tu przez ród herbu Syrokomla. W XV wieku był on własnością mieszczanina Piotra Krupka, następnie znalazł się w rękach rodziny Ługowskich. W XVI wieku został przebudowany i zatracił cechy zamku średniowiecznego. Nowo wzniesiona budowla miała kształt murów idealnie dopasowany do form skał. Nieregularny piętrowy budynek, posiadający wykute w skale piwnice, okalał mur z budynkiem bramnym. W czasie „potopu szwedzkiego” zamek zapewne został zniszczony, skoro dokumenty wspominają o jego odbudowie w II połowie XVII wieku. W latach następnych był własnością Wodzickich, Dębowskich i Czackich. Od 1720 roku do końca XIX wieku służył jako rezydencja myśliwska. Po II wojnie światowej zamek był czynny, jednak z czasem popadł w ruinę. Pod koniec lat 90. stał się własnością prywatną. Nowy właściciel rozpoczął odbudowę warowni. Obecnie w częściowo odrestaurowanym obiekcie znajduje się hotel, oraz sale konferencyjne. Dalsze prace trwają. Docelowo planowane jest zagospodarowanie całego wzgórza zamkowego i jego okolicy.
Folwark z 3. ćw. XIX w., założony na terenie wydzielonym z d. uposażenia kościoła parafialnego w Korzkwi. Grunt ten został nabyty przez Jana Nowackiego od brata, ks. Pawła Nowackiego, proboszcza w Korzkwi, który w ten sposób uzyskał fundusze na remont dachu kościoła w Korzkwi, spalonego podczas powstania styczniowego w 1863 r. Niewielkie założenie, złożone z dworu poprzedzonego podjazdem, przy którym stoją zabudowania gospodarcze. Dwór wolnostojący, bez wyraźnych cech stylowych, parterowy z mieszkalnym poddaszem, murowany, tynkowany, z drewnianą przybudówką od frontu, na planie prostokąta; dach dwuspadowy, z facjatką dwuokienną pośrodku. Facjatka kryta dachem dwuspadowym, spiętym dekoracyjną jętką i sterczyną na osi. W trójkątnym szczycie dekoracyjny szalunek z desek, zakończonych ozdobną koronką. Podjazd ze śladami gazonu z okazałą, ponad stuletnią lipą pośrodku.
Kościół zbudowany w latach około 1524–1538 w miejscu starszego pochodzącego z przełomu XIII i XIV wieku. Zakrystia – według pamiątkowego napisu nad wejściem – wybudowana w 1524 roku. Prezbiterium wzniesione w 1533 r. Nawa wybudowana w 1538 r.. W trakcie odnowienia w 1889 r. dobudowano pięterko nad zakrystią i strop płaski nawy. W 1947 r. po stronie północnej wyburzono gotyckie wejście boczne i w 1948 dobudowano kaplicę na planie kwadratu. W 1966 r. dobudowano po stronie zachodniej nowe modernistyczne, trzykondygnacyjne wejście w którym pierwszy poziom pełni rolę kruchty, drugi miejsce dla chóru z nowymi, trzydziestojednogłosowymi organami, a całość jest zwieńczona ażurową dzwonnicą w kształcie stalowego trójnogu, triangułu zakończonego krzyżem. Zawieszone są tam trzy dzwony: najmniejszy nosi imię Archanioła Gabriela, średni świętego Wojciecha, a największy Matki Boskiej Częstochowskiej.
Budowla murowana, jednonawowa, oszkarpowana, orientowana, w stylu późnogotyckim z elementami renesansowymi. Prezbiterium węższe od korpusu, zamknięte trójbocznie, przekryte sklepieniem krzyżowo-żebrowym. Nawa przekryta stropem płaskim. Kaplica na rzucie kwadratu z dachem łamanym. Na dachu barokowa sygnaturka.
Kościół murowany z cegły i kamienia zbudowany został w latach 1733–1736 z fundacji Antoniego Felicjana Szembeka w miejscu starszego.
Obiekt jest późnobarokowy, orientowany, jednonawowy, prezbiterium niewyodrębnione, zakończone półkolistą apsydą. Nawa czteroprzęsłowa, zbudowana na planie prostokąta nakryta sklepieniem kolebkowym z lunetami wspartym na kamiennych gurtach. Dach dwuspadowy kryty blachą z barokową sygnaturką.
Od zachodu szeroka i wklęsła fasada ujęta po bokach parą nieznacznie wysuniętych wież, o najwyższych kondygnacjach wydzielonych silnie występującymi gzymsami, nakrytych spłaszczonymi hełmami przechodzącymi w smukłe latarnie nakryte baniasto.
W 1887 roku po południowej stronie dobudowano półkolistą kruchtę i skarbczyk a w 1893 po północnej, trójprzęsłową kaplicę nakrytą sklepieniem kolebkowym, tworzącą nawę boczną.
Skomentuj