Szlak rowerowy R-10

W roku 2000 zostało otwarte w parku im. Jedności Narodowej lapidarium niemieckie przy ulicy K. Arciszewskiego. Wcześniej był tu cmentarz ewangelicki i w tym charakterze był użytkowany do końca II wojny światowej. „Był to główny Centralny Cmentarz Komunalny, będący własnością miasta. Cmentarz otwarto 23 listopada 1881 roku. Był to cmentarz nie związany z żadną organizacją religijną. Chowano tu ludzi różnych wyznań między innymi katolików, którzy nie mieli własnego cmentarza. W 1913 roku wybudowano tu krematorium. Na cmentarzu komunalnym pochowano wielu ludzi zasłużonych dla miasta. Był tu grobowiec lekarskiej rodziny Behrendów, grób fundatora kołobrzeskiej biblioteki Harrego Hardera, a także ks. Emila Sebastiana - ostatniego proboszcza katolickiego w kościele Św. Marcina. Na tym cmentarzu spoczęły szczątki jego organizatora Henryka Martena” (Hieronim Kroczyński, Cmentarze i lapidaria). Zachowany częściowo pierwotny układ alejek pozwala przypuszczać, że w I połowie XX w. teren cmentarza był powiększany stopniowo w kierunku południowo-zachodnim.
W 1971 roku cmentarz zlikwidowano a później tylko prowizorycznie zagospodarowano i zaadaptowano na park do wypoczynku biernego. Przez 25 lat cmentarza nie użytkowano i wskutek wystąpienia samosiewów, zagłuszenia bardziej wymagających form przez ekspansywne gatunki drzew i krzewów dawny geometryczny układ uległ deformacji nabierając charakteru leśnego. W roku 2000 otwarto lapidarium niemieckie.

Park Jedności Narodowej to dawniej lasek Załęże lub Maikuhle - prawdopodobnie najstarszy park miejski w Polsce. Powierzchnia parku wynosi 6,5 ha. Jest to park spacerowo-wypoczynkowy, przeznaczony do rekreacji biernej. Główna aleja wyłożona jest kostką granitową, a pozostałe są wysypane żwirem i utwardzone. Wzdłuż alejek ustawiono ławki wypoczynkowe, a znajdujący się tu staw otoczony jest kamiennym murkiem. Przy głównym wejściu do parku oraz od strony północnej przy zejściu na plażę znajdują się obiekty gastronomiczne (smażalnie, bary, kawiarnie), liczne ławki na terenie parku i na tarasie widokowym przy zejściu na plażę.

Funkcja rybacka zlokalizowana jest w dzielnicy zachodniej i cumują tutaj kutry, łodzie rybackie i jednostki turystyczno – wędkarskie. Na uwagę zasługuje fakt, że Port Kołobrzeg jest liderem krajowym pod względem wielkości wyładunku ryb. Udział w rynku krajowym szacowany jest na poziomie 30%. W porcie funkcjonuje 15 dużych podmiotów związanych z rybołówstwem i korzystających z infrastruktury portu a łączna liczba przedsiębiorców związanych z funkcją rybacką wynosi przeszło 200. Na terenie tym funkcjonują również całoroczne sklepy rybne, w których rybacy oferują możliwość zakupu świeżej ryby z własnych połowów. Funkcja rybacka posiada ogólnodostępne parkingi dla samochodów osobowych i ciężarowych, place przeładunkowe i manewrowo – składowe, które mogą być wykorzystane w celu ustawienia hali magazynowych lub warsztatów. Infrastruktura portu obejmuje żuraw stacjonarny do podnoszenia jednostek pływających, oświetlenie energooszczędne, zasilanie wysokiej mocy z własnym źródłem energii oraz system monitoringu.

Stadion Miejski w Kołobrzegu powstał w 1970 roku, jednak od momentu powstania, poza wymianą krzesełek, nie były na nim przeprowadzane żadne prace remontowe. Posiadał on 2 000 miejsc, z czego 1 071 było siedzących. Boisko miało wymiary 110x70 m, na stadionie nie było oświetlenia.
W kwietniu 2010 roku, po katastrofie polskiego Tu-154 w Smoleńsku, rada miasta Kołobrzeg podjęła uchwałę, w wyniku której stadion nazwany został imieniem Sebastiana Karpiniuka.
Stadion ma pojemność 3 014 widzów, ponadto posiada oświetlenie o mocy 1400 lux. Wraz z kołobrzeską infrastrukturą hotelową stanowiło jedno z 21 polskich centrów pobytowych na Mistrzostwa Europy w Piłce Nożnej 2012.

Na Wyspie Solnej, w pobliżu ul. Solnej i mostu na rzece Parsęta, znajduje się ogólnodostępne źródło solankowe, które warto zobaczyć. Z małego rzygacza wypływa do kamiennej studzienki strumień sześcioprocentowego wodnego roztworu soli. Kto chce, może osobiście spróbować smaku palącej przełyk solanki. Poza nieocenionymi walorami kuracyjnymi kołobrzeska solanka jest gotową zalewą do kiszenia ogórków. Przy źródle można spotkać mieszkańców napełniających duże pojemniki wodą, która trafi do słojów z najzdrowszymi kiszonymi ogórkami w Polsce. Są nasycone mikroelementami, doskonale się przechowują i mają niezrównany smak.

Marina Solna zlokalizowana jest w północno – zachodniej części Wyspy Solnej. Corocznie odwiedza ją przeszło tysiąc jachtów z całego świata a liczba Rezydentów stale utrzymuje się na wysokim poziomie. Marina posiada pełną infrastrukturę dla jachtów, każde stanowisko posiada własne przyłącze wody i prądu, a w hali zlokalizowanej w marinie działa serwis jachtów. Ponadto możliwe jest wodowanie jednostek za pomocą bramownicy o udźwigu 35 ton lub slipu o nośności do 1,5 tony a jednostki mogą tankować benzynę i olej napędowy bezpośrednio ze stacji paliw zlokalizowanej przy nabrzeżu. Goście mają do dyspozycji łazienki, pralnie z suszarnią i wiele terenów zielonych, wszystko chronione i monitorowane. W budynku klubowym mieszczą się lokale handlowe, biura, gastronomia i sala konferencyjna. Na terenie mariny znajduje się zabytkowa Reduta Morast, w której w sezonie letnim prowadzony jest Klub Żeglarski z organizowanymi wieczornymi koncertami. Wyspa Solna, na której zlokalizowana jest marina to miejsce, które w sezonie letnim wypełnione jest żeglarzami z całego świata jak i turystami odwiedzającymi Kołobrzeg. W trakcie sezonu letniego marina przyjmuje również rolę centrum sportów wodnych, gdzie organizowane są liczne imprezy sportowe. Na terenie portu funkcjonują też dwa duże podmioty czarterowe, a także znajduje się ścieżka edukacyjna oraz Portowa Strefa Chilloutu.

Pomnik Kołobrzeskim Żeglarzom na Wiecznej Wachcie w porcie jachtowym jest autorstwa rzeźbiarza Romualda Wiśniewskiego. Oddział Ligi Morskiej i Rzecznej w Kołobrzegu ufundował i odsłonił Pomnik podczas zlotu jungów 5 czerwca 2004 roku. Przed głazem ustawiona została stalowa 1,5 tonowa kotwica Halla trzonem oparta o kamień. Symbolicznego odsłonięcia upamiętnienia dokonał Henryk Kuryj - wieloletni kapitan i pilot portu w Kołobrzegu, a poświęcenia proboszcz Parafii św. Marcina ks. Ryszard Andruszko. Dodatkowo za pomnikiem ustawione polery z nazwiskami żeglarzy zasłużonych dla Kołobrzegu. Pierwsze z nich odsłonięto w 2012 roku, a ich poświęcenia dokonał kapelan krajowy Ligi Morskiej i Rzecznej ks. kanonik Waldemar Krzywiński.

Reduta Morast, inaczej nazywana Redutą Bagienną, wybudowana w latach 1170-1774 na Wyspie Solnej, stanowiła w raz z Fortem Ujście kluczowy punkt obrony portu i ujścia rzeki Parsęty. W latach 1832-1836 obiekt zmodernizowano. Na cześć jednego z obrońców Kołobrzegu z 1807 roku, chorążego von Schilla reduta została nazwana w XIX wieku Redutą Schilla (Schill Redute). Budowa militarna o kształcie pięcioboku, składa się z wału ziemnego, ceglanego muru oraz czterech budynków. W 1945 roku reduty bronili niemieccy marynarze. Był to jeden z najdłużej broniących się bastionów podczas bitwy o Kołobrzeg. Po II wojnie światowej zasypano fosę oddzielającą redutę od strony miasta. Przez wiele lat obiekt był w posiadaniu klubu żeglarskiego Joseph Conrad. Obecnie wokół szańca znajduje się Marina Solna/Port Jachtowy.Współcześnie Reduta została zaadoptowana na potrzeby tawerny żeglarskiej.

Bindaż (inaczej chłodnik, berso lub kolebka) to element architektury parkowej, rodzaj szpaleru, urokliwa aleja ściśle obsadzona grabami, których korony splatają się ze sobą tworząc rodzaj sklepienia. W Kołobrzegu, przy prowadzącej w stronę portu ul. Towarowej, można przespacerować się zabytkowym grabowym tunelem urządzonym w połowie XIX w. Po 1945 r. na kilkadziesiąt lat o bindażu zapomniano. Unikalne dzieło sztuki ogrodowej i zarazem niedoceniana atrakcja Kołobrzegu dopiero niedawno została uznana pomnikiem przyrody. Na przestrzeni ostatnich lat bindaż przeszedł gruntowną renowację, a tym samym odzyskał blask z czasów przedwojennych. Bindaże we współczesnych polskich parkach spotyka się niezmiernie rzadko.

Dawny cmentarz żydowski. Położony po południowej stronie ulicy Zdrojowej na terenie Parku Teatralnego. Na początku lat trzydziestych XX w. na terenie cmentarza znajdowały się jeszcze prawie wszystkie nagrobki. Jednak ok 1937 roku władze hitlerowskie zmusiły gminę do uprzątnięcia starego cmentarza. Nie przeniesiono wówczas grobów, zabrano jedynie większe i cenniejsze pomniki, które ustawiono przy wejściu na nowy cmentarz żydowski. Stary kikut został ostatecznie zdewastowany i zniszczony podczas tzw. Nocy Kryształowej w 1938 r.
Dzisiejsze lapidarium wykonane zostało według projektu Zygmunta Wujka, 24 października 2000 roku przy zbiegu ulic Zdrojowej i Mickiewicza na terenie dawnego cmentarza żydowskiego. Znalazły się w nim 6 macew ustawionych na planie gwiazdy Dawida, które ocalały z dwóch żydowskich cmentarzy znajdujących się w Kołobrzegu przed II wojną światową u zbiegu obecnych ulic Zdrojowej oraz Mickiewicza oraz przy ulicy Koszalińskiej.

Modernistyczny pomnik upamiętniający symboliczne Zaślubiny Polski z 18 marca 1945 roku, odsłonięty 3 listopada 1963 roku. Jest dziełem jednego z głównych polskich twórców monumentalnej rzeźby pomnikowej - Wiktora Tołkina, twórcy pomników w byłych niemieckich obozach Stutthof i Majdanek.
Główny element pomnika to stylizowana flaga, trzymana przez grupę figuralną. Prześwit pod nią symbolizuje „okno na świat”. Na ścianach pomnika znajdują się mozaiki i masywne rzeźby, które oznaczają tysiącletnią tradycję oręża polskiego na Pomorzu - nawiązują do prehistorycznych malowideł naskalnych. U podnóża, na kamiennych płytach, upamiętniono wszystkie jednostki wojskowe uczestniczące w zdobywaniu miasta w 1945 roku. Sam akt zaślubin był symbolem dostępu Polski do morza, a „Panem Młodym” został kapral Franciszek Niewidziajło, który ze wschodniego falochronu portowego, u podnóża główki, rzucił w morze pierścień zaręczynowy.
Z pomnikiem wiąże się legenda mówiąca, iż przejście z jednej strony pomnika na drugą przez prześwit pod pomnikiem (na bezdechu), przynosi spełnienie się wcześniej pomyślanego życzenia.

Wielokrotnie przebudowywane i modernizowane, zostało zniszczone podczas wojny. Współczesne molo, które jest sercem strefy uzdrowiskowej, jest najdłuższą żelbetową konstrukcją tego typu w Polsce. Jego długość to 220 metrów, szerokość 9 metrów, a pomost spacerowy znajduje się około 4,5 metra nad poziomem morza. Jest jedną z najbardziej rozpoznawanych atrakcji turystycznych miasta. Molo zostało oficjalne oddane do użytku 19 czerwca 1971 roku, aż do roku 2014 nie podejmowano się gruntownego remontu obiektu. W 2014 roku rozpoczęła się rewitalizacja mola spacerowego, na którą Miasto Kołobrzeg otrzymało 75% dotacji unijnej. Wykonano remont elementów konstrukcyjnych, zamontowano nowe poszycie części spacerowej, zamontowano siedziska dla chcących odpocząć spacerowiczów, kosze, oświetlenie a także wykonano remont pomieszczeń na głowicy molo, w których mieści się obecnie kawiarnia. W roku 2015 molo zostało oficjalnie oddane do ponownego użytku.

Park im. Stefana Żeromskiego - dla aktywnych i niezmęczonych ścieżka zdrowia z licznymi stacjami, na których można przetestować swoją sprawność fizyczną.

W granicach Parku Żeromskiego znalazły się park przy Pomniku Zaślubin oraz Park Nadmorski. Oba zostały założone w 1853 r. na bazie prowadzonych na wydmach od 1809 r. nasadzeń, które prowadzili sympatycy idei rozwoju kąpieliska w Kołobrzegu. W tym czasie miasto pełniło funkcję twierdzy. Jej władze były niechętne inwestycjom kąpieliskowych. Dopiero w 1863 r. Komendantura Twierdzy wyraziła zgodę na zagospodarowanie pasa nadbrzeżnego zielenią. Budowę graniczącej z brzegiem morza Alei Nadmorskiej rozpoczęto w 1884 r.
W teren parku wchodzi także teren dawnego cmentarza wojennego (Militare Friedhof), na którym pochowani byli obrońcy miasta z 1807 r. - m.in. Joachim Nettelbeck i Ernst Waldenfels (okolice ul. Mickiewicza). Funkcję nagrobnych pomników obu bohaterów pełniły kolumny średniowiecznego ratusza kołobrzeskiego. Cmentarz i nagrobki zliwidowano. Obecnie teren dawnego cmentarza znajduje się w całości na obszarze Parku im. Stefena Żeromskiego wpisanego do rejestru zabytków.

Pomnik z brązu zaprojektował i wykonał artysta plastyk Adolf Cogiel z Wrocławia. Pomnik został odsłonięty 13 lipca 1980 roku w Kołobrzegu, w strefie uzdrowiskowej miasta przy ul. Sikorskiego. Pomnik jest wyrazem hołdu kobietom, które walczyły w szeregach Wojska Polskiego o wolność Ojczyzny w czasie II wojny światowej, szczególnie w walkach o Kołobrzeg. Przedstawia on klęczącą dziewczynę ubraną w żołnierski mundur, z przewieszoną przez ramię torbą, na której widnieje krzyż - sanitariuszka udziela pomocy rannemu żołnierzowi. Wzorem dziewczyny na pomniku była sanitariuszka szer. Ewelina Nowak, która poległa podczas walk o Kołobrzeg w marcu 1945, ściągając z pola walki rannego żołnierza. Pomnik jest tak zaprojektowany, że do twarzy dziewczyny nie docierają promienie słońca.

Element fortyfikacji twierdzy Kołobrzeg wybudowany nad brzegiem morza w latach 1832-1836 w celu osłony rubieży wschodnich twierdzy i portu. Szaniec sąsiadował z Fortem Wilczym tworząc kompleks wschodnich umocnień Kołobrzegu. Miał kształ dużego redanu, składał się z wałów ziemnych z kazamatami oraz fosy. Od strony morza był zabezpieczony wałem z głazów. Jednak już w 1887 roku zmienił swoją funkcję, przystosowano go do celów rekreacyjnych i gastronomicznych. W przedwojennym kurorcie był jednym z najmodniejszych miejsc wśród kuracjuszy. Niestety zawierucha wojenna i późniejsze zaniedbania doprowadziły do częściowej rozbiórki obiektu, dziś pozostałości zostały zabezpieczone i na terenie Kamiennego Szańca funkcjonuje lokal gastronomiczny. W latach 70-tych XX w. rozebrano kamienny wał i zlikwidowano znaczną część wału ziemnego.

Fort Wilczy był elementem fortyfikacji, który chronił port od strony wschodniej, powstawał w latach 1806-1987. Budowano go w czasie, gdy Francuzi podchodzili pod Kołobrzeg. Pierwotnie miał kształt trójramiennej gwiazdy zwieńczonej na każdym końcu blockhausem. Dodatkowo szaniec otoczony był trzymetrowym wałem i suchymi rowami z palisadą. Tutaj toczyły się najcięższe walki w 1807 roku. Tędy też gen. Loison zamierzał zdobyć Kołobrzeg. Na fort nacierały kilkakrotnie oddziały polskiej piechoty, której obóz znajdował się na grobli w Kołobrzeskim Lesie. Bastion wielokrotnie przechodził z rąk do rąk. Podczas jednego ze szturmów na szaniec zginął zastępca komendanta twierdzy kpt. von Waldenfels. Uczczono go później nadając jednej z fortyfikacji jego imię (Waldenfels Schanze). W latach 1832-1836 Fort Wilczy przeszedł gruntowną modernizację. Nadano mu wówczas imię Fort Gneisenau. Przechodził wiele modyfikacji, od 1925 roku przebudowany na Amfiteatr i pełni taką funkcję do dziś. W trakcie sezonu wakacyjnego w Amfiteatrze odbywa się wiele koncertów i imprez masowych, w Polsce na pewno rozpoznawany wśród fanów muzyki klubowej i elektronicznej ze względu na festiwal SUNRISE.

Na terenie Parku rosną m.in. cypryśniki błotne, których naturalnymi stanowiskami są tereny bagienne i podmokłe. Dwa egzemplarze rosnących tu cypryśników o obwodach pni 183 cm oraz 262 cm ustanowiono pomnikami przyrody. Mapka ułatwiająca znalezienie cypryśników w terenie dostępna jest tutaj. Niektóre egzemplarze cypryśników wykształciły charakterystyczne dla tego gatunku nadziemne korzenie powietrzne tzw. pneumatofory. Pneumatofory wyrastają ponad powierzchnię wilgotnego i ubogiego w tlen gruntu i dzięki bardzo luźnemu ułożeniu komórek w swoich tkankach doprowadzają powietrze do usytuowanego głęboko w ziemi systemu korzeniowego rośliny.

Użytek ekologiczny, chroniący unikatowe siedliska roślin i zwierząt ekosystemu słonawych torfowisk. Powołany został przez miasto Kołobrzeg w 1996 roku. Zajmuje powierzchnię 381 hektarów. Jest to cenny obszar ze względu na walory krajobrazowe, geomorfologiczne, faunistyczne i florystyczne. Zasadniczym elementem użytku była niecka słonawych torfowisk "Solne Bagno". Obszar znajduje się w wykazie ostoi ptaków europejskiej sieci obszarów chronionych. Odnotowano tu występowanie około 80 gatunków ptaków. Do cenniejszych gatunków flory należą: orlik pospolity, krwawnik kichawiec, rzeżucha łąkowa, kruszczyk rdzawoczerwony, wierzbownica błotna, sit Gerarda, szelężnik większy, rutewka orlikolistna, pływacz zachodni, podkolan biały. Z fauny występują między innymi: perkoz rdzawoszyi, bąk czy żuraw. Teren Ekoparku Wschodniego jest żerowiskiem na trasie wędrówek ptaków brodzących blaszkodziobych i siewkowych chronionych przez Unię Europejską. Stanowi również ostoję dla płazów bezogonowych, które na tym terenie znajdują enklawy dogodne dla rozrodu. Łabędzie nieme budują tu swoje gniazda. W lasach rosną okazałe drzewa.

Osiedle wojskowe zbudowane w latach 1935-1939 dla personelu lotniska Luftwaffe w Bagiczu. Użytkowane przez Niemców do 1945 roku. Po II wojnie światowej zajęte przez Armię Czerwoną. W latach 60. XX wieku w związku z modernizacją lotniska w Bagiczu osiedle zostało rozbudowane. W 1992 roku, po opuszczeniu budynków przez żołnierzy radzieckich, Podczele zostało włączone w granice administracyjne Kołobrzegu. W latach 90. XX wieku dawne koszary i domy mieszkalne zostały zaadoptowane na cele cywilne. Obecnie Podczele jest jedną z dzielnic mieszkaniowych Kołobrzegu.