2020-08-20 - Podkrakowskie dolinki

Po kilku dalszych wycieczkach, tym razem przyszła kolej na okolice Krakowa a konkretnie dolinki znajdujące się w jego okolicy. Na początku była doskonale mi znana Dolina Prądnika. W okolicy smażalni pstrągów przy Jonaszówce wjechałem w Dolinę Sąspowską. W porównaniu z Doliną Prądnika, Dolina Sąspowska była oazą spokoju. Na całej długości może z 10 osób. Jedno co mnie zaskoczyło to zamknięcie odnogi wąwozu prowadzącej do Jaskini Koziarni, w której znajduje się aparatura rejestrująca trzęsienia ziemi. Z Doliny Sąspowskiej czekał mnie podjazd do Jerzmanowic, skąd czekał mnie z kolei zjazd do Doliny Będkowskiej. A ten zjazd był miejscami dość karkołomny. Moja wycieczka miała miejsce dzień po paru deszczowych dniach w związku z czym koleiny i pokrywająca je błotnista maź powodowała, że często ciężko było utrzymać zaplanowany tor jazdy. Środkowa część doliny Będkowskiej, przez którą prowadziła asfaltowa droga, była już zdecydowanie łatwiejsza. Sytuacja zmieniła się od momentu kiedy na wysokości Bramy Będkowskiej skręciłem w lewo, na szlak prowadzący do centrum Będkowic. Szacun dla tego co tam wyjedzie rowerem. Ja osobiście część tego szlaku przepchałem rower. Może, gdyby to była bardziej prosta droga to bym próbował wyjechać, ale jadąc pod stromą górę po śliskich i luźnych kamieniach dość szybko zrezygnowałem. Po dotarciu do Będkowic czekał mnie zjazd do Doliny Kobylańskiej. I tu poważne ostrzeżenie!!!. Początkowo dość gładki, prowadzący stromo w dół i zachęcający do rozwinięcia prędkości asfalt, nagle kończy się wypłukaną przez wodę betonową, niesamowicie dziurawą drogą, z luźnymi kamieniami. Hamowanie na tej dziurawej drodze jest, delikatnie mówiąc, bardzo utrudnione i wręcz niebezpieczne, lepiej więc wcześniej wytracić prędkość. Sam przejazd Doliną Kobylańską był w miarę bezproblemowy, poza tym, że trzeba było uważać na błotnistą maź pokrywającą ścieżkę, zwłaszcza na zakrętach. Z Doliny Kobylańskiej czekał mnie przejazd do Doliny Brzoskwinki przez Rudawę i Nielepice, gdzie znajduje się może niezbyt długi ale naprawdę stromy podjazd. Sama Dolina Brzoskwinki z poziomu roweru nie jest może zbyt ciekawa, bo żeby docenić jej walory należy zejść z głównej ścieżki. Ja jednak, może z kilometr szlaku przebiegający dnem doliny, przejechałem praktycznie bez zatrzymywania się i bez zbaczania ze szlaku. Z Doliny Brzoskwinki czekał mnie przejazd do Doliny Mnikowskiej. Po drodze musiałem pokonać bardzo kamienistą drogę wzdłuż autostrady, na wysokości Chrosnej, oraz Wąwóz Półrzeczki. Wąwóz Półrzeczki śmiało mógłbym polecić zwolennikom downhillu. Duże spadki, zakręty, korzenie. Ja niestety, jadąc rowerem z pełnym osprzętem, musiałem jechać bardzo wstrzemięźliwie z obawy przed rozsypaniem się roweru. Jadąc więc w miarę ostrożnie, dotarłem do bardzo cywilizowanej Doliny Mnikowskiej, z której normalnymi już drogami dotarłem do Krakowa. Podsumowując muszę stwierdzić, że wycieczka dość wymagająca (jak na moje możliwości) i naprawdę zastanawiałem się nad jej skróceniem i zrezygnowaniem z Wąwozu Półrzeczki i Doliny Mnikowskiej. Skoro jednak znajdowały się one w moim planie to je jednak zaliczyłem.