777

U wylotu wąwozu zwanego Norowym Dołem znajduje się zabytkowy Spichlerz Bliźniaczy, a właściwie jedna jego część. Około 500 lat temu w tym miejscu usytuowane były dwa identyczne spichlerze (stąd nazwa „Bliźniaczy”), z których jeden dotrwał do naszych czasów. Obecnie obiekt wpisany jest do rejestru zabytków, stanowiąc cenny przykład budynku wzorowanego na średniowiecznych magazynach Gdańska. Pierwsze źródła donoszą, że Spichlerz Bliźniaczy istniał już w 1543 r., jest więc jednym z najstarszych spichlerzy w Kazimierzu Dolnym. W 1792 r. został poddany remontowi po pożarze, który zniszczył jego część. Budynek, który ocalał, został ponownie odbudowany po II wojnie światowej. W okresie 2010-2014 r. Spichlerz Bliźniaczy został gruntownie zrewitalizowany oraz wykończony z zachowaniem charakteru obiektu, uwzględniającym również jego wnętrze. Budynek jest jednym z najstarszych zabytkowych spichlerzy w Kazimierzu Dolnym

Spichlerz Ulanowskich znany również jako Spichlerz Mikołaja Przybyły, pochodzi on z XVI wieku, a dokładnie z 1591 roku. Od frontu widoczna jest tutaj piękna, dwupiętrowa loggia z podcieniami i arkadami. Na przestrzeni wieków spichlerz przeszedł nie tylko wiele zniszczeń wywołanych wojnami, ale również zmieniał swą funkcję.Dopiero w latach 1976-86 odzyskał on swoją dawną urodę, a w 2009 roku zakończono generalny remont elewacji. Renowacja spichlerza była możliwa dzięki temu, że pod koniec lat 70. XX wieku przejęło go Muzeum Nadwiślańskie. Do dzisiaj funkcjonuje tutaj jego Oddział Przyrodniczy.

Nazwa pochodzi od rodziny Nurów(Norów) i zapisana została w pierwszej księdze miejskiej z 1555 r., a nazwa Dół Norowski występuje w aktach z XVIII w. Przy wejściu do wąwozu (naprzeciwko wieży telewizyjnej) stoi tablica informująca o ścieżce dydaktycznej „Norowy Dół”. Jest to wąwóz o całkowicie odmiennym charakterze, niż Dół Korzeniowy – w jego krajobrazie dominuje dzika, bujna roślinność, a dno wąwozu miejscami wyłożone jest trelinką. Jest to pozostałość po próbie utworzenia w tym miejscu drogi przejazdowej, jednak natura upomniała się o swoje i droga przestała istnieć.

Przepiękny, bajkowy wąwóz, najczęściej odwiedzany przez turystów. Wystające, poskręcane fantastycznie korzenie drzew rosnących na skarpach nadały mu imię i sławę. Niezwykłe światło, przezierające przez korzenie i pnie zlewające się z lessowym podłożem i zielenią sprawia, że wrażenia kolorystyczne są tu zdumiewające. Dlatego Wąwóz Korzeniowy jest jednym z ulubionych motywów malarskich kazimierskich pejzażystów. Jest on formą głębocznicy, charakteryzującej się pionowymi ścianami, pozbawionymi roślinności z dnem wykorzystywanym niegdyś jako droga. Wąwóz nie posiada odgałęzień bocznych, a jego długość wynosi około 700 m. Głównym walorem Wąwozu Korzeniowego są odsłonięte w wyniku erozji korzenie starych drzew i krzewów tworzące fantastyczne kształty przypominające żywe rzeźby.