W rejonie miejscowości Żółtańce największa atrakcja turystyczna to zalew. Położony jest ok 3 km od Chełma, w kierunku południowym. Akwen składający się w rzeczywistości z dwóch zbiorników (Żółtańce Duże i Żółtańce Małe) ma powierzchnię 103 ha. Nad brzegami większego ze zbiorników urządzono plażę, dwa pomosty i boiska - trawiaste do gry w piłkę nożną oraz do gry w piłkę plażową, miejsce do grillowania i na ognisko, a także ławki z zadaszeniem. Natomiast Żółtańce Małe to zbiornik typowo wędkarski, można w nim złowić m.in.: karpie, karasie, płocie, liny, jazie, szczupaki i okonie. Dużą ciekawostką są zamieszkujące w nim sumy. W pobliżu Żółtaniec znajduje się wyrobisko po kopalni piasku, na którym co roku rozgrywane są zawody samochodów terenowych.
Lotnisko to należy do Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Chełmie. Dzięki odpowiednim certyfikatom, PWSZ uzyskała możliwość samodzielnego kształcenia teoretycznego i praktycznego pilotów. Lotnisko jest trawiaste, w związku z tym przyszli adepci pilotażu uczą się tu latania na samolotach dwusilnikowych. Ustawione wzdłuż drogi do Chełma samoloty bojowe służą potrzebom szkolenia mechaników.
Warte zobaczenia unikatowe źródliskowe torfowiska kopułowe oraz mozaiki zbiorowisk roślinności torfowiskowej i ciepłolubnej.
Zespół pałacowo-parkowy w Rejowcu. Pałac klasycystyczny wybudował w XVIII wieku Wiktoryn Zaleski. Najprawdopodobniej rozbudowany w partii skrzydeł bocznych na przełomie XIX – XX w. Pełnił rolę rezydencji możnych rodów szlacheckich i arystokratycznych, m. in. Ossolińskich, Ks. Woronieckich, hr. Łubieńskich, w ostatnim okresie (do 1944 r.) należał do Budnych - przedstawicieli nowej burżuazji przemysłowej. W bezpośrednim otoczeniu pałacu znajduje się XIX-wieczny park angielski, przekształcony w w. XX, silnie zredukowany po ostatniej wojnie. W skład zespołu wchodzą obecnie: pałac, oficyna pałacowa, zapewne z XVIII w., przekształcona w w. XIX i XX oraz czworak wzniesiony równocześnie z pałacem.
Cerkiew św. Arch. Michała wzniesiona staraniem parafian i starosty chełmskiego w 1797 roku. Od 1919 roku zamieniona na kościół katolicki. Zniszczona po koniec 1944 roku w wyniku działań wojennych. W latach 90 - tych rozpoczęto restaurację cerkwi.
Neogotycki kościół parafialny (pocz. XX w.) pw. św. Jozafata. Kościół p.w. św. Jozafata w Rejowcu, neogotycki, wybudowany został w latach 1906 - 1907 w/g projektu architekta Szyllera z fundacji Marii i Jozefata Budnych. Fundatorzy pochowani są w krypcie świątyni. Kościół ten konsekrował biskup Marian Fulman. Tą jednonawową bryłę kościoła zamyka trójboczne prezbiterium z dwiema zakrystiami oraz wysmukła wieża na planie kwadratu po przeciwnej stronie, przy ścianie frontowej. Cztery kondygnacje wieży są różnej wysokości, przedzielone gzymsami a jej ściany poszczególne kondygnacje zdobią okna różnych wzorów. Górną kondygnację wieży stanowią trójkątne gotyckie szczyty, na każdym boku zawierające po trzy okna. Wieżę nakrywa strzelisty hełm. Na wieży zawieszono dzwon pochodzący z Wrocławia, uratowany przed rabunkiem po II wojnie przez Rosjan. Druga wieżyczka, na sygnaturkę, umieszczona jest na dachu świątyni na końcu nawy i początku prezbiterium. Piękno bryły kościoła podkreślają biało wykończone gzymsy, elementy ściany frontowej i skarpowania. Wnętrze świątyni zdobią drewniane neogotyckie ołtarze. Ołtarz główny zawiera w sobie figurę św. Jozafata patrona kościoła. Ołtarze boczne posiadają zasuwy obrazowe i tak: - ołtarz lewy Ukrzyżowania zasłaniany jest obrazem Serca P.Jezusa - ołtarz prawy z wizerunkiem św. Marii Kleofasowej posiada zasuwę z wizerunkiem św. Józefa Oblubieńca.
Dawny browar (XVII w.) zaadaptowany na młyn, obecnie galeria i kawiarnia artystyczna.
Pierwotne przeznaczenie i czas powstania tego obiektu nie zostało definitywnie wyjaśnione. Wszystko wskazuje, że budynek został wzniesiony na początku XVIII wieku, około 1720 r. z przeznaczeniem na ratusz miejski. Funkcję municypalną miał pełnić do 1810 r. Wśród mieszkańców Rejowca panuje przekonanie, że był to dom Mikołaja Reja. Jest to z pewnościa najstarszy budynek w obrębie rejowieckiego rynku. Po roku 1810 przeszedł w prywatne ręce. Spełniał w tym czasie kolejno funkcje mieszkalną, karczmy i sklepu z artykułami kolonialnymi. Prowadzony był przez kupców żydowskich. Budynek murowany z kamienia wapiennego tzw. opoki. z wstawkami z czerwonej cegły. Wewnątrz w układzie trzytraktowym na osi, w której mieści się arkada komina zbiorczego. Najcenniejszą częścią budynku to strona wschodnia z ciekawym trójkątnym przyczółkiem.
Na początku XX w w rynku rejowieckim zainstalowano pompę ssąco-tłoczącą firmy Troetzer i Co. Varsovie. Ujęcie wody w ciasnej zabudowie rynku było dobrodziejstwem dla mieszkańców i straży pożarnej. Nadmiar wody rozlewany w trakcie napełniania wiader wpływał do dwóch dużych podziemnych zbiorników wybudowanych do celów gaśniczych. Było to bardzo racjonalne rozwiązanie. Ubytki wody były cały czas uzupełniane. Woda z pompy zasilała też rytualną mykwę przy ulicy Niecałej. W latach 80 zdemontowano mechanizmy ssąco-tłoczące. Obecnie pompa po renowacji ponowni zdobi rejowiecki rynek.
Niewielki skansen prowadzony przez mieszkańca Rejowca.
Gorzelnia wybudowana i uruchomiona w 1900 roku.
Wybudowana w 1900 roku. Obiekt murowany z kamienia wapiennego.
Skomentuj