Z Brennej na Błatnią w grupie

Pomiędzy zabudowaniami szlak nieco łagodnie prowadzi w kierunku północnym ku zalesionemu stokowi. Po drodze powstaje nowa zabudowa, której przed wieloma latami tu nie było. Po ok. 15 minutach jednak zaczyna się dosyć strome podejście i tak potowarzyszy nam aż do skrzyżowania z zielonym szlakiem podążającym z Równicy.
Wielka Cisowa (878) m n.p.m. – dość rozległe, płaskie i generalnie bezleśne wypiętrzenie grzbietu pasemka Błatniej w Paśmie Baraniej Góry w północnej części Beskidu Śląskiego, pierwsze licząc od Błatniej w kierunku zachodnim. W kierunku południowym od szczytu Wielkiej Cisowej odchodzi wyraźne ramię, rozdzielające dolinki dwóch potoków uchodzących do Brennicy: Jatnego na zachodzie i Chrobaczego na wschodzie.

Nazwa góry "Cisowa" związana jest najpewniej z występującymi tu niegdyś cisami. Znana jest co najmniej od XVI w. – mieszkańcy Brennej mieli tu swe pierwsze górskie pastwisko, na którym paśli bydło rogate. W 1689 r. wspomniany już jest Sallasch Tissowa (szałas Cisowa), a w połowie XIX w. – przysiółek o tej samej nazwie.

Nieco dalej w kierunku Błatniej znajduje się niewielki ośrodek wypoczynkowy - zwany wcześniej "Ranczo u Dorotki" (noclegi, restauracja z domową kuchnią, kilka koni pod wierzch). Teraz obiekt jest cały czas modernizowany i nazywa się Ranczo Błatnia

Przypuszcza się, że pierwotna nazwa góry lub konkretnego odcinka grzbietu, używana przez miejscową ludność, brzmiała "Błotny". W 1571 r. wymieniona została w niemieckich dokumentach jako "Berg Blatin", później nazwa pojawiła się w pismach czeskich jako "Blatny" lub "Blatna". Na austriackich mapach z początku wieku szczyt oznaczony został jako "Blatny". Po I wojnie światowej na dobre ustaliła się na długo nazwa "Błatnia", gwarowo "Błatnio".
Tutejsi Górale od najdawniejszych lat trudnili się gospodarką rolną w dolinach i szałaśnictwem pasterskim na stokach i grzbietach górskich. Oprócz tego zajmowali się również wypalaniem węgla drzewnego w lasach bukowych, a od XVII wieku – także hutnictwem (czynna tu była huta szkła). Wierzchołek, grzbiety w jego rejonie oraz południowe stoki opadające ku dolinie Chrobaczego Potoku w Brennej pokrywa ciąg polan, które do II wojny światowej były centrum gospodarki pasterskiej.