Dullag 121 przy trasie kolejowej z Warszawy do Poznania
Najlepsze miejsce w okolicy na spotkanie z towarzystwem na wspólną wycieczkę.
rozlana na polach niczym na wiosne
Zadbana i bardzo ładna z 1931 roku
Zboczyłem ze szlaku, żeby poszukać Jesieni na polach. Rozlana Utrata
Kościół pod wezwaniem Św. Walentego w Parafii św. Bartłomieja Apostoła w Pawłowicach. Na niewielkim wzgórzu, wśród rozpościerających się wokół pól i zagajników wznosi się kościół pod wezwaniem Św. Walentego. Korzystne położenie pozwala świątyni górować nad najbliższą okolicą. U jej podnóża w malowniczej dolinie wije się Utrata.
Rozlana Utrata. Troszkę dziwnie że na Jesień, a nie na Wiosnę.
W późnoklasycystycznym, piętrowym pałacu z końca XIX wieku, w latach 70 – tych ubiegłego wieku mieściła się szkoła. Obecnie pałac jest w rękach prywatnych. Obok stadnina i stajnie
W dniu 29 maja 2002 roku prymas Józef Glemp nadał dębom rosnącym prawie w centrum Kampinosu imiona dwóch znanych Polaków - Stefana Wyszyńskiego (dąb rosnący z lewej strony) i Fryderyka Chopina. Imię „Stefan” jest symbolem zwieńczenia obchodów 100. rocznicy urodzin ks. kardynała Stefana Wyszyńskiego, która przypadała w 2001 roku. Imię „Fryderyk” nadano w hołdzie wielkiemu polskiemu pianiście i kompozytorowi Fryderykowi Chopinowi, urodzonemu w pobliskiej Żelazowej Woli (10 km od Kampinosu). Dąb Stefan to potężne drzewo o wysokości 26,5 m oraz obwodzie pnia na wysokości 1,30 m - 475 cm i rozpiętości korony 26,8 m. Dąb Fryderyk jest wysoki na 28,5 m, jego obwód pnia wynosi 399 cm przy rozpiętości korony 17,5 m. Od 2002 roku, w maju, na polanie pod dębami obchodzone jest Święto Kampinoskiej Oświaty, które corocznie odbywa się pod innym hasłem przewodnim.
Obecny kościół p.w. Wniebowzięcia N.M.P w stylu polskiego baroku w latach 1773-1782 z sosny w czasie poręby starodrzewu. Budowę rozpoczęto z inicjatywy ks. Forszeta, a ukończono staraniem ks. J. Żegockiego. Konsekracji kościoła dokonał ks. Bp Antoni Pobóg Malinowski 15.07.1791 roku. Wystrój świątyni jest dziełem ks. S. Smoleńskiego [1865-1871]. Podmurowano kościół w 1929 roku. Oszalowanie zewnętrzne wykonano w roku 1935. W 1935 pokryto kościół blachą miedzianą. Dzwonnicę parafialną wzniesiono przed I wojną światową. W czasie II wojny światowej okupanci niemieccy skonfiskowali dzwony . Nowy dzwon sprowadzono w 1945 roku, a dwa kolejne w 1969. Nową dzwonnicę wybudowano w roku 1988.
W pierwszej połowie 1940 r. Inspektorat Gospodarki Wodnej w Skierniewicach i Urząd Gospodarki Wodnej w Grodzisku Mazowieckim rozpisały przetarg na przeprowadzenie prac melioracyjnych na terenie Puszczy Kampinoskiej.
Podczas drugiej wojny światowej w Nartach koło Kampinosu działał niemiecki nazistowski obóz pracy przymusowej, w literaturze źródłowej powszechnie nazywany obozem w Kampinosie. https://sztetl.org.pl/pl/miejscowosci/n/1564-narty/116-miejsca-martyrologii/48952-nazistowski-oboz-pracy-przymusowej-w-nartach
Legenda głosi, że konary tej sosny zwiesiły się ku ziemi od ciężaru powieszonych ciał. To niezwykły pomnik Puszczy Kampinoskiej. Każdy, kto przybędzie do parku powinien odwiedzić Sosnę Powstańców 1863 r. Znajduje się w miejscu nazywanym Trzy Krzyże, na południowym skraju wsi Górki. Na jej konarach carscy siepacze wieszali niedobitków z oddziału powstańczego po walce pod Zaborowem Leśnym 14 kwietnia 1863 roku.
Tablica info
- Sosna Powstańców
od kilku lat usychała, aż wreszcie runęła na ziemię 4 maja 1984 r. Powodem jej śmierci było niewątpliwie odwodnienie sąsiednich bagien przez nieprzemyślaną meliorację, także budowa asfaltowej drogi w jej bezpośrednim sąsiedztwie oraz suche na ogół ostatnie lata – czytamy w wydanym w 1990 r. „Przewodniku o Puszczy Kampinoskiej” Lechosława Herza. – W normalnych warunkach drzewo mogło dożyć sędziwego wieku 300 lat.
Główny ciek wodny Puszczy Kampinoskiej o dł. ok. 35 km. W II poł. XIX w. przez płn. pas bagienny Puszczy Kampinoskiej przekopano prosty kanał w celu odprowadzenia nadmiaru wody do Bzury. Była to część prac melioracyjnych prowadzonych na terenie puszczy aż do lat 70-tych XX w. W ramach tych działań wykonano na południu Kanał Zaborowski wpadający do Łasicy koło Nowej Dąbrowy oraz Olszowiecki łączący się z Łasicą w rejonie nie istniejącej wsi Elżbietów a na północy Kanał Kromnowski zbierający wody z tarasu Wisły i odprowadzający je bezpośrednio do Bzury w okolicy Tułowic oraz Kanał Ł-9 płynący niemal równolegle do Łasicy i uchodzący do niej na zach. od Górek.
Wszystkie te kanały przyczyniły się w znacznym stopniu do obniżenia wód gruntowych i osuszenia bagien, torfowisk i turzycowisk. W dzisiejszej dobie, wobec niedoboru wody próbuje się temu zaradzić budując na kanałach jazy i zastawki. Czynnikiem sprzyjającym podniesieniu się poziomu wody jest zarastanie kanałów (od lat nie są czyszczone), co z kolei powoduje protesty mieszkańców wobec zalewania upraw i piwnic. W niektórych miejscach osiedliły się także bobry budując swoje tamy.
Źródło: Lechosław Herz „Puszcza Kampinoska – przewodnik”, Oficyna Wydawnicza REWASZ, Pruszków 2002
Pomnik w Górkach poświęcony pamięci żołnierzy 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich, 7 Pułku Strzelców Konnych Wielkopolskich oraz 7 Dywizjonu Artylerii Konnej – uczestnikom walk z Niemcami pod Górkami i Dąbrową w dniu 17 września 1939 r.
Pomnik upamiętnia trzy z pozoru odrębne, choć ściśle powiązane ze sobą zdarzenia oraz osoby. Pierwsza dedykacja, którą możemy odczytać z tablic pamiątkowych umieszczonych na pomniku, ma charakter ogólny. Całościowo oddaje hołd bohaterom poległym w walce o wolność w latach 1918-1945. Kolejna ma charakter bardziej szczegółowy, upamiętnia mieszkańców wsi Rybitew (położonej w odległości 5 kilometrów od pomnika), którzy po pacyfikacji miejscowości w dniu 14 września 1944 roku zostali wysłani do hitlerowskich obozów koncentracyjnych, z których nie dane im było wrócić. Od dwóch lat (2018) na pomniku umieszczona jest również tablica poświęcona pamięci Feliksa Gadzińskiego, należącego do Polskiej Organizacji Wojskowej w trakcie I wojny światowej, a następnie ochotniczo walczącego w wojnie polsko-bolszewickiej toczonej w latach 1919-1921.
Kościół parafialny pod wezwaniem św. Małgorzaty D. M. w Leoncinie wybudowany został w południowo-wschodnim krańcu wsi, na wzgórzu. Za ogrodzeniem rozciąga się cmentarz użytkowany do dzisiaj. Świątynia orientowana w typie bazyliki z dwiema wieżami na fasadzie. Trójnawowy, z wydłużonym, dwuprzęsłowym prezbiterium. Korpus nawowy pięcioprzęsłowy z dwiema założonymi na planie kwadratu wieżami od strony zachodniej. Murowany z cegły pełnej, ceramicznej na zaprawie cementowo-wapiennej, nietynkowany.
Na osi fasady zachodniej kruchta. Prezbiterium, nawa główna oraz kaplica i zakrystia pokryte są sklepieniem krzyżowym. Nawy boczne pokryte są sklepieniem gwiaździstym, ośmiodzielnym. Fasada od zachodu z dwiema, niewysokimi wieżami przykrytymi ośmiobocznymi hełmami. Nawa główna nakryta dachem dwuspadowym kryta blachodachówką. Nawy boczne oszkarpowane, nakryte dachami pulpitowymi. Prezbiterium nieco niższe od nawy głównej również oszkarpowane nakryte dachem dwuspadowym. Od zachodu w fasadzie duża, przeszklona rozeta.
W tyle widocznego obelisku. W niedzielę 17 sierpnia 2014r. Festiwal Kultury Żydowskiej „Warszawa Singera” po raz pierwszy zawitał do Leoncina, gdzie urodził się I.B. Singer. Mieszkańców Gminy Leoncin i wszystkich przybyłych gości już od godz. 14.00 czekało spotkanie z kulturą żydowską.
Troszkę szkoda, bo na stronie Gminy nadal jest żydem amerykańskim, a dla mnie był żydem polskiego pochodzenia z obywatelstwem amerykańskim. Ale w Leoncinie różnie traktują historię.
Historia Polski to nie tylko Żydzi i Niemcy. Często to Holendrzy czy Francuzi czy Romowie. Ale ta pierd*lona propaganda świń przy korycie wypacza wszystko. Teraz mamy wojnę z LGBT
Przystań promowa nad Wisłą
Przystań promowa nad Wisłą
Posiada wszystkie charakterystyczne cechy sakralnego budownictwa „olęderskiego” regionu Mazowsza w postaci m.in. zgodności techniki i materiału, a także dwuspadowego oddzielnego dachu nad nawą oraz niższego nad zakrystią, jak również wieżyczki na sygnaturkę usytuowanej
Wieś pierwotnie pod nazwą Secymin Niemiecki założona na wykarczowanych pustkach, na prawie holenderskim na początku XVIII w. Należała do dóbr secymińskich, na które składały się 3 wsie i folwark. W 1827 r. miała 29 domów i 260 mieszkańców, w 1889 r. mieszkały w nim 333 osoby. Ok. 1842 r. we wsi założono filię parafii ewangelicko-augsburskiej w Wyszogrodzie, po kilku latach wystawiono drewniany zbór, został on jednak zniszczony przez wody Wisły. Obecną świątynię (wraz z murowaną z cegły pastorówką) postawiono ze składek mieszkańców – ewangelików, z wykorzystaniem miejscowego materiału i kamieni fundamentowych przywiezionych łodziami z północnej strony Wisły.
Pomnik (obelisk) poświęcony żołnierzom Wojska Polskiego i ludności cywilnej, ofiarom zbrodni hitlerowskiej dokonanej w Śladowie 18 września 1939 roku.
Zbrodni dokonała prawdopodobnie (nie zidentyfikowano z całą pewnością formacji która popełniła zbrodnię) niemiecka 4 Dywizja Pancerna z XVI korpusu 10. Armii, która w większości operowała na terenie gdzie wydarzenie to miało miejsce. Z rzezi ocalało jedynie 2 ludzi, mieszkańców Tułowic, Stanisław Klejnowski i Alfred Kitliński, którzy później złożyli zeznania w tej sprawie. Ogółem 298 osób poniosło śmierć.
Motywem zbrodni były przypuszczalnie porachunki miejscowych kolonistów niemieckich z ludnością polską (mające miejsce także po zbrodni w Śladowie, w wyniku których zginęło ok. 37% mieszkańców Tułowic) i chęć odwetu za bohaterski opór stawiany przez żołnierzy polskich w okolicach Śladowa.
Po drugiej stronie Wisły. Czerwińsk
Cmentarz Ewangelicki w Śladowie Jest to nekropolia z największą liczbą zachowanych nagrobków. Wiele z nich posiada inskrypcje z końca XIX i pierwszej połowy XX w. Cmentarz pierwotnie mennonicki, następnie ewangelicki, założony prawdopodobnie na pocz. XIX w.
Sochaczewska Kolej Muzealna. Stacja końcowa
Stareńka. Kapliczka św. Teresy. Bromierzyk
Przed laty kaplica była drewniana.
Po drugiej wojnie światowej bardzo zniszczoną kaplicę rozebrano, a na jej miejsce mieszkańcy postawili małą kapliczkę. Co roku 23 września gromadzą się przy niej na nabożeństwo dawni
mieszkańcy nieistniejących już wiosek.
Najbliżej są pozostałości wsi Bromierzyk, Karolinów i Łazy Leśne.
Nawet nie wiedziałem o tej miejscowości, Ostrzega, że tu piach jest
Aleja Lipowa im. Fryderyka Chopina (https://mazowsze.szlaki.pttk.pl/924-pttk-mazowsze-aleja-lipowa) to piękny, trzykilometrowy odcinek drogi wiodący z Łaz do Zawad. Łazy to wieś przy dawnym trakcie królewskim. Zapewne to właśnie tędy, z Żelazowej Woli do Warszawy, jeździli rodzice Fryderyka Chopina, jak i on sam. Lechosław Herz podaje, że wyraz „łazy” kiedyś znaczył najczęściej miejsce po lesie wytrzebionym przez wypalenie. Z dawnego [znajdującego się tutaj] dworu Bromierskich i Karnkowskich pozostała część skrajna. Obok stoi parterowa oficyna, jak i dwór, zwieńczona szczytami o charakterze barokowym. W istniejącym podworskim parku warto obejrzeć zabytkowe drzewa: wiekowy modrzew polski, białodrzew o obwodzie ponad 660 cm, dąb szypułkowy o obwodzie 420 cm i jesion wyniosły, mający 25 m wysokości i 370 cm w obwodzie. W alei Chopina znajduje się 765 lip drobnolistnych, 11 jesionów wyniosłych i jeden dąb szypułkowy. Przyjrzyjmy się tym drzewom: lipy osiągają do 30 metrów wysokości, posiadają regularną koronę i gładką korę.
Drzewa rosnące w alei są dzisiaj pomnikami przyrody i sprawiają, że zwykła droga przez pola staje się niezwykła. Kiedyś jeździły nią powozy i karoce, mijały czasem ludzi modlących się przy przydrożnej kapliczce św. Rocha w Pasikoniach. Wykonana z piaskowca figura św. Rocha, patrona strzegącego ludzi i bydło od zarazy, pochodzi z drugiej połowy XIX w. Według ustnych przekazów, na które powołują się autorzy tablicy zamieszczonej przy kapliczce, ufundował ją dziedzic dóbr Łazy, Władysław Bromirski, który później (prawdopodobnie od zarazy) zmarł w wieku zaledwie 34 lat (jego grobowiec znajduje się na tyłach kościoła św. Doroty w Zawadach)
Kościół św. Jana i Pawła Męczenników.
Piękny kościół z cudownym klimatem
Aleja kasztanowców. Cudna jesienią
Strugi w XVIII wieku były własnością Łuszczewskich, w tym w 1783 roku kasztelana rawskiego Macieja Łuszczewskiego. W drugiej połowie XIX wieku właścicielami majątku była rodzina Kronenbergów. Leopold Kronenberg był pierwszym właścicielem Strug z tego rodu. Następnie dobrami zarządzał jego syn – Leopold Julian Kronenberg. Jego żoną była siostra słynnych śpiewaków braci Reszke – Józefina Reszke. Kolejnymi właścicielami Strug zostali Glezmerowie, w tym w 1909 roku Stanisław Glezmer. Od 1937 roku majątek był w posiadaniu Mikołaja Grzybowskiego.
Murowany dwór w Strugach został wzniesiony przez Leopolda Kronenberga w XIX wieku. Budynek nie przetrwał w oryginalnym kształcie do czasów współczesnych. Kolejny właściciel – Stanisław Glezmer dokonał gruntownego remontu dworu. Znacznie uprościł on detal architektoniczny, co nadało budowli delikatnie modernistyczny rys. Budynek jest nieregularny, zestawiony z parterowych i piętrowych części. Nakryty jest dachami dwuspadowymi z okapami oraz jest pozbawiony wyraźnego korpusu. Wejście do dworu poprzedza filarowy ganek nakryty płaskim dachem. Najbardziej oryginalny w budowli jest parterowy Pawilon Japoński, który został dostawiony do jednego z krótkich boków dworu. Wnętrze pawilonu było pierwotnie pokryte japońskimi matami i wyłożone ciemną dębową boazerią z półeczkami, na których wystawione były japońskie osobliwości kolekcji inżyniera Glezmera. W 1919 roku owa kolekcja trafiła do Muzeum Narodowego w Warszawie.
Obok sala pamiątkowa Ułanów Jazłowieckich i Sanktuarium Najświętszej Maryi Panny Jazłowieckiej
Do wyburzenia pod CPK
Obecny kościół parafialny pw. Św. Michała Archanioła i Zwiastowania Najświętszej Maryi Pannie, dobudowany został do kaplicy (wzniesionej w 1621 r.) w latach 1772-76. Parafię erygowano w 1776 r. Kościół wyświęcono trzy lata później, tj. w roku 1779. W 1822 r. dostawiono murowaną zakrystię. 20 lat później, w 1842 r. przeprowadzono pierwszy remont. Restauracji dokonano w 1894 i 1925 roku. W wyniku pożaru w dniu 30 sierpnia 1990 r., spłonęła konstrukcja dachowa oraz część wyposażenia. Kilka lat później prowadzono gruntowny remont i rewaloryzację.
Zabytkowy wystrój wnętrza – barokowy z XVIII wieku: dwa obrazy w ołtarzu głównym (Zwiastowanie N.M.P. i Chrystus Ukrzyżowany), ambona i chrzcielnica. Wiszące na ścianach żeliwne stacje Drogi Krzyżowej, wykonano w pierwszej połowie wieku XIX. Drewnianą dzwonnicę wystawiono pod koniec XVIII stulecia. Odnowiono w roku 1900. W swoim wyglądzie barokowa o charakterze ludowym. Konstrukcji słupowej, oszalowanej pionowymi deskami z olistwowaniem. Dach krokwiowy, namiotowy, kryty blachą.
Jesteśmy w miejscu startu
To bardzo stara historia. W wolnej chwili warto poczytać.
https://parafia-zbikow.pl/historia/
Najciekawsze
Najnowsze
W pobliżu
Rower 
Rower górski 
Rower szosowy 
Rower turystyczny 
Pieszo 
Bieganie 
Turystyka górska 
Piesza wycieczka 
Nordic Walking 
Moto 
Samochód 
Motocykl 
4x4 
Woda 
Kajak 
Żeglarstwo 
Inne jednostki pływające 
Zima 
Narty biegowe i śladowe 
Ski Tour 
Narty zjazdowe i snowboard 
Łyżwy 
Pozostałe 
Paralotnia 
Konno 
Samolot 
Rolki 
Hulajnoga 
Inne 
PRO
5.3
Skomentuj