NAWIERZCHNIA: 27% - drogi asfaltowe, 73% - drogi gruntowe polne i leśne
OGÓLNA CHARAKTERYSTYKA: krótki szlak rowerowy z Piły (początek nieopodal szkoły podstawowej nr 7) do Sanktuarium Maryjnego w Skrzatuszu. Po dotarciu do lasu szlak jest mocno piaszczysty, dlatego polecane są opony z terenowym bieżnikiem albo pogodzenie się z prowadzeniem roweru tu i ówdzie. Szlak jest słabo oznakowany, ale do przecięcia z szosą Szydłowo – Zawada (7,4 km) pokrywa się z niebieskim, a potem z żółtym szlakiem pieszym, więc nie ma powodu, aby się gubić.
CIEKAWE MIEJSCA NA SZLAKU:
PIŁA – jedno z najbardziej „zielonych” miast w województwie wielkopolskim, korzystnie położone w sąsiedztwie rozległych terenów leśnych. Od poł. XV . miasto królewskie w starostwie ujsko-pilskim, od XVII do pocz. XIX w. ośrodek sukiennictwa. Budowa węzła kolejowego w 2 poł. XIX . przekształca Piłę w miasto przemysłowe. Postanowieniem traktatu wersalskiego Piła znalazła się w granicach Niemiec, do Polski została włączona dopiero w 1945 r. po ciężkich walkach, które zniszczyły cenną starówkę.
Zabytki: neogotycki, jednonawowy kościół św. Stanisława Kostki z końca XIX w., pierwotnie ewangelicki; neobarokowy, trójnawowy kościół Świętej Rodziny z pocz. XX w. ze sklepieniami kolebkowymi i ciekawym portalem nad fasadą; kościół św. Antoniego Padewskiego z 1929/30 r. z największym w Europie krucyfiksem, wyrzeźbionym w jednym kawałku drewna (wys. 7 m). Przy ul. Browarnej – niewielki dom o konstrukcji szachulcowej, prawdopodobnie miejsce urodzin Stanisława Staszica, obecnie muzeum biograficzne z interesującą ekspozycją przyrodniczą.
SKRZATUSZ – Barokowy kościół Wniebowstąpienia NMP z 2 poł. XVII w., powstały jako wotum dziękczynne za „odsiecz wiedeńską”. Bywali tu królowie: Jan III Sobieski oraz Stanisław Leszczyński. Charakterystyczne cechy budowli: jasne wnętrze, dwa piętra okien, bogaty wystrój barokowy oraz sklepienia krzyżowe. Niektóre elementy wyposażenia świątyni wzorowane były na tych z bazyliki św. Piotra w Rzymie. Celem licznych pielgrzymek jest gotycka Pieta z 1 poł. XV w. Cztery ołtarze boczne pochodzą z przełomu XVII/XVIII w.
