Ciekawostki przyrodnicze nad górną Łupawą

Łupawa, to nie tylko ciekawy kąsek dla kajakarzy. W swoim górnym odcinku rzeka meandruje wśród przepięknych lasów, które warto odkryć także z pozycji wycieczki pieszej, rowerowej, bądź konnego siodła. Przez obszary te wiedzie mnóstwo ciekawych szlaków turystycznych i dydaktycznych pozwalających zapoznać się z licznymi ciekawostkami przyrodniczymi. Podczas naszej 28 km wędrówki zobaczyliśmy leśne arboretum, w którym rosną przeróżne gatunki drzew i krzewów. Zapoznaliśmy się z okazałymi dębami, stanowiącymi pomniki przyrody, a w dalszej części marszruty wzbogaciliśmy naszą wiedzą także o ciekawe gatunki mchów, porostów oraz roślin bagiennych, które podziwialiśmy ze ścieżki przyrodniczej wiodącej nad Karwieńskimi Uroczyskami. Przygodę z naturą uzupełniły niesamowite widoki na malownicze wzgórza oraz skrywające się pośród nimi rynnowe jeziora.

Ciekawostki na trasie:

Arboretum przy Leśniczówce Kozin:

Przy Leśniczówce Kozin znajduje się arboretum, czyli leśny park drzew i krzewów. Pośród ponad stu gatunków znajdziemy tu zarówno te liściaste jak i iglaste. Oprócz rodzimych okazów rosną tu także gatunki introdukowane, czyli sztucznie nasadzane, jak np.: żywotniki, klony. Arboretum powstało przeszło dwadzieścia lat temu zgodnie z projektem prof. Urszuli Nawrockiej-Grześkowiak. Dzięki lokalnym leśnikom, którzy dbają o ten teren powstała tu ciekawa ścieżka przyrodniczo-dydaktyczna skierowana do dzieci i młodzieży, a także zaplecze piknikowe – chata z paleniskiem, stoły, ławy - umożliwiające aktywny wypoczynek z nutką edukacji w tle.

Pomniki przyrody ożywionej w okolicach Mikorowa:

Na trasie naszej wędrówki oprócz wcześniej wspomnianego arboretum napotkaliśmy wiele innych ciekawych okazów drzew, jak ogromne modrzewie, buki oraz dęby. Te ostatnie z wymienionych, przez swój ogrom i wiek zostały wpisane do rejestru pomników przyrody ożywionej. Jeden z nich rośnie na rogatkach wsi Mikorowo. Wojsław się zwie. Drugi – bezimienny, skrywa się na skraju lasu, nad brzegiem jeziora Kozińskiego. Ich lokalizacje i zdjęcia znajdziecie na załączonym śladzie gps, który pozwoli odtworzyć przebytą przez nas trasę.

Dąb Wojsław we wsi Mikorowo:

Wojsław, to potężny dąb szypułkowy liczący około 650 lat. Jego korona wznosi się na ponad 25 m, a w obwodzie przekracza siedem. Swoje imię otrzymał po tajemniczej postaci historycznej, której kroniki historyczne sięgają 1330 roku. Jako, że losy pozostały zagadką, młodzi mieszkańcy wsi wpadli na pomysł, aby o Wojsławie napisać legendę, w której bohater ginie w boju a na jego mogile wyrasta drzewo - mały dąb. Opowiastka o walecznym młodzieńcu znajduje się na tablicy obok drzewa. Zaś u jego stóp potężnego dębu stoją ławeczki, umożliwiające odpoczynek turystom.

Ścieżka dydaktyczna Karwieńskie Uroczyska:

Na trasie naszej wędrówki znalazła się także część ścieżki dydaktycznej, której celem utworzenia było zaprezentowanie urokliwych fragmentów obszarów leśnych położonych nad Jeziorem Karwieńskim i Kozińskim oraz Zalewem Mikorowskim. Ciekawym odcinkiem ścieżki był też drewniany trap przecinający torfowisko, dzięki któremu można było z bliska zobaczyć i poznać niedostępne rośliny i zwierzęta żyjące na bagnach i terenach podmokłych. Znajdujące się tu przystanki z tablicami informacyjnymi przybliżyły nam naturalne procesy zachodzące w przyrodzie, rolę użytków ekologicznych oraz prace leśnika związane z hodowlą, ochroną i użytkowaniem lasu.

Na trasie naszej wędrówki oprócz pięknego krajobrazu i licznych przyrodniczych perełek zapoznaliśmy się także z ciekawostkami historycznymi, wśród nich:

Kamienne wiadukty kolejowe:

W Kozinie oprócz ciekawostek przyrodniczych zobaczyliśmy także ruiny kamiennych wiaduktów po dawnej linii kolejowej z Bytowa do Lęborka. Jeden z nich przerzucony został przez lokalną szosę, drugi przez rzekę Łupawę.

Mikorowo i szachulcowy kościół z 1815 roku:

Mikorowo to stara kaszubska wieś położona nad jeziorem o tej samej nazwie, na północnym krańcu powiatu bytowskiego. W centrum miejscowości zlokalizowany jest kościół pw. św. Kazimierza, z 1815 roku. Szachulcowa konstrukcja świątyni w swoim wnętrzu skrywa ołtarz główny z końca XVII wieku, oraz ambonę z początku XVIII wieku.