Witnica

Nazwa Witnica pochodzi od słów wić, witka czyli rodzaju wierzby.

Okolice Witnicy już na początku naszej ery zamieszkiwali pierwsi osadnicy wczesnosłowiańscy, czego dowody można znaleźć do dzisia. Tysiąc lat później osada przeszła na własność Zakonu Templariuszy. Było to w roku 1100. Niemalże do połowy XIII w. tereny te należały do rejonu wielkopolski. Najstarsza pisana wzmianka o niewielkiej osadzie Witnica pochodzi z 1252 roku. W 1261 roku Witnica przeszła z rąk Zakonu Templariuszy pod panowanie Brandenburgii i została włączona do Nowej Marchii. W latach 1300-1559 Witnica była posiadłością Braci Cystersów z Kołbacza. Po sekularyzacji, Witnica od 1559 roku wchodziła w skład posiadłości Hohenzollernów. Miasto zostało niemal całkowicie zniszczone podczas wojny trzydziestoletniej. W połowie XVIII wieku w niewielkiej osadzie, jaką wtedy była Witnica, powstałą manufaktura produkująca sukno oraz pończochy, a także huta żelaza. W 1857 roku Witnica uzyskała połączenie kolejowe. W tym okresie uruchomiona została również odlewnia żelaza i fabryka maszyn. Na początku XX wieku Witnica otrzymała prawa miejskie. W 1935 roku Witnica liczyła 5 600 mieszkańców.

W wyniku II wojny światowej w 1945 miasto zostało włączone do Polski, otrzymując nazwę Witnica. Dotychczasową ludność wysiedlono do Niemiec. W 1946 roku Witnicę zamieszkiwało 2600 osób. W latach 1946-1950 miasto należało do województwa poznańskiego. Od 1950 do 1975 roku należała do województwa zielonogórskiego, w latach 1975-1998 do województwa gorzowskiego, a od 1999 roku należy do powiatu gorzowskiego ziemskiego w województwie lubuskim.

W okresie powojennym Witnica była lokalnym ośrodkiem przemysłowo-usługowym i obsługiwała głównie teren gminy. W mieście istniała kaflarnia (zlikwidowana w 1993 roku), Zakład Produkcji Kontenerów oraz fabryki mebli. Część z tych zakładów nie sprostała wymogom gospodarki wolnorynkowej i upadła.