Kościół parafialny zbudowany przed 1393 rokiem w miejscu starszego. W 1836 roku restaurowany przez Annę z Tyszkiewiczów Potocką-Wąsowiczową według projektu Franciszka Marii Lanciego. W latach 1956–1973 ponowna zmiana układu wnętrza
Zamek pierwotnie o cechach obronnych, książęcy z 1445 r. W późniejszym okresie przebudowany na rezydencję magnacką. Gruntownie odrestaurowany przez Potockich w 1836 r. według projektu F.M. Lanciego. W latach 1964-1973 gruntownie odrestaurowany. Po procesie spadkowym na początku 2013 roku zamek został odzyskany przez ród Potockich.
Dwór w Rudzach został wzniesiony w drugiej połowie XVIII wieku prawdopodobnie przez Jana Biberstein-Starowieyskiego. Jest budynkiem murowanym z cegły, tynkowanym, posadowionym na wyodrębnionej odsadzką ławie fundamentowej. Założony na planie prostokąta, z trzema wydatnymi ryzalitami od ogrodu i płytkim ryzalitem pozornym na osiach środkowych elewacji frontowej (zachodniej).
Kościół w Woźnikach zbudowano prawdopodobnie w 1. poł. XVI w. Większa część zabudowy oraz pierwotnego wyposażenia uległa zniszczeniu podczas pożaru w 1959 r. Do odbudowy przystąpiono w latach 1962–64, wykonali ją specjaliści z krakowskiego oddziału Pracowni Konserwacji Zabytków. Na styku nawy i prezbiterium znajduje się wieżyczka o barokowym kształcie. W kruchcie na belkach stropowych widnieją malowane napisy. Parapet chóru muzycznego wypleciono z wikliny w 2. poł. XX w. Najstarszy zachowany element to gotycki krucyfiks z XIV stulecia.
Kościół Przemienienia Pańskiego w Radoczy zbudowano w 1525 r. Budynek utracił swoje pierwotne cechy stylowe w wyniku remontu przeprowadzonego na początku XX w. Do wąskiego prezbiterium dobudowano kaplicę i zakrystię. W przyziemiu wieży, która zwieńczona jest hełmem, znajduje się kruchta nakryta stropem kasetonowym z belkami profilowanymi i dekorowanymi ornamentem jońskim. Z dawnego wyposażenia do dziś przetrwały jedynie trzy barokowe ołtarze, prospekt organowy z XVIII w.
Kościół w Graboszycach zbudowano w 1585 r., na miejscu dawniejszego. Świątynia o konstrukcji zrębowej, nakryta dachem dwuspadowym o różnej wysokości kalenicy. Od zachodu dostawiono w 1617 r. wieżę izbicowa, którą podwyższono o piętro w XVIII w. i nakryto baniastym hełmem. Osobliwością kościoła jest piętrowa zakrystia przy północnej ścianie prezbiterium oraz barokowe wyposażenie z XVII - XVIII w., m.in. krucyfiks na belce tęczowej, ołtarz główny z obrazami Matki Boskiej z Dzieciątkiem i Św. Andrzeja wraz ze skrzydłami ołtarza szafkowego z obrazami Ecce Homo i Matki Boskiej Bolesnej z XVI w.
• dwór obronny gotycko-renesansowy wzniesiony około 1570-1580 roku. Wcześniej pod koniec XV w. lub w pierwszej połowie XVI w., wzniesiono na prostokątnym rzucie mury obwodowe dzisiejszych piwnic. W XVIII wieku dwór dokonano barokowej przebudowy dworu. Z czasów tej przebudowy pochodzi m.in. barokowe zwieńczenie ryzalitu frontowego Zmieniono wówczas także dach na budowli na dach łamany, burząc przy okazji attykę krenlażową. W latach 1835-1840 wprowadzili do architektury dworu elementy romantyczne. Z tego czasu pochodzi neoklasycystyczny szczyt ryzalitu zachodniego oraz romantyczno-klasycystyczny mostek nad fosą, ozdobiony niezachowanymi wazami. Zbudowano też wtedy klatkę schodową. Po zakończeniu działań wojennych i wywłaszczeniu ostatnich właścicieli w dworze mieścił się między innymi magazyn. W 1952 roku, podczas renowacji, zmieniono dach łamany dworu na dach czterospadowy. We wnętrzu ślady polichromii. W 2017 roku dwór został wyremontowany. Kamieniarka na elewacjach pochodzi z końca XVI wieku.
Dwór powstał w drugiej połowie XIX wieku, prawdopodobnie z fundacji Jana Pleszowskiego. Założony został na planie nieregularnym, zbliżonym do prostokąta, z prostopadle usytuowanym skrzydłem bocznym od strony wschodniej. Posadowiony na wysokiej podmurówce, niwelującej spadek terenu w kierunku wschód-zachód. Wzdłuż południowej elewacji frontowej biegnie, otoczony balustradą słupkową, ganek wsparty na sześciu kolumnach, z którego – szerokimi, wachlarzowymi schodami, prowadzi zejście do parku. W części środkowej elewacji północnej wejście prowadzi przez niewielki taras wsparty na dwóch kolumnach. Trzecie wejście znajduje się w szczytowej elewacji zachodniej – zostało ono zaakcentowane niewielkim gankiem wspartym na dwóch kolumnach i dwóch słupach przyściennych, nad którym umieszczono balkon.
Z zespołu w Gierałtowiczkach zachowały się jedynie pozostałości zabudowy dworskiej w jego południowo-wschodniej części. Są to dwa budynki mieszkalne oraz spichlerz. Jeden z nich, usytuowany w pobliżu nie zachowanej geometrycznej części parku i dawnego sadu, jest budowlą murowaną z cegły, piętrową, tynkowaną, wzniesioną na planie prostokąta, krytą dachem dwuspadowym. Elewacja frontowa, usytuowana w ścianie szczytowej, trójosiowa, z wejściem na osi środkowej. Nad nim, na piętrze balkon ozdobiony balustradą z żeliwnych prętów. Dekorację architektoniczną stanowią profilowane gzymsy nadokienne oraz obiegający gzyms podokapowy.
Z zespołu w Gierałtowiczkach zachowały się jedynie pozostałości zabudowy dworskiej w jego południowo-wschodniej części. Są to dwa budynki mieszkalne oraz spichlerz. Spichlerz to budynek murowany z cegły, pierwotnie tynkowany, piętrowy, posadowiony na wysokim podpiwniczeniu. Na wszystkich kondygnacjach symetrycznie rozmieszczone niewielkie, prostokątne otwory okienne. Dach dwuspadowy, kryty dachówką.
Dwór w Gierałtowicach zbudowany w XVIII wieku, być może na miejscu dawnej wieży obronnej, posiadający pierwotnie cechy barokowe, częściowo przebudowany już w XIX wieku, a całkowicie zmieniony i jednocześnie pozbawiony cech stylowych podczas przebudowy w latach 1939-1949.
Pałac Bobrowskich usytuowany jest w centrum miasta. Pierwotnie stał tu dwór obronny, zbudowany prawdopodobnie w pierwszej połowie XVII wieku przez Marcjana Przyłęckiego, rozbudowywany na przestrzeni wieków przez kolejnych właścicieli. Franciszek Szwancerberg Czerny lub Stanisław Ankwicz wzniósł skrzydła zachodnie, a skrzydło wschodnie oraz ostateczny klasycystyczny wystrój architektoniczny powstał w pierwszej połowie XIX wieku za czasów Bobrowskich.
Pałac założony jest na rzucie w kształcie podkowy. W przedłużeniu skrzydeł wznoszą się wolnostojące budynki dawnej oficyny i stajni. Budynek jest parterowy, z wysokim przyziemiem od strony zachodniej, podpiwniczony, a pod jego częścią centralną ciągną się głębokie podziemne korytarze, wybiegające poza obręb zabudowania.
Pałac Bobrowskich usytuowany jest w centrum miasta. Pierwotnie stał tu dwór obronny, zbudowany prawdopodobnie w pierwszej połowie XVII wieku przez Marcjana Przyłęckiego, rozbudowywany na przestrzeni wieków przez kolejnych właścicieli. Franciszek Szwancerberg Czerny lub Stanisław Ankwicz wzniósł skrzydła zachodnie, a skrzydło wschodnie oraz ostateczny klasycystyczny wystrój architektoniczny powstał w pierwszej połowie XIX wieku za czasów Bobrowskich.
Pałac założony jest na rzucie w kształcie podkowy. W przedłużeniu skrzydeł wznoszą się wolnostojące budynki dawnej oficyny i stajni. Budynek jest parterowy, z wysokim przyziemiem od strony zachodniej, podpiwniczony, a pod jego częścią centralną ciągną się głębokie podziemne korytarze, wybiegające poza obręb zabudowania.
Pałac zbudowano w 1882 r. i nawiązuje on do neogotyku angielskiego. Charakteryzuje się malowniczą, urozmaiconą i rozczłonkowaną bryłą. Założony został na rzucie złożonego wieloboku. Korpus główny, na planie zbliżonym do kwadratu, został wzbogacony dwoma ryzalitami. W ryzalicie południowym umieszczono główne wejście do budynku, a w północnym - taras, poprzedzony szerokimi schodami ogrodowymi. Trzy narożniki budowli zaakcentowano wieżami, zróżnicowanymi zarówno pod względem kształtu, jak i wysokości
Pałac zbudowano w 1882 r. i nawiązuje on do neogotyku angielskiego. Charakteryzuje się malowniczą, urozmaiconą i rozczłonkowaną bryłą. Założony został na rzucie złożonego wieloboku. Korpus główny, na planie zbliżonym do kwadratu, został wzbogacony dwoma ryzalitami. W ryzalicie południowym umieszczono główne wejście do budynku, a w północnym - taras, poprzedzony szerokimi schodami ogrodowymi. Trzy narożniki budowli zaakcentowano wieżami, zróżnicowanymi zarówno pod względem kształtu, jak i wysokości
Dwór został wybudowany na przełomie wieków XVIII i XIX zapewne przez Bobrowskich. Założony został na planie wydłużonego prostokąta, szerokofrontowy, asymetryczny. Murowany z cegły, potynkowany, posadowiony na wyodrębnionym odsadzką cokole. Parterowy, nakryty dachem dwuspadowym z dwiema facjatami nad sienią w połaciach wzdłużnych. Obecnie dwór stanowi własność prywatną.
Kościół w Nidku konsekrowany został w 1536 r. lub 1539 r., zapewne na miejscu wcześniejszego, gdyż miejscową parafię utworzono już w 1313 r. Fundatorem świątyni był właściciel wsi Mikołaj Nidecki. Od 2. poł. XVI w. kościół służył jako zbór kalwiński, a później ariański, po 1669 r. wrócił w ręce katolików. We wnętrzu można podziwiać gotyckie detale ciesielskie. Najstarszym zabytkiem wyposażenia kościoła jest chrzcielnica z XVI w. Pozostałe wyposażenie przeważnie barokowe: ołtarze główny i boczne, krucyfiks na belce tęczowej oraz chór muzyczny. Na ścianach i stropach widnieją malowidła architektoniczne z zastosowaniem iluzji.
Kościół w Głębowicach wzniesiono w 1518 r. na planie krzyża łacińskiego. Kruchtę południową dobudowano w 1924 r., natomiast prezbiterium z kaplicami w 1931 r. Nawa kościoła jest drewniana, o konstrukcji zrębowej ze ścianami oszalowanymi pionowo z listowaniem, natomiast prezbiterium z przylegającymi kaplicami jest murowane. Przy prezbiterium znajduje się także piętrowa zakrystia.
Pałac w Głębowicach pierwotnie dwór zbudowany został przez rodzinę Gierałtowskich pod koniec XVI w. Obiekt wielokrotnie później rozbudowywany i modernizowany na początku XVII w. należał do rodziny Komorowskich a następnie do Pisarzewskich.
W 1646 r. ponownej rozbudowy dworu dokonał Jan Pisarzewski a w 1773 r. Adam Pisarzewski. Po 1826 r. pałac zostaje sprzedany Ludwikowi Duninowi. Pałac należał do tej rodziny aż do rozpoczęcia II wojny światowej. Ostatni remont pałacu przeprowadził w latach 1922 - 1924 Józef Stanisław Dunin. W okresie II wojny światowej pałacem zarządzali Niemcy. W 1945 r. majątek Głębowic został podzielony i pałac stał się własnością Skarbu Państwa. Parter budynku wykorzystywany był w tym czasie przez Państwowy Ośrodek Hodowli Zarodowej w Osieku a na piętrze mieściły się mieszkania. W 1969 r. pożar strawił dach i I piętro budynku. Od tego momentu obiekt zaczął popadać w ruinę. W chwili obecnej to co zostało z pałacu tonie w gąszczu zieleni i z tego powodu obiekt trudno odnaleźć, gdyż z głównej drogi jest niewidoczny. W odszukaniu go pomogli nam okoliczni mieszkańcy.
Powstanie kościoła w Polance Wielkiej datowane jest na XVI w., natomiast w 1658 r. został przebudowany w stylu barokowym. Po północnej stronie prezbiterium zachowała się murowana ściana dawnej kaplicy. Od zachodu do nawy przylega wieża nakryta hełmem zwieńczonym obeliskiem. Wewnątrz świątyni ściany podzielone są za pomocą pilastrów i gzymsów. Zobaczymy tam też barokowy krucyfiks. W wyposażeniu kościoła zwracają uwagę rokokowe ołtarze z XVIII w., barokowa chrzcielnica z marmuru oraz klasycystyczna ambona.
Pałac w Polance Wielkiej powstawał w kilku etapach. Jego najstarszą środkową część wybudował w XVII wieku Piotr Myszkowski. Była to budowla piętrowa, utrzymana prawdopodobnie w charakterze willi włoskiej. W połowie XVIII wieku Cieńscy powiększyli budynek o dwa parterowe pawilony, połączone z korpusem głównym parterowymi ramionami. Wówczas także powstały dwie oficyny otaczające dziedziniec. Około 1850 roku Apolinary Cieński nadbudował nad parterowymi częściami budynku piętra, przekształcił elewacje, nadając całości jednolity charakter późnobarokowego pałacu. W 1909 roku Wysoccy na ramionach łączących korpus główny z pawilonami bocznymi zbudowali drewniane galerie arkadowe. W ten sposób powstało założenie o rozplanowaniu osiowym i symetrycznym.
Budynek parterowy, prostokątny z ryzalitami, dwutraktowy, o symetrycznym układzie wnętrz, z sienią na osi. Elewacja frontowa podzielone lizenami. Dach łamany, polski, ze szczycikiem od frontu, zakreślonym łukiem wklęsłowypukłym. Na belce stropowej data 1769.
W Przybradu przy skrzyżowaniu z drogą do Głębowic znajduje się znak informujący o objeździe, który spowodowany jest remontem mostu na Wieprzówce. Jadąc rowerem można nie stosować się do znaku gdyż remontowanym moście jest kładka umożliwiająca pieszym i rowerzystom przedostanie się na drugi brzeg
Skomentuj